BAD GUY ของเล่นใต้อาณัติ NC20++ นิยาย บท 1

บทที่ 1 ของบรรณาการ

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้

"เสี่ยจะเอายังไงดีครับ ถ้าไม่มีของไปคืนมัน มันเอาเราตายแน่" ไม่มีคำพูดปลุกใจจากคนรอบกายที่สามารถทำให้เสี่ยธวัตรรู้สึกดีขึ้นมาได้

"อย่าเร่งกูได้ไหมวะ กูกำลังหาทางออกอยู่เนี่ย!" เสี่ยธวัตรตะเบ็งเสียงใส่ลูกน้อง หลายวันมานี้เขาจดจ่ออยู่กับการหาของและเงินไปคืนอีริคตามสัญญาที่ให้ไว้ตั้งแต่กลางปีแทบเป็นบ้า คำพูดของอีริคตามหลอกหลอนทั้งยามนอนและยามตื่น

'ถ้าไม่มีของและเงินมาคืนฉันตามกำหนด เตรียมโบกมือลาโลกใบนี้ได้เลย'

คำพูดเหล่านี้เหมือนแผ่นเสียงที่ถูกเล่นวนอยู่ซ้ำ ๆ

"งั้นเสี่ยลองหาของเล่นไปหลอกล่อมันดีไหมครับ เอาไปต่อรองมันก็ได้" ลูกน้องหนุ่มยื่นข้อเสนอให้เจ้านาย "เด็กในสต็อกเราเยอะแยะ ให้มันไปสักคนคงไม่เป็นไร"

"ให้มันตามมาฆ่ากูเร็วกว่าเดิมเหรอ มึงก็รู้ว่ามันไม่ชอบคนบิดพลิ้ว เกิดเอาของไปล่อมันสุ่มสี่สุ่มห้า มีหวังกระสุนได้เจาะกะโหลกกูแน่"

ลูกน้องหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง

"แล้วเสี่ยจะเอายังไง อีกไม่กี่วันแล้วนะครับ"

"โว๊ย! หรือว่ากูจะลองส่งของบรรณาการไปให้มันดูวะ เอาให้มันเล่นขำ ๆ ฆ่าเวลา" รอยยิ้มมีแผนการร้ายกาจผุดขึ้นบนใบหน้าเสี่ยธวัตร คนเจ้าเล่ห์อย่างเขาไม่ยอมเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงกับอีริคหรอก สู้ดีส่งลูกน้องไปและหาของเล่นให้อีริคเล่นไปพลาง ๆ ไม่ดีกว่าเหรอ "มึง!"

"คะ ครับนาย"

"ไปเอาเด็กสักคนในโกดังเรา เลือกคนที่มันหน้าตาดี ๆ หน่อย แล้วเอาไปส่งให้ไอ้เหี้ยนั่น ให้เคี้ยวเล่นเพลิน ๆ น่าจะถูกปากคนอย่างมัน"

"ผมบอกนายแล้ว"

"รีบไป!"

"ครับ"

15:00 วันเดียวกัน

รถซูเปอร์คาร์สองที่นั่งสีแดงตีไฟเลี้ยวเข้ามาจอดลานหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ไม่นานเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่งก็เปิดประตูก้าวลงมาจากรถ ใบหน้าคมเข้มรับกับโครงคิ้วที่ได้อิทธิพลจากพ่อที่เป็นคนอิตาลีโดยกำเนิด นัยน์ตาสีดำขลับได้รับอิทธิพลจากแม่ที่เป็นคนไทยเชื้อสายไทยแท้ อีริคจึงเป็นส่วนผสมที่ลงตัวของท่านทั้งสอง

ร่างสูงเดินอาด ๆ เข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าเครียดขรึม คว้าไม้ตีกอล์ฟที่อยู่ในถุงเดินไปยังหลังบ้าน

"มันอยู่ไหน" เขาตะโกนถามลูกน้องเสียงเข้ม กรามแกร่งขบเข้าหากันจนสันกรามขึ้นเด่นชัด

"ในห้องทรมานครับนาย"

"..." อีริคเดินตรงไปที่ห้องทรมานพร้อมใช้เท้าถีบประตูเปิดออก เนคไทสีดำถูกคลายออกตามด้วยเสื้อสูทที่เขาถอดโยนไปให้ลูกน้อง นัยน์ตาสีดำขลับจ้องไปที่ร่างของชายหนุ่มผู้ถูกจับมัดติดกับเก้าอี้ "ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าให้โอกาสแค่ครั้งเดียว"

"คะ คุณอีริคฟังผมก่อนนะครับ"

"ในเมื่อจะตายอยู่แล้ว คำพูดไร้ค่าพวกนั้นก็คงไม่จำเป็น"

"ดะ เดี๋ยวครับ"

"นายครับ เสี่ยธวัตรส่งไอ้นี่มา ให้มันนำของบรรณาการมาให้นายครับ"

"ของไร้ค่าจากคนเจ้าเล่ห์อย่างไอ้ธวัตร ฉันไม่ต้องการ" อีริคง้างไม้ตีกอล์ฟขึ้นแล้วฟาดไปที่สีข้างชายหนุ่มอย่างแรง และฟาดซ้ำ ๆ จนอีกฝ่ายคอตก เสียงร้องโอดโอยดังแหบพร่า "จัดการมัน แล้วไปลากคอไอ้ธวัตรมาให้ฉัน"

"นายครับ ของที่เสี่ยธวัตรส่งมาให้...อยู่ในห้อง"

"..." อีริคปรายตามองลูกน้องที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ด้วยความหงุดหงิด

พรึบ!

"พูดให้จบ" ฝ่ามือหนาบีบลำคอลูกน้องหนุ่มจนเส้นเลือดบนหลังมือปูดนูนขึ้นมา ลูกน้องจวนจะขาดใจตายเขาค่อยปล่อยให้มันได้หายใจต่อ ร่างกำยำของลูกน้องล้มลงกับพื้น

"ดะ เด็กผู้หญิงครับนาย"

"เอามันไปฆ่าทิ้ง" คำสั่งถูกถ่ายทอดไปยังลูกน้อง ก่อนที่ร่างกำยำจะเดินเลี่ยงขึ้นไปชั้นสอง ความหงุดหงิดใจยังไม่จางหาย เขาจึงระบายมันกับเอกสารกองโตบนโต๊ะทำงาน กระจ่ายเกลื่อนพื้นห้อง "อยากท้าทายอำนาจฉันมากใช่ไหม...แล้วจะได้เห็นดีกันธวัตร"

ในห้องพัก...

หญิงสาวร่างเล็ก เสื้อผ้าเก่าขาดรุ่งริ่งในสภาพอิดโรยนอนหอบหายใจโรยรินอยู่บนพื้น เมื่อหลายชั่วโมงก่อนเธอถูกลูกน้องเสี่ยธวัตรจับตัวมาที่นี่ ร่างกายยังถูกพันธนาการด้วยเชือก และผ้าผูกปิดตา

ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ด้วยถูกจับอยู่ในความมืดมานานสายตาจึงยากที่จะโฟกัสและไม่อาจตอบรับแสงสว่างวาบได้ในทันที

"ลุก ไอ้ธวัตรส่งเธอมายังไง เราก็จะส่งเธอกลับไปแบบที่มันส่งมา แต่ต้องไปแค่ร่างกาย..."

คนโปรดเม้มปากแน่น ค่อย ๆ ลืมตามองคนตรงหน้า แต่กว่าสายตาจะจับโฟกัสได้ก็ถูกหิ้วปีกออกไปจากห้องแล้ว

"ขะ ขอร้องนะคะ โปรดยังไม่อยากตาย" เธออ้อนวอนขอชีวิตจากชายหนุ่ม "จะให้โปรดทำอะไรก็ได้ ขอร้องนะคะ อย่าฆ่าโปรดเลย" ชีวิตที่เหลืออยู่นับว่าทุกข์ทรมานอยู่แล้ว เธอยอมรับในโชคชะตาแสนรันทดตัวเอง แต่ยังไม่อยากตายตอนนี้

ครู่หนึ่งเสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น คนโปรดนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ข้างเตียงนอน ร่างกายเธอสั่นเทิ้มด้วยความกลัว กระทั่งร่างสูงใหญ่หยุดอยู่ตรงหน้า

"ทะ ท่านอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ ไว้ชีวิตหนูเถอะนะคะ"

"หึ!"

เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังขึ้น บรรยากาศภายในห้องอบอวลด้วยรังสีอำมหิตจากคนเบื้องหน้า

"ฉันชอบนะ" เสียงทุ้มต่ำแสนเย็นชาเอ่ยขึ้น ก่อนที่คนตรงหน้าจะย่อตัวลง ยื่นมือมาเชยคางมนเธอขึ้นเล็กน้อย "เวลาที่คนใกล้ตายแล้วร้องขอชีวิต มันดูน่าสมเพชดี"

"..."! คนโปรดช้อนตามองชายหนุ่ม แววตาเธอสั่นระริกด้วยความกลัว

"ชื่ออะไร"

"คะ คนโปรดค่ะ"

"หึ"

"ยะ อย่าทำอะไรคนโปรดเลยนะคะ ให้คนโปรดทำอะไรก็ได้ แต่อย่าฆ่าคนโปรดเลยนะ" หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มไว้ พวงแก้มแดงซ่านแนบลงกับหลังมืออีริคซึ่งเธอไม่รู้เลยว่ากำลังวิงวอนขอความเห็นในจากมัจจุราช

อีริคยกยิ้มยากจะคาดเดา มองใบหน้าและแววตาที่เคลือบด้วยความกลัวด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกหรือความปรานี

"ทำไม..." ฝ่ามือหนาลูบไล้พวงแก้มหญิงสาวอย่างแผ่วเบาจนคนโปรดเคลิ้มและกล้ามองสบตากับเขา ทว่าจู่ ๆ ฝ่ามือหนากลับกำรอบลำคอระหง ออกแรงบีบจนเธอหน้าแดง เริ่มหายใจไม่ออก "ฉันต้องทำตามที่เธอขอด้วย"

"คะ คนโปรดยอมแล้ว ยะ อย่า...ทำอะไรหนูเลยนะคะ" น้ำตาร่วงแหมะลงบนหลังมืออีริค "คะ คนโปรดจะรับใช้คุณท่าน จะรับใช้ด้วยชีวิต"

"หึหึ" อีริคคลายฝ่ามือออกจากคอระหง "ก็อยู่เป็นนี่" เขายืนขึ้นแล้วปรายตามองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียดหยาม คนโปรดรีบกอดขาเขาไว้แน่น เพราะเป็นทางเดียวที่เธอจะรอด "แต่ของไร้ค่าแบบนี้ ฉันไม่ต้องการ"

"ให้คนโปรดทำอะไรก็ได้ แต่อย่าส่งคนโปรดกลับไปที่นั่นนะคะ"

"เธอควรจะรู้ไว้อย่างนะสาวน้อย" อีริคยกยิ้ม "ฉันกับไอ้เวรนั่นไม่เหมือนกัน"

"..."!

"ของเล่นชั่วคราวไร้ค่าอย่างเธอ" ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวาน "อย่าริอ่านมาต่อกรกับฉัน"

"..."!