BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 7

“คิดจะออกไปโชว์ตัวข้างนอกด้วยหรือไง” มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันร่างบางที่นอนนิ่วหน้าอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตตวัดสายตามองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งโดยที่มือบางยังกุมหน้าท้องไว้หลวมๆ

“พูดจาถากถางเป็นอย่างเดียวเหรอ” หางเสียงที่เคยพูดบัดนี้ได้อันตรธานหายไปเพียงเพราะเธอไม่รู้จะมีมารยาทกับคนแบบโชแปงไปเพื่ออะไร

“ที่บ้านเธอไม่สอนเรื่องมารยาทใช่ไหมถึงกล้าพูดจาอวดดีกับฉัน”

“บ้านฉันสอนให้มีมารยาทกับคนที่มีมารยาท ซึ่งคนแบบคุณไม่ควรได้รับสิ่งนั้นหรอกค่ะ” เพตรายังคงพูดอวดดีประชดประชันอีกฝ่ายต่อเพราะนิสัยของเธอนั้นไม่ใช่คนยอมคนและเธอก็เป็นพวกกล้าได้กล้าเสียมากพอสมควร

“มันก็เหมาะกับผู้หญิงที่พยายามจะสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวคนอื่นอย่างเธอดี”

“จะถือว่าเป็นคำชมนะคะ เพราะสิ่งที่คุณพูดมันเป็นงานอดิเรกของฉันค่ะ” มือเล็กหยัดตัวลุกจากเตียงแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธอตั้งใจตอบอย่างกวนประสาทเพราะรู้ดีว่าหากเธอยิ่งอ่อนแอ โชแปงก็จะยิ่งทับถมเธอ

“ดูเธอไม่มีความสำนึกเลยนะ”

“ให้สำนึกอะไรเหรอคะ” ใบหน้าสะสวยลอยหน้าลอยตาตอบอีกฝ่ายพลางยกมือกอดอกโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะยืนคุยกับเขาทั้งที่ร่างกายไร้สิ่งปกปิดใดๆ ก็ตาม

โชแปงจ้องท่าทางของเพตราก่อนจะแสยะยิ้มออกมาด้วยความถูกใจ อย่างน้อยคนที่เขาจะเล่นด้วยก็กล้าได้กล้าเสีย…แบบนี้มันถึงจะสมกับที่เขายอมเล่นสนุกกับเธอเสียหน่อย

เพตรามองตามแผ่นหลังของโชแปงที่เดินออกไปด้านนอกโดยไม่ตอบคำถามอะไรของเธอเลยสักคำ ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มแปลกๆ เมื่อสักครู่ก็เท่านั้น เห็นอย่างนั้นเธอจึงก้มลงคว้าเสื้อผ้าและอันเดอร์แวร์ของตัวเองวิ่งเข้ามาในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” เพตราสบถออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าเนินอกตัวเองมีรอยแดงเกิดขึ้นสองสามจุด เธอก็รู้ได้ทันทีว่าจะต้องเป็นฝีมือของชายหนุ่มด้านนอกนั่น

ร่างบางรีบสำรวจร่างกายของตัวเองทันทีว่ามีตรงไหนที่มีรอยแดงอีกบ้าง เมื่อไม่เห็นเธอจึงรีบเลื่อนมือลงไปสัมผัสร่องสวาทของตัวเองเป็นปราการถัดมา หากเจ็บก็แปลว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ที่หวงแหนมานานให้กับโชแปงแล้ว แต่ถือว่ายังเป็นโชคดีของเธอที่สัมผัสไปแล้วไม่รู้สึกใดๆ มันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

“เฮ้ออออ…” เพตราถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะจัดการใส่เสื้อผ้าแล้วนั่งลงบนชักโครกเพื่อหาวิธีคิดที่จะออกไปจากที่นี่ให้ได้ เธอคงไม่เหมาะจะอยู่ที่บ้านของเขาสักเท่าไหร่

“ออกมา” เสียงเข้มของมาเฟียหนุ่มทำให้หญิงสาวที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ เธอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะลุกจากชักโครกแล้วเปิดประตูอย่างแรง

“หัดรอบ้างได้ไหมคะ ฉันกำลังทำธุระส่วนตัวยะ…” ยังไม่ทันที่เพตราจะพูดจบประโยค เสียงของโชแปงก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

“เธอมีเรื่องที่จะต้องรับรู้และปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด”

“เรื่องอะไรคะ?” เพตราทำหน้าฉงนเมื่อได้ยินคำพูดแปลกๆ ของอีกฝ่าย แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบจากเขาอยู่ดี เธอเบ้หน้าใส่แผ่นหลังกว้างด้วยความหมั่นไส้แล้วเลื่อนสายตามองกระดาษหนึ่งแผ่นในมือของโชแปงอย่างตั้งคำถาม

“นั่งลง”

“นายไม่คิดจะไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเหรอ” ร่างบางถามออกมาเพราะเห็นว่าโชแปงยังคงเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆ ปกปิดร่างกายกำยำของเขาและของสงวนก็ยังคงเด่นชัดต่อสายตาของเธอ

“เธอมีปัญหาอะไรกับร่างกายฉัน”

“คิดว่ามันน่าดูนักหรือไง เหอะ!” ปากเล็กพึมพำเสียงแผ่วก่อนจะเลี่ยงไปนั่งอีกทาง แต่ถูกมือหนากระชากข้อมืออย่างแรงส่งผลให้เธอเซถลาลงไปนั่งบนตักของมาเฟียหนุ่มอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“นั่งเฉยๆ”

“ก็ปล่อยฉันสิ”

“ถ้าฉันพูดอีกแค่ครั้งเดียว รู้ใช่ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น” คำขู่ของโชแปงทำให้เพตราค่อยๆ อ่อนลง อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ต้องรักษาตัวให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของเขาก่อนดีที่สุด

“มีอะไรจะพูดก็พูดมาเลยค่ะ” เพตราเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เดรสสั้นถูกร่นขึ้นมาอยู่บนสะโพกทำให้ใจกลางความเป็นสาวสัมผัสกับแก่นกายใหญ่โดยตรงและเธอก็รับรู้ได้ว่ามันค่อยๆ ขยายตัวจนแทรกขึ้นมากลางหว่างขาเธออย่างเลี่ยงไม่ได้

“นี่คือสัญญาที่เธอได้ทำไว้กับฉันเมื่อคืน” โชแปงกางกระดาษสี่เหลี่ยมตรงหน้าของหญิงสาวเพื่อให้เพตราได้เห็นมันชัดๆ

“ฉันไปทำสัญญากับคุณตอนไหน!?” หญิงสาวรีบโพล่งถามทันที โดยที่ดวงตากลมโตกำลังไล่อ่านข้อความบนกระดาษในมือของเขาไปด้วย