Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 26

@บริษัทxx

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะต้องทำงานที่นี่ ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปตามปกติเหมือนที่ฉันเคยทำ ฉันไม่ได้สนใจไม่ได้สุงสิงกับใคร ฉันทำงานอยู่กับตัวเองไม่วุ่นวายกับใครเลยสักคน

ฉันไม่รู้หรอกนะว่ายังมีคนพูดถึงฉันในทางที่ไม่ดีอีกหรือเปล่าแต่ฉันบอกได้เลยว่าฉันไม่สนใจ ฉันจะให้ความสำคัญกับคนที่ฉันรักและรักฉันแค่นั้นก็พอ

ปึก!

"อุ้ย! มีอะไรหรือเปล่าคะผู้จัดการ!?" ฉันสะดุ้งเพราะจู่ๆ ผู้จัดการก็วางเอกสารลงตรงหน้าของฉันอย่างแรง ราวกับว่าไปโมโหใครมาอย่างนั้นแหละ

"ฝากเอกสารให้คุณคินด้วยนะ"

"ได้ค่ะ" ฉันพยักหน้าตอบรับก่อนจะเรียบเรียงเอกสารใหม่ แล้วเอาเดินเข้าไปให้คุณคินในห้องทำงาน

น่าแปลกนะปกติผู้จัดการจะเอาเข้าไปให้เองนี่นา ทำไมครั้งนี้ถึงได้ใช้ให้ฉันเอาเข้าไปให้ล่ะ มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า

"ขออนุญาตค่ะ เอาเอกสารมาให้ค่ะ"

"เอกสารอะไร?"

"เป็นเอกสารที่ผู้จัดการเอามาให้ค่ะ"

"เอาวางไว้ก่อน ผมยังยุ่งอยู่"

"ค่ะ"

"ทำไมผู้จัดการไม่เอาเข้ามาเอง"

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ พอดีผู้จัดการฝากเอามาให้"

"ทะเลาะกันเหรอ?"

"คะ??"

"หมายถึงคุณกับผู้จัดการทะเลาะกันอีกเหรอ?"

"เปล่านะคะไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน ผู้จัดการเอาเอกสารมาให้แล้วก็กลับไปค่ะ" ฉันพูดออกไปตามตรง ฉันไม่รู้หรอกว่าผู้จัดการอารมณ์เสียหรือไปมีเรื่องที่ไหนมา แต่ฉันกับผู้จัดการเราไม่ได้ทะเลาะกันนะ

"อ่อ...ผู้จัดการจะลาออกพร้อมกับคุณนะ"

"คะ? ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะคะเป็นเพราะฉันเหรอ"

"เหตุผลอะไรคุณไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าผู้จัดการเต็มใจลาออกเอง"

"....." นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ ผู้จัดการถึงอยากลาออกได้ทั้งๆ ที่ก็ทำงานที่นี่มานาน

"เมื่อวานผมไปส่งน้องอัศวินที่โรงเรียนมา ได้เจอลูกของคุณด้วยนะ"

"ค่ะ"

"ผมถามพวกแกเรื่องเหรียญของคุณ พวกแกบอกว่าคุณมีเหรียญแบบนี้อยู่เหรียญนึง"

"....." นี่เขาเล่นไปถามลูกของฉันเลยเหรอ แล้วสองคนนั้นก็เป็นคนโกหกใครไม่เป็นเลยด้วย แต่ก็คงจะพูดออกไปเท่าที่ตัวเองรู้นั่นแหละ

"แล้วทำไมคุณถึงบอกว่าเก็บได้ที่หน้าบริษัทล่ะ"

"....."

"คุณได้เหรียญนี่มาตั้งนานแล้ว แต่คุณโกหกผมว่าเก็บได้ที่หน้าบริษัทเพราะอะไร"

"เอ่อ...ก็ฉันแค่กลัว ถ้าฉันบอกว่าฉันเจอเหรียญนี่ตั้งนานแล้วแต่ฉันยังหาเจ้าของไม่เจอฉันกลัวว่าจะมีคนมาหาว่าฉันเป็นขโมยน่ะสิ"

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกผมมา ว่าคุณเก็บได้ที่ไหน"

"ฉันเก็บได้เมื่อหลายปีก่อน แต่ไม่รู้ว่าเก็บได้ตอนไหนเพราะฉันเมา"

"....."

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณจริงๆนะ นี่ไงฉันก็พูดก็ยอมรับกับคุณแล้วไง ฉันเก็บได้หลายปีแล้วแต่ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นของใครและก็ไม่รู้ว่าตัวเองเก็บได้ที่ไหน ตอนนั้นฉันเมามาก พอสร่างเมาฉันก็เห็นเหรียญนี่อยู่ในกระเป๋าแล้ว"

"คุณไปเมาที่ไหน"

"ที่ผับแถวๆ มหาลัย ตอนนั้นฉันเรียนมหาลัยอยู่แล้วเพื่อนก็ชวนไปเที่ยว"

"อืม ผมอยากรู้แค่นี้แหละ ออกไปทำงานต่อเถอะผมไม่สงสัยอะไรแล้ว"

"ค่ะ"

แค่นี้น่ะเหรอที่เขาอยากรู้จักฉัน เค้นถามจนฉันจนตรอกแล้วสุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริงว่าตัวเองเป็นคนเจอเหรียญนี่เองแต่เป็นเมื่อหลายปีก่อน