Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1204

เสียงถอนหายใจที่ราวกับพึมพำดังขึ้นอย่างเลือนราง วนเวียนอยู่ในใจของทุกคนไม่เสื่อมคลาย พาให้อารมณ์ดิ่งวูบ

นาง…

เป็นใคร

เงยหน้าขึ้นมองกลับพบว่าหมอกโลหิตคละคลุ้ง กองกระดูกที่สูงเป็นเนินและเงาร่างไร้หัวในชุดสีเลือดนั่นหายไปนานแล้ว

“พวกเจ้าไปหมดแล้ว ใครจะจำข้าอู๋ยางได้?”

จู่ๆ หลินสวินก็นึกถึงคำพูดของเจตจำนงที่หลงเหลืออยู่ของเซียนผลาญเฉินหลินคง ยามอยู่ที่หุบเขาผลาญสวรรค์ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

‘คราวนั้นตอนที่กลุ่มพวกเราออกจากดินแดนรกร้างโบราณ ข้าเป็นห่วงว่าการไปครั้งนี้จะมีอันตราย เป็นไปได้สูงมากที่จะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน จึงทิ้งมรดกวิชาและศุภโชคไว้ที่นี่เพื่อสืบทอดพลัง แม้พวกข้าสิ้นชีพในต่างแดน การสืบทอดก็จะไม่ขาดหาย…’

นี่คือคำพูดเดิมของเฉินหลินคง

ตอนนี้ได้ยินคำพูดของหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่า ‘อู๋ยาง’ ในใจหลินสวินอดมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาไม่ได้

‘พวกเจ้า’ หมายถึงผู้แข็งแกร่งในกลุ่มของเฉินหลินคงที่ไปจากดินแดนรกร้างโบราณหรือไม่

“อู๋ยาง! จวนเทพขุมทมิฬของข้าเคยมีบันทึก สมัยบรรพกาลเคยมีจักรพรรดิสงครามอู๋ยางที่พรสวรรค์โดดเด่น เบื้องบนทะยานเก้าสวรรค์ เบื้องล่างรบสยบเก้านรก เป็นหนึ่งในช่วงระยะเวลาหนึ่ง คนในรุ่นเดียวกันล้วนมืดมนอับแสง!”

ทันใดนั้นเจิ้นอวิ๋นเฟิงร้องเสียงหลง เอ่ยพูดเรื่องลับบรรพกาลออกมา

จักรพรรดิสงครามอู๋ยาง!

ทุกคนต่างสะท้านไหว ในใจสั่นสะเทือน หรือหญิงไร้หัวชุดเปื้อนเลือดเมื่อครู่นั่น คือจักรพรรดิสงครามคนหนึ่งในสมัยบรรพกาล?

คนที่ถูกขนานนามว่า ‘จักรพรรดิสงคราม’ ไม่มีใครไม่ใช่บุคคลเทียมฟ้าที่สามารถกดข่มยุคสมัยหนึ่งเอาไว้ได้!

ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถโดดเด่นในบรรดาคนรุ่นเดียวกัน ได้ชื่อว่าผู้คุมอำนาจในระยะเวลาหนึ่ง เดิมก็เหมือนเป็นดั่งตำนานอยู่แล้ว เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนตะลึง

“แต่… นางปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร ทั้งยัง… หัวขาดด้วย”

โม่เทียนเหอสูดหายใจเย็น

ทุกคนล้วนสะท้านใจ จริงด้วย จักรพรรดิสงครามคนหนึ่งเหตุใดถึงหัวขาดได้

ไม่มีใครรู้

แต่หลังจากผ่านเรื่องนี้ ทำให้ทุกคนยิ่งตระหนักได้ถึงความแปลกประหลาดและอัปมงคลของเขตต้องห้ามแม่น้ำนรกนี่ ความลับที่ซ่อนอยู่ในนี้ เปิดเผยออกมาเพียงมุมเดียวเท่านั้นก็เรียกได้ว่าตะลึงโลกแล้ว!

ยานสำเภามุ่งหน้าต่อ หมอกหนาทึบ คลุมเครือราวกับปกคลุมมาตั้งแต่สมัยบรรพกาล เต็มไปด้วยปริศนา

ไม่มีใครสังเกตว่าตรงท้ายยานสำเภามีเงาร่างหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น สวมชุดกระโปรงเปื้อนเลือด เดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวเลือนรางอยู่ในหมอกสีเลือด พร่าเลือนราวกับภาพมายา

หลินสวินคล้ายสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง อดหันมองไม่ได้

แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย เงาร่างนั่นนั่งอยู่ตรงนั้นแท้ๆ แต่ในครรลองสายตาของเขากลับว่างเปล่า!

จนกระทั่งถึงฝั่งตรงข้าม ระหว่างทางกลับไม่มีความผิดปกติใดๆ เกิดขึ้นอีกเลย

หมอกโลหิตจางหายไป ปรากฏท้องฟ้าและตะวันโลหิตเก้าดวงอีกครั้ง ทุกคนต่างถอนหายใจยาวโดยไม่ได้นัดหมาย

ห่างออกไป บนพื้นที่ที่เต็มไปด้วยภูเขา ยอดเขาหยัดตัวสูง

ทุกคนต่างขึ้นฝั่งอย่างไม่ลังเล อยากจะออกจากแม่น้ำที่เต็มไปด้วยหมอกโลหิตและปริศนานี้ให้เร็วที่สุด

ก่อนไปข้างหูหลินสวินราวกับมีเสียงถอนหายใจหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

หลินสวินหันขวับไป

หมอกโลหิตหนาทึบ ก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เขามีความรู้สึกที่แรงกล้ามาโดยตลอดว่า ในส่วนลึกของหมอกโลหิตนั่นราวกับมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องตนอยู่

แต่พอสัมผัสอย่างละเอียดแล้ว กลับมีเพียงแค่หมอกโลหิตที่พลิกม้วนไม่หยุด

“เป็นอะไรไป”

จี้ซิงเหยาหันไป มองหลินสวินอย่างแปลกใจแวบหนึ่ง

“ไม่มีอะไร”

หลินสวินส่ายหน้า รีบตามทุกคนไป

เพียงแต่ไม่ทันไรในใจเขาก็กระตุกวูบ เพราะบนเส้นผมข้างหูเขา ไม่รู้มีแหวนทองแดงที่เก่าคร่ำคร่ามืดมนวงหนึ่งแขวนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่

ขนาดประมาณเหรียญทองแดงเท่านั้น ดูเก่าเก็บไร้ประกาย

เหงื่อเย็นไหลซึมแผ่นหลังหลินสวิน แหวนทองแดงนี้ถูกมัดอยู่บนผมของตน แต่ตนกลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด!

นี่เป็นฝีมือใคร

หากอีกฝ่ายต้องการ ก็สามารถฆ่าตนตายอย่างไร้สุ้มเสียงได้เลยไม่ใช่หรือ

หลินสวินเหลือบมองพวกจี้ซิงเหยา เจิ้นอวิ๋นเฟิงอย่างไม่ทิ้งร่องรอยคราหนึ่ง กลับพบว่าพวกเขาไม่รับรู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด

ใช่นางหรือไม่

หลินสวินนึกถึงเงาร่างในชุดกระโปรงเปื้อนเลือดบนกองกระดูกขาวนั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ…

หลินสวินถือแหวนทองแดงไว้ในมือ สัมผัสคร่าวๆ กลับรับรู้ได้เพียงแค่ความเย็นเยียบถึงขั้วกระดูก นอกจากนี้ก็ไม่พบอย่างอื่นอีกเลย

ไม่นานในที่สุด ‘แสงเทพนำทาง’ ในมือของจี้ซิงเหยาก็กลับเป็นปกติ นำทางไปยังทิศทางใหม่อีกครั้ง

นี่ทำให้ทุกคนต่างโล่งอก

อยู่ในเขตต้องห้ามแม่น้ำนรก สิ่งที่น่ากังวลที่สุดก็คือหลงทาง

“สหายยุทธิ์เจิ้น รบกวนเจ้าเล่าเรื่องของ ‘จักรพรรดิสงครามอู๋ยาง’ ให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่”

หลินสวินเดินเข้าไป เป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน

นี่ทำให้คนอื่นๆ ต่างตะลึง พลันอดหันมองไปยังเจิ้นอวิ๋นเฟิงไม่ได้

ในใจพวกเขาเองก็สงสัยเช่นกัน จักรพรรดิสงครามที่เคยเป็นที่โดดเด่นในช่วงเวลาหนึ่งคนนี้ ปรากฏตัวกลางหมอกโลหิตที่แปลกประหลาดนั่นได้อย่างไร ทั้งยังไม่มีหัวอีกด้วย

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนผิดหวังคือ เจิ้นอวิ๋นเฟิงเองก็รู้น้อยมาก รู้เพียงแค่ชื่อจักรพรรดิสงครามอู๋ยาง แต่ไม่รู้เรื่องราวและที่มาของเรื่องนี้

“แต่มีเรื่องหนึ่งที่สามารถยืนยันได้ บุคคลใดถูกขนานนามว่า ‘จักรพรรดิสงคราม’ ล้วนต้องเคยเปิดมรรคาที่เป็นของตนสายหนึ่ง!”

ในสายตาของเจิ้นอวิ๋นเฟิงแฝงความเทิดทูน “ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันมีมรรคามากมายสืบทอดอยู่ในโลก หากย้อนไปถึงที่มา มรรคาเหล่านี้ล้วนเกิดจากเมธีใช้สติปัญญาอันเฉียบแหลมและความเพียรพยายามสรรสร้างขึ้นมา!”

“มรรคาบางอย่าง ดับสูญไปกับกาลเวลา”