ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 652

อีกฝ่ายเหมือนรอนางเอ่ยปากพูดก่อน

เพียงแต่โหลชีนั่งอยู่ที่นั่นกลับทำเพียงแค่มองเขาแล้วเบนสายตาไป จับชีพจรให้ตนเอง จากนั้นสะบัดมือ ไม่รู้ว่านางหยิบยามาจากที่ไหน ยัดเข้าปาก ขบเคี้ยวเบาๆก่อนกลืนลงไป จากนั้นเริ่มบิดน้ำออกจากเสื้อผ้า บิดตรงนี้ บิดตรงนั้น เพียงแต่ไม่พูดอะไร

นางไม่ตื่นตระหนกเลยสักนิด ไม่กลัวเลยสักนิด ไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด อิสรเสรีเหมือนตามเพื่อนกลับมาเยี่ยมบ้านเท่านั้น

สายตาคนผู้นั้นฉายแววหน่ายใจ ถอนหายใจแผ่วเบา ในที่สุดทนไม่ไหวเอ่ยปากก่อน

"เจ้าเหมือนที่เขาพูดเลย"

โหลชีไม่คุ้นเคยกับเสียงเขาเลย น้ำเสียงก็ไม่คุ้นเคย นางแน่ใจว่านางไม่เคยเจอคนคนนี้มาก่อน ตอนแรกนางไม่รู้ว่าความรู้สึกคุ้นเคยนั้นมาจากไหน แต่หลังจากได้ยินประโยคนี้นางพลันหาเหตุผลเจอ

โหลชีเงยหน้าขึ้นฉับพลัน "ท่านรู้จักหมิงเลี่ย?"

คนผู้นั้นอึ้ง ยิ้มเศร้าออกมาว่า "เจ้าเฉลียวฉลาดจริงๆ ใช่ ข้าคืออาจารย์ของหมิงเลี่ย"

หมิงเลี่ย หมิงเลี่ยยังมีอาจารย์? แต่เขาดูแล้วน่าจะแค่ยี่สิบแปดยี่สิบเก้าเอง ทำไมถึงเป็นอาจารย์ของหมิงเลี่ยได้ล่ะ? พูดแบบนี้ แสดงว่าหมิงเลี่ยก็เป็นคนของโลกนี้ หรือไม่ก็เป็นคนของหลงหยินนั่น

โหลชีคิดไม่ถึงเลยว่า ผ่านไปนานหลายปีขนาดนั้นยังสามารถได้ยินชื่อหมิงเลี่ย มาเจอคนที่เกี่ยวข้องกับหมิงเลี่ย ดวงตานางแดงก่ำขึ้นมา

คนผู้นั้นเหมือนจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไร เลยอธิบายว่า "ปีนี้ข้าอายุสี่สิบเจ็ดแล้ว ข้าแซ่หมิง เจ้าเรียกข้าว่าท่านหมิงได้"

สี่สิบเจ็ด รักษาผิวพรรณได้ดีจริงๆ โหลชีตาแดงก่ำ แต่ทนไม่ไหวยิ้มน้อยๆออกมา เหมือนคนทางหลงหยินนั่นล้วนดูดีมีออร่าทั้งนั้นนะ ถึงวัตถุทางนั้นจะขาดแคลนมากก็ตาม

"ท่านคืออาจารย์ของหมิงเลี่ยจริง?"

"อืม หมิงเลี่ยใช้แซ่ตามข้า พ่อเขาจากไปตั้งแต่เขายังเล็กนักแล้ว" ท่านหมิงเองก็นั่ลงบนก้อนหินก้อนหนึ่ง "ข้าก็เป็นศิษย์ทรยศของลัทธิ บอกเจ้าตามตรงละกัน ข้าต้องพาเจ้าไป ไม่อาจให้เจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือพวกเขาได้"

โหลชีฟังอย่างงงงวย แต่ในใจเริ่มคาดเดาได้เล็กน้อย ที่เขาพูดน่าจะเกี่ยวข้องกับหมอกดำที่กลืนกินคน และที่นี่ยังมีคำตอบที่นางอยากรู้มาตลอด

ในใจนางรู้สึกตื่นเต้น แต่สีหน้ากลับเรียบเฉย พลางว่า "พวกเขาคือใคร? ท่านพูดถึงลัทธิอะไร?"

ท่านหมิงถอนหายใจยาว "ตอนนี้ข้าบอกเจ้าก็ไม่เป็นไร เมื่อก่อนหมิงเลี่ยอยากบอกเจ้ามาตลอด เพียงแต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะรับได้แค่ไหน และรู้แล้วจะเป็นอย่างไร"

"หมิงเลี่ย ตายแล้วจริงรึ?"

"ใช่"

โหลชีดึงคันฉ่องที่หาเจอที่ถ้ำในป่าดงดิบออกมาจากสายรัดเอว ยกขึ้นให้ท่านหมิงดู "ท่านรู้หรือไม่ ทำไมเขาเหลือคันฉ่องนี่ไว้ให้ข้า?"

ท่านหมิงมองดูคันฉ่องอันนั้น สายตามีแววปวดร้าว "เจ้าจำคันฉ่องนี้ไม่ได้จริงรึ?"

โหลชีอึ้ง

นางควรจะจำคันฉ่องนี้ได้รึ?

"ช่างเถิด ข้าบอกเจ้าหมดเลยแล้วกัน" สายตาท่านหมิงเบี่ยงไป ไม่รู้ไปมองตรงไหน เขาพูดขึ้นช้าๆว่า "ลัทธิของพวกเราตอนนี้ชื่อว่าลัทธิชิงฟ้า เป็นพรรคลัทธิเพียงหนึ่งเดียวของหลงหยินที่สองทางนี้ ผู้อาวุโสใหญ่เขา..." เขาชะงักไป พลางถามขึ้น "เจ้าจำผู้อาวุโสใหญ่ได้แล้วใช่หรือไม่?"

โหลชีพยักหน้า

ท่านหมิงอืมรับคำ "ตอนนั้นเจ้าเรียกเขาว่าท่านตาอาวุโส"

โหลชีฟังอย่างตกตะลึง หรือว่าท่านหมิงคนนี้ก็เคยเห็นวิญญาณของนางตอนนั้นด้วยรึ? อย่างนั้นหมิงเลี่ยก็เคยเจอด้วยใช่ไหม? ตอนนางเป็นเด็ก ได้มาพบปะกับหมิงเลี่ยตอนเด็กด้วยหรอ?

"หมิงเลี่ยเป็นลูกชายของผู้อาวุโสใหญ่"

คำพูดนี้ของท่านหมิงทำให้โหลชีประหนึ่งโดนสายฟ้าฟาดใส่จนดำไหม้เกรียม ตอนนั้นท่านตาอาวุโสแก่ขนาดนั้นแล้ว หมิงเลี่ยเป็นลูกชายของเขา? แต่ท่านหมิงไม่สนใจอาการตกตะลึงของนาง และพูดต่อไปอีก

"ในเมื่อเจ้าจำผู้อาวุโสใหญ่ได้ ก็คงนึกขึ้นมาได้เช่นกันว่าหลงหยินที่สองนี้เป็นอย่างไรกระมัง ลัทธิชิงฟ้าได้รู้เรื่องการคงอยู่ของช่องว่างของเวลาและโลกอื่น ก่อตั้งกลุ่มหวังยึดครองดินแดนของพวกเจ้าขึ้นมา ในลัทธิแทบจะไม่มีใครเป็นคนโง่เลย ตอนนั้นที่จริงแล้วผู้อาวุโสใหญ่เป็นคนที่ลัทธิชิงฟ้าอยากจะดึงตัวไปอยู่ด้วย เจ้าลัทธิรู้สึกว่าความสามารถของผู้อาวุโสใหญ่จะทำให้เขาสามารถได้รับข่าวและสิ่งของที่เป็นประโยชน์แก่เรื่องที่พวกเราจะทำได้มากยิ่งขึ้นจากการลอดผ่านของช่องว่างของเวลา แต่ผู้อาวุโสใหญ่ไม่รับปาก มีคนในลัทธิเสนอความคิด ตัดสินใจใช้กลสาวงาม พวกเขาส่งสตรีที่งดงามที่สุดในลัทธิคนหนึ่งไปล่อลวงผู้อาวุโสใหญ่"

ไม่ต้องถามเลย สุดท้ายกลสาวงามนี้ก็ประสบความสำเร็จ

สตรีผู้นั้นมีใบหน้าที่งดงามสะดุดตา มีรูปร่างที่อรชรอ้อนแอ้นจนทำให้บุรุษเลือดกำเดาไหล เสียงของนางยังทำให้คนรู้สึกตัวอ่อนชาไปทั้งกายและใจ

นั่นคือสตรีที่เจ้าลัทธิรักที่สุด เขาเคยให้สัจจะไว้ว่า รอถึงวันที่การใหญ่ของลัทธิชิงฟ้าสำเร็จ ก็จะให้นางนั่งข้างกายตน เป็นสตรีที่สูงส่งที่สุดในใต้หล้า

แต่เพื่อการใหญ่นี้ ในที่สุดเขาก็ส่งนางไปถึงเตียงบุรุษที่ถึงจะมีพรสวรรค์กับวิทยายุทธ์ แต่อายุก็สามารถเป็นบิดานางได้เลยกับมือตนเอง

เพราะสิ้นหวัง เพราะต้องการแก้แค้น สตรีผู้นั้นจึงใช้ทุกวิถีทางยั่วยวนผู้อาวุโสใหญ่

ผู้อาวุโสใหญ่ไม่อาจหนีพ้นกลสาวงามไปได้

ต่อมาสตรีผู้นี้ตั้งครรภ์หมิงเลี่ย ถึงผู้อาวุโสใหญ่จะไม่อาจเปิดเผยนางด้วยเพราะกลัวขายหน้า ไม่อาจให้ฐานะแก่นางได้ แต่กลับดีกับนางนัก สตรีผู้นี้ก็พึ่งพิงเขา