BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 51

ห้าเดือนผ่านไป...

(ฮัลโหลล ทำอะไรอยู่ครับ เจ้าก้อนของแด๊ดดี๊) เสียงอารมณ์ดีของปลายสายดังขึ้นเมื่อได้เห็นลูกชายวัยห้าเดือนของตัวเอง

(รอแด๊ดดี๊ก่อนนะครับ แด๊ดดี๊มาประชุมเดี๋ยวไปรีบไปหานะ)

"ที่รักเวอร์จัง ห่างกันแค่ไม่ถึงกิโลยังจะโทรมาอีก เดินมาก็ได้ไหม" ผ้าแพรว่าให้สามีที่แม้จะนั่งอยู่ในห้องประชุมแต่ก็ยังไม่วายที่จะโทรหาลูกที่รออยู่ห้องทำงานตัวเองอีก

(ก็คิดถึงลูกนี่)

"ก็พอจะรู้หรอก ไม่งั้นไม่กระเตงกันมาทุกวันแบบนี้หรอกใช่ไหม" หญิงสาวพูดอย่างรู้ทัน เพราะหลังจากคลอดได้สามเดือน นาวินก็พาเธอกับลูกมาทำงานด้วยแทบจะทุกวัน ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด

(ไหนเอาหลานมาดูหน่อย) ที่บอกว่าประชุมก็คือประชุมจริงๆ แต่มันเป็นการประชุมระหว่างผู้บริหารสามฝ่ายเท่านั้นและตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาพักของพวกเขา

(ที่รัก เอาลูกให้ไอ้กายดูหน่อยเผื่อมันจะให้หุ้นอีก)

"ฮ่าๆ เอาสิ"

(ไง เด็กอ้วน)

"แอ๊ะ! " ลูกชายตัวน้อยของทั้งคู่ส่งเสียงตอบรับอย่างรู้เรื่อง กายเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มีเพียงยิ้มที่เขาส่งให้กับหลานชายตัวเองอย่างอ่อนโยน

(แค่ลูกกูตอบรับเสียงมึงถึงกับไปไม่เป็นเลยหรอ)

(พูดมาก เริ่มประชุมต่อได้แล้ว) เพื่อนรักสองคนคุยกันอย่างเป็นกันเอง ทำให้ผ้าแพรอมยิ้มออกมาถึงทั้งสองคนจะเป็นผู้ชายแต่ก็มีความห่วงใยกันและกันมากพอสมควร

"งั้นแค่นี้นะ เค้าเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกก่อน"

(ครับ) สิ้นเสียงนาวินมือเรียวก็กดวางสายจัดการวางโทรศัพท์ไว้ที่โซฟา ก่อนจะอุ้มลูกชายของตัวเองมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของนาวินแล้วเริ่มเปลี่ยนแพมเพิสให้จนเสร็จเรียบร้อย

ผ่านไปสักพัก...

แอดดดดด! ประตูห้องทำงานหรูถูกเปิดด้วยฝีมือของเจ้าของห้อง เขาเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนดูเหมือนอารมณ์ดีเกินเหตุ

"ต๊ะเอ๋! " นาวินชะโงกหน้าหยอกล้อกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองที่นอนเล่นอยู่บนพื้นห้อง

"เอิ๊กๆๆๆ " การกระทำของเขาทำให้ลูกชายหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"อารมณ์ดีแบบนี้ ลูกเพิ่งตื่นใช่ไหม" นาวินเอ่ยถามผ้าแพรที่นั่งมองเขาด้วยรอยยิ้ม

"ปกติลูกก็ไม่เคยงอแงนะ"

"คงเป็นเพราะตอนท้องที่รักไม่เครียดรึเปล่า"

"ใช่มั้ง" หญิงสาวยิ้มก่อนจะล้มตัวนอนลงบนฟูกเล็กๆ ของลูกชายในท่าทางสบายตัว

"เหนื่อยหรอครับ" นาวินเอื้อมมือลูบหัวภรรยาสาวก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆ หญิงสาวแล้ววางลูกชายไว้บนอกแกร่งของตัวเอง นาวินในตอนนี้หมดคราบความเป็นรองประธานบริษัทโดยสิ้นเชิง

"ไม่เหนื่อยเลย" คนตัวเล็กส่ายหัวปฏิเสธ ความจริงไม่ใช่ว่าไม่เหนื่อยแต่มันเป็นความเหนื่อยที่ผ้าแพรพร้อมและอยากจะทำเพราะมันเป็นสิ่งสร้างความสุขให้กับเธอ

"ถ้าเหนื่อยต้องบอกเค้านะ อย่างน้อยเค้าก็อาจจะช่วยอะไรที่รักได้บ้าง"

"วินเองก็เหนื่อยเค้ารู้ ทั้งนอนน้อย ทั้งต้องตื่นแต่เช้ามาดูลูกให้เค้าแทบจะทุกวัน" ผ้าแพรหยัดลุกนั่งก่อนจะก้มมองใบหน้าหล่อของผู้เป็นสามีที่เปื้อนรอยยิ้มบางๆ ส่งให้กับเธอ

"แต่เค้าเต็มใจทำนะ แพรก็รู้ว่าวินอยากมีเจ้าตัวเล็กนี่ขนาดไหน..."

"...ความสุขของเค้าคือการได้ทำอะไรๆ ให้ที่รักกับลูก" นาวินพูดออกมาจากความรู้สึกตัวเอง การเป็นหัวหน้าครอบครัวมันไม่ได้ยากสำหรับเขา แต่การที่เขาได้ทำให้ในแต่ละวันของภรรยาและลูกมีแต่เรื่องดีๆ เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องยากสำหรับเขา เพราะเขาเองก็กลัวว่าเขาจะทำมันได้ไม่ดีมากพอ

"ความสุขของเค้าก็คือการที่ได้เห็นวินกับลูกมีความสุขนะ ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่เคยถามที่รัก แต่เค้าก็รู้ว่าที่รักกังวลมากขนาดไหนว่าเค้ากับลูกจะอยู่ดีมีความสุขไหม...ใช่รึเปล่า" คำพูดของผ้าแพรทำให้นาวินที่หลับตาพักสายตาอยู่นั้น ลืมตามองใบหน้าสวยของภรรยาด้วยความรู้สึกบางอย่าง

"..." เขาไม่เคยพูด ผ้าแพรไม่เคยถาม ทั้งสองไม่เคยพูดคุยกันถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับแปลกใจว่าทำไมผ้าแพรถึงรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"เค้าก็กังวลเหมือนกันนะที่รู้ว่าวินกังวลมากขนาดนี้"

"ต่อไปนี้เค้าจะไม่ทำให้ที่รักต้องกังวล" นาวินรีบพูดออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดที่ผ้าแพรเอ่ยออกมา

"ไม่มีทางที่วินจะเลิกกังวลหรอก แต่เค้าอยากจะบอกอะไรวินหนึ่งอย่าง..." ผ้าแพรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังรู้สึกดีกับมัน เธอกำลังจะบอกบางอย่างที่ทำให้นาวินรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปมันไม่เสียเปล่า

"..."

"...ตอนนี้วินทำหน้าที่ทุกอย่างได้ดีมาก ทั้งทำหน้าที่สามี ทำหน้าที่พ่อ วินทำได้ดีทุกอย่าง หรือแม้กระทั่งหัวใจของเค้าวินเองก็ยังดูแลเป็นห่วงความรู้สึกของเค้ามากกว่าของตัวเองเสมอ.."

"...วินเป็นผู้ชายที่ดีมากจริงๆ นะ ทุกสิ่งที่วินทำให้เค้ากับลูก เค้าสามารถสัมผัสมันได้หมดทุกอย่างเลยนะ" น้ำเสียงของผ้าแพรเริ่มสั่นคลอเมื่อเธอรู้สึกตื้นตันในหัวใจ

"เพราะว่าที่รักเป็นผู้หญิงที่ดีไง ที่รักเป็นแม่ของลูกที่ดี เป็นภรรยาที่ดี ทุกสิ่งที่เค้าทำให้มันคือทุกสิ่งที่ที่รักควรจะได้รับ" นาวินประครองหลังลูกชายตัวน้อยอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหยัดตัวลุกนั่งมองใบหน้าของผ้าแพรด้วยความรัก ความรู้สึกทั้งหมดที่เขาพร้อมจะมอบให้กับผู้หญิงตรงหน้า

"การใช้ชีวิตคู่ของเรามันสมบูรณ์แบบมากที่สุดแล้วนะ ถึงแม้มันจะไม่ได้ดีมากเท่าของใคร แต่ถ้ามันพอดีสำหรับเราก็เพียงพอแล้วเนอะ" เจ้าของร่างเล็กโน้มตัวซบบ่าแกร่งของผู้เป็นสามีก่อนจะโอบร่างกายเขาไว้หลวมๆ เพื่อส่งกำลังใจให้เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้พูดอะไรให้เขาชื่นใจแบบนี้เลยสักครั้ง

"ขอบคุณนะสำหรับความห่วงใยที่แพรมีให้กับเค้า..."

"...เค้าเองก็สัมผัสมันได้เหมือนกัน เค้าไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองจะโชคดีได้เท่านี้มาก่อนเลย" เขาไม่เคยรู้เลยว่าวันนี้โชคก้อนใหญ่จะหล่นลงมาให้เขา...ให้เขาได้เจอกับผู้หญิงที่รักเขาและเขาก็รักเธอแบบนี้

สิ้นเสียงอบอุ่นของนาวินริมฝีปากบางก็ประกบแนบชิดปากหนาด้วยความขอบคุณที่เธอได้พบเจอกับเขา...ขอบคุณกับทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอ และ...

เธอก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณพรหมลิขิตที่บันดาลเจ้าชายที่มีอยู่แต่ในนิยายมาให้กับเธอ...