BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 50

"น้องเป็นเพศชาย น้ำหนัก 3890 กรัม เวลาเกิด 8.45 น." เสียงแพทย์ประกาศดังลั่นห้องผ่าคลอดไม่ได้ทำให้นาวินได้สติ แต่สิ่งที่ทำให้เขาได้สติกลับคืนมานั่นก็คือเสียงร้องที่ดังออกมาจากปากลูกชายตัวน้อยของเขา

"อุแว๊! อุแว๊! "

"ฮึก..." นาวินสะอื้นไห้ออกมาด้วยความโล่งใจที่รู้ว่าลูกและภรรยาตัวเองปลอดภัย เขาพยายามเก็บอาการมาตลอดเพราะกลัวว่าผ้าแพรจะเป็นกังวลยิ่งกว่าเดิม

"ทะ...ที่รัก ลูกของเรา" เสียงผ้าแพรดังออกมาแหบแห้งจากการเบ่งคลอดลูกชายตัวเองน้อยของทั้งคู่จนเกือบจะหมดแรง

"ครับ ลูกของเรา..."

"...ลูกปลอดภัยแล้ว" พยาบาลอุ้มลูกชายตัวเองของทั้งคู่เดินมาส่งยังอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ สองมือบางโอบกอดลูกตัวเองด้วยความรู้สึกใคร่ตั้งแต่รู้ว่ามีเขาอยู่ในท้องตัวเอง

"ที่รักเก่งมาก...เก่งมากเลย" นาวินชมภรรยาตัวเองไม่หยุดเพราะในวันนี้ผ้าแพรเป็นเหมือนฮีโร่อีกคนหนึ่ง เธอกล้าหาญมากที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อให้อีกชีวิตหนึ่งเกิดมาเพื่อครอบครัวของเธอมันจะได้สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น

"ละ...ลูกเป็นผู้ชายนะ" ผ้าแพรยิ้มออกมาบางๆ ราวกับกำลังหยอกล้อสามีตัวเองว่าเธอเป็นผู้ชนะในศึกครั้งนี้

"ครับ ไม่ว่าลูกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย..."

"...วินก็พร้อมจะรักและดูแลเขาเสมอ" ริมฝีปากหนาจูบลงหน้าผากมนด้วยความรู้สึกขอบคุณที่ผ้าแพรยอมสละร่างกายของตัวเองเพื่อให้เขามีความสุข ต่อให้ลูกเขาจะเกิดมาเป็นเพศไหน เขาไม่เคยสนใจเพราะยังไงเขาก็ภูมิใจที่ลูกเกิดมาเป็นลูกของเขา

ผ่านไปสักพัก...

"ไม่เป็นไรแล้วนะ" นาวินนั่งอยู่ข้างเตียงพักฟื้นของผ้าแพรอย่างใกล้ชิด ตั้งแต่ตอนคลอดจนถึงตอนนี้เขายังคงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ คือจะไม่ไปไหน จะไม่ห่างเธอไปไหนเลยแม้แต่วินาทีเดียว

"ที่รักตั้งชื่อลูกไว้แล้วรึยัง..."

"ตอนที่รักเตรียมคลอด เขาเขียนชื่อให้กับพยาบาลที่จะแจ้งเกิดให้ลูกแล้ว" นาวินตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ทว่าก็กังวลว่าผ้าแพรจะน้อยใจที่เขาไม่ถามอะไรเธอก่อน

"ที่รักตั้งชื่ออะไร"

"อัศวินครับ" นาวินอยากให้ลูกของตัวเองเป็นผู้กล้าเหมือนแม่ของเขาในวันนี้

"เค้าชอบนะ ลูกเราต้องเท่แน่เลย" หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างพอใจ ไม่ว่านาวินจะตั้งว่าอะไรเธอรู้ว่ามันดีและมีความหมายต่อเขามากอยู่แล้ว

"ก็เพราะว่าแม่เป็นเขาเป็นเก่งและกล้าหาญมาก..."

"...เค้าก็อยากให้ลูกเป็นเหมือนที่รัก" มือหนาลูบใบหน้าเล็กอย่างเอ็นดู ถึงแม้ปากเธอจะบอกว่ากลัวแต่การกระทำของเธอมันกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

"ส่วนหนึ่งมันก็มาจากที่รักนะ ทุกครั้งที่เขามีวินอยู่ข้างๆ เค้าก็รู้สึกกลัวน้อยลง..."

"...เค้ารู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้จับมือของที่รักแบบนี้" มือเล็กยกจับมือของนาวินที่กำลังลูบใบหน้าเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่เสียงประตูห้องพักฟื้นจะเปิดกว้าง

แอดดดดดดดด!