Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1264

เหล่ายอดฝีมือในลานล้วนสัมผัสได้ถึงพลังต่อสู้อมตะเคราะห์ด่านสี่ของกู่ฝอจื่อนานแล้ว

มิหนำซ้ำตัวเขามาจากอารามกษิติครรภ์ ครอบครองมรดกวิชาชั้นสูงและสมบัติลับ ความแข็งแกร่งของพลังต่อสู้ไม่ด้อยไปกว่าบุตรนรกแน่นอน ถึงขั้นอาจแข็งแกร่งกว่า!

เวลานี้เขาใช้พลังทั้งหมดหมายจับจี้ซิงเหยาเป็นตัวประกัน แน่นอนว่าย่อมไม่ยั้งมือ

กล่าวอย่างไม่เกินจริงได้ว่า หากเป็นช่วงเวลาปกติ ไม่ต้องเอ่ยถึงจี้ซิงเหยา หากเปลี่ยนเป็นบุคคลชั้นยอดคนอื่นๆ ในลาน เกรงว่าล้วนไม่อาจขัดขวางการโจมตีอันมุ่งมาดนี้ของกู่ฝอจื่อ

แต่ภาพแปลกพิสดารหนึ่งก็เกิดขึ้น ระหว่างที่อยู่กลางทาง พลังกฎระเบียบลายมรรคอันไร้รูปร่างผุดขึ้นมาเป็นสายๆ ตัดพันพาดผ่านพันธนาการร่างของกู่ฝอจื่อ

จากนั้นบีบรัดอย่างแรง!

เสียงตึงดังขึ้น สัตว์ประหลาดยุคโบราณแห่งอารามกษิติครรภ์ที่เร้นลับผู้นี้ ถูกกำราบกับพื้น!

ในใจทุกคนล้วนตะลึงงัน สูดหายใจหนาวสะท้าน

นี่ก็คือพลังของกระบวนค่ายกล แข็งแกร่งจนทำให้คนไม่กล้าเชื่อ ราวกับว่าแค่เพียงหลินสวินต้องการ เพียงความคิดไหวเคลื่อน ก็สามารถกำจัดศัตรูทั้งหมดในค่ายกลนี้ได้ทันที

ประหนึ่งนายเหนือหัวผู้กุมความเป็นตาย!

หลังผ่านพ้นความตกใจ ดวงตากระจ่างใสของจี้ซิงเหยาปรากฏโทสะรุนแรง เอ่ยว่า “นี่ก็คือผู้สืบทอดอารามกษิติครรภ์หรือ ถึงกับต่ำช้าและไร้ยางอายเช่นนี้!”

คนไม่น้อยเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

แต่ไหนแต่ไรกู่ฝอจื่อขึ้นชื่อเรื่องเร้นลับไร้ร่องรอย แทบไม่ทิ้งอะไรให้คนในใต้หล้าได้จดจำ

ทว่ายามเผยตัวครั้งแรกเมื่อสี่ปีก่อน ก็จัดวางแผนการทำลายหลินสวินจนถูกขังอยู่ใต้แม่น้ำนรก

แผนการล้ำลึกและโหดเหี้ยมเช่นนี้ ทำให้คนหวาดผวาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว

มาบัดนี้เขาเผยตัวอีกครา ก็ยังฉวยโอกาสยามหลินสวินอ่อนแรงเข้าจู่โจมดุดัน อีกทั้งวางแผนการต่างๆ ไว้อย่างดี หมายใช้ค่ายกลใหญ่สังหารหลินสวิน

เดิมทีแผนการชุดนี้ล้วนเรียกได้ว่างดงามไร้ที่ติ

แต่ใครเล่าจะคาดคิด หลินสวินกลับเหนือชั้นยิ่งกว่า สามารถวางกระบวนผนึกน่าสะพรึงทำลายแผนการทั้งหมดของกู่ฝอจื่อจนไม่มีชิ้นดี

หากเพียงเท่านี้ ภาพจำที่ทุกคนมีต่อกู่ฝอจื่อก็คงไม่ถึงขั้นเลวร้าย

ทว่ายามเขาออกโจมตีหมายจับจี้ซิงเหยาเป็นตัวประกัน พริบตานั้นก็ทำให้เหล่าผู้ฝึกปราณมากมายรู้สึกผิดหวัง

นี่ ยังเป็นผู้บำเพ็ญธรรมอยู่อีกหรือ

วิธีการอำมหิต จัดการเรื่องราวโดยปราศจากความกลัวเกรง ใช้ทุกวิธีการ ต่างอะไรกับพวกวิถีมารนอกรีต!

“เจ้านอกรีต เจ้าสมควรตาย!”

ทั่วร่างของกู่ฝอจื่อแสงธรรมโหดซัด ราวกับแปลงเป็นอรหันต์กราดเกรี้ยว ทำลายพันธการโดยพลันแล้วทะยานขึ้นสู่ฟ้า มือเขาถือบาตรดำใบหนึ่งพุ่งเข้าสังหารหลินสวิน

แม้ตกอยู่ในสภาพหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่เขากลับเยือกเย็นมั่นคง ไร้ท่าทีตื่นตระหนก

ตูม!

บาตรพุ่งทะยานเวหา สาดพรมแสงธรรมหมื่นจั้ง ควบรวมเป็นฝ่ามือธรรมขนาดมหึมา แต่ละข้อนิ้วดุจเสาสูงเสียดฟ้า เปล่งประกายแสงเจิดจรัสไร้จำกัด

เรียกได้ว่ามือเดียวปิดคลุมฟ้า!

นี่คือวิชามรรคที่แข็งแกร่งและเลื่องชื่อที่สุดวิชาหนึ่ง หัตถ์ธรรมกษิติครรภ์!

หลินสวินท่าทีนิ่งเฉย เมื่อความคิดขยับไหว แส้ยาวโซ่เทพที่แวววาวโปร่งแสงเส้นหนึ่งร่วงลงมา ควบรวมมาจากพลังกฎเกณฑ์กระบวนผนึก

เสียงเพียะดังขึ้นครั้งหนึ่ง ฝ่ามือธรรมที่ปิดคลุมฟ้านั่นถูกฟาดแตก กลายเป็นละอองแสงแตกซ่านเต็มฟ้า

เพียะ!

เสียงหวดแส้ดังแจ่มชัดอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของกู่ฝอจื่อมีรอยแส้ชุ่มเลือดเพิ่มขึ้นมาหนึ่งรอย ลึกถึงกระดูก

เขาเจ็บปวด ร่างกายร่วงหล่นลงพื้น ฝุ่นควันลอยตลบ

มาถึงตอนนี้ทุกคนล้วนมองออก ว่าในฟ้าดินแห่งนี้ต่อให้เจ้ามีพลังต่อสู้มากเพียงใด แต่ขอเพียงถูกขังไว้ในค่ายกลนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับเนื้อปลาบนเขียง ได้แต่นอนรอความตายเท่านั้น!

“กล้าถอนค่ายกลนี้แล้วมาสู้กับอาตมาอย่างยุติธรรมหรือไม่”

กู่ฝอจื่อเอ่ยออกมาเสียงต่ำ ใบหน้าของเขาชโลมเลือด แต่กลับไม่ใส่ใจแต่อย่างใด ท่าทีนิ่งเฉยจนน่ากลัว

หน้าไม่อาย!

คนไม่น้อยต่างลอบด่าทอดูแคลนอยู่ในใจ ก่อนหน้านี้ตอนเขาใช้กระบวนผนึกมหาข้ามทุกข์กษิติครรภ์จัดการกับหลินสวิน เคยให้โอกาสต่อสู้อย่างยุติธรรมกับหลินสวินหรือ

แต่ทั้งที่เป็นเช่นนั้น คำพูดไร้ยางอายเช่นนี้กู่ฝอจื่อกลับพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ หน้าไม่แดงหัวใจไม่เต้นแรง ความหนาของใบหน้าทำเอาผู้คนเบิกตาค้าง

แม้แต่หลินสวินยังอึ้งงันไป ไม่กล้าเชื่อ นี่คือคำพูดที่ภิกษุแห่งอารามกษิติครรภ์คนหนึ่งกล่าวออกมา มันช่าง… หน้าไม่อายเสียจริง!

เพียะ!

แส้กฎเกณฑ์หวดลง ชั่วขณะนั้นได้ทิ้งรอยแผลชุ่มเลือดสิบกว่ารอยบนร่างกู่ฝอจื่อ ลึกจนเห็นกระดูก น่าตระหนกยิ่ง

“เจ้าคิดว่าการหยามเกียรติอาตมาเช่นนี้จะทำให้อาตมายอมก้มหัวให้หรือ”

กู่ฝอจื่อเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ทั่วร่างเขาเลือดไหลนอง แต่กลับดูเหมือนไม่รู้สึก ยังคงรักษาท่าทางเคร่งขรึมดังเดิม

“ไม่ ข้าไม่เคยคิดอยากให้เจ้าก้มหัวให้ ข้าเพียงแค่อยากฆ่าเจ้าทีละน้อยก็เท่านั้น”

สีหน้าหลินสวินเรียบเฉย

ขณะพูด ดาบกฎเกณฑ์คมกริบหลากสายโฉบพุ่งขึ้น หนาแน่นถี่ยิบดุจพายุฝนคลั่ง ปกคลุมลงมา

ฉัวะๆๆ!

กู่ฝอจื่อหลบหนีสุดกำลัง แต่ยังคงถูกบาดจนทั้งตัวเลือดเนื้อกรีดแหวก สภาพไม่เหลือชิ้นดี ภาพน่าอนาถนั่นทำเอาผู้ฝึกปราณไม่น้อยใจสะท้านไม่หยุด

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหลินสวินไม่ได้โกหก เขาต้องการทรมานกู่ฝอจื่อจนตายจริงๆ!

“อาตมายอมรับว่าครั้งนี้เจ้าต่ำไป ทว่าหากเจ้าต้องการเห็นท่าทางน่าตลกที่อาตมาอ้อนวอนร้องขอชีวิต นั่นไม่มีทางเกิดขึ้น”

สีหน้าของกู่ฝอจื่อเฉยเมย เขาเหมือนตระหนักได้แล้วว่าในฟ้าดินแห่งนี้ดิ้นรนอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ จึงนั่งขัดสมาธิลงตรงนั้น ท่าทางรอความตายอย่างไม่สะทกสะท้าน

นี่ทำให้คนตะลึงนัก ต้องยอมรับว่าแม้กู่ฝอจื่อจะโหดเหี้ยมอำมหิต แต่นิสัยของเขากลับกล่าวได้ว่ามั่นคงและแข็งแกร่งอย่างยิ่ง