Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1133

โอสถราชันต้นหนึ่ง!

ปราดเดียวหลินสวินก็ตัดสินได้

อีกทั้งที่ทำให้เขาหน้าเปลี่ยนสีก็คือโอสถราชันต้นนี้มหัศจรรย์กว่าโอสถวิญญาณที่เขาเคยเห็นในโลกภายนอกอยู่บ้าง ยามก้านดอกไม้ไหวเอน มีแสงพิสุทธิ์สีชาดสายแล้วสายเล่าโชยมา เหมือนน้ำตกน้อยเป็นสายๆ พ่นออกมาจากเกสรดอกไม้

เงาร่างหลินสวินพริบไหวขยับเข้าไปใกล้

น้ำตกเทลงมาจากหน้าผาราวมังกรขาว บนหินผามีต้นสนโบราณต้นหนึ่ง มีสีแดงชาดเก่าแก่ ประหนึ่งฉิวหลงขดตัวอยู่ที่นั่น

โอสถราชันสีแดงสดราวจันทร์เพ็ญต้นนั้นหยั่งรากลงไปในรอยแยกของหินด้านหนึ่ง ดูดไอวิญญาณจากฟ้าดิน กลิ่นหอมสดชื่นกำจาย

หลินสวินร้องด้วยความชื่นชมอย่างเลี่ยงไม่ได้ ที่นี่ไอวิญญาณเข้มข้นเกินไปแล้ว ดุจดั่งหมอกหนาแน่น หายใจเข้าไปหน่อยทั้งร่างก็สดชื่นเหมือนอาบน้ำพุกระจ่างใส จิตใจปลอดโปร่ง

เขาเข้าไปใกล้ เพียงแต่ร่างกายกลับพุ่งเข้าไปยังต้นสนโบราณสีชาดที่ไม่ไกลจากโอสถราชันต้นนั้นมากนัก

เปรี๊ยะ!

เสียงหักดังลั่นดังขึ้นมา ต้นสนสีชาดต้นนั้นกลับส่งเสียงโหยหวนเจ็บปวด จากนั้นก็กลายร่างเป็นชายชุดดำผู้หนึ่งอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มผิวดำคล้ำ หน้าผากประทับรอยสัญลักษณ์ ร่างกายสูงใหญ่บึกบึน เป็นผู้แข็งแกร่งที่มาจาก ‘เผ่าไพรปฐพี’ คนหนึ่ง

“ไอวิญญาณบริเวณหน้าผาแห่งนี้ล้วนถูกโอสถวิญญาณต้นนี้ดูดซับ ไม่อาจหลอมรวมเข้าไปในต้นไม้ต้นอื่น สหายยุทธ์ วิชาบังตาของเจ้านี่แย่ไปแล้ว”

หลินสวินเอ่ยเสียงเรียบ

โครม!

ชายหนุ่มกลับไม่พูดแต่ลงมือทันที กระบี่วิญญาณลายสนสีเขียวเจิดจ้าเล่มหนึ่งพุ่งออกจากมือไปฟันหลินสวิน

เมื่อยกกระบี่ขึ้นเจตกระบี่น่าหวาดหวั่นราวทะเลคลั่งบดทำลายกดข่มลงมา น่าหวาดหวั่นถึงที่สุด

เพียงแต่หลินสวินไม่แม้แต่มอง ยื่นมือออกไปดีดนิ้ว เจตกระบี่ระเบิดแหลกดังปึง กระบี่วิญญาณลายสนโหยหวน กระดอนออกไปเหมือนงูตาย

ส่วนชายหนุ่มผู้นั้นเหมือนถูกสายฟ้าฟาด กระอักเลือดทั้งทางปากและจมูก

เขากำลังจะหลบหนีก็ถูกหลินสวินใช้ฝ่ามือกดไว้ กักอยู่ที่เดิมแล้วพูดว่า “ถ้าข้าอยากฆ่าเจ้า เจ้าก็คงสิ้นชีพแต่แรกแล้ว”

ชายหนุ่มสีหน้าเหยเกพูดว่า “เจ้าอยากรู้อะไร”

นี่สิคนฉลาด!

หลินสวินก็ไม่ปิดบังเอ่ยว่า “เห็นได้ชัดว่าเจ้ามาถึงก่อนแล้ว ทำไมถึงไม่เก็บสมุนไพรแล้วจากไป แต่ยังรออยู่ที่นี่เล่า”

“ถ้าข้าบอกแล้วเจ้าจะปล่อยข้าไปไหม” ชายหนุ่มถาม

หลินสวินพยักหน้า

“เจ้าดูนี่”

ชายหนุ่มชี้ไปยังส่วนรากของโอสถราชันที่อยู่ระหว่างซอกหินนั้น

ตรงนั้นมีแสงสีชาดเปล่งประกายสะดุดตาถึงที่สุด แต่เมื่อพินิจดูก็พบว่ามีหนอนโปร่งแสงเหมือนเม็ดทรายตัวแล้วตัวเล่าปีนอยู่บนรากของโอสถราชัน กำลังกลืนกินไอพิสุทธิ์ที่โอสถวิญญาณพ่นออกมา

ดวงตาดำของหลินสวินหรี่ลง หนอนเหล่านี้มีประมาณสิบกว่าตัว เล็กละเอียดหาใดเทียบ ทั้งถูกลำแสงปกคลุม หากจิตใจของผู้ฝึกปราณถูกโอสถราชันดึงดูด ก็จะละเลยหนอนเหล่านี้ได้ง่ายดายยิ่ง!

“ก่อนที่ข้ามาก็มีคนพบโอสถราชันต้นนี้แล้ว แต่เมื่อลงมือจะเด็ดไปกลับดิ้นรนรุนแรงอย่างไร้เหตุผลขึ้นมา ส่งเสียงร้องโหยหวนน่าหดหู่ แค่ชั่วไม่กี่อึดใจเท่านั้นร่างของเจ้าหมอนั่นก็ถูกกลืนกินจนสิ้น ขนาดเศษกระดูกยังไม่เหลือ”

ยามชายหนุ่มพูดจา สีหน้าก็เจือไปด้วยความหวาดหวั่นและหนักอึ้ง

นี่เป็นสาเหตุที่เขายังไม่ลงมือสักที

เพียงแต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ เมื่อได้รู้เรื่องทั้งหมดนี้แล้วหลินสวินกลับมีสีหน้าปกติไม่เปลี่ยนแปลง

หลินสวินเอ่ยว่า “ข้ารู้แล้ว เจ้าไปได้แล้ว”

ชายหนุ่มยิ่งประหลาดใจ อึ้งงัน “เจ้า… ไม่กลัวว่าข้าจะมาแก้แค้นเจ้าทีหลังหรือ”

“ถ้าวันๆ ข้าเอาแต่ห่วงว่าจะถูกแก้แค้น จะยังฝึกปราณอะไรได้” หลินสวินเหลือบมองเขาปราดหนึ่ง

ชายหนุ่มกุมมือคารวะ “ขอบคุณมาก!”

เขาหันกายจากไป

เดินมาได้ครึ่งทางเขายิ่งคิดยิ่งรู้สึกชอบกล นิ่วหน้าครุ่นคิดครู่ใหญ่ถึงตบหน้าผากในทันใด หน้าพลันเปลี่ยนสี มิน่าถึงว่าหน้าคุ้นๆ ที่แท้ก็เทพมารหลิน!

เมื่อนึกออกเหงื่อกาฬก็ไหลท่วมกาย รีบร้อนหนีไป

เบื้องหน้าหินผา หลินสวินพินิจพิเคราะห์โอสถราชันต้นนี้ ไม่ได้เด็ดไปแต่เอ่ยว่า “ทุกท่าน พวกเจ้าไม่คิดจะจากไปหรือ”

โดยรอบเงียบเชียบไม่มีใครตอบกลับ เหมือนเขาพูดกับตัวเอง

โครม!

หลินสวินกดมือลงไปอากาศ เบื้องล่างน้ำพุห้วงอากาศพลันทรุดตัว หินผามหึมาทั้งก้อนระเบิดแหลก จากนั้นเงาร่างหลายร่างต่างหนีออกมา

“เทพมารหลิน โอสถวิญญาณต้นนี้ถูกพวกเราจองไว้ก่อนนะ!”

คนเหล่านี้คือสามบุรุษหนึ่งสตรี เห็นได้ชัดว่ามาจากขุมอำนาจเดียวกัน ชายหนุ่มชุดขาวหนึ่งในนั้นสีหน้าอึมครึม มองหลินสวินอย่างโกรธเคือง

“ไร้สาระ ทำไมเจ้าไม่พูดว่าแดนเผาเซียนแห่งนี้ก็ถูกพวกเจ้าจองไว้แล้วล่ะ” หลินสวินพูดอย่างเย็นชา

“เทพมารหลิน เมื่อเข้ามาในแดนเผาเซียนเจ้าก็จะหัวเดียวกระเทียมลีบ หญิงลึกลับที่อยู่เบื้องหลังเจ้าผู้นั้นก็ช่วยเจ้าไม่ได้ ฟังข้าเตือนสักครั้ง อ่อนน้อมถ่อมตัวหน่อยจะดีกว่า หาไม่แล้วแดนมกุฎแห่งนี้ก็จะกลายเป็นที่ฝังกระดูกเจ้า”

ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งพูดอย่างโอหัง

“ใช่แล้ว เจ้ายังนึกว่าที่นี่เป็นโลกภายนอกหรือ ที่สามารถช่วงชิงศุภโชคได้มีเพียงผู้สืบทอดจากสำนักโบราณต่างๆ อย่างพวกเราเท่านั้น!”

“จะบอกเจ้าให้ว่าศิษย์พี่เสิ่นหนานเทียนแห่งหอเทพคืนกำเนิดของพวกข้า อีกเดี๋ยวก็มาแล้ว!”

ผู้สืบทอดที่มาจากหอเทพคืนกำเนิดเหล่านี้หวาดกลัวหลินสวินมากอย่างเห็นได้ชัด แต่ท่าทีกลับอวดดีดังเดิม วาจาเผยการข่มขู่อย่างไม่ปิดบัง

โดยเฉพาะยามยกชื่อ ‘เสิ่นหนานเทียน’ พวกเขาต่างแสดงสีหน้าหยิ่งผยอง

“เสิ่นหนานเทียนหรือ ไม่เคยได้ยิน”

ตอนนี้หลินสวินถึงเข้าใจ

“นี่คือ…”

เมื่อเสี่ยวอิ๋นมองไปยังโอสถราชันต้นนั้น ครู่เดียวก็ตาเบิกกว้างเหมือนไม่อยากเชื่อ “ดอกสยบวิญญาณหรือ”

สวบ!

เสียงพูดยังไม่ทันเงียบลงเสี่ยวอิ๋นก็พุ่งเข้าไป ไม่ได้กลืนกิน แต่กลับถอนรากของดอกไม้ดอกนี้ เก็บมาอย่างระมัดระวัง หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความปรีดา

หลินสวินกระแอมครั้งหนึ่ง

เสี่ยวอิ๋นอึ้งไป พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมทันทีว่า “ขอบคุณนายท่านที่มอบศุภโชคใหญ่ชิ้นนี้แก่ข้า มีดอกสยบวิญญาณนี้แล้ว เพียงพอจะทำให้ข้ามั่นใจว่าจะมีโอกาสแปรสภาพเป็นราชันได้สำเร็จมากขึ้นอีกหน่อย! ภายหน้าหากท่านมีเรื่องใดให้ข้ารับใช้ แม้บุกน้ำลุยไฟข้าก็ไม่หวั่นขอรับ!”

ตอนนี้หลินสวินถึงพอใจ รู้จักตอบแทนบุญคุณถึงจะถูกต้อง เย่อหยิ่งแข็งกระด้างไปก็ไม่ดี!

ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยอย่างสงสัยว่า “ดอกสยบวิญญาณดอกหนึ่งเพิ่มโอกาสได้หน่อยเดียวเองหรือ”

หนทางวิวัฒน์ของเสี่ยวอิ๋นไม่เหมือนกับผู้ฝึกปราณ ตอนนี้ยังถือเป็นเพียงหนอนตัวอ่อนที่มีคุณสมบัติแฝงของราชันตัวหนึ่งเท่านั้น

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ก็แข็งแกร่งถึงที่สุด!

หากเขาแปรสภาพเป็นราชันหนอนได้ จินตนาการได้เลยว่าต่อให้ไปสังหารสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อีกต่อไป

ที่ยอดเยี่ยมที่สุดก็คือ การจู่โจมของหนอนกินเทพย่อมยากป้องกัน!

เสี่ยวอิ๋นพยักหน้า จากนั้นก็พูดว่า “หากนายท่านช่วยข้าเก็บรวมรวมดอกสยบวิญญาณได้มากยิ่งขึ้น เช่นนั้นความเป็นไปได้ที่ข้าจะแปรสภาพเป็นราชันได้สำเร็จก็จะยิ่งมากขึ้นขอรับ”

หลินสวินพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้านึกว่าโอสถราชันเป็นผักกาดที่เก็บได้ตามใจหรือไง”

สายตาเสี่ยวอิ๋นกวาดไปรอบทิศแล้วกล่าวว่า “นายท่าน ที่นี่อยู่ในแดนมกุฎ ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้ ในความทรงจำของข้าก็มีรอยประทับที่เกี่ยวข้องกับแดนมกุฎ เสียดายที่ถูกผนึกไว้ มีเพียงเลื่อนขั้นเป็นระดับราชันถึงเปิดผนึกได้”

หลินสวินพลันหน้าเปลี่ยนสี เจ้าคางคกเป็นสัตว์ประหลาดยุคโบราณ หรือว่า… เสี่ยวอิ๋นก็ด้วย?

เรื่องนี้เป็นไปได้จริงๆ!

อย่างไรเสียตามคำพูดของเซ่าเฮ่าเผ่าราชันเร้นดาราผู้นั้นในตอนนั้น เผ่าหนอนกินเทพเดิมทีควรจะสูญสิ้นไปตั้งแต่ยุคบรรพกาลแล้ว

แต่เสี่ยวอิ๋นกลับมีชีวิตรอดมาได้ อีกทั้งความทรงจำของเขาก็ถูกผนึก แทบจะเหมือนกับเจ้าคางคก นี่จะต่างอะไรกับสัตว์ประหลาดยุคโบราณ

ในที่สุดหลินสวินก็ตอบตกลงว่าจะช่วยเสี่ยวอิ๋นหาดอกสยบวิญญาณ เจ้าตัวจ้อยถึงได้กลับเข้าไปในห้วงนิมิต ท่าทีสนิทสนมกว่าแต่ก่อนไม่น้อย แน่นอนว่ายังแก้นิสัยแข็งกระด้างเย็นชาไม่ได้

“ต้องรีบไปเมืองโบราณเผาเซียนแล้ว…”

หลินสวินสูดหายใจลึก สลัดความคิดฟุ้งซ่าน ตัดสินใจว่าจะเลิกล้มแผนสำรวจศุภโชคชั่วคราว แล้วไปรวมตัวกับเจ้าคางคกและอาหลู่ที่เมืองโบราณเผาเซียน

แม้พูดว่าผู้มีระดับต่ำกว่าราชันสามารถเข้ามาในแดนมกุฎได้หมด แต่ในแดนมกุฎกลับสามารถกลายเป็นราชันได้

ตอนนี้แม้หลินสวินไม่กลัวว่าต้องแข่งขันกับคนรุ่นเดียวกันผู้ใด แต่ทันทีที่มีคนบรรลุระดับราชันได้ก่อน ต่อให้ไม่ใช่ระดับมกุฎราชัน ก็ย่อมนำพาภัยคุกคามใหญ่หลวงมาด้วย!

——