บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1281

บทที่ 1281 เพื่อประชาชนชายแดนเหนือ

แม้ว่าเถียหูจื่อจะประหลาดใจกับความเก่งกาจของทหารเกราะกลุ่มนี้ แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเป็ดที่อยู่ปากให้หลุดไป

เพียงแค่ปิดล้อมภูเขาอวิ๋นหลานไว้ ก็สามารถค่อย ๆ ทำให้ทหารที่ติดอยู่บนเขาตายไปทีละคนได้

ไม่ว่าจะเป็นหญิงงามดุจเทพธิดาบนสวรรค์ หรือชุดเกราะทั้งสามสิบชุด ก็เพียงพอที่จะชดเชยความสูญเสียของเถียหูจื่อแล้ว

พวกโจรภูเขาฝืนตัวเองให้ตื่นตัว เริ่มสร้างป้อมปราการอย่างง่ายที่เชิงเขา เพื่อป้องกันไม่ให้ทหารบนเขาวิ่งลงมาโดยตรง และตั้งแต่ต้นจนจบ พวกโจรภูเขาที่เรียกตัวเองว่าค่ายเฮยเฟิง ไม่รู้เลยว่าทหารที่พวกเขาตั้งใจจะล้อมโจมตีนั้น คือทหารองครักษ์ค่ายเทียนจี

แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินชื่อ ‘ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจี’ จนคุ้นหู แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตาตัวเอง

ทุกการเคลื่อนไหวของโจรภูเขา ถูกสังเกตเห็นหมดแล้วโดยทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีที่ซุ่มอยู่ในป่า

นายทหารเห็นสถานการณ์เช่นนั้น อดที่จะแค่นเสียงไม่ได้ เขาไม่ได้สนใจพวกโจรภูเขาเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย

“หากเพียงอาศัยพวกกระจอกงอกง่อยพวกนี้ คิดจะปล้นคุณหนูใหญ่ ช่างเป็นความคิดที่เพ้อเจ้อเหลือเกิน”

“รอให้ฟ้ามืด ค่อยลงเขาไปบุกโจมตีสักหน่อยก็พอ”

ในคืนนั้น นายทหารก็ทำตามแผนที่วางไว้ นำทหารองครักษ์ค่ายเทียนจียี่สิบนายแทรกซึมลงเขาอย่างเงียบ ๆ โจมตีโจรภูเขาที่คุมทิศตะวันออกเฉียงใต้โดยตรง

แม้ว่าโจรภูเขาจะคาดการณ์ไว้แล้ว ว่าทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีอาจจะลงเขามาลอบโจมตี แต่พวกเขาก็ยังถูกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวอยู่ดี

เพียงเพราะพลังการต่อสู้ของทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีนั้นแข็งแกร่งเกินไป เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าตัวเองสองเท่า ไม่เพียงแต่ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย กลับเหมือนเสือที่เข้าฝูงแกะ เพียงแค่ปะทะกันครั้งเดียวก็สังหารไปสิบกว่าคน ทำให้โจรภูเขาแตกพ่ายไม่เป็นขบวน ร้องไห้โอดครวญหนีกระเจิดกระเจิง

เถียหูจื่อนับว่าเป็นคนเก่าในวงการแล้ว เมื่อรู้ว่ามุมตะวันออกเฉียงใต้ถูกโจมตี จึงรีบส่งโจรภูเขาไปช่วยเหลือทันที

น่าเสียดายที่เมื่อกองกำลังเสริมไปถึง ไม่เพียงแต่ไม่สามารถขับไล่ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีได้ แต่กลับถูกทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีกวาดล้างจนหมด ถูกสังหารล้มตายกระเจิง ทิ้งหมวกเกราะหนีกระเจิดกระเจิง

จนกระทั่งโจรภูเขาทั้งหมดเริ่มมุ่งหน้าไปยังมุมตะวันออกเฉียงใต้ นายทหารจึงนำทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีถอนกำลังกลับเข้าไปในภูเขาอย่างไม่รีบร้อน

หลังจากการโจมตีแบบฉับพลันครั้งนี้ พวกเขาสังหารโจรภูเขาไปกว่าสี่สิบคน ถือว่าเก็บเกี่ยวชัยชนะได้อย่างงดงาม

เมื่อเสิ่นชิงฉือทราบสถานการณ์การสู้รบ จิตใจนางก็ยิ่งสงบลงมากขึ้น แม้ว่ารอบตัวนางจะมีทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีเพียงสามสิบนาย แต่พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือที่ฉินเฟิงส่งมาปกป้องคุ้มครองนาง

อย่าว่าแต่พวกกระจอกงอกง่อย แม้แต่ทหารประจำการมาล้อมปราบ ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีทั้งสามสิบนายก็สามารถอาศัยภูภูเขาอวิ๋นหลาน ต่อต้านด้วยการรบแบบกองโจรได้

หากทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีต้องการ พวกเขาสามารถพาเสิ่นชิงฉือฝ่าวงล้อมออกไป เปิดเส้นทางเลือดออกจากภูภูเขาอวิ๋นหลานได้อย่างแน่นอน

สาเหตุที่เสิ่นชิงฉือไม่ทำเช่นนั้น เพียงเพราะนางไม่ต้องการให้เกิดการสูญเสียที่ไม่จำเป็น นางหวังจะพาทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีทั้งสามสิบนายกลับไปยังอำเภอเป่ยซีให้ได้

ด้วยเหตุผลนี้เอง ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีมีความกระตือรือร้นมากขึ้นในการคุ้มครองเสิ่นชิงฉือ

ในทางกลับกัน ฝั่งของเถียหูจื่อ ประสบความพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง สูญเสียอย่างหนัก โจรภูเขาทั้งหมดภายใต้การบังคับบัญชาของเขา ขวัญกำลังใจตกต่ำ ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว

มิเช่นนั้น เมื่อถึงเวลา ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถจับหญิงสาวได้ แต่กลับถูกทหารเกราะที่เก่งกาจบนภูเขาสังหารทั้งหมด นั่นจะไม่น่าอับอายเกินไปหรือ?

“หัวหน้าใหญ่ ไม่สู้พวกเราถอยดีกว่า พวกทหารเกราะพวกนี้ ทหารเกราะพวกนั้นเห็นได้ชัดว่ารับมือยาก”

“ปะทะกันสองครั้งติดต่อกัน พี่น้องของพวกเราสูญเสียอย่างหนัก แต่จนถึงตอนนี้ ยังไม่เห็นศพของทหารเกราะเลยสักคน เห็นได้ชัดว่า อีกฝ่ายแทบไม่มีการสูญเสียเลย”

“ความแตกต่างมันใหญ่เกินไป ศึกนี้ไม่สามารถสู้ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดที่สั่นคลอนขวัญกำลังใจเช่นนี้ เถียหูจื่อก็พลันโกรธเกรี้ยว ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยไอสังหาร

“พวกเจ้าทั้งหมดหุบปากให้ข้า!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน