ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 607

ระเบิดพันทำลายที่โหลชีปรับปรุงมาแล้ว มีหรือที่กระหึ่มบ้านของคนพวกนี้จะเทียบได้? นี่เป็นระเบิดมัลติที่กดดันเพิ่มเข็มพิษนับไม่ถ้วนไว้ในด้านใน อย่าว่าแต่โดนเศษระเบิดบาดเข้า เข็มพิษเพียงเล็กน้อยที่ยิงออกมาจากด้านในก็เอาชีวิตได้หมด อานุภาพร้ายกาจนัก

"บรึ้ม!"

เสียงระเบิดดังสนั่น พลิกผันราบไปด้านหนึ่งเลย

"จักรพรรดินีมีรับสั่ง ผู้ที่มารุกรานแคว้นเรา ฆ่าไม่เว้น! ผู้ที่ฆ่าฟันทำร้ายราษฎรเรา ฆ่าไว้ก่อนเลย!"

"ฆ่า!"

"ฆ่าฆ่าฆ่า!"

เสียงคำรามดังสนั่นสะเทือนหู ราศีกลบทัพศัตรูมิด กองทหารราชาอสูรเทพทุกคนราวกับมีพลังเต็มเปี่ยม ไม่รู้จักกลัวไม่รู้จักเหนื่อยไม่รู้จักถอย ทุกคนล้วนสู้อย่างไม่คิดชีวิต ลงมือทีตายในกระบวนท่าเดียว พยายามสุดกำลังเอาชีวิตอีกฝ่าย

ทหารยักษ์ร้ายเก่งกาจแล้วยังไง? พวกเขาเองก็ไม่ด้อยไปกว่ากันหรอก!

"จักรพรรดินีมีรับสั่ง ปกป้องดินแดนเรา ฆ่ามันฆ่ามันฆ่ามัน!"

"ฆ่าฆ่าฆ่า!"

ฆ่าฆ่าฆ่า! ง่ายๆดุดันๆแบบนี้เลย!

สาสน์ร้อนใจของโหลชีนั้นพลังทะลุกระดาษออกมา ตอนนั้นก็กระตุ้นความฮึกเหิมเร่าร้อนของฉินซูเป่ากับเยว่ ขวัญกำลังใจทหารต้องการการปลุกระดมอยู่ ในสนามรบ ราศีและขวัญกำลังใจก็สามารถกลายเป็นพลังที่ทำลายอีกฝ่ายได้

ศึกครั้งนี้เป็นการคาดเดาตามคำสั่งของโหลชี พวกเขาเองต่างก็รู้ว่าโหลชีโกรธจัดแล้ว ถึงแม้กองทหารราชาอสูรเทพจะเป็นกองทัพของราชวงศ์เฉิน แต่พวกเขาต่างยอมศิโรราบให้โหลชีนานแล้ว คำสั่งของโหลชีก็คือคำสั่งของไท่จื่อ! คำสั่งของโหลชี พวกเขายอมศิโรราบจากใจเลย!

โหลชีไม่เคยคิดเรื่องสู้กันอย่างเปิดเผย ในใจนาง การสู้รบไม่เลือกวิธีการ วิธีรบมีร้อยแปด มีอาวุธอะไรก็เอาออกมาทำลายอีกฝ่ายให้หมดก็ได้แล้ว!

และนางรู้ดีว่า ไม่ว่าจะเป็นราชวงศ์เฉินหรือราชวงศ์ซวนหยวน พวกเขาก็ต้องการชัยชนะในครั้งนี้ และยังต้องการชัยชำนะที่ทำให้คนยอมศิโรราบจากใจอีกด้วย!

คำพูดเดิมของนางคือ พวกเราต้องชนะ และต้องชนะอย่างโอหังเหิมเกริมด้วย! พวกเราต้องให้ศัตรูศิโรราบ จะให้ราชวงศ์อื่นที่คอยแวดล้อมเฝ้าดูละครอยู่ฉี่ราด จะให้ราษฎรของพวกเราเองรู้ว่าซวนหยวนและตระกูลเฉินไม่มีทางล้ม!

หนี? อยากจะไปพึ่งพิงราชวงศ์เฮ่อเหลียน?

หนีกะผีสิ พึ่งพิงกะผีสิ! พวกเราต่างหากที่แข็งแกร่งที่สุด!

เสือพักเรอ พวกเจ้าก็มาลูบก้นรึ? ถุย! ข้าไม่ทำเจ้าให้ตายข้าจะใช้แซ่เจ้าเลย!

ฉินซูเป่าเหาะลอยขึ้นมา ตัดหัวแม่ทัพอีกฝ่ายมาเลย เหยียบบนม้าศึกอีกฝ่าย ตะโกนร้องก้องว่า "ไท่จื่อราชวงศ์เฉินและองค์หญิงราชวงศ์ซวนหยวนมีรับสั่ง พวกข้าสาบานจะทำลายแคว้นแทตย์ให้ราบเป็นหน้ากลอง และนำหัวฮ่องเต้แคว้นแทตย์มาให้ได้!"

"แคว้นอื่นเชิญดูละครตามสบาย หากกล้ามาซ้ำเติมตระกูลเฉินและซวนหยวน พวกเราจะตามไปทำลายให้สิ้นซาก!"

บ้า บ้าไร้ขอบเขตแล้ว

ศึกของเมืองจิ้งครั้งนี้ หลายราชวงศ์ใหญ่ไหนบ้างไม่คอยจับตาดู? พวกเขาก็จะอาศัยโอกาสนี้ประกาศแก่ใต้หล้าว่า พวกเขามาแล้ว!

ไม่ว่าจะเป็นแผนการโปร่งใสแผนการดำมืด มา พวกเขาไม่กลัวพร้อมรับเรื่องเสมอ! สู้ก็พอแล้ว!

"ฆ่า! พวกเราก็ไปด้วย" เหล่าทหารเฝ้าเมืองล้วนโดนคำสั่งนี้ตะคอกจนเลือดลมเดือดพล่าน มือคว้าดาบใหญ่ก็พุ่งออกไป พวกเขาก็จะไปร่วมรบด้วย ปกป้องบ้านเมือง! พวกเขาเป็นประชาชนของราชวงศ์เฉิน เป็นทหารของราชวงศ์เฉิน พวกเขากลัวอะไร? กลัวทำไม!

ศึกครั้งนี้สู้รบอย่างดุดันเปิดเผย ทำให้พวกไท่ซ่างหวงเห็นถึงความแข็งแกร่งของกองทหารราชาอสูรเทพ และยังเป็นความแข็งแกร่งที่ปรับปรุงแล้วด้วย

พิษ พิษอันน่ากลัว พอสาดลงไปก็ล้มไปเป็นแถบ พิษนี้ร้ายแรงจนทำให้คนตัวสั่นเทา

ระเบิดพันทำลาย ลูกบอลเหล็กกลมลูกเล็กๆนั่น พอโยนออกไป เสียงดังสั่นสะเทือนแก้วหู และก็ล้มไปอีกเป็นแถบ

บวกกับกองทหารราชาอสูรเทพที่เดิมก็แข็งแกร่งจนสามารถสู้ได้หนึ่งต่อสิบ ศึกนี้เรียกได้ว่าพลิกฟ้าพลิกดิน เลือดไหลนองเต็มพื้น จนทุกพื้นที่มีแต่เลือด

ฉินซูเป่าและเยว่สองคนพอเข้าสู่สนามรบก็ดุดันไร้ใครเทียม ฆ่าศัตรูจนร่างตนเองโดนย้อมไปด้วยเลือด สุดท้ายตอนออกจากสงครามก็มองหน้าตาของทั้งคู่ไม่ชัดแล้ว

ถึงฝ่ายตนจะมีการบาดเจ็บล้มตาย ศึกนี้สูญเสียทหารไปถึงสองพันคน แต่สามารถทำทหารยักษ์ร้ายจนแตกซ่านกระเซ็นหนีไป! สุดท้ายเหลือเพียงไม่กี่หมื่นถอยหนีไปพันลี้อย่างน่าอนาถ ต้องพูดจริงๆว่าเป็นปาฎิหารย์!

"สวรรค์คุ้มครองตระกูลเฉิน สวรรค์คุ้มครองตระกูลเฉินจริงๆ!" ที่อยู่บนกำแพงเมือง ไท่ซ่างหวงตระกูลเฉินน้ำตาไหลอาบแก้ม

และในเหล่าแม่ทัพที่กลับมา มีใบหน้าสองหน้าที่คล้ายคลึงกันเข้าสู่สายตาเขา นั่นเป็นบุรุษสองคนที่องอาจหล่อเหลา ชุดเกราะบนร่างต่างถูกย้อมไปด้วยเลือดสด แต่สายตาพวกเขากลับเป็นประกายสดใส

ไท่ซ่างหวงมองพวกเขาเดินมายืนหน้าตนอย่างตกตะลึง

"พวกเจ้า..."

"ลูกเขย ซวนหยวนอี้ คารวะท่านพ่อตา"

"หลานชายซวนหยวนฉงโจว คารวะท่านตา"

"..." ไท่ซ่างหวงรู้สึกเต็มตื้นในคอหอยตน

ซวนหยวนฉงโจวลุกขึ้น เข้ามาจับมือสั่นเทาของเขา "ท่านตา พวกเรากลับมาแล้ว"

"ดี ดี กลับมาก็ดีแล้ว...."