Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1252

ในการต่อสู้ จี้ซิงเหยามองไปตรงเชิงเขาวูบหนึ่งอย่างค่อนข้างกังวล

ที่นั่นมีผู้แข็งแกร่งแดนนรกมากมายรวมตัวอยู่ หลินสวินที่อยู่ในนั้นสถานการณ์จะเป็นอย่างไร

และด้วยการเหลือบมองนี้ทำให้นางได้เห็นภาพนองเลือดหาใดเปรียบฉากหนึ่ง

อวี่เหลียงอินยอดหญิงงามที่มีเสน่ห์เย้ายวนยิ่งผู้นี้ ตอนนี้ร่างกายนางกลับถูกผ่าเป็นสองซีกตั้งแต่กลางตัวลงมา

วิธีการตายเช่นนี้เกิดขึ้นกับหญิงสาวที่งดงามคนหนึ่ง เห็นได้ว่านองเลือดผิดธรรมดาโดยไม่ต้องสงสัย!

นัยน์ตากระจ่างของจี้ซิงเหยาหดรัดวูบหนึ่ง เกือบร้องเสียงหลงออกมา

อวี่เหลียงอินไม่ใช่แค่หญิงงามทรงเสน่ห์คนหนึ่ง ยังเป็นสัตว์ประหลาดยุคโบราณที่ฝีมือเหี้ยมโหดยิ่งคนหนึ่งด้วย

แต่กลับถูกผ่าแหวกทั้งเป็นเช่นนี้

‘เจ้าหมอนี่นับวันยิ่งวิปริตขึ้นเรื่อยๆ แล้ว’

จี้ซิงเหยาพึมพำในใจ

ณ เชิงเขา สถานการณ์ต่อสู้อนาถยิ่ง ทุกหนแห่งอบอวลกลิ่นคาวเลือด

มีคนลนลานหลบหนี แต่ไปได้ครึ่งทางไม่ถูกดาบหักสังหารก็ถูกเสี่ยวอิ๋นตามฆ่า นี่ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวังโดยไม่ต้องสงสัย

นอกจากอวี่เหลียงอินและถัวเถิงแล้ว ในหมู่ผู้แข็งแกร่งแดนนรกนี้ยังมีบุคคลระดับขุนพลอีกคน

นั่นคือผู้ฝึกกระบี่ร่างผอมบาง มือถือกระบี่โลหิตคนหนึ่ง ความแข็งแกร่งของกลิ่นอายที่เขาแผ่ออกมานั้นถึงขั้นเหนือกว่าพวกอวี่เหลียงอินด้วยซ้ำ

แต่ที่ทำให้หลินสวินเกินคาดหมายคือ ทันทีที่การต่อสู้จวนเริ่มต้น ชายหนุ่มนามว่าจันยวนคนนี้ก็หลบหนีไปโดยไม่ลังเล

ทั้งยังใช้สมบัติลับ ความเร็วน่าอัศจรรย์หาใดเปรียบ

แม้แต่หลินสวินและเสี่ยวอิ๋นยังคว้าตัวไม่ทัน

ทว่าการหนีไปของจันยวนกลับเร่งความเร็วให้กับการพ่ายแพ้ของผู้แข็งแกร่งแดนนรกพวกนี้ไปอีกขั้น

หลังอวี่เหลียงอินถูกฆ่าไม่นาน ในที่นั้นก็เต็มไปด้วยซากศพขาดวิ่นก่ายกอง นอกจากจันยวนแล้วทั้งหมดล้วนถูกสังหาร!

กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นเต็มอากาศ ฉุนจมูกหาใดเปรียบ

นี่คือภาพประหนึ่งขุมนรก หลินสวินที่ไม่แปดเปื้อนโลกีย์ยืนอยู่ในนั้นแล้วดูไม่เข้ากันยิ่งนัก ทั้งทำให้คนรู้สึกสั่นสะท้านอย่างหนึ่ง!

บนยอดเขาการต่อสู้สิ้นสุดลงเช่นกัน

เจิ้นอวิ๋นเฟิงตัวคนเดียวถูกโม่เทียนเหอ จี้ซิงเหยาและผู้สืบทอดเรือนกระบี่เร้นปุจฉาล้อมโจมตี ไม่อาจยืนหยัดแต่แรก ไม่ทันไรก็ถูกจับคุกเข่า

เจิ้นอวิ๋นเฟิงก่อนหน้านี้ท่าทางมาดมั่น พูดจาระรื่นไม่สะทกสะท้าน ไม่เห็นใครในสายตาโดยสิ้นเชิง

แต่ตอนนี้เขากลับคุกเข่าลงกับพื้น เสื้อผ้าขาดวิ่นเปื้อนเลือด ผมเผ้ายุ่งเหยิง บาดเจ็บสาหัสไปทั้งตัว แม้แต่หายใจยังลำบาก

เมื่อสังเกตเห็นหลินสวินย่างก้าวมา ผู้สืบทอดเรือนกระบี่เร้นปุจฉาที่อยู่ใกล้เคียงไม่มีใครไม่สำรวมสีหน้า เผยความเคารพนับถือเปิดทางให้

หลินสวินเมื่อสี่ปีก่อนก็เป็นบุคคลทรงอิทธิพล ถูกยกย่องเป็นเทพมารหลิน ทำเอาผู้คนหน้าเปลี่ยนสีเมื่อกล่าวถึง

และตอนนี้เขายังฟื้นคืนจากความตายราวเกิดใหม่ ยิ่งสง่างามกว่าแต่ก่อน

“หึๆ ข้าพันคาดหมื่นคาด ก็คาดไม่ถึงว่าเจ้าหลินสวินจะยังมีชีวิตอยู่ สวรรค์… แม่งตาบอดจริงๆ!”

เจิ้นอวิ๋นเฟิงเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก ใบหน้าเปื้อนเลือดเหี้ยมเกรียมและบิดเบี้ยว ในน้ำเสียงเปี่ยมความไม่ยินยอมและคั่งแค้น

ใช่ เขาคิดว่าความพ่ายแพ้ในวันนี้เกิดจากหลินสวินทั้งสิ้น!

“มหามรรคดั่งสวรรค์ เจ้าระบายความแค้นเช่นนี้ไม่กลัวสวรรค์ลงโทษรึ”

หลินสวินเหลือบมองเขาวูบหนึ่ง ในใจไม่สงสารแม้แต่น้อย

“หึ ปราณของพวกข้าเดิมก็ก้าวบนหนทางพลิกฟ้าอยู่แล้ว ใครหวาดกลัวสวรรค์เล่า หลินสวิน เจ้าอย่าได้ใจไป เจ้าอาจไม่รู้ว่าตอนนี้บุตรนรกได้ก้าวสู่ระดับอมตะเคราะห์ด่านสี่แล้ว ทั้งยังครองมหาศุภโชคมากมาย มีวาสนาติดตัว หากเขารู้ว่าเจ้ายังรอดชีวิต ความตายของเจ้าก็อยู่ไม่ไกลแล้ว!”

เจิ้นอวิ๋นเฟิงกล่าวเสียงอาฆาต

โครม!

โม่เทียนเหอโกรธจัด เท้าข้างหนึ่งถีบเจิ้นอวิ๋นเฟิงกระเด็นคว่ำติดพื้นอย่างน่าอนาถ “ความตายมาเยือนกบาลแล้วยังไม่รู้สำนึก เจิ้นอวิ๋นเฟิง เจ้าช่างทำให้คนผิดหวังมากจริงๆ!”

“เหอะๆ ชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจรก็เท่านั้น คราวนี้ไม่อาจเอาพวกเจ้าเรือนกระบี่เร้นปุจฉาลงได้ คราวหน้าก็ไม่แน่หรอก”

เจิ้นอวิ๋นเฟิงยิ้มเหี้ยมเกรียม

ในตาโม่เทียนเหอปรากฏไอสังหารทันใด แต่กลับถูกหลินสวินห้ามไว้

เขาก้มมองเจิ้นอวิ๋นเฟิงแล้วกล่าว “เจ้าไร้เมตตา ข้าไม่อาจไร้คุณธรรม เจ้ายกย่องบุตรนรกมากไม่ใช่รึ ข้าก็อยากลองดูว่าหากเจ้าไม่มีพลังปราณแล้ว บุตรนรกจะปฏิบัติตัวต่อขี้ครอกผู้ซื่อสัตย์อย่างเจ้าเช่นไร”

“เจ้าจะทำอะไร” เจิ้นอวิ๋นเฟิงร้องเสียงแหลม

ตึง!

เท้าข้างหนึ่งของหลินสวินเหยียบลงบนตัวเขา บดเมล็ดพันธุ์แห่งมรรคของเขาจนละเอียด

ด้วยประการฉะนี้พลังปราณของเขาก็เท่ากับถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ ต่อให้พลังจิตถอนตัวไปได้ มีโอกาสที่จะถอดจิต ก็ยากแสวงหาอมตะมรรคาอีก!

ชั่วขณะเดียวเจิ้นอวิ๋นเฟิงราวแก่ชราลงหลายปี มึนงงไปหมด ผ่านไปครู่ใหญ่จึงแผดเสียงคำรามโหยหวนหาใดเปรียบ

“หลินสวิน ต่อให้ข้าตายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! อย่าลืมว่านอกจากบุตรนรกแล้ว บนโลกนี้ยังมีกู่ฝอจื่ออีกคนที่มองเจ้าเป็นหนามยอกอก!”

น้ำเสียงแหบพร่า เดือดดาล อาฆาต

ปึง!

หลินสวินสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง พัดเจิ้นอวิ๋นเฟิงลอยหายไปในขอบฟ้าที่ห่างออกไป

“เหตุใดไม่ฆ่าเขาเล่า”

จี้ซิงเหยาอดถามไม่ได้

“คนไร้ค่าคนหนึ่ง เจ้าคิดว่าบุตรนรกจะยังต้อนรับเขาเหมือนแต่ก่อนอยู่ไหม ใช้เวลาไม่นานเจ้าหมอนี่คงได้ลิ้มรสชาติของการตายทั้งเป็นแล้ว”

หลินสวินกล่าวราบเรียบ

ประโยคเดียวทำเอาทุกคนในที่นั้นตัวสั่นงันงก

จริงดังว่า ในแดนเก้าบนนี้การสูญเสียพลังปราณทั้งหมดไป ต้องยากจะรับได้ยิ่งกว่าสังหารเขาเป็นสิบเท่าร้อยเท่าแน่!

…

ในคฤหาสน์กว้างขวางบนยอดเขาจำศีลหัวโล้น

“ครั้งนี้ขอบคุณพี่หลินที่ช่วยเหลือ โปรดรับการคารวะจากข้าน้อย!”

โม่เทียนเหอลุกขึ้นโค้งคำนับ