BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 52

หนึ่งปีผ่านไป...

"สองพ่อลูกหายไปไหนกันนะ" หญิงสาวเดินตามหาผู้เป็นสามีกับลูกชายวัยขวบเศษของตัวเองจนทั่วบ้าน

"คิกๆๆๆ " เสียงหัวเราะเล็กดังมากจากข้างบ้าน ทำให้ผ้าแพรเดินออกไปดูทันที

ภาพที่เธอเห็นคือนาวินวิ่งเล่นอยู่กับลูกชายของตัวเองอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะหรือแม้แต่ใบหน้าของทั้งคู่ที่เปื้อนรอยยิ้มมันทำให้เธอถึงกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"เล่นอะไรกันครับสองพ่อลูก..." เสียงผ้าแพรทำให้ทั้งสองชะงักก่อนจะเป็นลูกชายตัวน้อยของเธอที่วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาอย่างน่าเอ็นดู

"มี๊ก๊าบบ~"

"ครับลูกชาย" หญิงสาวนั่งยองลงกับพื้นหญ้าก่อนจะเอื้อมมือบีบพวกแก้มป่องของลูกชายด้วยความมันเขี้ยว

"ตึ๋งงงมี๊~ (คิดถึงมี๊) " ไม่ว่าเปล่าสองมือเล็กยกขึ้นก่อนจะสวมกอดผู้เป็นแม่ทันที

"คิดถึงอะไรกันครับ เพิ่งห่างกันแค่สิบนาทีเอง" ผู้เป็นแม่หัวเราะออกมาให้กับความน่ารักแถมยังอ้อนเก่งของลูกชายที่มีนิสัยเหมือนกับผู้เป็นพ่อไม่มีผิด

"ดี๊ตึ๋งงง~"

"อ๋ออ หมายถึงแด๊ดดี๊คิดถึงหม่ามี๊ใช่ไหมครับ" น้ำเสียงของผ้าแพรใจดีจนคนเป็นสามีถึงกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"ดี๊มาา~" สองมือเล็กโบกมือเรียกผู้เป็นพ่อให้เขามาหาตัวเอง ซึ่งนาวินเองก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนอย่างว่าง่าย

"ว่าไงครับ ลูกหมู" นาวินนั่งลงใกล้ๆ ก่อนจะยกมือวางไว้บนศีรษะทุยเล็กของลูกชายอย่างเอ็นดู เมื่อไนท์เห็นการกระทำของผู้เป็นพ่อจึงเลียนแบบการกระทำนี้ โดยเขาวางมือลงบนศีรษะทุยของผู้เป็นแม่ก่อนจะลูบเบาๆ แล้วทำเสียงล้อเลียนไปด้วย

"อู๊ด อู๊ด~"

"ฮ่าๆๆ ว่าหม่ามี๊เป็นหมูหรอครับ" ผ้าแพรระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ เมื่อเห็นการกระทำแสนน่ารักของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

"อู๊ด อู๊ด! " ไม่เพียงแค่นั้นมือเล็กย้ายไปแตะจมูกของผู้เป็นพ่อก่อนจะดันมันเชิดขึ้นเบาๆ

"ฮ่าๆๆ " ผ้าแพรหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อเห็นว่าสามีของตัวเองโดนลูกแกล้งด้วยการหยอกล้อ

"เจ้านี่แสบเหมือนใครกันเนี่ย! " นาวินกัดฟันพูดด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะอุ้มลูกชายตัวน้อยลอยจากพื้นก่อนจะเอาใบหน้าซุกกับพุงป่องเพื่อเอาคืน

"คิกๆๆๆ มี๊ต๋วย! มี๊ต๋วย! (มี๊ช่วย) " เสียงหัวเราะปนขอความช่วยเหลือของลูกชายทำให้ผ้าแพรยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

"แกล้งแด๊ดดี๊ดีนัก จะฟัดให้พุงอ้วนๆ หายไปเลย! " นาวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดังแต่ทว่ามันก็ยังอบอุ่นในแบบของเขา

"เอิ๊กๆๆ มี๊ต๋วย! ต๋วยช้องง! (ช่วยน้อง) " มือเล็กทั้งสองขยุ้มผมผู้เป็นพ่อเพื่อขอให้หยุด เสียงขอความช่วยเหลือผู้เป็นแม่ก็ยังดังอยู่ตลอดเวลา

"ที่รักพอแล้ว ลูกหัวเราะจนน้ำลายไหลยืดแล้วน่ะ" ถึงจะห้ามแต่ผ้าแพรก็ยังหัวเราะให้กับใบหน้าเล็กที่แดงและน้ำลายไหลยืดเพราะถูกผู้เป็นพ่อแกล้งคืน

"เห็นว่าหม่ามี๊ขอนะ..." นาวินหยุดการกระทำของตัวเองก่อนจะวางลูกชายตัวนายลงที่พื้นหญ้า

ตุ๊บ! ก้นเล็กจ้ำเบ้าลงบนพื้นหญ้าอย่างหมดแรง ก่อนจะนอนราบลงพลางหอบหายใจที่ถูกผู้เป็นพ่อแกล้งจนหัวเราะจนเหนื่อย

"โตดดี๊! (โกรธดี๊) " เสียงเล็กพูดออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะลุกขึ้นยืนกับพื้นอย่างทุลักทุเล

"น้องไนท์จะมาโกรธแด๊ดดี๊ไม่ได้นะครับ..."

"...หนูแกล้งแด๊ดดี๊ก่อนนะ" นาวินพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกชาย แต่ด้วยความงอนผู้เป็นพ่อจึงวิ่งหนีไปหาแม่ตัวเองแล้วโผลกอดแน่น

"ทะเลาะกันอีกแล้วพ่อลูกคู่นี้" ผ้าแพรพูดออกมาอย่างเอือมระอากับนิสัยของทั้งคู่ ตอนเล่นก็สนุก แต่พอตีกันก็เป็รแบบนี้ทุกที

"ตีดี๊~"

"จะมาตีแด๊ดดี๊เรื่องอะไรกันครับลูก..."

"ดี๊ทำ~" ลูกชายตัวน้อยทำท่าประกอบเพื่อให้ผู้เป็นพ่อเข้าใจทีตัวเองพูด มือเล็กลูบที่พุงของตัวเองไปมาราวกับจะบอกว่านาวินฟัดพุงของตัวเองทำให้เขาหัวเราะจนเหนื่อย

"เดินมาตรงนี้ครับ แด๊ดดี๊จะบอกอะไรหนู" นาวินชี้ที่พื้นหญ้าตรงหน้าตัวเองก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายให้เข้ามาหาเขา

"..." เด็กน้อยมองใบหน้าผู้เป็นแม่อย่างชั่งใจเพราะกลัวว่าจะโดนแกล้งอีก ผ้าแพรคลี่ยิ้มให้กับลูกก่อนจะดันก้นเล็กเบาๆ เชิงบอกว่าไม่มีอะไรน่ากลัว

หมับ! เท้าเล็กก้าวเดินไปหาผู้เป็นพ่อก่อนจะกอดหัวเข่าของนาวินไว้แน่น

"โกรธแด๊ดดี๊หรอ"