Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1267

“นั่นมันวายุเคราะห์ภัยพิบัติ!”

นกทมิฬสูดหายใจด้วยความตกใจ “นี่คือพายุแห่งความอัปมงคลที่สามารถเป่าวิญญาณอริยะให้สลายได้ น่ากลัวอย่างหาที่สุดไม่ได้”

หลินสวินเองก็หวั่นใจ มิน่าแดนธรรมสถูปแห่งนี้จึงถูกมองว่าเป็นแดนแห่งมหันตภัย น่ากลัวมากจริงๆ

หนทางหลังจากนั้นพวกหลินสวินต่างระแวดระวังขึ้นมา

ฮูม…

วายุเคราะห์ภัยพิบัติสีดำที่ราวกับหมอกดำกลุ่มหนึ่งร่ายรำอยู่กลางฟ้าดิน ทำให้คนหวั่นใจ

โชคดีที่มันมีร่องรอยให้ติดตาม สามารถหลบหนีล่วงหน้าได้ มิฉะนั้นไม่ว่าใครก็คงไม่กล้าบุกพื้นที่แห่งนี้

โฮก!

ไม่นานเสียงคำรามรุนแรงอย่างยิ่งดังขึ้นบนภูเขารกร้างที่ไม่มีหญ้าขึ้นอยู่เลยแม้แต่ต้นเดียว

ทอดสายตามองไป เงาร่างสูงใหญ่หลายพันจั้งปรากฏบนยอดเขา ดวงตาแดงก่ำ ใหญ่ยิ่งกว่าทะเลสาบ ศีรษะค้ำฟ้า ถูกหมอกโลหิตม้วนตัวปกคลุมไปทั้งตัว

เพียงแค่เสียงคำรามเดียวก็สะเทือนจนหลินสวินกับนกทมิฬเลือดลมพลุ่งพล่านระลอกหนึ่ง

“นี่คือเสี้ยววิญญาณมารสวรรค์!”

นกทมิฬร้องเสียงแหลม

มารสวรรค์ เป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ประหลาดที่ป้วนเปี้ยนอยู่ในห้วงอากาศนอกอาณาเขต น่ากลัวอย่างที่สุด

ในตำราโบราณบันทึกว่า ตอนที่ข้ามผ่านเคราะห์อริยะจะดึงดูดมารสวรรค์นอกอาณาเขตมาจู่โจม หากไม่ระวังก็จะเจอจุดจบที่วิญญาณแตกซ่าน!

และที่นี่ กลับมีเสี้ยววิญญาณมารสวรรค์ดวงหนึ่งปรากฏขึ้น!

เงาร่างที่สูงใหญ่อย่างที่สุดของเขาอำพรางอยู่ท่ามกลางหมอกเลือด กลิ่นอายที่แพร่กระจายออกมาดุร้ายและเหี้ยมโหด ทำให้ฟ้าดินทั้งผืนล้วนสั่นไหว

ทว่ามองไปอย่างละเอียด บนร่างของเสี้ยววิญญาณมารสวรรค์ประทับลายอักษรยันต์สีทองอร่าม กำลังเปล่งแสงระยิบระยับเต็มไปด้วยจิตฌาน

“โอมมณีปัทเมฮุม! นี่คือคาถาหกอักษรที่มีชื่อเสียงที่สุดในสำนักพุทธ!”

นกทมิฬจำลายยันต์นั่นได้ ดวงตาแทบจะหลุดออกมา “ลายยันต์นี้ต้องเป็นอริยสงฆ์ผู้หนึ่งทิ้งไว้แน่ มิฉะนั้นไม่มีทางกำราบมารสวรรค์ตัวนั้นได้แน่”

“พูดแบบนี้ แดนธรรมสถูปแห่งนี้มีความเป็นไปได้สูงมาก ว่าอาจจะเป็นพื้นที่ต้องห้ามแห่งหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับผู้บำเพ็ญธรรมหรือ”

หลินสวินสายตาวูบไหว

นกทมิฬพูดอย่างสบายๆ “แน่นอนอยู่แล้ว ร่างต้นของกู่ฝอจื่อก็ได้รับศุภโชคพลิกฟ้าที่นี่แหละ เติมเต็มมรรคาที่พร่องของตน”

ทันใดนั้นมันพลันถอนหายใจอย่างเศร้าระทม “น่าเสียดายลายยันต์หกอักษรนี่ไม่สามารถถูกชิงไปได้ มิฉะนั้นด้วยสมบัตินี้ ก็สามารถสำแดงการโจมตีเต็มกำลังเทียบเท่าระดับอริยะ เป็นอาวุธสังหารชิ้นหนึ่งอย่างแน่นอน”

“นั่นอะไร”

ไม่นานหลินสวินหรี่ตา ก็เห็นกลางอากาศห่างออกไปปรากฏเมืองที่ใหญ่โตอย่างที่สุด!

เมืองแห่งนั้นกว้างใหญ่ไพศาลอย่างที่สุด เหมือนเมืองที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศ กำแพงเมืองราวกับหลอมจากทองเทพที่สว่างไสว แผ่กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ไพศาลและรุนแรง มองจากไกลๆ ก็ทำให้หัวใจสะท้านแล้ว

“หืม?”

นกทมิฬเองก็ตกใจ “สถานที่ที่แปลกประหลาดและอันตรายเช่นนี้ มีเมืองปานอริยะเช่นนี้ได้อย่างไร”

“ไปดูกันหน่อย”

หลินสวินกับนกทมิฬมุ่งหน้าเข้าไปใกล้ที่นั่นพร้อมกัน

เมื่อเข้ามาใกล้ก็พบว่าเมืองกลางอากาศนั่นเหมือน ‘เมืองเทพ’ ในตำนานไม่มีผิดเพี้ยน ศักดิ์สิทธิ์และกว้างใหญ่ไพศาลมากเกินไปแล้ว

ประกายแสงสว่างไสวนั่นย้อมฟ้าดินเป็นสีเหลืองทอง

ในเวลาเดียวกันท้องฟ้าเหนือเมืองมีเมฆมงคลรวมตัว ฝนมงคลโปรยปราย รุ้งเทพล้อมรอบ แสงประกายไหลเวียน เพียงแค่ปรากฏการณ์ประหลาดนี้ก็ไม่เหมือนสิ่งที่ในโลกสามารถมีได้แล้ว

เมื่ออยู่หน้าเมืองทุกคนราวกับมดตะนอย รู้สึกเล็กกระจ้อยร่อยขึ้นมา เพราะมันสูงตระหง่านและใหญ่โตเกินไป!

หลินสวินกับนกทมิฬต่างอึ้งไม่น้อย

ตลอดทางในแดนธรรมสถูปแห่งนี้อันตรายและแปลกประหลาด มีไอสังหารน่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ปรากฏอยู่ตลอดเวลา

อย่างเช่นวายุเคราะห์ภัยพิบัติ เสี้ยววิญญาณมารสวรรค์เป็นต้น

แต่ตอนนี้กลับมีสถานที่ที่เหมือนเมืองเทพแห่งหนึ่งล่องลอยอยู่กลางอากาศ สูงตระหง่านโดดเด่น กว้างโอ่อ่าศักดิ์สิทธิ์ จะไม่ให้ตะลึงได้อย่างไร

“มีคน!”

ไม่ทันไรหลินสวินก็พบว่ารอบๆ เมืองเทพนั่นมีเงาร่างผู้ฝึกปราณยืนตระหง่านอยู่มากมาย ล้วนกำลังพินิจและสำรวจ ‘เมืองเทพ’ แห่งนั้น

เขากับนกทมิฬเข้าไปใกล้โดยไม่ทิ้งร่องรอย เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้น

“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเลย ว่าในแดนธรรมสถูปแห่งนี้มีเมืองเทพเช่นนี้ด้วย”

“ที่เจ้าพูดไม่ผิด เมืองนี้เพิ่งปรากฏที่นี่เมื่อวาน แปลกประหลาดอย่างที่สุด”

“เหตุใดทุกท่านไม่เข้าไปสำรวจสักหน่อย แต่เลือกที่จะอยู่ที่นี่”

“สหายยุทธ์ เจ้าเพิ่งมาสินะ ไม่รู้หรอกว่าทุกสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นล้วนเป็นภาพมายา เมืองนี้ น่ากลัวกว่าที่เจ้าจินตนาการมาก!”

ฟังเสียงวิจารณ์ ทำให้หลินสวินกับนกทมิฬรู้ว่า เมืองนี้เพิ่งปรากฏเมื่อวาน

‘มิน่าช่วงนี้จึงมีผู้ฝึกปราณมากมายขนาดนั้นเสี่ยงอันตรายมารวมตัวกันที่นี่ ที่แท้ในแดนธรรมสถูปแห่งนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นจริงๆ ด้วย’

หลินสวินคล้ายขบคิด

“ไม่หรอกมั้ง เมืองนี้ศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้ จะน่ากลัวได้ขนาดไหน”

ตอนนี้เองมีคนอดถามไม่ได้

ตูม!

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ก็เห็นกลางอากาศประกายศักดิ์สิทธิ์ทั่วฟ้าล้วนเปลี่ยนเป็นหมอกดำแปลกประหลาดราวกับน้ำหมึก พร้อมกับเสียงกึกก้องสนั่นหู

เมฆมงคล ฝนมงคล รุ้งเทพ ประกายแสง… ล้วนหายไปในหมอกดำ!

ที่น่ากลัวที่สุดคือ เมืองที่เดิมสูงตระหง่านราวกับหลอมจากทองเทพ กลับเป็นสีดำสนิททั้งหมด!

ในเวลาเดียวกันเสียงร้องโหยหวนที่พาให้อกสั่นขวัญแขวนเป็นระลอกก็ดังจากเมืองที่สูงตระหง่านนั่น

เมื่อมองอย่างละเอียด สามารถเห็นได้รางๆ ว่าศพที่ไม่สมประกอบและเน่าเปื่อยมากมายเดินอยู่ในเมือง เงาร่างส่ายไปมา หมอกดำอบอวล