Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1230

เรือนรก!

ชื่อเรียกนี้หลินสวินได้ยินเป็นครั้งแรก

แต่ไม่อาจคิดมากแล้ว เพราะตอนนี้มีผู้ฝึกปราณมากมายกำลังเคลื่อนผ่านอากาศมา ยึดครองตำแหน่งได้เปรียบ หมายจะแย่งข้ามฝั่งทันทีที่เรือเล็กสีดำมาถึง!

“รนหาที่ตาย!”

มีคนตะโกน รอบตัวแผ่แสงเพลิงสว่างไสวออกมา โจมตีผู้แข็งแกร่งที่อยู่ตรงหน้าจนปลิวออกไปทั้งอย่างนั้น

คนที่เปล่งแสงเพลิงไปทั่วทั้งตัวคนนี้เป็นชายหนุ่มชุดคลุมชาดคนหนึ่ง ดวงตาเจิดจ้า ร่างกายล่ำสันกำยำ มีผมยาวสีขาวหิมะทั้งหัว

นี่คือทั่วป๋าหุน ผู้สืบทอดเรือนหกมายาแห่งแดนกาฬทักษิณ สัตว์ประหลาดยุคโบราณที่แข็งแกร่งอย่างที่สุดคนหนึ่ง!

“หากกล้าเข้าใกล้จะฆ่าให้หมด!”

เสียงทุ้มต่ำเย็นชาดังขึ้น หญิงคนหนึ่งลอยตัวมาถึง เงาร่างงดงาม แสงมรรคสีฟ้าอ่อนวนเวียนอยู่รอบตัว

นางดวงตางดงามคิ้วเรียวสวย นัยน์ตาเป็นประกาย รูปลักษณ์โดดเด่นอย่างมาก แต่กลิ่นอายที่แผ่ออกจากตัวกลับเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งนิลกาฬ พาให้คนตัวสั่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เซวียเป่าจี!

สัตว์ประหลาดยุคโบราณที่มาจากหอเทียมฟ้าแห่งแดนชัยบูรพา

ผู้ฝึกปราณจำนวนไม่น้อยนัยน์ตาหดรัดลง เป็นฝ่ายหลีกทางให้เอง

แต่ที่พาให้คนสะท้านใจคือ ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งหลบช้าเพียงเสี้ยว ก็ถูกเซวียเป่าจียกมือจบชีวิตไปแล้ว!

แสงสีฟ้าที่ราวกับไอหมอกผืนหนึ่งแผ่ขยาย ทำให้ศพของคนผู้นั้นสลายหายไป ราวกับละลายอย่างไรอย่างนั้น

หลินสวินขมวดคิ้วโดยพลัน การกระทำของผู้หญิงคนนี้บางทีอาจเพื่อข่มขวัญเหล่าผู้กล้า แต่ก็ออกจะโหดร้ายเกินไปหน่อย

ทั่วป๋าหุนหันมองเซวียเป่าจีแวบหนึ่ง สายตาวูบไหว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขัดขวาง เห็นได้ชัดว่ายอมรับในความสามารถของเซวียเป่าจี

“ฮ่าๆๆ ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำนรกนี้คือ ‘แท่นบูชานรกเทพ’ ซึ่งเป็นที่ซ่อนของศุภโชคพลิกฟ้าในตำนานสินะ ครั้งนี้ข้าจะไปดูสักครั้ง!”

พร้อมกับเสียงหัวเราะดัง ชายหนุ่มรูปลักษณ์หยาบกร้าน กลิ่นอายเหี้ยมหาญและอันตรายคนหนึ่งพุ่งเข้ามาราวกับลมพายุรุนแรง

เสียงร้องแตกตื่นดังขึ้นในที่นั้น หลายคนหลบไม่ทันถูกลมพายุที่ห่อหุ้มเงาร่างของชายหนุ่มคนนี้มากระแทกชนจนกระจัดกระจาย ล้มระเนระนาดเต็มพื้น

“ตงหยางถิง สัตว์ประหลาดยุคโบราณจากตระกูลอริยมรรคตงหยาง!”

มีคนตกใจ จำฐานะของชายหนุ่มคนนั้นได้

ชั่วขณะเดียวถึงกับปรากฏบุคคลชั้นยอดในระดับมกุฎราชันสามคน ทำเอาสีหน้าของผู้ฝึกปราณไม่น้อยอึมครึมไม่แน่วนิ่งขึ้นมา

ดังคำกล่าวที่ว่าเทียบกับคนอื่นแล้วจะช้ำใจตายเอง

ในโลกภายนอก บรรดาผู้ฝึกปราณที่อยู่ในที่นี้แต่ละคนล้วนเป็นหนุ่มหล่อสาวงามที่สะเทือนแดนดินฝั่งหนึ่ง ต่างโดดเด่นสะดุดตาอย่างที่สุด แต่ละคนล้วนมีความเย่อหยิ่งของตนเอง

ทว่าตั้งแต่เข้ามาในแดนเก้าบน ในการแข่งขันช่วงชิงระหว่างผู้กล้ารุ่นเดียวกัน เหล่าผู้แข็งแกร่งที่เมื่อก่อนถูกมองว่าโดดเด่นยอดเยี่ยม พลันดูหม่นมัวอับแสงลง

นี่เรียกว่าภูเขาหนึ่งสูงล้ำกว่าอีกเขาหนึ่ง เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน

อย่างตอนนี้ พอทั่วป๋าหุนผู้สืบทอดเรือนหกมายา เซวียเป่าจีผู้สืบทอดหอเทียมฟ้า ตงหยางถิงผู้สืบทอดตระกูลตงหยางทยอยปรากฏตัว บุคลิกและพลานุภาพของพวกเขาก็พลันกดข่มผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ!

ทั้งสามยืนอยู่บนฝั่งแม่น้ำนรกสีเลือด บุคลิกแตกต่างกัน ไม่มีใครกล้ารุกล้ำ!

“หืม?”

แต่ตอนนี้ผู้ฝึกปราณหลายคนต่างสังเกตเห็นว่า มีชายหนุ่มที่เงาร่างผอมบาง สวมชุดสีขาวพระจันทร์คนหนึ่งเดินไปที่ริมฝั่ง ราวกับไม่ได้สังเกตเห็นการมีอยู่ของพวกทั่วป๋าหุน

ทั่วป๋าหุนขมวดคิ้ว เหลือบมองหลินสวินแวบหนึ่งโดยไม่ส่งเสียง

บนใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติของเซวียเป่าจีเย็นชากว่าเดิม สายตากวาดมองหลินสวินราวกับดาบคมกริบ เผยอาการต่อต้านที่ไม่ปกปิดเลยสักนิด

“โอ๊ะ พี่ชายคนนี้ไม่แสดงตัว กลับกล้าเข้ามาใกล้ หรือจะเป็นยอดฝีมือที่ปกปิดความสามารถตัวตนคนหนึ่ง”

ท่าทางของตงหยางถิงดูแปลกใจ แต่น้ำเสียงกลับแฝงแววเย้ยหยัน

สำหรับเรื่องพวกนี้หลินสวินไม่ได้สนใจสักนิด

เรือเล็กสีดำนั่นเล็กมาก สามารถรองรับคนได้ห้าหกคนเท่านั้น คาดการณ์ได้เลยว่าเพื่อช่วงชิงโอกาสขึ้นเรือเล็กครั้งนี้ อีกเดี๋ยวจะต้องเกิดการต่อสู้ที่ดุเดือดแน่

เห็นหลินสวินสีหน้าเรียบเฉย มองข้ามพวกเซวียเป่าจี ตงหยางถิงตรงๆ ทั่วป๋าหุนก็อดอึ้งงันไปไม่ได้ แววแปลกประหลาดแวบผ่านเข้ามาในส่วนลึกของสายตา

กลิ่นอายเยียบเย็นที่แผ่ออกจากตัวเซวียเป่าจีน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุอันใดกลับยังไม่เคลื่อนไหว

ต้องรู้ว่าเมื่อครู่นี้เพราะผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งขวางทาง ถึงขั้นถูกนางจบชีวิตโดยตรง!

ตงหยางถิงอึดอัดเล็กน้อย การท้าทายของเขาถูกมองข้ามไปดื้อๆ ให้ความรู้สึกเหมือนถูกดูหมิ่น แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ห้ามหลินสวินเข้าใกล้

“ทำไม เจ้าคิดจะเทียบเคียงพวกข้าหรือ ดูให้ดี นี่คือที่ที่เจ้าควรอยู่”

เซวียเป่าจีส่งเสียงขึ้นมาอย่างกลั้นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ในน้ำเสียงมีความเย็นเยียบเสียดกระดูก

ในขณะที่พูดนางชี้ตำแหน่งที่ห่างจากตนหนึ่งจั้ง บอกหลินสวินว่าเขาหยุดฝีเท้าเพียงเท่านี้

เพราะหากหลินสวินเดินหน้าต่อ ก็เท่ากับมาถึงด้านหลังนางแล้ว สำหรับผู้แข็งแกร่งคนใดๆ ล้วนกลายเป็นการคุกคาม!

หลินสวินหยุดฝีเท้าจริงๆ ไม่เดินหน้าต่อ

นี่ทำให้ทั่วป๋าหุนและตงหยางถิงที่จับตามองความเคลื่อนไหวของหลินสวินมาโดยตลอดต่างผิดหวังเล็กน้อย เหมือนว่าเรื่องครื้นเครงยังไม่ทันเริ่มขึ้นก็จบลงอย่างรวดเร็วแล้ว

เซวียเป่าจีเห็นเช่นนี้ในใจโล่งอกไปไม่น้อยอย่างไม่ทราบสาเหตุ มุมปากเผยองศาโค้งอันเย็นเยียบพร้อมพูดว่า “ถือว่าเจ้ารู้จักกาลเทศะ ก่อนหน้านี้หากเจ้ากล้าเข้ามาอีก ตอนนี้หัวคงหลุดออกจากบ่าแล้ว”

คำพูดนี้เห็นได้ชัดว่าแฝงการดูถูก

หลินสวินยิ้มน้อยๆ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

เขายังไม่ถึงขั้นจะลงมือเพราะการพูดเสียดสีเล็กๆ น้อยๆ

เห็นท่าทีของหลินสวินถูกเซวียเป่าจีข่มไปอย่างสิ้นเชิง ถึงขั้นไม่กล้าท้วงเถียง ทั่วป๋าหุนกับตงหยางถิงยังอดผิดหวังไม่ได้

ในใจลอบพึมพำ หรือว่าตนดูผิดไป เจ้าหมอนี่ไม่ได้เป็นคนร้ายกาจแข็งแกร่งอะไร