BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 13

เพตราเดินเข้ามาในเพนต์เฮาส์หรูพร้อมกับเจ้าของบ้านอย่างจำใจ เธอกวาดสายตามองบรรดาชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่รอบๆ บ้านด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามเพื่อไขข้อข้องใจ

“ทำไมบ้านคุณถึงมีผู้ชายชุดดำเยอะจังเลยล่ะคะ”

“…” มาเฟียหนุ่มปลายตามองใบหน้าสะสวยเพียงนิดโดยไม่ได้ตอบคำถามอะไรเพตรากลับมา

“คุณไม่ได้เป็นมาเฟียอะไรพวกนั้นใช่ไหมคะ”

“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะไม่ได้เป็นล่ะ” โชแปงหยุดเดินแล้วดึงแขนร่างบางเข้ามาใกล้ตัวก่อนจะก้มหน้าเข้าไปใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน

“กะ…ก็ถ้าเป็นมาเฟียคงไม่มาสนใจเด็กอายุยี่สิบสองแบบหนู”

“งั้นเหรอ” มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะหยิบปืนพกที่เหน็บอยู่ด้านหลังออกมาควงตรงหน้าเพตรา ส่งผลให้เธอก้าวถอยหลังอัตโนมัติแล้วเตรียมจะวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัวและรู้ว่าโชแปงต้องเป็นมาเฟียอย่างที่คิดจริงๆ

พรึ่บ!

“กรี๊ดดดดด~ ปล่อยหนู!” เพตราร้องลั่นเพนต์เฮาส์เมื่อร่างของเธอถูกโชแปงอุ้มพาดบ่าแล้วพาเดินขึ้นบันไดมายังห้องพักส่วนตัวบนชั้นสอง

“อย่าดิ้น”

“ปล่อยหนู…ฮือออออ หนูจะฟ้องพี่ควีน” ร่างเล็กแหกปากร้องข่มขู่เสียงดังหวังให้มาเฟียหนุ่มปล่อยเธอลง แต่เหมือนจะช้าไปเสียแล้วเมื่อประตูห้องพักเปิดกว้างแล้วปิดลงเสียงดังสนั่น

ปัง!

เพตราทรุดตัวลงกับพื้นทันทีที่มาเฟียหนุ่มปล่อยมือออกจากเธอ ใบหน้าสะสวยช้อนสายตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แน่นอนว่าเธอเริ่มเกรงกลัวถ้าท่าทางน่าเกรงขามของเขาขึ้นมาบ้างแล้ว

“ลุกขึ้น”

“อย่าฆ่าหนูนะ!” เพตราเอ่ยขอร้องเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแบบฉบับชาวยุโรปทั้งน้ำตา ดวงตากลมโตเลื่อนสบตาสลับกับมองสิ่งที่อยู่ในมือเขา

“ฉันจะฆ่าเธอตอนไหน” โชแปงขมวดคิ้วถามเด็กสาวด้วยความงุนงง เขายังไม่ได้คิดจะฆ่าเพตราเลยสักนิดเดียว

“เมื่อกี้ที่เอาปืนขึ้นมาตั้งใจจะฆ่าหนูหมกที่นี่ใช่ไหม!” นิ้วเรียวสั่นเทาชี้ไปที่ปืนพกสีดำในมือของคนตัวโต ก่อนที่จะทำหน้าบึ้งตึงเมื่ออีกฝ่ายหัวเราะออกมาราวกับเจอเรื่องขำขัน

“หึหึ”

“หนูจะฟ้องพี่ควีนว่าคุณจะฆ่าหนู…” เพตราแค่นเสียงข่มขู่ทว่ามันกลับสั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นแววตานิ่งเฉยของคนตรงหน้า

“เธอรู้จักยัยนั่นดีแล้วเหรอ…รู้จักยัยแม่มดดีมากพอแล้วหรือยัง?”

“…” เพตราเม้มปากแน่นไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะเธอแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับควีนเลยสักนิด แวบหนึ่งเธอเผลอคิดไปว่าควีนอาจจะเป็นมาเฟียเหมือนกับโชแปงและทุกคนที่เธอเจอวันนี้ก็อาจจะเป็นมาเฟียทั้งหมดเลย

“ไปนอนรอฉันที่เตียง”

“หนูขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ”

“ฉันจะไม่พูดอะไรซ้ำๆ มันทำให้ฉันหงุดหงิด”

“มาเฟียเอาแต่ใจ!” ปากเล็กสบถด่าเสียงเบา ก่อนจะหยัดตัวลุกจากพื้นอย่างทุลักทุเล ความเจ็บบริเวณใจกลางความเป็นสาวที่เพิ่งหายไปกลับมาเจ็บอีกครั้งเพราะเธอไม่ระวังตัว

“ฉันได้ยิน”

“หนูตั้งใจพูดให้คุณได้ยินนี่คะ ถ้าไม่ได้ยินก็คงหูตึงแล้วแหละ” ถึงแม้ว่าจะเกรงกลัวแต่เพตราก็ต่อปากต่อคำอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ความดื้อรั้นของเธอยังคงมีมากพอสมควร

มาเฟียหนุ่มไม่สนใจคำพูดของเด็กสาวในตอนนี้ เขาจัดการเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเพียงแค่เสื้อคลุมอาบน้ำ แล้วเดินตรงออกมาหาเพตราที่นั่งกอดเข้าอยู่บนเตียง

“ทำหน้าที่ของตัวเองซะ” ชายหนุ่มปลดเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง ส่งผลให้เพตราเห็นทุกส่วนบนร่างกายกำยำตรงๆ

“ถึงหนูจะกำลังเสียเปรียบแต่หนูก็ต้องการของแลกเปลี่ยนเหมือนกัน”

“แก้วแหวนเงินทองบ้านรถจะเอาอะไรก็บอกมา”

“หนูไม่อยากได้ของพวกนั้น แต่หนูต้องการอิสระ”