ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 564

แม้แต่องครักษ์อวิ๋นที่อยู่ข้างกายของอามู่ก็ยังไม่สังเกตเห็น

อามู่หยิบสร้อยคอออกมาจากอกเส้นหนึ่ง จี้ของสร้อยคอเส้นนั้นผูกเอาไว้ด้วยผ้านิลินสีขาว นางสวมสร้อยคอเอาไว้ที่คอ จากนั้นก็ดึงผ้าลินินขาวที่อยู่บนจี้ออก

มีกลิ่นแปลกๆอย่างหนึ่งลอยออกมาจากจี้รูปกะโหลกอันนั้น

หุ่นเชิดบริเวณโดยรอบที่จู่โจมนางพวกนั้นหลบออกไปจากนางทันที ถอยห่างจากนางออกไปไกลเล็กน้อย และไม่จู่โจมมาทางนางอีก

อามู่มองไปรอบๆด้วยความตะลึงงันรอบหนึ่ง แล้วก็มองไปทางอวิ๋นที่กำลังฆ่าหุ่นเชิดอย่างเต็มกำลังตรงหน้า กะพริบตาขึ้นมา แล้วก็ดึงดาบสั้นโค้งเล็กๆที่อยู่ในถุงออกมาเล่มหนึ่ง รูปทรงของดาบสันโค้งเล่มนั้นแปลกมาก ด้ามจับเต็มไปด้วยหัวกะโหลก สันดาบนั้นกลับสลักรอยหยักเป็นท่อนๆ ดูแล้วเหมือนกับแมลงตัวหนึ่ง

นางถือดาบสันโค้งเอาไว้ในมือ เดินเข้าไปใกล้ฝั่งที่เฉินซ่ากับโหลชีอยู่ สถานที่ที่นางผ่านไป หุ่นเชิดพวกนั้นล้วนพาหลบนางออกไปโดยสัญชาตญาณ

เป็นเพราะว่าท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสลัว ที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยการต่อสู้ระยะประชิด ชั่วขณะหนึ่งไม่มีคนสังเกตเห็นความผิดปกติของนาง นอกจากเสี่ยวโฉวกับเอ้อร์หลิงที่หลบอยู่ในรถม้าเพราะไม่มีวรยุทธ

"อาหญิงเสี่ยวโฉว ท่านดูสิ ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ดวงตาของอามู่กำลังเปล่งแสงสีแดง?" เอ้อร์หลิงกล่าวพร้อมขยี้ตา นึกว่าตัวเองตาฝาดไป

ตอนแรกเสี่ยวโฉวก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันแปลก "ฝ่าบาทก็เหมือนกัน ว่ากันว่าก่อนหน้านี้อามู่ก็ถูกกู่ที่คล้ายๆกับของฝ่าบาทไม่ใช่หรือ?"

"แต่ว่าจักรพรรดินี......" คำพูดของเอ้อร์หลิงยังไม่ทันได้พูดจบ ก็เห็นแสงในมือของอามู่ประกายแวบขึ้นมา และนางก็กำลังเดินไปทางจักรพรรดิกับจักรพรรดินีตลอด ในใจของนางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หันกลับมาค้นหาด้านข้าง ค้นมีดสั้นที่ก่อนหน้านี้เฉิงสิบให้พวกนางเอาไว้ป้องกันตัวออกมา "อาหญิงเสี่ยวโฉว ท่านอยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะเข้าไปดูหน่อย"

"เจ้าไม่เป็นวรยุทธสักหน่อย เจ้าจะเข้าไปทำไมกัน?" เสี่ยวโฉวดึงนางเอาไว้ ยื่นหน้าออกไป ตะโกนไปทางด้านอามู่: "อามู่! เจ้าทำอะไร?"

แต่ว่าเสียงของนางเพิ่งหยุดลง ก็เห็นฝ่ามือของอามู่ตบไปทางหุ่นเชิดที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา: "พวกเจ้าอย่าลงมา มันอันตราย"

เอ้อร์หลิงสังเกตเห็นด้วยความตกใจ ดวงตาของนางกลายเป็นสีดำในทันที ไหนเลยจะเหมือนก่อนหน้านี้ที่ประกายแสงสีแดง?

แต่เป็นเพราะการตะโกนของเสี่ยวโฉว ความสนใจของทุกคนถูกดึงดูดมาทางนี้ ทำให้มีคนสามคนถูกหุ่นเชิดโอบล้อมเอาไว้พร้อมกัน ถูกทำให้เป็นหุ่นเชิดในชั่วพริบตา

เอ้อร์หลิงกับเสี่ยวโฉวทนมองดูอยู่อย่างนั้น ในใจแทบจะกำลังหลั่งเลือด

คนพวกนี้ล้วนเดินทางมาไกลพร้อมกับพวกเขาขนาดนี้แล้ว แต่ละคนมาตายไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ ทำให้คนเจ็บปวดใจอย่างมากจริงๆ

เวลานี้ เอ้อร์หลิงกับเสี่ยโฉวเห็นอามู่มองมาทางพวกนาง มุมปากเกี่ยวเป็นรอยยิ้มที่จนใจขมขื่นเล็กน้อย ริมฝีปากของนางขยับเล็กน้อย

เสี่ยวโฉวมองออกว่า สิ่งที่นางพูดคือ----

ขอโทษ

"เพราะอะไรอามู่ถึงต้องพูดว่าขอโทษด้วย?" เอ้อร์หลิงจับมือเสี่ยวโฉวเอาไว้แน่น ในใจเริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา

"ไม่รู้ แต่ว่าอามู่ต้องผิดปกติอย่างแน่นอน"

"ไม่ได้ ข้าต้องไปบอกจักรพรรดิกับจักรพรรดินี!" เอ้อร์หลิงพูดไปก็กระโดดลงจากรถม้า แล้วมุ่งหน้าไปทางนั้น เสี่ยวโฉวมองอย่างอกสั่นขวัญแขวน แต่ว่าครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่กล้าร้องออกมาแล้ว ถ้าหากอามู่ปกปิดไปได้ทันเวลาพอดีอีก แล้วนางก็ทำคนอื่นๆตกอยู่ในอันตรายเข้าอีกจะทำอย่างไร?

ในเวลานี้เดิมทีก็ไม่สามารถวอกแวกได้เลยแม้แต่น้อย อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นศัตรูที่มีกำลังสูสีกัน และพวกเขายังมีความสามารถที่แปลกประหลาดเช่นนั้นอีก

เป็นเพราะประหม่ามากเกินไป มือของนางก็จับขอบรถเอาไว้แน่น จ้องมองเอ้อร์หลิงด้วยความประหม่า ด้านหนึ่งคือกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับนาง อีกด้านหนึ่งก็กังวลว่าทางด้านอามู่จะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ

แต่ว่าเอ้อร์หลิงไม่มีวรยุทธอะไรเลย ไหนเลยจะสามารถฝ่าวงล้อมเข้าไปใกล้อามู่ได้? มองเห็นว่าอามู่เข้าไปใกล้โหลชีกับเฉินซ่ามากแล้ว ภายใต้การอารักขาของเทียนยีตี้เอ้อร์เฉิงสิบโหลวซิ่น เวลานี้โหลชีเฉินซ่ากลับกำลังเดินไปทางแท่นอธิษฐาน อย่างไรโหลชีก็รู้สึกว่ากระดิ่งลมนั่นผิดปกติ อยากเข้าไปดูอย่างละเอียด เพราะความสนใจล้วนอยู่ทางนั้น บวกกับเดิมทีอามู่ก็คือคนฝั่งตนเองอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้สนใจนางเลย

ในใจของเอ้อร์หลิงกังวลอย่างมาก วิ่งไปทางนั้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น