BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 14

เช้าวันต่อมา…

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง~ เสียงโทรศัพท์ของเพตราที่วางอยู่บนเตียงแผดเสียงดังสนั่นรบกวนเวลานอนของชายหญิงที่กำลังหลับใหลจากการร่วมรักกันอย่างหนักหน่วงเมื่อคืน

มาเฟียหนุ่มปรือตามองที่มาของเสียงด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเลื่อนสายตามองนาฬิกาแขวนผนังเล็กน้อย แล้วจึงเอื้อมมือหมายจะหยิบโทรศัพท์ของเด็กสาวขึ้นมารับเสียเอง แต่เพตราดันคว้าโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมารับทั้งที่ยังหลับตาก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะทำอย่างนั้นได้

“ฮัลโหลลล ใครพูดสายคะ~” เพตรางัวเงียถามปลายสายโดยไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อได้ยินเสียงของปลายสายเธอก็ลืมตาขึ้นมาทันที

(เพย์นี่พี่ควีนนะ ถึงบ้านปลอดภัยใช่ไหม)

“พี่ควีนเหรอคะ พอดีเพย์ไม่ได้มองว่าเป็นใคร”

(เรื่องนั้นช่างเถอะ เมื่อคืนกลับบ้านปลอดภัยใช่ไหม)

“ปลอดภัยค่ะ”

(เมื่อคืนเราเมาหรือเปล่า แล้วกลับกับใคร) เธอหันมองหน้าร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆ เมื่อเขาเริ่มเลื่อนมือกอดเอวคอดแล้วรั้งตัวเธอเข้าไปใกล้ ความซุกซนของมือหนาค่อยๆ เคลื่อนมาบีบเคล้นหน้าอกของเธออย่างเอาแต่ใจ

“หนูขอคุยโทรศัพท์ก่อนได้ไหมคะ” ร่างบางยกมือปิดโทรศัพท์ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบประชิดใบหูเล็กเพราะกลัวว่าควีนจะรู้ว่าเธออยู่กับโชแปงตลอดทั้งคืน

(เพย์ได้ยินพี่ไหม)

“โทษทีคะ เพย์เพิ่งตื่นเลยยังมึนๆ เมื่อคืนเพย์นั่งแท็กซี่กลับค่ะ” เสียงแหลมของควีนทำให้เพย์รีบยกมือปิดปากหนาอย่างรวดเร็วกลัวว่าเขาจะพูดอะไรแปลกๆ ออกมาแล้วเลื่อนโทรศัพท์เข้าไปที่หูอีกครั้ง

(โอเค ปลอดภัยก็ดีแล้วงั้นแค่นี้นะ)

“บ๊ายบายค่ะ” หลังจากควีนกดวางสายไปเพตราก็ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เมื่อแน่ใจแล้วว่าควีนไม่รู้ว่าเธอกลับกับโชแปงและมีความสัมพันธ์ทางกายกับเขา

“ทำไมไม่บอกยัยแม่มดไปล่ะว่ากลับกับฉัน…แล้วก็นอนกับฉันทั้งคืน” มาเฟียหนุ่มกระชากร่างเล็กเปลือยเปล่าขึ้นมานอนบนแผงอกแกร่ง ส่งผลให้มัดกล้ามเนื้อของเขาและหน้าอกขนาดใหญ่ของเพตราบดเบียดกันอย่างเลี่ยงไม่ได้

“คิดว่ามันเป็นเรื่องที่หนูต้องป่าวประกาศเหรอ” เพตรามองค้อนคนตัวสูงด้วยความไม่พอใจ แค่เห็นหน้าของเขาความเจ็บและจุกก็แล่นเข้ามาเล่นงานทันที

“ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้มาอยู่ในจุดที่เธอกำลังยืนอยู่หรอกนะ”

“ก็พอจะรู้ค่ะ ว่าคุณเป็นคนเลือกผู้หญิงเอง…”

“อย่าทำเสียงเหมือนเมียหึงผัวแบบนั้นสิ มันจะพาลให้ฉันเข้าใจผิดว่าเธอหลงรักฉันเพราะเซ็กซ์ตั้งแต่วันแรก” เพตราเผลอเบะปากด้วยความหมั่นไส้ที่ได้ยินโชแปงพูดออกมาราวกับหลงตัวเอง

“หนูไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นหรอกค่ะ หนูรู้หน้าที่ของตัวเองดี” เด็กสาวทำเสียงราบเรียบก่อนจะพยายามดันตัวลุกจากแผงอกของคนตัวสูง

“ถ้ารู้หน้าที่ของตัวเองก็ควรจะรู้ว่าตอนนี้ต้องทำอะไร” มาเฟียหนุ่มตวัดท่อนแขนโอบรัดแผ่นหลังบางให้แนบชิดลงมาที่เดิม เพตราทำสีหน้าราวกับจะร้องไห้อีกครั้งทันทีที่เข้าใจคำพูดของมาเฟียหนุ่ม

“ถ้าจะให้ทำตอนนี้หนูไม่ไหวแล้ว” ท่อนเอ็นขนาดใหญ่กำลังดุนดันอยู่กับเนินสาวที่มีเพียงแค่ไรขนอ่อนๆ ปกคลุม ในขณะที่ร่างเล็กพยายามจะหนีห่างออกจากมัน

“มันไม่ใช่หน้าที่ฉันที่จะต้องเห็นใจ…” เพราะเขาตั้งใจจะลงโทษเพตราโทษฐานที่หนีเขาไปตลอดหนึ่งอาทิตย์ แน่นอนว่าเซ็กซ์ของเขาน่าจะทำให้เธอเข็ดไปอีกสักพักใหญ่ๆ

“…จับมันใส่เข้าไปในตัวเธอก่อนที่ฉันจะเป็นคนทำเอง”

“แต่หนูเจ็บ…เมื่อคืนก็แทบจะไม่ไหวแล้ว”

“แทบจะไม่ไหวก็แปลว่ายังไหวอยู่เพราะฉะนั้นเอาลูกชายฉันใส่เข้าไปในตัวเธอซะ” คำขอร้องของเพตราไม่เป็นผลเพราะน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังของชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่ยอมเธอง่ายๆ เหมือนกัน คนตัวเล็กจึงไม่มีทางเลือกยอมจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่กว่าข้อมือเธอให้ตรงกับช่องทางรักแล้วดันตัวเข้าหามันตามคำสั่ง