ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 598

"เจ้ารู้ว่าที่นี่คือที่ไหน?" เฉินซ่ามองไปยังป่าที่อยู่ตรงหน้า ดูไม่ออกเลยว่ามันคือสถานที่แห่งใด ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

โหลชีกล่าวขึ้นมาอย่างจนใจเล็กน้อย: "ข้าคิดว่าข้ารู้นะ"

ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีสิ่งปลูกสร้าง ไม่มีสิ่งของอะไรที่เป็นสัญลักษณ์ แต่ว่านางเคยติดอยู่ที่นี่สองเดือน ไหนเลยจะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน? นางก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาที่นี่ได้

"สถานที่เดิมที่เจ้าเคยอยู่? โลกที่เจ้าเติบโต?" การแสดงออกทางสีหน้าของเฉินซ่าก็แปลกประหลาดเล็กน้อย เขารู้ว่าชุดเดิมที่โหลชีใส่เป็นเสื้อผ้าและรองเท้าแบบไหน ต่อมานางก็เคยเอ่ยถึงเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับโลกใบนั้นให้เขาฟังเช่นกัน แน่นอนว่าไม่ได้เล่าอย่างละเอียดอยู่แล้ว ก็แค่เล่าว่ามีรถยนต์ที่สามารถขับได้อย่างรวดเร็ว ยังมีเครื่องบินที่สามารถบินอยู่บนท้องฟ้า แล้วก็มีปืนที่เป็นอาวุธลับที่ทรงพลัง......

แต่สิ่งที่เขาจำได้แม่นยำที่สุดอีกเรื่องหนึ่งคือ ผู้หญิงในสถานที่แห่งนี้ล้วนสวมใส่เสื้อผ้าชิ้นน้อย! ยังมีคนที่เปิดอกโชว์นมอีก!

ผู้หญิงยังสามารถเปิดเผยเนื้อหนังขนาดนั้น ผู้ชายก็ยิ่งอะไรก็ได้อยู่แล้ว มักจะเห็นผู้ชายเปลือยท่อนบนอยู่บ่อยๆ!

ทันทีที่นึกถึงข้อนี้ ฝ่าบาทผู้ยิ่งใหญ่ก็รู้สึกไม่ดีในทันใด หวังว่าจะไม่ใช่สถานที่แห่งนั้นนะ!

แต่ว่าโหลชีก็ทำลายความหวังของเขาลงในทันใด

นางพยักหน้า กล่าวว่า: "ใช่แล้ว บนแผ่นดินโลก หนึ่งในประเทศแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด สถานที่ฝึกพิเศษของทหารรับจ้างบางหน่วย"

ในเวลาปกติย่อมไม่มีใครมาที่ป่าแห่งนี้อยู่แล้ว ข้างในยังมีสัตว์ร้ายมากมาย ที่น่ารำคาญมากกว่านั้นคือตั้งแต่ที่ทหารรับจ้างหน่วยนั้นใช้สถานที่แห่งนี้เป็นฐานที่มั่นในการฝึกพิเศษแล้ว ก็วางกับดักเอาไว้ที่นี่มากมาย ถ้าหากบังเอิญเจอกับช่วงเวลาฝึกพิเศษทหารใหม่ของพวกเขาพอดี ที่นี่ยังจะมีการตั้งด่านลับๆของทหารเก่าทุกรูปแบบ ทหารเก่าพวกนี้ว่างจนปวดไข่ ไม่ว่าใครบุกเข้ามาก็จะต้องแกล้งซะหน่อย เล่นกันจนกระทั่งพวกเขาจะรู้สึกเบื่อ

หนึ่งในนั้นมีคนที่ชื่อว่าเท็ดดี้ที่วิปริตที่สุด เล่นได้หมดทั้งผู้ชายผู้หญิง ดังนั้นถ้าหากมีคนใหม่เข้ามา ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายผู้หญิง ขอแค่เข้าตาของเขา สุดท้ายก็จะถูกเขาเล่นทั้งนั้น

พูดถึงเท็ดดี้ ในดวงตาของโหลชีก็มีความมืดมนรวมตัวกันขึ้นมาเล็กน้อย สมัยนั้นนางก็ช่วยหมิงเลี่ยออกจากเงื้อมมือของเท็ดดี้นี่แหละ เท็ดดี้คือความทรงจำที่มืดมนที่สุดที่อยู่ในส่วนลึกที่สุดในใจของหมิงเลี่ย ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าต่อมาเท็ดดี้คอยหลบเลี่ยงนางอยู่ตลอด นางคงฆ่าไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่นไปนานแล้ว

ตอนนี้มาถึงสถานที่แห่งนี้ ในใจนางก็เกิดเจตนาสังหารขึ้นมาอีกครั้ง

จู่ๆเทียนอิ่งก็กล่าวขึ้นมาด้วยความประหลาดใจอย่างมาก: "โลก? ไท่จื่อเฟย ท่านบอกว่าที่นี่คือโลกอย่างนั้นหรือ?"

โหลชีมองพิจารณาเขาครู่หนึ่งโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ พยักหน้าแล้วก็กล่าวว่า: "ถูกต้อง" เทียนอิ่งใหญ่นี่คือปฏิกิริยาอะไร? การแสดงออกทางสีหน้าอะไรกัน? หรือว่าแม้กระทั่งโลกเขาก็ยังเคยได้ยินมาก่อน?

"ฮ่องเต้ซวนหยวนค้นหาสถานที่แห่งนี้มาโดยตลอด!"

ตกตะลึง

โหลชีตกตะลึงจนเกือบจะลืมหายใจ

"เจ้าว่าอะไรนะ? ซวนหยวนจ้านค้นหาโลกมาโดยตลอดหรือ?"

เทียนอิ่งพยักหน้าแล้วกล่าวว่า: "ถูกต้อง ฮ่องเต้ซวนหยวนกล่าวว่า องค์หญิงน้อยอาจจะไปที่โลกแล้ว เขาจะต้องตามหาองค์หญิงน้อยกลับมาให้ได้ มิเช่นนั้นก็จะไม่มีใครสามารถช่วยฮองเฮาหยุนโยวได้"

"เรื่องอะไรกันแน่เล่ามาให้ชัดเจน"

"เหตุการณ์ในสมัยนั้น แรกเริ่มเป็นเพราะองค์หญิงน้อย ซึ่งก็คือไท่จื่อเฟยท่าน จู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นแปลกประหลาดมาก อายุน้อยๆก็เป็นเหมือนกับปีศาจ" เทียนอิ่งพูดถึงตรงนี้ก็มองดูโหลชีอย่างขออภัย หลังจากที่นางส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไรพูดต่อไปเถอะถึงได้วางใจ "ต่อมามีข่าวแพร่สะพัดไปทั่ว บอกว่าองค์หญิงน้อยคือหงส์กลับชาติมาเกิด ผู้ที่ได้ครองหงส์จะได้ครอบครองใต้หล้า ตอนแรกแต่ละแคว้นล้วนไม่อยากแตกหักกัน ก็เลยอยากจะใช้วิธีแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์มากำหนดการแต่งงานขององค์หญิงน้อย ในตอนแรกฮ่องเต้ซวนหยวนกับฮองเฮาก็ดีใจอย่างมากเช่นกัน"

ที่พูดมาก็ถูก อย่างไรเสียหนึ่งตระกูลมีลูกสาวร้อยตระกูลอยากจะมาขอเกี่ยวดอง สำหรับพ่อแม่แล้วนี่เป็นเรื่องที่ควรค่าให้ภาคภูมิใจอย่างมาก ในตอนนั้นพวกเขายังไม่รู้ว่าต่อมาเหตุการณ์จะเปลี่ยนไปเป็นแบบไหน ถึงแม้ลูกสาวจะเปลี่ยนไปเป็นเหมือนกับปีศาจ แต่ว่าพวกเขาก็ยังคงเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่านางไม่ได้เลวร้าย และนางก็แค่โดนของเท่านั้น ดังนั้นก็เลยเปิดค่ายกลกักขังวิญญาณ หวังว่าจะสามารถทำให้วิญญาณของโหลชีมีความมั่นคง ไม่ต้องถูกวิญญาณร้ายจู่โจม

พูดขึ้นมาแล้วนี่ก็เป็นแค่การอธิษฐานขอพรอย่างหนึ่งของวิชามนต์เท่านั้น