BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 29

“ยังไม่กลับอีกเหรอคะ”

“ฉันบอกตอนไหนว่าจะกลับ” มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือในมือแล้วเปล่งเสียงถามเพตราที่กำลังยืนมองเขาด้วยสายตาอวดดี บางครั้งเขาก็เลือกที่จะเมินสายตานี้ของเธอไปเสียแล้ว เพราะดูว่าต่อให้เขาพูดหรือลงโทษเธอยังไง หญิงสาวก็ยังคงทำแบบนี้อยู่เหมือนเดิม

“มันควรจะเป็นเวลาส่วนตัวของหนูไม่ใช่เหรอ”

“…” มาเฟียหนุ่มทำเมินเสียงหงุดหงิดของเพตราอีกครั้ง ก่อนจะหยัดตัวลุกจากเตียงขนาดกลางของเธอแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายหรูใบโปรดที่เห็นเพตราใช้อยู่บ่อยครั้งมาสะพายไว้ แล้วลากแขนเล็กเดินออกมาจากห้องโดยไม่พูดอะไร

“จะพาหนูไปไหนเนี่ย หนูอยากนอนพักนะ” เพตราพยายามขืนตัวไม่ให้อีกฝ่ายลากเธอออกจากห้องได้ มือเล็กจับขอบประตูห้องนอนไว้แน่น

“อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย ถ้าไม่อยากถูกฉันเอาอีกรอบอยู่ในห้องนี้” คำข่มขู่ของโชแปงทำเพตราเผลอเบะปากใส่ด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะสะบัดมือเขาออกอย่างแรงแล้วเดินไปใส่รองเท้าผ้าใบแทนที่จะเป็นรองเท้าส้นสูงอย่างเช่นทุกครั้ง

“จะยืนอยู่ตรงนั้นเหรอคะ ไม่ไปแล้วรึไง” เพตราหันมากระแนะกระแหนถามมาเฟียหนุ่มที่ยืนมองเธอทำท่าทีเชื่อฟังอย่างน่าประหลาดใจ

โชแปงย่างสามขุมเดินเข้าไปหาเด็กสาวก่อนจะจูงมือเธอให้เดินลงมาที่รถพร้อมกับเขา เพตราที่เดินตามหลังอยู่มองท่าทีของชายหนุ่มด้วยสายตาที่แปลกไป อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยเห็นสายตาเหยียดหยามที่โชแปงเคยใช้มองเธออีกแล้ว

รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุงเทพฯ โดยมีโชแปงเป็นคนขับและมีเพตรานั่งทำหน้างุนงงอยู่ข้างๆ เขา

“พาหนูมาห้างเนี่ยนะ”

“ฉันพาเธอมาห้างแล้วมันเป็นยังไง?” ชายหนุ่มปลดล็อกเข็มนิรภัยของตัวเอง แล้วเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิระภัยของเพตราอย่างถือวิสาสะในขณะที่เธอกำลังพูดคุยกับเขา

“แทนที่จะให้มาเดินห้างควรจะให้หนูนอนพักไม่ดีกว่าเหรอ เมื่อยขาจะตายแล้วเนี่ย” เพตราทำเสียงโอดครวญ เธออยากจะใช้วันหยุดของตัวเองเพื่อนอนพักรักษาร่างกาย แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งถึงส่งโชแปงมาทำให้ชีวิตเธอวุ่นวายในช่วงวันหยุด

“ยกขาขึ้นมาวางตรงนี้ ฉันจะนวดให้จะได้เลิกบ่นสักที” โชแปงเลื่อนเบาะถอยไปด้านหลังเล็กน้อย แล้วตบหน้าขาตัวเองเบาๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ รีบเดินรีบกลับดีกว่า หนูอยากนอนจะแย่แล้ว” เพตราส่ายหัวปฏิเสธความหวังดีแล้วคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่า จัดการเปิดประตูรถยนต์ลงมายืนด้านล่างทันที

มาเฟียหนุ่มมองแผ่นหลังบางที่ยืนหันหลังอยู่ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูรถลงเดินมาจูงมือเพตราเข้ามาในห้าง

“หนูให้เวลาแค่สองชั่วโมงนะ”

“ฉันขอซื้อวันนี้ของเธอแล้วกัน เลิกบ่นด้วย” โชแปงตอบโดยไม่สนใจเด็กสาวที่กำลังทำหน้ามุ่ยเดินอยู่ข้างหลังเขาเลยแม้แต่น้อย

“วันหยุดของหนูนะ”

“…”

“งั้นพรุ่งนี้ก็ห้ามมากวนหนูแล้วกัน” เพตราทำท่ากระฟัดกระเฟียดในขณะที่โชแปงจูงเธอเดินเข้ามาในร้านแบรนด์เนมราคาแพงหูฉี่

“พรุ่งนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงกับฉัน”

“พรุ่งนี้วันหยุด…” โชแปงพูดแทรกสวนขึ้นมาโดยไม่รอให้เพตราพูดจบ แค่เสียงเข้มๆ บวกกับใบหน้าเอาจริงหญิงสาวก็ทำหน้าราวกับจะร้องไห้ เพราะต่างคนต่างขัดใจกันและกัน

“กล้าขัดใจฉัน?”

“รับปากกับหนูแล้วนี่ ว่าจะให้วันหยุดหนูสองวัน”

“แล้วฉันบอกตรงไหนจะไม่ให้วันหยุดเธอ”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ฉันจะให้เธอหยุดวันจันทร์กับวันอังคาร แต่ต้องไปนอนที่เพนต์เฮาส์ตกลงไหม?”

“โนเซ็กซ์ใช่ไหมคะ” เพตราเขย่งตัวกระซิบถามคนตัวสูงอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็กลัวคนอื่นจะได้ยินสิ่งที่เธอพูดด้วยจึงต้องพูดเปล่ากว่าปกติ

“อืม”