Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1245

หญิงงามอยู่ใกล้เพียงเอื้อม สิ่งที่หายากคือนางคล้ายวางเฉยต่อการปัดป้องและนั่งนิ่งรอความตาย

สิ่งนี้ทำให้ชายหนุ่มแก้มยาวตอบคนนั้นฮึกเหิมหาที่สุดไม่ได้ ลองคิดดูแล้ว นี่เป็นถึงผู้หญิงของเทพมารหลิน อีกเดี๋ยวก็จะตกเป็นเหยื่อของตนแล้ว!

“พวกเจ้า รนหาที่ตาย!”

แต่ในยามนี้เสียงหนึ่งดังก้องขึ้น แฝงไอเย็นวาบถึงกระดูก คล้ายกับสามารถแช่แข็งจิตวิญญาณของผู้คนได้

พร้อมกันนั้นไอสังหารท่วมท้นไร้ทัดเทียมกระหน่ำเข้ามาราวกับเขาคลื่นยักษ์ซัดโถม คละคลุ้งทั่วฟ้าดิน

ห้วงอากาศแถบนั้นสับสนอลหม่านโดยพลัน

สิ่งมีชีวิตที่จำศีลอยู่ในรัศมีพันลี้ ไม่ว่าแข็งแกร่งหรืออ่อนแอต่างพากันหมอบราบลงกับพื้น ตัวสั่นระริก

หืม?

ชายหนุ่มแก้มยาวตอบตกใจ เนื้อตัวเย็นวาบ รับรู้ถึงภัยคุกคามถึงชีวิตที่ไม่เคยมีมาก่อน

เสมือนว่าขอเพียงเขากล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียวก็จะประสบกับหายนะถึงตาย!

แต่เหยื่อผู้เลอโฉมคนนั้นอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงหนึ่งฉื่อก็จะสามารถคว้าตัวเอาไว้ได้…

ความไม่ยินยอมอย่างแรงกล้ากระตุ้นจนดวงตาของเขาแดงก่ำ ท้ายที่สุดก็กัดฟัน ตัดสินใจเคลื่อนไหวต่อไป

ปัง!

เพียงแต่ทันทีที่แขนของเขายื่นออกมาก็ระเบิดกระจุยโดยพลัน เศษเนื้อหยาดเลือดสาดกระเซ็น

ความเจ็บปวดไร้ใดเปรียบพาให้เขาส่งเสียงร้องโหยหวนปานสัตว์ป่าหวีดคำราม ถอยกรูดฉับพลัน

ตูม!

แต่พริบตาที่ร่างของเขาถอยกลับออกมาก็เหมือนถูกภูเขาเทพกดทับ ทั้งตัวระเบิดออก เลือดเนื้อลอยกระเด็น

แต่ที่น่าประหลาดคือ หยดเลือดที่แตกฉานซ่านเซ็นเหล่านั้นกลับไม่เคยสาดกระทบเงาร่างแบบบางงดงามสายนั้นเลยแม้แต่หยดเดียว

“แย่แล้ว!”

“นี่…”

และในยามนี้พวกหวังจื่ออิงถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง แต่ละคนหน้าเปลี่ยนสียกใหญ่ ในใจสั่นสะท้าน เลือกถอยหนีโดยไม่ลังเลแต่อย่างใด

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไปแล้ว

เร็วเสียจนพวกเขายังไม่ทันยื่นมือเข้าช่วย ชายหนุ่มแก้มยาวตอบคนนั้นก็ตายอนาถไปแล้ว

ที่ทำเอาพวกเขาใจสะท้านคือ ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนไม่เคยจับร่องรอยของศัตรูได้เลย!

ครืนโครม!

ฟ้าดินแถบนี้มืดสลัว ห้วงอากาศเดือดพล่านสับสน ไอสังหารไร้ใดเปรียบมาเยือนที่แห่งนี้ราวกับคลื่นคลั่งทะเลเดือด

ท่ามกลางความเลือนราง คนทั้งกลุ่มราวกับตกอยู่ในแดนนรก!

และในเวลานี้เอง พวกเขาก็ได้เห็นศัตรู

ผู้นั้นเงาร่างสง่างามผึ่งผาย หันหลังให้กับคนอื่นๆ ทอดสายตามองไปยังหญิงสาวที่นั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้นราวรูปปั้นแกะสลักแสนงดงาม

เพียงแค่เงาหลังสายหนึ่งเท่านั้น แต่กลับทำเอาพวกหวังจื่ออิงรู้สึกกดดันจนแทบหายใจไม่ออก เสมือนว่าที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่คน แต่เป็นเทพมารองค์หนึ่ง!

คนผู้นี้ย่อมต้องเป็นหลินสวิน

ทันทีที่ออกจากเขตต้องห้ามแม่น้ำนรก เดิมทีเขาตั้งท่าจะจากไป กลับคาดไม่ถึงว่าในจังหวะนี้กลับรู้สึกถึงคลื่นการต่อสู้วูบหนึ่ง

เมื่อมาถึงที่แห่งนี้ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นจ้าวจิ่งเซวียน!

ยามสังเกตเห็นว่านางถูกปิดล้อมโจมตี ในใจหลินสวินเหมือนถูกดาบกรีดเฉือนก็ไม่ปาน บังเกิดความเดือดดาลอย่างบอกไม่ถูก

ที่นี่เป็นพื้นที่นอกเขตต้องห้ามแม่น้ำนรก มีหรือเขาจะมองไม่ออก ว่าในช่วงสี่ปีที่ตนหายตัวไปจ้าวจิ่งเซวียนเอาแต่เฝ้ารออยู่ที่นี่ตลอด

เรื่องนี้อยู่เหนือความคาดหมายของเขา ทั้งพาให้เขารู้สึกซาบซึ้งอย่างยากจะบรรยาย อารมณ์ซัดโหมจิตใจของเขาไม่ขาดสายราวกับกระแสน้ำเชี่ยว

คนผู้หนึ่ง ปลูกกระท่อมอยู่ที่นี่เพื่อรอคอยตนกลับมา…

สี่ปีเชียวนะ!

ต่อให้หลินสวินเป็นคนโง่งม ก็เข้าใจว่าน้ำใจนี่ล้ำค่ามากเพียงใด!

และเพราะเช่นนี้เอง เมื่อเห็นพวกหวังจื่ออิงจะลงมือเล่นงานจ้าวจิ่งเซวียน ถึงได้ทำให้หลินสวินเดือดดาลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!

ยังดีที่เขามาทันเวลา

มีความเป็นไปได้ที่จะหยุดยั้งเรื่องทั้งหมดนี้ได้ทันเวลา!

หากมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว หลินสวินไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลย!

แต่ยามนี้ ยามที่เห็นจ้าวจิ่งเซวียนอยู่ตรงหน้า หลินสวินกลับอึ้งงัน

“จิ่งเซวียน?”

เขาเอ่ยปาก หญิงสาวตรงหน้ากลับไม่รู้สึกรู้สา นั่งอยู่ตรงนั้นในอาการสงบนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อน

เหมือนกับรูปปั้นดินแกะสลัก

ชั่วขณะนั้นนัยน์ตาหลินสวินหดรัดฉับพลัน หัวใจบีบเกร็งรุนแรง เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีอย่างหนึ่งขึ้นมา

เรือนผมดำขลับของหญิงสาวราวกับสีหมึก ดวงหน้างดงามวิจิตรสงบนิ่งไม่ไหวติง นัยน์ตาจับจ้องกระถางสมบัติที่โอบไว้ในสองมือตลอด สีหน้าสงบนิ่งอย่างบอกไม่ถูก

แต่หลินสวินกลับเบิกตากว้างคล้ายไม่อยากเชื่อตัวเอง ส่วนลึกภายในใจมีความรู้สึกที่กำลังหมักบ่มอย่างบอกไม่ถูก กระตุ้นให้สองมือของเขาสั่นระริกโดยไม่รู้ตัว

นาง…

เป็นอะไรไปกันแน่

“ทะ… เทพมารหลิน!”

ทันใดนั้นเสียงร้องสายหนึ่งดังขึ้น

ห่างออกไปในที่สุดพวกหวังจื่ออิงก็จำตัวตนของผู้มาเยือนได้ ตกใจจนแทบไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง เจ้าหมอนี่ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรือ!?

เหตุใดเขายังโผล่ขึ้นมาได้อยู่อีก

“ไม่ นี่ไม่ใช่ตัวจริง! สี่ปีก่อนใต้เท้าบุตรนรกเห็นเขาจมสู่แม่น้ำนรกกับตาตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่จะมีโอกาสรอดชีวิต!”

สีหน้าหวังจื่ออิงอึมครึมวูบไหว โพล่งตะโกนเสียงดังลั่น “บอกมา เจ้าเป็นใครกันแน่ เหตุใดถึงปลอมตัวเป็นคนตายอย่างหลินสวินนั่น”

“เป็นพวกเจ้าที่ทำร้ายจิ่งเซวียน…”

และเวลานี้เอง หลินสวินหันกลับมา ทอดสายตามองไป

พวกหวังจื่ออิงแข็งทื่อไปทั้งตัว

จังหวะนี้พวกเขาเห็นหน้าหลินสวินชัดเจนด้วยตาตัวเอง ช่างคุ้นเคยถึงเพียงนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นตัวปลอม

คนไม่น้อยสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ขนพองสยองเกล้า

เจ้าคนที่ถูกยืนยันว่าตายไปตั้งนานแล้ว แต่สี่ปีให้หลังกลับปรากฏอยู่ต่อหน้าตัวเป็นๆ แรงสะเทือนนั้นพาให้พวกเขาสมองทื่อ ไม่อาจยอมรับได้ไปชั่วขณะ

นี่ เป็นไปได้อย่างไรกัน!