บ้านอาจิ่งมีหมอเทวดา นิยาย บท 8

ตกกลางคืน ระหว่างที่กำลังนอนอยู่บนเตียง อันเสวี่ยถังก็รู้สึกร้อนอบอ้าว นางพลันขมวดคิ้ว ความร้อนเช่นนี้... ช่างไม่ปกติเอาเสียเลย

"ถังถัง?" ท่ามกลางราตรีอันมืดมิด โม่อวิ๋นจิ่งเห็นนางเริ่มเปลื้องอาภรณ์ เขาจึงร้องเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เสียงทุ้มพร่าที่ได้ยินทำให้กระดูกของอันเสวี่ยถังเปลี่ยนเป็นอ่อนปวกเปียก จากนั้นความร้อนชวนกระสับกระส่ายในร่างกายของนางกลับยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

นางบิดร่างไปมาด้วยความไม่สบายเนื้อตัว "อาจิ่ง ข้าร้อน"

โม่อวิ๋นจิ่ง "..."

น้ำเสียงของนางฉายแววกระเง้ากระงอด จากนั้นลูกกระเดือกของโม่อวิ๋นจิ่งก็ขยับเล็กน้อย

อันเสวี่ยถังต้องการหาทางระบายความร้อนรุ่มของตนเองอย่างเร่งด่วน ดังนั้นนางจึงขยับเข้ามาอยู่ใกล้ๆ กับโม่อวิ๋นจิ่ง ทำให้เขาตัวแข็งทื่อ

ก่อนที่โม่อวิ๋นจิ่งจะทันได้ตอบอันใด มือเล็กๆ ของอันเสวี่ยถังก็ลูบไล้ร่างกายของเขาอย่างอยู่ไม่สุข

โม่อวิ๋นจิ่งแววตามืดมน หลังจากนั้นสักครู่เขาก็ยกมือขึ้นสับก้านคอของอันเสวี่ยถัง

อันเสวี่ยถัง "!"

หลังจากอันเสวี่ยถังหมดสติไปแล้ว โม่อวิ๋นจิ่งก็ก้มหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาไปทางหน้าต่าง "เข้ามา"

อวิ๋นลิ่วอยู่นอกประตู "!"

อวิ๋นลิ่วรู้สึกลังเลไปในชั่วเวลาเพียงไม่กี่เหมี่ยว แต่ในที่สุดเขาก็เปิดประตูแล้วยอมรับผิด "นายท่าน บ่าวขอโทษขอรับ"

"เจ้าเอาสิ่งใดให้นางกิน?"

"นะ... นั่นเป็นยาชนิดหนึ่ง"

ตอนที่โม่อวิ๋นจิ่งเห็นอาการของอันเสวี่ยถัง เขาก็เดาออกแล้ว ทว่ายามนี้เมื่อเขาได้ยินคำสารภาพของอวิ๋นลิ่วกับหูตนเอง สีหน้าของเขาก็ยิ่งคล้ำเครียดขึ้นเรื่อยๆ "อย่าให้มีคราวหน้าอีก"

อวิ๋นลิ่วพลันคุกเข่าลงพลางกล่าวว่า "นายท่าน ได้โปรดตอบตกลงเถิดขอรับ"

ส่วนเรื่องที่เขาให้สัญญา ต่อให้อวิ๋นลิ่วมิได้กล่าวให้แน่ชัด โม่อวิ๋นจิ่งก็รู้ว่าหมายถึงเรื่องเข้าหอกับอันเสวี่ยถัง

โม่อวิ๋นจิ่งมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา "อวิ๋นลิ่ว ถ้ามีคราวหน้าอีก เจ้าก็จงกลับไปเสียเถอะ"

"นายท่าน"

"ออกไป"

น้ำเสียงของโม่อวิ๋นจิ่งฟังดูอิดหนาระอาใจอยู่บ้าง อีกทั้งเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้อวิ๋นลิ่วได้กล่าวสิ่งใดอีก

เขาจะไม่เข้าใจเจตนาดีของอวิ๋นลิ่วได้อย่างไรกัน แต่เขาจะไม่กระทำเรื่องเช่นนี้เป็นอันขาด

เขาโม่อวิ๋นจิ่งยังไม่ตกต่ำจนถึงขั้นบีบบังคับสตรีเพื่อให้กำเนิดบุตรแก่ตนด้วยวิธีพรรค์นี้

ถึงแม้ว่าอวิ๋นลิ่วจะไม่อยากยอมแพ้ แต่ท่าทางของโม่อวิ๋นจิ่งก็ทำให้เขาไม่กล้าพูดสิ่งใดออกมาอีก เนื่องจากเขารู้นิสัยของนายท่านตนเองดี ถ้าเขาพยายามเกลี้ยกล่อมอีกล่ะก็ นายท่านคงจะไล่เขากลับไปจริงๆ แน่

.......

วันรุ่งขึ้น

ตอนที่อันเสวี่ยถังตื่นขึ้นมา นางรู้สึกอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงและต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าเรี่ยวแรงจะกลับคืนมาบ้าง

เมื่อนางตื่นเต็มตาแล้ว นางก็พลันถลึงตามองโม่อวิ๋นจิ่งที่อยู่ข้างกายแล้วกล่าวด้วยท่าทีฉุนเฉียวว่า "บอกข้ามาตามความจริง เมื่อวานนี้เจ้าได้บอกให้อวิ๋นลิ่วไปซื้อขนมหรือไม่?"

โคตรแม่งเอ๊ย ถ้าเขากล้าบอกว่าใช่ล่ะก็ นางจะจากไปให้ดู ช่างน่าเสียดายที่นางยังอยากจะรักษาเขาอยู่เลยแท้ๆ

โม่อวิ๋นจิ่งยิ้มเล็กน้อย "ไม่"

"นับว่าเจ้ายังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง!" อันเสวี่ยถังลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เมื่อนางลุกขึ้นจากเตียงก็สวมเสื้อคลุมแล้ววิ่งออกไป

อวิ๋นลิ่วเจ้าสารเลวผู้นั้นกล้าวางยาท่านป้าอย่างข้า

"อวิ๋นลิ่ว!" ทันทีที่อันเสวี่ยถังออกมาจากห้อง นางก็แผดเสียงร้องอย่างโกรธจัด

อวิ๋นลิ่วที่กำลังผ่าฟืนอยู่ถึงกับก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็แสร้งทำทีเป็นมองอันเสวี่ยถังด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้าน "พี่สะใภ้ เจ้ากำลังตามหาข้าอยู่หรือ?"

เมื่ออันเสวี่ยถังเห็นเขามีท่าทางเช่นนี้ นางก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ "อวิ๋นลิ่ว บอกข้ามา เมื่อคืนเจ้าทำอันใดกันแน่?"

"จัดการกับเสือ กินข้าวแล้วก็นอนหลับ"

อันเสวี่ยถัง "!"

ให้ตายสิ เจ้าหมอนี่ยังคิดจะแกล้งโง่อีกหรือ?

"อวิ๋นลิ่ว เจ้ากล้ายอมรับว่าขนมที่เจ้ามอบให้ข้าเมื่อคืนนี้มีปัญหาหรือไม่?"

อวิ๋นลิ่วยังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์ "พี่สะใภ้ ถ้าเจ้ายอมปรนนิบัติพี่ใหญ่ของข้าแต่โดยดี ไฉนข้าจะต้องไปยุ่งกับอาหารของเจ้าด้วยเล่า?"