Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1016

ตอนที่ 1016 ใจข้าดุจดาบ สามารถสังหารเทพผีฟ้าดิน
เสียงระฆังไม่ดังนัก และไม่กังวาน แต่กลับเจือพลังที่เข้าถึงก้นบึ้งจิตใจคน

นักเดินทางเหล่านั้นสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่ารู้สึกได้ สภาวะจิตเหมือนเหล็กแข็งก้อนหนึ่ง ถูกตีขึ้นรูปเข้าอย่างแรงครั้งหนึ่ง ในตอนแรกทำให้รู้สึกเจ็บปวด แต่ไม่นานก็มีความรู้สึก ‘จิตใจเบิกบาน เข้าถึงสติปัญญา’

แต่น่าเสียดาย เสียงระฆังดังขึ้นเพียงครู่เดียว ไม่นานนักก็เงียบไป

นี่ทำให้นักเดินทางเหล่านั้นหมดอาลัยตายอยาก แต่จากนั้นต่างกระตือรือร้นและสงสัย เพราะเสียงระฆังมรรคขับขานจิตอัศจรรย์จนไม่อาจบรรยายได้จริงๆ

เซียวชิงเหอเองก็ออกจะตระหนกเช่นกัน เร็วขนาดนี้ก็ฝ่าหกด่านแรกของแดนลับเกลาจิตแล้วหรือ

ในเวลาเดียวกัน หลินสวินเดินอยู่ในฟ้าดินเวิ้งว้างแห่งหนึ่งโดยลำพัง แม้ฟ้าดินกว้างใหญ่แต่กลับมีเขาเพียงผู้เดียว เบื้องหลังทั้งหนักแน่นและเดียวดาย

การทดสอบเกลาจิตหกด่านแรก เป็นเพียงสายฟ้าวายุและไฟใต้ดินที่เกิดขึ้นจากภาพมายาบางอย่าง มีผลกับสภาวะจิต แม้จะเคี่ยวกรำแข็งกร้าว แต่หลินสวินจิตหนักแน่นดุจศิลา ไม่หวั่นไหวเลยสักนิด

ทว่าเมื่อได้ยินเสียงระฆังมรรคเสียงธรรมนั้นดังขึ้น กลับทำให้หลินสวินรู้สึกเหมือนถูกปลุกด้วยเสียงดังกังวาน เจริญปัญญารู้แจ้ง

จิตใจของเขาเหมือนมีลมเย็นฝนปรอยมาชะล้าง ปัดเป่าความคิดยุ่งเหยิงซับซ้อนออกไป สภาวะจิตก็แปรเปลี่ยนเป็นปราดเปรียวและละเอียดอ่อนมากยิ่งขึ้น

โครม!

สายฟ้าสะท้านเวิ้งฟ้า พลันแปรเปลี่ยนเป็นเมฆดำ ไม่นานฝนห่าใหญ่เทลงมา ราวน้ำพุจากเก้าชั้นฟ้าไหลลงมาปกคลุมฟ้าดิน

หยาดฝนทุกสายไม่ได้ทำให้อาภรณ์เปียกปอน กลับแปรสภาพเป็นพลังดุดันราวดาบกระบี่ จู่โจมเข้าไปภายในสภาวะจิตของหลินสวิน

หยาดฝนหนาแน่นก็เหมือนกระบี่แหลมคมแน่นขนัดนับหมื่นพันเล่ม สำแดงพลังสังหารน่าครั่นคร้ามแห่งหมื่นกระบี่

สิ่งที่ฆ่า คือจิตใจ!

หลินสวินสีหน้านิ่งเฉย เดินหน้าต่อไป มองฝนห่าใหญ่เต็มฟ้าเหมือนไม่ดำรงอยู่ การเคลื่อนไหวไม่ส่ายโอนแม้สักนิด สีหน้าไม่มีความเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

ลมฝนจากทั่วสารทิศเข้าจู่โจม ตัวข้ามั่นคงไม่หวั่นไหว!

ไม่นานนักเมื่อฝนผ่านไปฟ้าก็โปร่ง ดวงตะวันลอยสูงเหนือเวิ้งฟ้า แสงอาทิตย์สาดส่องสรรพสิ่ง

เพียงแต่แสงอาทิตย์แต่ละแสงนั้นกลับเจือไปด้วยพลังแผดเผาเสียดกระดูก น่ากลัวยิ่งกว่าน้ำฝนนั่นเสียอีก เหมือนจะเผาให้จิตใจคนระเหยหาย

เงาร่างของหลินสวินสูงโปร่ง แผ่นหลังตรงแน่ว เดินหน้าดังเดิม

……

“สหายยุทธ์ที่เข้าไปในหอเกลาจิตเมื่อกี้น่าจะเป็นเด็กหนุ่มที่เก่งกาจผู้หนึ่ง หาไม่แล้วย่อมไม่อาจฝ่าผ่านหกด่านแรกของการทดสอบเกลาจิตได้ในเวลาอันสั้นแน่”

นักเดินทางผู้นั้นยังพูดน้ำไหลไฟดับ “แต่ว่าเท่าที่ข้าดู อย่างมากเขาก็ยืนหยัดได้ถึงแค่การทดสอบด่านที่สิบสอง”

เขาสวมอาภรณ์สีเขียวทั้งชุด รูปร่างผอมบางตัวตรงแน่ว สองมือไพล่หลัง ท่างทางอย่างคนชั้นสูง

“พูดเช่นนี้ได้อย่างไร” มีคนสงสัย

“เพราะในด่านที่สิบสองมีอีกชื่อหนึ่งว่า ‘พิบัติผีร้ายแปลงจิต’ ทันทีที่เข้าไป จิตใจจะเหมือนกับตกลงไปในแดนผี เพียงหย่อนยานแค่นิดเดียวก็จะถูกหมื่นภูตผีเข้าจู่โจม ไม่ว่าเจ้าจะมีฝีมือเทียมฟ้าอย่างไรก็ไม่อาจขับไล่ไปได้!”

ชายชราชุดเขียวผู้นั้นวิพากษ์วิจารณ์ใหญ่โต “หลายปีมานี้ไม่รู้มีผู้แข็งแกร่งที่อวดตัวว่าเป็นผู้กล้ามาฝ่าด่านตั้งเท่าไร แต่ที่สามารถฝ่าผ่านด่านนี้ได้กลับมีเพียงสองสามคนเท่านั้น”

“มีคนที่เก่งกาจปานนั้นจริงหรือ” หลายคนตกตะลึง

“แค่เก่งกาจเสียที่ไหน วิปริตเลยต่างหาก! ตัดสินจากประสบการ์ที่สืบทอดกันมาแต่อดีต อย่าว่าแต่ผู้กล้าทั่วไปเลย ต่อให้เป็นบุคคลแห่งยุคที่เป็นยอดฝีมือในยุคปัจจุบัน คิดจะฝ่าผ่านด่านนี้ก็มีโอกาสไม่เกินห้าส่วน!”

ชายชราชุดเขียวเอ่ยอย่างโอหัง “ข้ากล้ามั่นใจเลยว่าเด็กหนุ่มเมื่อครู่นั่น ย่อมไม่อาจทำให้เสียงระฆังครั้งที่สองดังขึ้นได้”

แกร๊ง!

แต่เขาเพิ่งพูดจบ เสียงระฆังระลอกหนึ่งก็ดังขึ้น สั่นสะท้านถึงกลางจิตใจ แปลกประหลาดอัศจรรย์

สีหน้าของทุกคนพลันแปรเปลี่ยนเป็นแปลกพิกล อดไม่ได้ที่จะมองไปยังชายชราผู้ยืนยันมั่นเหมาะผู้นั้น ฝ่ายหลังกลับแข็งทื่อไปทั้งตัว สีหน้าอึดอัดใจ

นี่มันตบหน้าเขาเกินไปแล้ว เพิ่งสรุปออกมาก็ถูกทำหน้าหงาย จังหวะการตบหน้านี้ออกจะรวดเร็วและรุนแรงเกินไปหน่อยแล้ว

“อะแฮ่มๆ ทุกอย่างไม่แน่นอน ย่อมมีข้อยกเว้น เท่าที่ข้าดู สหายยุทธ์เมื่อกี้ก็เป็นข้อยกเว้นคนหนึ่ง”

เจ้าหมอนี่หน้าด้านหน้าทนนัก ไม่นานก็กลับเป็นเหมือนเดิม เริ่มคุยโวอีกแล้ว

ในขณะเดียวกันภายในแดนลับเกลาจิต รังสีแหลมคมวาบผ่านดวงตาดำของหลินสวิน พูดกับตัวเองว่า ‘ใจข้าดุจดาบ สามารถสังหารเทพผีฟ้าดิน พวกผีร้ายจะไปมีค่าอะไรให้พูดถึงกัน”

เขาเดินหน้าต่อ

เสียงระฆังมรรคขับขานจิตดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ทำให้จิตใจของเขาราวถูกเคี่ยวกรำเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง ขัดเกลาให้เฉียบคมแข็งแกร่งส่องสว่าง

ประหนึ่งคมกระบี่สมบัติที่ผ่านการลับให้แหลมคม!

……

‘ฝ่าผ่านหกด่านแรก สภาวะจิตเรียกได้ว่าแข็งแกร่งราวเหล็กกล้าแล้ว’

‘ฝ่าผ่านสิบสองด่านแรก สภาวะจิตเรียกได้ว่าหนักแน่นดังภูผา’

‘ส่วนฝ่าผ่านสิบแปดด่านแรก…’

เซียวชิงเหอสีหน้าเคร่งขรึม พึมพำในใจ ‘ตามที่เล่าขานกันมาแต่โบราณ ผู้ฝ่าผ่านด่านนี้ทุกคนสภาวะจิตเรียกได้ว่า ‘จิตราวคันฉ่องกระจ่างเปล่งรัศมีเรื่อเรือง’ ทั้งถูกเรียกว่าเป็นระดับสว่างไสว’

‘อวิ๋นชิ่งไป๋ในตอนนั้น ด้วยพลังปราณระดับกระบวนแปรจุติ ก็ครอบครอง ‘จิตกระบี่สว่างไสว’ แล้ว พอฝ่าผ่านด่านที่สิบแปดของแดนลับเกลาจิต ระฆังมรรคขับขานจิตก็ดังสามครั้ง!’

‘ก็ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่จะสามารถทำถึงขั้นนี้ได้หรือไม่…’ เซียวชิงเหอตั้งตารออยู่ในใจ

“เช่นนั้นเจ้าบอกหน่อยว่าเด็กนี่จะฝ่าผ่านด่านที่สิบแปดของแดนลับเกลาจิตได้หรือไม่” ใกล้กันนั้น ทุกคนทอดสายตาไปมองชายชราชุดเขียวผู้นั้น

ชายชราชุดเขียวแสยะยิ้มออกมา “ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน วีรชนผู้กล้าหาญเกินใครที่เข้าไปในหอเกลาจิตมากมายนับไม่ถ้วน แต่มีเพียงอวิ๋นชิ่งไป๋ผู้เดียวที่ฝ่าผ่านด่านที่สิบแปดในแดนลับได้ อยู่เหนืออดีตและปัจจุบัน เย้ยหยันใต้หล้า”

เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็ลังเลครู่หนึ่ง นึกถึงประสบการณ์น่าอึดอัดที่เพิ่งถูก ‘ตบหน้า’ ไปเมื่อกี้ จึงพูดอย่างละเอียดรอบคอบว่า “เด็กหนุ่มคนเมื่อกี้นั่นคิดจะทำให้ความผ่าเผยของอวิ๋นชิ่งไป๋ในตอนนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง ไม่ได้พูดว่าไม่มีหวังนะ เพียงแต่ว่า… ความหวังริบหรี่นักจนแทบไม่มี นอกเสียจากว่าปาฏิหาริย์บังเกิด”

“ถ้ามีปาฏิหาริย์บังเกิดกับคนผู้นั้นจริงๆ จะทำอย่างไร” มีคนหัวเราะถาม

ชายชราชุดเขียวกลับไม่ติดกับ แต่พูดด้วยน้ำเสียงประดิดประดอยไม่เห็นด้วยว่า “เช่นนั้นก็เป็นบุคคลเหนือโลกาที่สามารถฝ่าผ่านด่านที่สิบแปดของแดนลับเกลาจิตได้เป็นคนที่สองตั้งแต่อดีตมาถึงปัจจุบันแล้วล่ะ”

แกร๊ง!

เสียงระฆังมรรคขับขานจิตดังขึ้นอีกแล้ว…

ให้ตายสิ!

ชายชราชุดเขียวหน้าเปลี่ยนสีทันตาเห็น ปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้า นี่มันจงใจสร้างความลำบากให้ข้านี่หว่า ต้องรีบร้อนตบหน้าขนาดนี้ไหม