บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1282

บทที่ 1282 มดรุมกินช้าง

ตอนแรกนายทหารยังรู้สึกสงสัยอยู่ในใจอยู่บ้าง เพราะเสิ่นชิงฉือไม่ใช่คนลังเล หรือโง่เขลาไร้ความสามารถ เมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะตัดสินใจผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตอนนี้นายทหารเข้าใจแล้ว ที่แท้ตั้งแต่แรก เสิ่นชิงฉือก็วางแผนจะกวาดล้างโจรภูเขาทั้งหมดในบริเวณใกล้เคียงนี้

ที่เสิ่นชิงฉือมีความมั่นใจเช่นนี้ ก็เพราะนางรู้ว่าฉินเฟิงจะต้องมาช่วยนางที่นี่อย่างแน่นอน

นายทหารค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ใบหน้าแก่ชราแดงก่ำ “ที่แท้คุณหนูใหญ่ก็เป็นห่วงความปลอดภัยของชาวบ้านแถบชายแดนเหนือถึงได้ไม่ยอมจากไป ข้าน้อยกลับไม่เข้าใจความคิดของคุณหนูใหญ่ ช่างน่าละอายยิ่งนัก”

เมื่อเข้าใจเจตนาของเสิ่นชิงฉือแล้ว นายทหารก็ไม่พูดจาไร้สาระอีกต่อไป เขาหันไปมองทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีที่อยู่ในที่นั้น แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกเจ้าได้ยินกันแล้วใช่ไหม?”

“คุณหนูใหญ่ต้องการกวาดล้างโจรและพวกกบฏในที่นี้”

“สิ่งที่พวกเราต้องทำคือ ปกป้องคุณหนูใหญ่ให้ปลอดภัย ต่อกรกับโจรภูเขาให้ได้มากที่สุด จนกว่าฉินอ๋องจะมาถึง”

ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีทั้งหมดไม่มีความหวาดกลัวในแววตา เพราะที่นี่ก็คือบ้านของพวกเขาเช่นกัน

ทันใดนั้น เสียงตะโกนก้องกังวานไปทั่วภูเขาอวิ๋นหลาน

“ปกป้องคุณหนูใหญ่ กวาดล้างโจร!”

เนื่องจากมีการเปลี่ยนแผน ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีจึงไม่ได้ลงเขาไปซุ่มโจมตี แต่เริ่มสร้างป้อมปราการชั่วคราวและกับดักบนภูเขา หากโจรและกบฏบุกขึ้นมา พวกเขาก็จะอาศัยสิ่งเหล่านี้ต่อกรกับศัตรู

พูดไปก็แปลก ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีก็แบ่งเป็นทหารเก่าและทหารใหม่ ทหารเก่าที่ผ่านร้อยศึกล้วนเป็นทหารชั้นยอดที่เก่งกาจที่สุด

ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีสามสิบนายที่คุ้มครองเสิ่นชิงฉือทั้งหมด เคยร่วมรบที่ภูเขาต้าชิงกับฉินเฟิงมาแล้ว

พวกเขาคุ้นเคยกับการรบในพื้นที่ภูเขาเป็นอย่างดี ดังนั้นแม้จะมีเพียงสามสิบนาย เผชิญหน้ากับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าสิบกว่าเท่า และจำนวนศัตรูยังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาก็ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

อีกด้านหนึ่ง กองกำลังเสริมที่นำโดยฉินเฟิงอยู่ห่างจากภูเขาอวิ๋นหลานไม่ถึงห้าสิบลี้แล้ว

หน่วยองครักษ์เสื้อแพรที่เดินทางล่วงหน้า ได้รายงานสถานการณ์ที่ภูเขาอวิ๋นหลานให้ฉินเฟิงทราบตามความเป็นจริงแล้ว

เมื่อทราบว่าโจรภูเขายังล้อมอยู่ที่เชิงเขา ก็รู้ว่าทหารองครักษ์ค่ายเทียนจียังไม่แพ้ ดังนั้นเสิ่นชิงฉือย่อมปลอดภัยไร้กังวล

เมื่อแน่ใจว่าเสิ่นชิงฉือไม่เป็นอะไร ใจที่แขวนอยู่ของฉินเฟิงก็ตกลงมาทันที จึงออกคำสั่งทันที สั่งให้ทหารทั้งหมดพักผ่อนอยู่ที่เดิม รอจนหายเหนื่อยแล้วค่อยเดินทางไปยังภูเขาอวิ๋นหลานต่อ

ผ่านการจัดสรรกำลังตลอดเส้นทางของฉินเฟิง ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีได้เพิ่มขึ้นเป็นสามร้อยนายแล้ว นอกจากนี้ ยังมีกองทัพตามเส้นทางที่ได้ยินข่าวต่างพากันมาเสริมกำลัง

แม้ว่าฉินเฟิงจะออกคำสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงโจรภูเขาเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องระดมกำลังมากมายเช่นนี้ แต่แม่ทัพตามพื้นที่ต่าง ๆ ก็ยังไม่วางใจ ยังคงส่งทหารมาตามใจตนเอง

แม้แต่แม่ทัพรถรบก็ได้รับข่าว ส่งทหารม้าเบาจำนวนห้าร้อยนายมาช่วยเหลือฉินเฟิงอีกแรง

ด้วยเหตุนี้ นอกจากทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีที่ฉินเฟิงนำมาจากอำเภอเป่ยซีแล้ว ข้างกายยังมีกองกำลังผสมอีกถึงสามพันนาย

แม้ว่ากองทัพใหญ่จะเคลื่อนที่ช้า แต่ที่นี่ก็อยู่ไม่ไกลจากภูเขาอวิ๋นหลานแล้ว ดังนั้นฉินเฟิงจึงจำต้องนำกองทัพใหญ่นี้ไปด้วย เมื่อออกจากภูเขาอวิ๋นหลานแล้ว ค่อยให้พวกเขากลับไปยังที่ประจำการตามพื้นที่ต่าง ๆ จึงจะสะดวกต่อการบริหารจัดการ

ในตอนแรกหนิงหู่ยังรู้สึกผิดอยู่บ้าง สวีโม่บาดเจ็บ จ้าวอวี้หลงอยู่ที่ชายแดนใต้ หลี่จางอยู่ที่เป่ยตี๋

ทั้งอำเภอเป่ยซีมีเพียงเขาคนเดียวที่เป็นแม่ทัพประจำการ และในช่วงเวลานี้ โจรภูเขากลับรวมตัวกันมาอย่างต่อเนื่อง ส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อความสงบเรียบร้อยของชายแดนเหนือ

หนิงหู่ย่อมหลีกเลี่ยงความผิดนี้ไม่ได้

แต่เมื่อเห็นฉินเฟิงเดินทางอย่างสบายใจ ความรู้สึกหนักอึ้งของหนิงหู่ก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

ระหว่างพักผ่อน หนิงหู่รีบถามทันที “พี่ฉิน ท่านไม่โกรธข้าหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉินเฟิงอดขำไม่ได้ “โกรธเจ้าทำไม? โจรภูเขาและพวกกบฏ พวกมันไม่อยู่ในการควบคุมอยู้แล้ว พวกมันเที่ยวอาละวาด ป้องกันยาก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน