ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 645

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา เฉินซ่าก็บินโฉบเข้ามาทันที กล่าวเสียงขรึม: "เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ยังคิดจะไปเผ่าชักมังกรอีกหรือ?"

"ข้าไม่ต้องไปหรืออย่างไร? เรื่องเกี่ยวกับท่านตาข้า ท่านว่าข้าไปหรือไม่ไป?"

"ข้าไม่อนุญาต"

โหลชีลุกขึ้นมาทันที: "เฉินซ่า ท่านจะมีเหตุผลหรือไม่?"

"เจ้าต่างหากมีเหตุผลหรือไม่ หมอเทวดาบอกแล้ว สามเดือนแรกของการตั้งครรภ์ แม้แต่จะเข้าหอกับข้ายังไม่ได้ เจ้ายังคิดจะเดินทางไกลไปเสี่ยงอันตรายอีก?"

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้างดงามก็โหลชีก็แดงขึ้นมาอีก

ท่านพ่อของนาง พี่ชาย นักพรตเลวล้วนยังอยู่ที่นี่กันหมด เอาแต่พูดถึงเรื่องเข้าหอ ยังจะเอาหน้าอยู่ไหมเนี่ย?

นางไม่รู้จริงๆว่าคนโบราณนี่จะเปิดกว้างมากกว่านางเสียอีก

ผู้ชายสามคนของตระกูลซวนหยวนก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเช่นกัน ดูท่าเฉินซ่ายังพะวงอยู่กับเรื่องไม่สามารถเข้าหอสามเดือนปล่อยวางไม่ได้อย่างสิ้นเชิงจริงๆ อย่างไรก็ต้องพูดมาถึงตรงนี้

"อะแฮ่มๆ เรื่องนี้เรายืนอยู่ข้างเฉินซ่า เสี่ยวชี เจ้าเพิ่งจะตั้งครรภ์ ไม่สามารถไปเสี่ยงอันตรายจริงๆ" ซวนหยวนคงจงใจทำหน้าเคร่งขรึม

แต่ว่าในตอนที่โหลชีสิบขวบก็เลิกเสียท่าอุบายนี้ของเขาแล้ว ทันทีที่เห็นเขาทำหน้าเคร่งขรึมก็ชิออกมาคำหนึ่ง

"ตอนนี้ข้าก็แค่มีลูกเท่านั้น สมัยนั้นตอนที่ตัวข้าเองยังเป็นเด็กท่านก็ให้ข้าออกไปหาเงินแล้ว"

ทันทีที่ซวนหยวนคงได้ยินคำพูดที่นางพูดในตอนนี้ก็มีความรู้สึกว่าท่าจะไม่ดีแล้ว เป็นเช่นนั้นจริงๆ พ่อลูกตระกูลซวนหยวนผู้ซึ่งรักลูกสาวดุจชีวิต รักและเอาใจน้องสาวเท่าชีวิตต่างก็เหมือนกับจะระเบิดอารมณ์ในทันที ดวงตาสี่ข้างเบิกกว้างจ้องมองมาทางเขา

สองหมัดยากที่จะสู้สี่มือ ยิ่งกว่านั้นเดิมทีแม้แต่พี่ใหญ่เขาก็สู้ไม่ได้อยู่แล้ว บวกกับซวนหยวนฮ่วนเทียนเจ้าเด็กเวรนี่อีก......

ซวนหยวนคงชิ่งหนีไปในทันที

"เจ้าสาม! เจ้าอย่าหนีนะ! เจ้าพูดให้ชัดเจนเลยนะ ไหนเจ้าบอกว่าในยุคปัจจุบันเจ้ารักและเอ็นดูเสี่ยวชีดุจอัญมณีราวกับสมบัติล้ำค่าไม่ใช่หรือ? ไหนเจ้าบอกว่าเสื้อผ้ามานางยื่นมือข้าวมาอ้าปากไม่ใช่หรือ?"

เฉินซ่ารับคำอย่างราบเรียบประโยคหนึ่ง "เป็นไปได้อย่างไร? ตอนที่ชีชียังเด็กมากๆก็ถูกเขาโยนออกไปฆ่าคนหาเงินซื้อบ้านแล้ว"

"ทำเกินไปแล้ว! อาสาม!"

เห็นว่าพ่อลูกซวนหยวนไล่ตามออกไปด้วยความโกรธเคือง ในที่สุดตำหนักนี้ก็เหลือเพียงพวกเขาสองสามีภรรยาแล้ว เงียบสงบแล้ว เฉินซ่ารีบสะบัดแขนเสื้อปิดประตูใหญ่ลงทันที กระบี่ดื่มเลือดโยนออกไป ขวางเอาไว้เป็นสลักประตูอย่างแม่นยำ

เขาเดินเข้าไปใกล้โหลชีทีละก้าว

จู่ๆโหลชีก็รู้สึกราวกับว่าอุณหภูมิภายในตำหนักบรรทมแห่งนี้สูงขึ้นหลายองศา อดที่จะถอยหลังไปทีละก้าวไม่ได้

เห็นท่าทางของนางเช่นนี้ เฉินซ่าก็ดุเสียงเบาออกมาคำหนึ่ง: "หยุด ห้ามเดินถอยหลังอีก!"

โหลชีรู้สึกน้อยใจขึ้นมาเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก: "เมื่อครู่นี้ท่านพูดว่าห้ามกับข้าสองครั้งแล้วนะ!"

เห็นว่านัยน์ตาของนางแดงขึ้นมากะทันหัน เฉินซ่าก็วางอาวุธยอมจำนนในทันที "ข้าไม่ได้จะดุเจ้า กลัวว่าเจ้าจะสะดุดตัวเองล้มอีก ดูสิ ข้างหลังมีเก้าอี้ตัวหนึ่ง"

ถือโอกาสตอนที่นางหันหลังกลับไปมอง เขาก้าวขึ้นมาข้างหน้าสองก้าว กอดนางเข้าไปในอ้อมแขน "เอาล่ะ อย่าดื้อเลย ร่างกายของเจ้าในตอนนี้ไม่เหมาะที่จะไปเผ่าชักมังกรจริงๆ ใครจะรู้ว่าหมอกดำพวกนั้นจะมีผลกระทบต่อลูกในท้องของเจ้าหรือไม่? ให้เยว่กับเฉิงสิบพวกเขาไปดีกว่า ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ได้แต่งงาน ไม่เหมือนอิง อวิ๋นกับโหลวซิ่นพวกเขาที่เพิ่งแต่งงานต้องอยู่กับภรรยา"

เยว่กับเฉิงสิบที่เฝ้าอยู่ในสวนดอกไม้ของตำหนักสามจามออกมาพร้อมกัน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาไม่ได้ยินคำประโยคนี้ หากว่าได้ยินเข้า ทั้งสองคนต้องน้อยใจตายแน่ๆ เป็นโสดมีความผิดหรือ? เดิมทีเป็นโสดก็น่าสงสารมากอยู่แล้ว ยังจะต้องถูกส่งตัวไปไกลอีก? แล้วก็ปล่อยให้คนพวกนี้อยู่ที่นี่กอดภรรยาจู๋จี๋อี๋อ๋อเจ้ากับข้ายากที่จะแยกจากกันอย่างนั้นหรือ?

ฝ่าบาทผู้ยิ่งใหญ่ขอร้องอย่าลำเอียง!

เพียงแต่ว่าการพัฒนาของสถานการณ์ค่อยๆทำให้พวกเขาตกตะลึง

สามวันให้หลัง ผู้ส่งสารซึ่งอยู่ไกลถึงเป่ยชางก็ส่งรายงานด่วนมาอีกครั้ง หมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ใกล้เผ่ามังกรชักมากที่สุดแห่งหนึ่งในเป่ยชาง ถูกหมอกดำที่แผ่กระจายปกคลุมอย่างเงียบๆในคืนที่มืดมิด ทั้งหมู่บ้านสามร้อยกว่าชีวิต ไม่มีผู้ใดหนีรอด เหมือนกับภายในค่ำคืนเดียว ในขณะที่กำลังนอนหลับฝัน ถูกหมอกดำกลืนกินไปอย่างเงียบๆ

นี่อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย

หลังจากที่กลืนกินหมู่บ้านแห่งนี้แล้ว การแผ่กระจายของหมอกดำดูเหมือนจะเร็วมากขึ้น

ตอนนี้ ชาวบ้านที่อยู่ในเมืองเล็กๆที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านแห่งนี้มากที่สุดต่างก็ตื่นตระหนกหวาดกลัว ไม่สนใจการปลอบประโลมของราชสำนัก แต่ละครอบครัวเก็บของมีค่าพกพาสะดวก พาลูกชายลูกสาวเตรียมออกจากบ้านเกิด มุ่งหน้าไปยังต้าเซิ่ง

หากว่าเป็นเช่นนี้ต่อไป ประเทศต้าเซิ่งที่อยู่ไกลจากเผ่าชักมังกรแต่กำลังเจริญรุ่งเรืองอยู่ จะกลายเป็นจุดหมายแรกที่ชาวบ้านตงชิงเป่ยชางจะเลือกหลบหนีไป เป็นไปไม่ได้ที่พระราชาตงชิงเป่ยชางจะไม่สนใจเลย สันติภาพระหว่างประเทศที่กว่าจะรักษาเอาไว้ได้สุดท้ายก็จะพังทลายลงมา

และซีเจียงหนานเจียงที่คอยจ้องมองหาโอกาสตะครุบอยู่ตลอดจะต้องฉวยโอกาสในช่วงชุลมุนอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นก็จะมีสงครามเกิดขึ้นทุกหนทุกแห่งอีกครั้ง ใครก็ไม่สามารถได้อยู่อย่างสงบสุข

"พวกเราต้องไป"

โหลชีมองดูเฉินซ่าที่นิ่งเงียบเคร่งขรึมหลังจากที่อ่านรายงานด่วนแล้ว

ซวนหยวนจ้านขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: "ข้าไปกับอาสามของพวกเจ้า ความปรารถนาของท่านตาเจ้าในตอนนั้น ก็ต้องเป็นตระกูลซวนหยวนเราที่ช่วยให้เขาสมหวัง"

"ปัญหาข้อนี้ไม่ต้องโต้แย้งกันตลอดอีกแล้ว ข้าก็จะไปเช่นกัน" โหลชียืนกรานหนักแน่น นางยังมีคำถามอีกมากมายว่าทำไมผู้หญิงบ้าคนนั้นถึงต้องมาที่นี่ด้วย นางมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง การไปครั้งนี้บางทีนางอาจจะสืบหาความจริงของเรื่องราวทั้งหมด แล้วก็ เหตุใดหมิงเลี่ยถึงต้องตายด้วย