บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1283

บทที่ 1283 นิสัยชอบเล่นสนุก

เมื่อเถียหูจื่อค่อย ๆ ได้สติกลับมา เขากลัวว่ากองทัพใต้บังคับบัญชาของตนจะแตกฮือหนีกระเจิดกระเจิงในชั่วพริบตา จึงรีบทำทีเป็นสงบนิ่งและปลอบประโลมทุกคน

“อย่าเพิ่งตื่นตระหนกไปทุกคน กองทัพใหญ่ของชายแดนเหนือเป็นไปไม่ได้ที่จะมาปราบปรามพวกเรา”

“ตอนนี้ทางชายแดนใต้ยังคงทำสงครามอยู่ และอ๋องแห่งชายแดนเหนือก็รับผิดชอบสงครามปราบปรามทางใต้ทั้งหมด คาดว่ากองทัพใหญ่นี้ คงกำลังไปสนับสนุนแนวหน้า ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลย”

ทุกคนรู้สึกว่าคำพูดนี้มีเหตุผล พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนที่รวมตัวกันชั่วคราว จะมีคุณสมบัติอะไรที่จะทำให้กองทัพชายแดนเหนือต้องยกทัพมาอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้?

ต้องรู้ไว้ว่า ภายใต้การสร้างของฉินเฟิง ชายแดนเหนือได้กลายเป็นเหมือนป้อมปราการเหล็กที่แข็งแกร่ง

ไม่ต้องพูดถึงอำเภอเป่ยซีแม้แต่เมืองเล็ก ๆ ในชายแดนเหนือก็ล้วนมีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดและมีกำลังทหารที่น่าตกใจ

เพราะอำเภอเป่ยซีเป็นแบบอย่างให้ทุกอำเภอได้เรียนรู้ ดังนั้นกำลังทหารของอำเภอใดอำเภอหนึ่งก็เพียงพอที่จะบดขยี้เถียหูจื่อ ไม่จำเป็นต้องให้กองทัพชายแดนเหนือมารวมตัวกันเลย

แต่เพื่อความปลอดภัย เถียหูจื่อก็ยังคงล้มเลิกการโจมตีภูเขาทันที สั่งให้โจรกบฏทั้งหมดซ่อนตัวอยู่ในภูเขา รักษาความเงียบ หลีกเลี่ยงการดึงดูดความสนใจของกองทัพชายแดนเหนือ

ในเวลานี้ ฉินเฟิงได้ออกคำสั่งให้เริ่มล้อมภูเขาอวิ๋นหลานแล้ว

หนิงหู่ช่วยสั่งการอยู่ข้าง ๆ

“ทุกคนฟังให้ดี ล้อมภูเขาอวิ๋นหลานให้แน่นหนา แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็อย่าหวังจะบินออกไปได้”

“พวกโจรที่หาเรื่องตายพวกนี้ กล้าแตะต้องคนตระกูลฉิน ต้องทำให้พวกมันมาแล้วไม่ได้กลับ ห้ามปล่อยไปแม้แต่คนเดียว”

กองทัพประจำการก็คือกองทัพประจำการ ในชั่วพริบตา กองทัพใหญ่ก็แยกออกเป็นสี่ทิศทาง

ปีกทั้งสองโอบล้อมปิดกั้น กองทหารม้าหนึ่งกองใช้ความเร็วสูงสุด โอบล้อมไปถึงตีนภูเขาอวิ๋นหลานทางทิศใต้ รวมกับกองกำลังที่ประจำการอยู่ทางทิศเหนือ

ในชั่วพริบตา ภูเขาอวิ๋นหลานทั้งหมดก็ถูกล้อมไว้

เมื่อเถียหูจื่อรู้ว่าภูเขาอวิ๋นหลานถูกล้อมไว้แล้ว เขาจึงตระหนักว่าสถานการณ์ไม่ดี

“บัดซบ นี่มันแปลกเกินไปแล้ว หรือว่ากองทัพใหญ่นี้ตั้งใจมาหาพวกเราโดยเฉพาะ?”

“หนึ่งในพวกเจ้า มีใครก่อคดีใหญ่หลวงหรือไม่ ถึงขั้นทำให้ศาลว่าการอำเภอยืมทหารมาล้อมปราบปราม?”

เผชิญกับคำถามของเถียหูจื่อ ในที่เกิดเหตุไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ เลย

พวกโจรกบฏเหล่านี้ ติดตามเถียหูจื่อก็เพียงเพื่อหาอาหารกินเท่านั้น ไม่ได้วางแผนจะทำอะไรยิ่งใหญ่ที่สั่นสะเทือนแผ่นดินเลย

ตั้งแต่มาถึงชายแดนเหนือ คดีที่พวกเขาก่อขึ้นนับด้วยมือได้ และล้วนเป็นการปล้นสะดมทั่วไป

ตามหลักการแล้ว กองทัพชายแดนเหนือไม่ควรสนใจพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

เห็นทุกคนไม่ส่งเสียง เถียหูจื่อยิ่งโกรธ เขากัดฟันกรอด “พวกเจ้าเป็นใบ้กันหมดแล้วหรือ?”

“ข้าไม่เชื่อหรอกว่า กองทัพชายแดนเหนือมาถึงที่นี่ จะเป็นเพราะข้าเถียหูจื่อ”

เฉินป๋อหลินทนไม่ไหวแล้ว พูดอย่างหงุดหงิดว่า “เจ้าไม่ใช่มีชื่อเสียงโด่งดังมานานแล้วหรือ? กองทัพชายแดนเหนือไม่ได้มาเพื่อเจ้า แล้วจะมาเพื่อพวกเราที่เป็นแค่กุ้งเล็กปลาน้อยพวกนี้หรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เถียหูจื่อก็เปลี่ยนสีหน้าทันที ตวาดด้วยความโกรธว่า “พูดบ้าอะไรของเจ้า!”

“ข้ายังบอกอีกว่า กองทัพชายแดนเหนือมาที่นี่เพราะเจ้า!”

เหตุที่เถียหูจื่อมีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้ ก็เพราะกลัวว่าพวกพี่น้องใต้บังคับบัญชาจะมัดตัวเขาโยนไปให้กองทัพชายแดนเหนือ เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะอวดเก่ง

ในขณะที่ทุกคนกำลังโต้เถียงกันไม่จบสิ้น จู่ ๆ ก็มีเสียงแปลกหูก็ดังมาจากที่ไม่ไกลนัก

“ดูดี ๆ โจรในภูเขานี่มีไม่น้อยเลยนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สายตาของทุกคนในที่นั้นก็จ้องมองไปยังทิศทางที่เสียงดังมาพร้อมกัน เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินล่วงมือไว้ข้างหลัง เดินมาอย่างสบายอารมณ์

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน