บ้านอาจิ่งมีหมอเทวดา นิยาย บท 5

???

ตอนที่อันเสวี่ยถังกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น นางก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของนางค่อยๆ สม่ำเสมอ โม่อวิ๋นจิ่งก็ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดแล้วหันหน้ามามองนาง

สายตาของเขาเฉียบคมยิ่งนัก ต่อให้อยู่ท่ามกลางราตรีอันมืดมิดเช่นนั้น เขาก็มองเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน

นางเป็นผู้ใดกันแน่?

หญิงชาวบ้านจะมีวิชาแพทย์ได้อย่างไรกัน?

เมื่อสักครู่ตอนที่นางแตะขาของเขา เห็นได้ชัดว่านางเฝ้าวนเวียนอยู่ตรงบริเวณที่ขาหักอยู่นาน ถึงแม้ว่านางจะพยายามปกปิดมือของตนเองสักเพียงใด เขาก็บอกได้ว่านางกำลังจับชีพจรของเขาอยู่

โม่อวิ๋นจิ่งดวงตามืดดำและเคลือบคลุม หลังจากจ้องมองนางอยู่นาน เขาก็ค่อยๆ หลับไป

…

วันรุ่งขึ้น

เมื่อฟ้าสาง อันเสวี่ยถังค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่นางเห็นก็คือใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นอย่างยิ่ง

อันเสวี่ยถังนึกกับตนเองว่าหากนางได้เห็นใบหน้าเช่นนี้ทุกวันไปชั่วชีวิต นางก็ไม่เสียใจแล้ว

ก่อนที่โม่อวิ๋นจิ่งจะตื่น อันเสวี่ยถังก็สงบสติอารมณ์พลางลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอก

ระหว่างที่กำลังล้างหน้า นางก็ตักน้ำขึ้นมาอ่างหนึ่ง จากนั้นอันเสวี่ยถังก็ได้เห็นหน้าตาของตนเองเป็นครั้งแรก สตรีที่อยู่ในน้ำมีแก้มซูบตอบ แต่กลับมีดวงหน้าอ่อนช้อยและผิวขาวเนียน ช่างงดงามโดยแท้

หลังจากล้างหน้าเสร็จ อันเสวี่ยถังก็เข้าไปในครัว เมื่อเห็นว่าเหลือเพียงแค่แป้งถุงเล็กๆ นางก็ตัดสินใจที่จะใช้มันมาทำเส้นหมี่ขาว ถึงแม้ว่าทุกวันนี้แทบจะไม่มีใครทำเส้นหมี่ขาวกันแล้ว แต่อันเสวี่ยถังก็ไม่คิดจะตระหนี่กับอาหารของตนเอง

นางเพิ่งจะนวดแป้งเสร็จและกำลังจะใส่ลงหม้อ อวิ๋นลิ่วก็เข้ามาในครัว เมื่อเขาเห็นอันเสวี่ยถังก็ตะลึงงันไปชั่วขณะแล้วแสร้งกล่าวด้วยท่าทีไม่ยี่หระว่า "พี่สะใภ้ ข้าไปแลกไข่ที่หมู่บ้านมาด้วย"

อันเสวี่ยถังรู้สึกเบิกบานใจยิ่งนัก "ดีเลย ข้าเพิ่งจะทำบะหมี่ ใส่ไข่ลงไปก็พอดี"

อวิ๋นลิ่วส่งเสียงเป็นเชิงเห็นด้วยแล้วยื่นไข่ให้นาง จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป แผ่นหลังของเขาก็แลดูผิดหวัง

แน่นอนว่าเขาต้องผิดหวังอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าอันเสวี่ยถังยังมีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมาทำอาหารมื้อเช้าได้ ดูเหมือนว่านายท่านของเขาจะยังมิได้เข้าหอกับนาง

อันเสวี่ยถังหาได้ล่วงรู้ถึงสิ่งที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ หลังจากกินบะหมี่เสร็จแล้ว พวกเขาทั้งสามคนก็กินอาหารมื้อเช้าง่ายๆ

หลังจากอาหารมื้อเช้า อันเสวี่ยถังก็เสนอว่าจะขึ้นไปบนเขา ทำให้บุรุษทั้งสองคนต่างจ้องมองมาที่ตัวนาง

"กะ... เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?" อันเสวี่ยถังโดนจ้องมองเขม็งเสียจนรู้สึกหนังศีรษะชาหนึบ

อวิ๋นลิ่วลุกขึ้นด้วยท่าทีเดือดดาล "อย่าแม้แต่จะคิดหนีเลย!"

อันเสวี่ยถัง "..."

ที่แท้ก็เข้าใจผิดนี่เอง

ถึงแม้ว่าโม่อวิ๋นจิ่งจะมิได้เอ่ยสิ่งใด แต่ดูเหมือนว่าเขาเองก็คิดเช่นนั้น

"ข้าหาได้คิดจะหนีไม่"

"เช่นนั้นเจ้าก็จงอยู่กับบ้านแล้วก็ทำตัวให้ดีๆ" อวิ๋นลิ่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "วันนี้ข้าจะเข้าเมืองไปแลกสัตว์ที่ล่าได้มาเป็นอาหาร เจ้าอยู่ที่เรือนคอยดูแลพี่ใหญ่ของข้าเถอะ"

อันเสวี่ยถังเลิกคิ้ว "พี่ใหญ่ของเจ้าไม่จำเป็นต้องให้ข้าคอยดูแลเขาอยู่ตลอดเวลาหรอก เขาสามารถดูแลตัวเองได้"

"ไม่ได้ผลหรอก" ดูเหมือนไม่ว่านางจะกล่าวอันใด อวิ๋นลิ่วก็ไม่ฟังเลยสักนิด "เจ้าจงอยู่ที่เรือนอย่างสบายใจเถอะ"

"เช่นนั้นเจ้าคิดจะกักขังข้าเอาไว้ในเรือนกระนั้นหรือ?" สายตาของอันเสวี่ยถังแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

"ข้า…"

"เจ้าไปเถอะ" โม่อวิ๋นจิ่งเอ่ยขัดคำพูดของอวิ๋นลิ่วด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"พี่ใหญ่" อวิ๋นลิ่วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขาใช้เงินเก็บทั้งหมดเพื่อซื้ออันเสวี่ยถังมาให้เจ้านายของตนเอง ถ้าเขาปล่อยนางไป ก็อาจจะไม่มีเงินพอที่จะซื้ออีกคนแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น อันเสวี่ยถังก็ดูดีกว่าสตรีในหมู่บ้านพวกนั้น ทั้งยังมีความเป็นไปได้ที่วันข้างหน้านางจะได้เป็นอนุ

โม่อวิ๋นจิ่งแววตามืดมน จากนั้นเขาก็เหลือบมองอวิ๋นลิ่ว ส่วนอวิ๋นลิ่วก็มิกล้าเอ่ยคำพูดดังที่คาดคิดเอาไว้