บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1286
บทที่ 1286 จับฉินอ๋อง
พวกโจรภูเขาต่างก็เชื่อใจเฉินป๋อหลินอย่างไม่มีข้อสงสัย พร้อมที่จะทำตามคำสั่ง เมื่อได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาต่างจ้องมองฉินเฟิงด้วยสายตาดุร้าย
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี หนิงหู่และทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีที่อยู่ข้างกาย ต่างก็รีบพากันเข้ามาล้อมฉินเฟิงไว้
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังกล้าต่อต้าน เฉินป๋อหลินก็กระซิบข่มขู่หนิงหู่เสียงต่ำ
“คนผู้นี้รู้ทั้งรู้ว่าคนบนภูเขาคือพี่สาวของฉินเฟิง แต่ยังคงยุยงให้พวกข้าบุกโจมตีเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นสายสืบจากชายแดนใต้ หรือไม่ก็เป็นคนที่มีความแค้นกับฉินเฟิง”
“มีเพียงการมอบคนผู้นี้ให้กับฉินอ๋อง พวกเราถึงจะมีชีวิตรอด”
“หากพวกเจ้ารู้ความก็จงหลีกไป มิเช่นนั้นอย่าโทษว่าพวกข้าไม่สุภาพ!”
จับฉินเฟิงมัดส่งให้ฉินเฟิงงั้นหรือ?
น่าทึ่งที่พวกมันคิดได้
เมื่อเผชิญกับคำขู่ของเฉินป๋อหลิน หนิงหู่อดที่จะขำไม่ได้ จึงเงยหน้าหัวเราะลั่น
แม้แต่ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีที่อยู่ข้างกาย ก็รู้สึกว่าเฉินป๋อหลินช่างน่าขบขันอย่างยิ่ง ต่างพากันมองด้วยสายตาเหมือนกำลังมองคนโง่
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของหนิงหู่ เฉินป๋อหลินก็กัดฟันกรอด
“เจ้าหัวเราะอะไร?!”
“มีอะไรน่าขบขันกัน?”
ไม่ทันที่หนิงหู่จะตอบ เสียงอ่อนหวานแต่แฝงความเด็ดขาดก็ดังมาจากบนภูเขาอย่างกะทันหัน
“ฮึ! ช่างเป็นพวกไร้ค่าที่โง่เขลาเสียจริง แค่พวกเจ้าก็คิดจะลักพาตัวข้าไป? ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี”
ทุกคนชะงัก พร้อมเงยหน้ามองขึ้นไปพร้อมกัน เห็นหญิงสาวงดงามราวกับเทพธิดา กำลังเดินลงมาอย่างช้า ๆ โดยมีทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีสามสิบนายคอยคุ้มกัน
เมื่อเห็นเสิ่นชิงฉือลงมาจากภูเขาเอง พวกโจรภูเขาก็ตกตะลึงอีกครั้ง
การพัฒนาของเรื่องราวเกินความคาดหมายของพวกเขาไปจนหมดสิ้น
แม้แต่เฉินป๋อหลินที่เจ้าเล่ห์ที่สุด ก็ถึงกับงงงันเมื่อเสิ่นชิงฉือปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน
เสิ่นชิงฉือแค่นเสียงหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้สนใจพวกไร้ค่าเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
ตั้งแต่ฉินเฟิงขึ้นภูเขามา ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีก็ได้รายงานเสิ่นชิงฉือแล้ว เมื่อรู้ว่าวิกฤตได้ผ่านพ้นไปแล้ว เสิ่นชิงฉือจึงไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวอีกต่อไป นางจึงลงจากเขาทันที เพื่อดูว่าคนโง่พวกไหนกันที่กล้ามาปล้นคนตระกูลฉินในอาณาเขตของฉินเฟิง
ผลปรากฏว่าเสิ่นชิงฉือไม่ผิดหวังเลย พวกมันโง่เขลาถึงขีดสุดจริง ๆ
แต่เมื่อเทียบกับพวกโจรภูเขา เสิ่นชิงฉือกลับโกรธฉินเฟิงมากกว่า!
ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็ควรนำคนมากวาดล้างพวกโง่เขลาเหล่านี้ให้สิ้นซากไปเลย แต่กลับมาเล่นสนุกกับพวกมัน ช่างน่าโมโหเสียจริง
เมื่อรู้สึกถึงสายตาไม่พอใจของเสิ่นชิงฉือ ฉินเฟิงก็หัวเราะแห้ง ๆ โดยไม่พูดอะไร
ที่จริงแล้วละครใหญ่ยังไม่จบ นับตั้งแต่ฉินเฟิงเริ่มทำสงครามปราบปรามทางใต้ ก็ไม่เคยเจอเรื่องสนุกเช่นนี้อีกเลย
เฉินป๋อหลินเมื่อเห็นเสิ่นชิงฉือผู้งดงามราวกับเทพธิดา ก็ยิ่งเชื่อมั่นว่าหญิงสาวตรงหน้านี้จะต้องเป็นญาติของฉินเฟิงอย่างแน่นอน
เขาไม่กล้าลังเล รีบคุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะให้เสิ่นชิงฉืออย่างรัว ๆ
พวกโจรภูเขาที่เหลือในที่นั้นก็รีบทำตาม ในชั่วพริบตาก็มีคนคุกเข่าเต็มไปหมด
“ขอคุณหนูโปรดพิจารณา พวกเราไม่รู้จริง ๆ ว่าท่านเป็นใคร ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเถียหูจื่อหลอกลวงพวกเรา ทั้งข่มขู่และล่อลวง”
“หลังจากพวกเราทราบฐานะตัวตนของคุณหนูแล้ว ก็รีบแก้ไขความผิดทันที จับตัวไอ้สารเลวนี่มาแล้ว”
“คุณหนูต้องเชื่อพวกเรา ถึงแม้จะให้ความกล้าแก่พวกเราร้อยเท่า พวกเราก็ไม่กล้าคิดร้ายกับคุณหนูเด็ดขาด”
“คุณหนูช่วยพูดดี ๆ กับฉินอ๋องให้พวกเราด้วย ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถิด”
เสิ่นชิงฉือมองด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างที่สุด ไม่มีทีท่าอ่อนลงแม้แต่น้อย
ที่จริงแล้วทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีคอยสอดส่องอยู่ในที่ลับตลอด พวกสารเลวเหล่านี้เป็นคนประเภทไหน เสิ่นชิงฉือรู้ดีอยู่แล้ว จะถูกคำพูดของเฉินป๋อหลินหลอกได้อย่างไร?
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ