ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 651

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง บางทีนางอาจจะคิดหาหนทางไปหาพวกเขาที่นั่นก็ได้ เพื่อถามถึงวิธีควบคุมหมอกดำนี่

เฉินซ่าสบตากับซวนหยวนจ้าน

"ไม่ใช่ที่ที่เจ้ากับอาสามเคยใช้ชีวิตอยู่รึ?" ซวนหยวนจ้านถาม

โหลชีส่ายหัวบอก "ไม่ใช่ เป็นอีกที่หนึ่ง" ในจักรวาล ช่องว่างของเวลาไม่รู้มีมากแค่ไหน คนที่ไปมาระหว่างช่องว่างของเวลากุมวิชาลับไว้ระดับหนึ่ง...

วิชาลับ....

โหลชีพลันนึกถึงอาจารย์ปู่ วิชาลับที่พวกเขาควบคุมไว้จะได้รับสืบทอดจากคนในห้วงเวลาอื่นหรือเปล่านะ?

"เจ้าห้ามคิดวุ่นวายนะ" เฉินซ่าพลันตัดบทความคิดนาง โหลชีเหลือบตาขึ้นมองก็เห็นสีหน้าดำทะมึนของเขา อดตะลึงไม่ได้

นางคิดวุ่นวายอะไร?

"อย่าคิดจะข้ามผ่านช่องว่างของเวลาอีก ไปไหนก็ไม่ได้ ตอนนี้ในท้องเจ้ายังมีลูกของพวกเรา" ไปแล้วไม่แน่ว่าจะกลับมาได้ เรื่องนี้ใครสามารถรับประกันได้เต็มร้อยกันล่ะ?

โหลชีเงียบไป

เอ่อ รู้ใจนางเสียจริง

"แต่พวกเราน่าจะลงไปดูใต้แม่น้ำกันนะ ในแม่น้ำต้องมีของอยู่แน่" นางพูดอย่างจริงจัง

"ข้าให้คนลงไป "เฉินซ่าจุดพลุสัญญาณ

"วู๊วู!"

ตอนนี้เอง วู๊วูพลันร้องใส่แม่น้ำอย่างร้อนรน

โหลชีขมวดคิ้ว ดึงมือออกจากการเกาะกุมของเฉินซ่า เดินเข้าใกล้แม่น้ำ พลางว่า "ข้าไปดูหน่อย..."

นางยังพูดไม่ทันจบ เสียงตัดผ่านอากาศแรงกล้าอันหนึ่งพลันยิงมาที่ด้านหลังนาง

เฉินซ่ากับซวนหยวนจ้านสีหน้าเปลี่ยนทันที ปราดร่างเขาไปขวางหน้าโหลชีไว้พร้อมกันทันที ซวนหยวนจ้านซัดฝ่ามือปัดอาวุธลับที่ยิงมาออกไป

อาวุธลับนั่นถูกเขาสกัด เสียงระเบิดดังขึ้นกลางอากาศ เกิดฝุ่นผงเหลืองกร้านกลุ่มใหญ่

โหลชีกำลังจะหันกลับไป หางตากลับเห็นเหมือนมีเงาอะไรวาบผ่านหมอกดำฝั่งตรงข้าม นางอึ้งไป

"วู๊วู วู๊วู!" วู๊วูร้อนรนขึ้นมาอีก และจะพุ่งไปทางแม่น้ำอีก

"วู๊วู กลับมา" โหลชีจับมันไว้ และด้านหลังก็มีเสียงแหวกอากาศมาอีก อาวุธลับลอยมา ระหว่างทางโดนฝ่ามือซวนหยวนจ้านสกัดไว้อีกครั้ง และมีฝุ่นผงเหลืองกร้านออกมาอีก

"ข้าจะไปจับคนออกมา พวกเจ้าระวังตัวหน่อย!" ซวนหยวนจ้านโกรธแล้ว สะบัดชายเสื้อ พุ่งไปทางทิศที่มีอาวุธลับยิงมา

ในใจโหลชีรู้สึกแปลกพิกล นางจ้องมองหมอกดำของฝั่งตรงข้ามเขม็ง อยากจะดูว่าจะเห็นเงาเมื่อครู่อีกไหม แต่ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าหมอกดำนั่นเหมือนไอนรกที่ชั่วร้ายจะกลืนกินคน ทำให้รู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก

นางเริ่มอยากอาเจียน

พอหลุบตาลงเล็กน้อย นางเลยพลาดเงาร่างหลายร่างที่เคลื่อนไหวในหมอกดำชัดกว่าเมื่อครู่ นั่นเป็นเงาคนชัดๆ

"ชีชี อยู่ห่างจากแม่น้ำหน่อย..."

ฝนไม่รู้หยุดตกตั้งแต่เมื่อไหร่ วู๊วูถูกโหลชีอุ้มไว้ในอ้อมกอด ยังคงร้องไม่หยุด ท่าทางอยากจะโผเข้าแม่น้ำมาก

เฉินซ่ารู้สึกผิดสังเกตทันที เขาส่งพลุสัญญาณออกไปได้ครู่หนึ่งแล้ว ทำไมพวกอวิ๋นกับเฉิงสิบถึงยังไม่มา? อย่าว่าแต่ทั้งหมด นี่ไม่มาแม้แต่คนเดียว

และซวนหยวนจ้านที่พุ่งไปจับคนยิงอาวุธลับเมื่อครู่พลันหายไปอย่างไร้ร่องรอย

สายตาเฉินซ่าไหวหวั่น รู้สึกไม่ชอบมาพากล รีบยื่นมือออกไปจะดึงรั้งตัวโหลชีที่อยู่ข้างแม่น้ำ

เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในพริบตานี้

โซ่เหล็กเส้นหนึ่งในนั้นกลับลอยทะลุน้ำขึ้นมา รัดขาของโหลชีไว้ และดึงนางอย่างแรง โหลชีกำลังคลื่นเหียน เริ่มอาเจียนแห้งออกมา มันส่งผลกระทบต่อความเร็วและปฏิกิริยาของนางจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่นางเสียหลัก และโดนดึงกระชากลงแม่น้ำอย่างแรง

"ชีชี!" เฉินซ่าสีหน้าเปลี่ยนทันที โผตามลงไปอย่างไม่คิดเลยสักนิด

น้ำแตกกระเซ็น

น้ำในแม่น้ำเย็นเยียบได้คลุมร่างพวกเขาแล้ว

เฉินซ่าพยายามลืมตาขึ้น มองเห็นโหลชีแขนสั่นโยนวู๊วูขึ้นฝั่งไป

พวกเขาไม่รู้ว่าวู๊วูว่ายน้ำเป็นไหม แต่ตามหลักแล้ว จิ้งจอกว่ายน้ำไม่เป็น โหลชีเลยคิดจะช่วยวู๊วูก่อน ดังนั้นเลยไม่ทันได้ตัดโซ่เหล็กที่รัดขานางไว้

เดิมพิชิตวันอยู่บนตัวนาง

และโซ่เหล็กนี่ยาวมาก แถมยังอยู่ในน้ำ เขาเห็นแค่มีเงาร่างหนึ่งด้านหน้ากำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

ทิศทางนั้นคือไปทางฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ

ทางนั้นคือหมอกดำ

เฉินซ่าใจร้อนดุจไฟเผา ชักกระบี่ดื่มเลือดออกมา สายตาเย็นเยียบ สะบัดมือ กระบี่ดื่มเลือดโผล่ทะลุน้ำไปทางเงาร่างเบื้องหน้า

เวลานี้โหลชีได้สติกลับมาหลังโยนวู๊วูออกไป เห็นกระบี่ดื่มเลือดเฉียดร่างนางไป และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เลยคิดจะยื่นมือออกไปจับ เกือบจับกระบี่ดื่มเลือดไว้ในมือได้

เฉินซ่าสองตาเบิกโพลง ร้อนใจดุจไฟเผาผลาญ

แรงของเขาเมื่อครู่ใส่ไปเต็มสิบ ถึงในน้ำจะมีแรงดัน แต่จู่ๆยื่นมือออกไปจับกระบี่ดื้อๆแบบนี้ มือนางต้องได้รับบาดเจ็บแน่！

"ชีชี!"

เพราะจู่ๆชีชีทำการอุกอาจ บอกเหตุผลไม่ถูก ดังนั้นเฉินซ่าเลยคิดว่านางคงอยากคว้ากระบี่ดื่มเลือดมาตัดโซ่เหล็ก

ในน้ำถึงพวกเขาจะไม่สามารถเปิดปากพูดได้ แต่สามารถส่งกระแสจิตได้

"อย่าฆ่าคนนั้น ข้ารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด!"

โหลชีบอกกับเขา

แต่ก็ทันแค่พูดประโยคนี้ เพราะอีกฝ่ายเร็วยิ่งนัก พริบตาเดียวโหลชีก็โดนดึงข้ามแม่น้ำไป

ทางนั้นน่าจะมีคนรอรับ พวกเขาหายไปจากสายตาเฉินซ่า

ไม่ถูก แม่น้ำนี่แปลกพิกล