ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 583

"สิ่งใดกัน?" น้ำเสียงเฉิงสิบแหบพร่าเล็กน้อย

ชิวชิ่นเซียนหันมองเขา พลันพบว่า เขาที่เคร่งขรึมมาคลอด ตอนนี้สองมือกลับสั่นเทาเล็กน้อย

ในใจชิวชิ่นเซียนรู้สึกแปลกๆ และพอดีสบตากับสายตาที่มองมาของอิ้นเหยาเฟิง

ทั้งสองสบตากัน และหันมองเฉิงสิบพร้อมกัน

รู้สึกว่าเฉิงสิบในตอนนี้ใกล้จะระเบิดแล้ว

หยุนรั่วหวาลังเลเล็กน้อย พลางว่า "หุบเขาศักดิ์สิทธิ์มีของล้ำค่ามากมาย สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เอาออกมาจากหุบเขาศักดิ์สิทธิ์ก่อนหน้านี้ ไม่รู้เรียกอะไร แต่พกไว้บนร่างจะสามารถดูดซึมพิษร้ายทั้งหมดได้ บางทีอาจจะชะล้างกัดเซาะวิญญาณ์ได้"

โหลชีกับเฉินซ่าเดินไปในเรือนที่แสงสว่างสลัว เงาร่างของทั้งคู่ถูกดึงยืดยาวออก

พวกเขาไม่ได้พูดอะไร ระหว่างทางก็ไม่มีใครเลย

ค่ำคืนช่างเงียบงัน แค่เห็นท่าทางเดินเล่นสบายใจของพวกเขาสองคนแล้ว ใครเลยจะคิดว่า ตอนนี้พวกเขาแบกรับเงามืดที่น่ากลัวอย่างกัดเซาะวิญญาณ์เอาไว้

ในมือโหลชียังคงถือถ้วยชานั้นไว้

ฉากนี้ดูน่าขันยิ่งในสายตาหานเสี่ยวซื่อ

นางต้องรู้อยู่แล้วว่า โหลชีและเฉินซ่าไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ พวกเขาต้องกำลังคิดหาทางแน่ แต่กัดเซาะวิญญาณ์คืออะไร? เป็นสิ่งที่นางหลบซ่อนตัวในซีเจียงสิบปีถึงจะหาเจอ ที่ซีเจียงและหนานเจียง ของสิ่งนี้เรียกได้ว่าเป็นของที่เลวร้ายที่สุด ไม่มีใครกล้าแตะต้อง หากมิใช่ฝ่าบาท นางเองก็ไม่รู้ว่าของสิ่งนี้เดิมส่งออกไปจากแผ่นดินใหญ่หลงหยิน

นี่เป็นสิ่งที่ฝ่าบาทพยายามอย่างยากลำบากให้ได้มา นางรู้ถึงความสำคัญของสิ่งนี้สำหรับฝ่าบาท หลังจากได้ของนี้มาแล้วนางควรจะส่งกลับไปทันที แต่เจอเข้ากับหยุนรั่วหวาเสียก่อน เพราะภารกิจที่นางทำไว้เมื่อก่อนคือดีมาก ฝ่าบาทเชื่อในความสามารถของนาง เลยให้นางจัดการเรื่องหยุนรั่วหวาเสียก่อน

หากมิใช่เจอกับโหลชีและเฉินซ่า ไม่ใช่ความคิดที่แวบเข้ามากะทันหัน หานเสี่ยวซื่อก็คงไม่คิดจะใช้กัดเซาะวิญญาณ์เล็กน้อย

เวลานี้ ด้านหลังนางพลันมีเสียงหนึ่งที่แยกไม่ออกว่าชายหรือหญิงดังขึ้นว่า "เจ้าใช้กัดเซาะวิญญาณ์ ไม่กลัวฝ่าบาทพิโรธรึ? กัดเซาะวิญญาณ์เป็นของที่ฝ่าบาทคิดจะใช้กับบุรุษผู้นั้น หากเจ้าทำลายแผนการของฝ่าบาท จะต้องอยากจะอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้แน่"

หานเสี่ยวซื่อสะท้านเยือกในอกเล็กน้อย อันที่จริงนางอยู่ซีเจียงมาตลอด ต่อมาอยูด้านนอก การเชื่อมต่อและความเข้าใจต่อหลงหยินทางนี้ล้วนได้รับรู้จากปากนกต่อและคนสนิททั้งนั้น ดังนั้นถึงจะรู้ดีในนิสัยชายผู้นั้น แต่ก็ไม่ได้มีความรู้จักมักจี่อะไร

ถ้านางรู้ คงไม่ใช้ของสิ่งนี้แน่ อย่างน้อยก็ไม่กล้าใช้บนตัวโหลชี น่าเสียดายที่ตอนนี้นางไม่รู้

ดังนั้นหลังจากนางสะท้านเยือกในอกเล็กน้อยก็ยิ้มน้อยๆว่า "ถ้าข้าพาโหลชีกลับไปให้ฝ่าบาท ก็จะเป็นความดีความชอบอย่างมาก ได้กัดเซาะวิญญาณ์มา ฝ่าบาทก็ดีใจมากจนสัญญาว่าข้าจะขอรางวัลอันใดก็ได้ หากมีโหลชีเพิ่มมาด้วยเล่า?"

คนด้านหลังเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะนางได้กัดเซาะวิญญาณ์มา และได้รับคำมั่นจากฝ่าบาทว่า "รางวัลอะไรก็ได้" ดังนั้นเขาถึงคอยอารักขานางที่นี่ เชื่อฟังนางทุกอย่าง

หานเสี่ยวซื่อไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตอบอะไรนาง จากนั้นพูดอย่างตื่นเต้นดีใจอีกว่า "ข้าจะให้ฝ่าบาทรู้ว่า ข้าคือลูกน้องที่ดีที่สุดของเขา เป็นลูกสาวที่เก่งที่สุดของเขา ข้าจะให้เขาภูมิใจในตัวข้า และยอมให้ข้าใช้แซ่เขา! ข้าจะเป็นองค์หญิง!"

"ขอให้เจ้าสมหวัง"

"เหอะเหอะ ไปเถอะ พวกเราไปดูละครกัน ข้าร้อนใจอยากเห็นภาพเฉินซ่ามองดูภรรยาตนเองเลือกดื่มชาถ้วยนั้นและมีสัมพันธ์กับบุรุษอื่นแล้ว"

นางกดปุ่มกลไก ห้องลับที่ทั้งสองคนยืนอยู่พลันพลิกตัวขึ้น พอหยุดลงก็กดอีกปุ่มหนึ่ง กำแพงด้านหน้าเปิดออกซ้ายขวา นี่คือเรือนข้างของด้านนอกห้องโถงนั่น

ถ้าไม่ใช่นางออกมาเอง คงยากจะหาห้องลับเยี่ยงนี้ได้

โหลชีกับเฉินซ่ายืนอยู่นอกห้องเก็บฟืน

"เจ้าถอยไปหน่อย" เฉินซ่าพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ไม่ว่าคนด้านในจะเป็นใคร พอคิดถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของสตรีผู้นั้นว่าจะส่งมาขึ้นเตียงโหลชี รังสีอำมหิตของเขาก็ทะยานไม่หยุดหย่อน

โหลชีกะพริบตาปริบๆไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่ก็ยอมถอยห่างอย่างว่าง่าย

และได้เห็นเฉินซ่าซัดฝ่ามือใส่ห้องเก็บฟืนนั่น

ทุกคนที่ตามมาอยู่ห่างๆเห็นเพียงเขาสะบัดมือ แต่กลับได้ยินเสียงบรึ้ม ห้องเก็บฟืนนั่นพลันล้มครืน และระหว่างฝ่ามือบ้าคลั่งของเขา เศษซากกำแพงเหล่านั้นพลันกระจายออกไปราวใบไม้ร่วง

รอจนทุกอย่างสงบนิ่ง ด้านหน้าไหนเลยจะมีห้องเก็บฟืนอีก เหลือเพียงแค่ห้องที่กำแพงสี่ด้านกลายเป็นซากปรักหักพัง แทบจะเรียกห้องไม่ได้แล้ว

"ท่านไม่กลัวบุรุษในนั้นโดนล้มทับตายรึ?" โหลชีแอบหน่ายใจ

เฉินซ่าเหล่นางหนึ่งที พูดเสียงเรียบว่า "ล้มทับตายจะสบายไปสำหรับมันสิ"

แม่เจ้า

คำพูดนี้หมายความว่า ถ้าคนข้างในไม่โดนล้มทับตายก็จะยิ่งตายอนาถหนักขึ้นสิ โหลชีอดสงสารคนข้างในไม่ได้

แต่ด้านในไม่มีคน

เฉินซ่าแค่นเสียงเย็น เดินเข้าไป ประตูที่ยากจะประคองตนเอาไว้ได้ถูกเขาเตะกระเด็นไป และล้มลงพื้นดังปึ้ง