BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 47

เช้าวันต่อมา...

ตึก ตึก ตึก! เสียงสองฝีเท้าของนาวินและผ้าแพรกำลังเดินมาตามทางเดินยาวเพื่อไปยังห้องอาหารของโรมแรม

"ที่รัก" เสียงหวานของผ้าแพรเอ่ยเรียกผู้เป็นสามี

"ครับ" นาวินหันมองคนตัวเล็กพร้อมกับขานรับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"หน้าวินดูสดชื่นจังทั้งๆ ที่ดื่มกับพวกกายไปตั้งเยอะ" คนตัวเล็กทักท้วงออกมาอย่างปรพหลาดใจที่นาวินดูไม่อ่อนเพลียที่นอนดึกแถมดื่มแอลกอฮอล์ไปค่อนข้างเยอะ

"ไม่ได้เยอะขนาดนั้น แต่ว่าอาจจะเป็นเพราะเค้ามีความสุขมั้ง" ตั้งแต่เขาได้รู้จักผ้าแพรนั้น เขาก็ค้นพบว่าเธอเป็นความสุขของเขาอย่างแท้จริง ยิ่งเขารู้ว่าครอบครัวของตัวเองกำลังจะสมบูรณ์มันก็ทำให้เขามีความสุขจนล้นปรี่

"เค้าก็มีความสุขเหมือนกันนะ ตั้งแต่รู้จักวินเค้าก็มีความสุขมาตลอด" หญิงสาวเครดิตนี้ให้กับผู้เป็นสามีเพราะไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหน นาวินก็ทำมันได้ดีมาตลอด

"ก็ว่ารักไงถึงอยากให้มันเป็นแบบนั้น" มือหนารั้งไหล่มนประชิดตัวก่อนจะพาเดินมาที่ห้องอาหารด้วยกัน

"ทางนี้แพรวิน" เสียงแหลมพร้อมกับมือเล็กของมีนาโบกไม้โบกมือเรียกทั้งสองคนให้เดินเข้าไป ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่ของผ้าแพรและนาวิน

"พา~" เสียงเล็กของเฮร่าร้องเรียกผ้าแพรก่อนจะลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งมาหาเธออย่างทันที

พรึ่บ! แต่ทว่านาวินกลับรั้งหลานสาวขึ้นมาอุ้มแนบอกก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

"ตั้งแต่มีน้าแพร ก็ลืมลุงแล้วหรอคะ" เด็กตัวน้อยมองหน้านาวินอย่างไม่เข้าใจ แต่ทว่าเฮร่าค่อนข้างโตและฉลาดกว่าเด็กวัยเดียวกัน เธอถึงเข้าใจสีหน้าของหน้าวินได้ในไม่ช้า

"วี~" มือเล็กจับใบหน้าคมคายของผู้เป็นลุงก่อนจะพรมจูบไปทั่วไปใบหน้าหล่อของเขา

ฟอดดดด~ นาวินหอมพวงแก้มป่องของหลานสาวด้วยความเอ็นดูก่อนจะจูงมือภรรยาสาวให้เดินมานั่งที่โต๊ะด้วยกัน

"เป็นไงลูกหลับสบายไหม" เสียงของแม่นาวินเอ่ยถามลูกสะใภ้ตัวเองด้วยความเป็นห่วง

"สบายดีค่ะคุณแม่" หญิงสาวพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะจับหลานสาวอีกคนมานั่งบนตักของตัวเอง หลานสาวทั้งสองคนมักจะติดต่อมากกว่าปกตินั่นก็เพราะผ้าแพรเพิ่งเข้ามาในกลุ่มเหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เด็กๆ ให้ความสนใจ

"พี่ฮาส ริณไม่กินมันเหม็น" เสียงเอริณพูดพร้อมกับทำหน้าพะอืดพะอมเมื่อสามีของตัวเองตักอาหารไปหวังจะป้อน

"เธอยังแพ้ท้องอยู่อีกหรอ" นาวินเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเอริณก็ท้องมานานพอสมควรแล้ว

"อือ ผ้าแพรแพ้ท้องบ้างไหม"

"ไม่เลยอะ ปกติทุกอย่างเลย นาวินก็ไม่เป็น" หญิงสาวส่ายหัวตอบซึ่งเธอเองก็ยังแปลกใจว่าทำไมเธอถึงไม่แพ้ท้องเหมือนคนอื่นๆ เพราะต่อให้เธอไม่แพ้อย่างน้อยสามีของเธอก็จะแพ้แทน แต่ทว่ากลับไม่มีอาการใดๆ เกิดขึ้นเลย

"ดีวะ ตอนมารียากูอ้วกแทบตาย..."

"...แต่มันก็ยังดีกว่าให้เมียที่อุ้มท้องลูกแพ้ท้องอะ" ฮันเตอร์พูดก่อนจะลูบหลังมือภรรยาตัวเองเบาๆ

"แต่พี่กายเป็นนะคะ ช่วงนี้ยิ่งอาเจียนเหม็นอาหารไปหมดเลยอะ" ฝุ่นหันหน้ามองสามีของตัวเองด้วยความสงสารปนเอ็นดู เพราะกายเองก็บอกกับเธอว่ามันทรมานมากแต่เขาเลือกเป็นเองดีกว่าให้ฝุ่นเป็น

"ก็พวกมึงเป็นคนเลวไง ลูกพวกมึงถึงเอาคืนแทนเมียมึง" เสียงฮาเดสพูดอย่างติดตลก

"แต่ตอนเฮร่าพี่ฮาส แพ้ท้องจนเกือบริณคลอดเลยนะ" คำพูดของเอริณทำให้ฮาเดสหันมองภรรยาตาเขียว ก่อนจะเกิดเสียงหัวเราะภายในโต๊ะ

"พูดแล้วมันเข้าตัวเองก็อย่าพูดไอ้ฮาส เพราะมึงเลวจริงอันนี้รับรองได้" ฮันเตอร์ผู้เป็นน้องชายก็เสริมทับ พูดจาทับถมอย่างสนุกสนาน

"ผู้หญิง"

"ผู้ชาย"

"ผู้หญะ..." ยังไม่ทันที่นาวินจะพูดจบมือเล็กของเฮร่าที่เขาอุ้มอยู่นั้นก็ยกมาปิดปากเขาทันที

"ดูท่าลูกฉันอยากมีน้องผู้ชายนะเนี่ย ฮ่าๆๆ " เอริณหัวเราะออกมาเมื่อเห็นการกระทำของลูกตัวเองที่ทำเมื่อสักครู่นี้ ส่งผลให้นาวินทำหน้ามุ่ยใส่หลานสาวอย่างงอแง

ผ่านไปสักพัก...

"อยากเที่ยวอยู่ที่นี่สักพักไหม" นาวินเอ่ยถามผ้าแพรที่เดินอยู่ข้างๆ เขา

"แต่วินต้องกลับไปทำงาน"

"วินเป็นรองประธานนะ ลาแค่นี้สบายมากอยู่แล้ว" เขาพูดมันออกมาด้วยรอยยิ้ม

"จริงๆ เค้าอยากอยู่กับวินตลอดเวลาเลย" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะเอื้อมมือกอดเอวสอบแล้วซบหน้าลงแขนแกร่งของผู้เป็นสามี

"วินก็อยากอยู่กับแพร อยากดูแลที่รักด้วยตัววินเอง" เขาไม่อยากห่างภรรยาตัวเองแม้แต่วินาทีเดียว เขารู้สึกคิดถึงและเป็นห่วงเธอมาก

"ขอบคุณนะที่วินรักและทำเพื่อเค้ามากขนาดนี้"

"จะไม่ให้รักมากได้ยังไงก็ผ้าแพรมีคนเดียวในโลก วินไม่สามารถหาผ้าแพรจากที่ไหนได้แล้ว หรือต่อให้หาได้วินก็จะไม่หาเพราะว่าคนที่อยู่กับวินในตอนนี้ดีที่สุดแล้วครับ" เพราะผ้าแพรไม่เหมือนใครและก็ไม่มีใครเหมือนเธอ เขาจึงต้องให้ความรัก ความอบอุ่นเธอมากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้