Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1290

“จากที่ข้าดู รั่วอู่นั่นก็ไม่ธรรมดา”

เจ้าคางคกพลันเอ่ยขึ้น ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์เมื่อสักครู่ มีคนกล่าวว่าหญิงผู้นี้ครอบครองโลงศพน้ำแข็งแผนที่ดาวอันเร้นลับ สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจจากเจ้าคางคก

“วิหคชาดเลือดบริสุทธิ์ เมื่อครั้งบรรพกาลสามารถจัดอยู่ในกลุ่มเผ่าพันธุ์ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นเดียวกับพวกมังกรเจินหลง หงส์เซียน เสือขาว เต่าดำเหล่านี้ หากหญิงผู้นี้มีที่มาตามที่กล่าว แน่นอนว่าต้องน่าทึ่ง”

นกทมิฬกล่าวแสดงความคิดเห็น

ด้านหลินสวินกลับนึกขึ้นได้ ว่าตอนข้ามแม่น้ำพรมแดนครั้งแรก เพื่อช่วงชิง ‘แหล่งกำเนิดวิญญาณ’ มาครอบครอง เคยเห็นหมียักษ์สีขาวเงินและตะพาบมังกรตัวหนึ่งมาก่อน

ขณะนั้นบนหลังตะพาบมังกรแบกโลงศพน้ำแข็งไว้ มีความยาวหนึ่งจั้ง ตัวโลงศพรายล้อมไปด้วยแสงดาราผุดผ่องเป็นสายๆ สลักเป็นลวดลายบุปผาปักษามัจฉาแมลง สุริยันจันทราภูผาธารา การเซ่นไหว้บูชาของคนในอดีตเป็นต้น แผ่กลิ่นอายลึกลับไพศาลออกมา

สิ่งที่น่าไหวหวั่นที่สุดคือ บนโลงศพน้ำแข็งนั้นเผยให้เห็นแผนที่ดาราผืนหนึ่ง ภายในนั้นเสมือนประกอบด้วยจักรวาลฟ้าดาราไพศาล ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน!

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้หัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ก็คือ ไม่ว่าจะเป็นหมียักษ์สีขาวเงินตัวนั้นหรือตะพาบมังกรที่แบกโลงศพน้ำแข็งนั่น เมื่อมองเห็นตนต่างกลัวจนตัวสั่น หนีหายไปด้วยความตื่นตระหนกทันใด

ปากยังร้องเสียงดังว่า ‘เจ้าเฒ่าบ้า’ ‘กลิ่นอายของเจ้าเฒ่าบ้า’ อะไรทำนองนี้

และตอนนี้เมื่อรู้ว่าเทพธิดารั่วอู่ที่รั้งอันดับสองของกระดานทองคำผู้กล้านั่นครอบครองโลงศพน้ำแข็งเร้นลับโลงหนึ่ง หลินสวินจึงอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่า นี่มีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นทายาทเลือดบริสุทธิ์เผ่าวิหคชาด และอาจจะเป็น ‘เป้าหมาย’ ที่หมียักษ์สีขาวเงินและตะพาบมังกรคุ้มครองอยู่

“ข้าคิดว่าหยวนฝ่าเทียนก็มองข้ามไม่ได้ ลือกันว่าเขาเป็นลูกหลานของเผ่าวานรจมูกเชิด ความเป็นมาของเผ่านี้น่าประหวั่นมาก ว่ากันว่าพละกำลังไร้เทียมทาน สามารถขับไล่เทพผีทั้งปวง!”

“ไม่ผิด คนผู้นี้ลงมือเหี้ยมโหดและไม่หวั่นเกรงสิ่งใด ฝึกปราณหลอมกาย บรรลุถึงระดับอมตะเคราะห์ด่านหกแล้ว แค่ขยับตัวก็แปลงเป็นร่างทองหมื่นจั้ง สามารถเคลื่อนย้ายหินผาแหวกคลื่นสมุทร พลานุภาพดุดันทรงพลัง”

“ข้าเคยได้ยินคนกล่าวว่า วิธีฝึกปราณของหยวนฝ่าเทียนเป็นมรดกวิชาหลอมกายประหนึ่งเทียมฟ้าก็ไม่ปาน ชื่อว่า ‘วิชาร่างอริยะเก้าพิสุทธิ์’ ประวัติที่มายังคลุมเครือ…”

ไกลออกไปมีคนกำลังวิจารณ์ และดึงดูดความสนใจจากหลินสวินอีกครั้ง

วิชาร่างอริยะเก้าพิสุทธิ์!

เพียงแค่ชื่อของมันก็ทำให้หลินสวินคิดขึ้นมาได้ว่า ‘หยวนฝ่าเทียน’ คนนี้ จะต้องเป็นคุณชายน้อยที่จำศีลอยู่ใน ‘เกาะอริยะปัญจธาตุ’ ภายในแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นเป็นแน่

ข้างกายเขายังมีวานรเฒ่าชุดเขียวที่บรรลุระดับอริยะคอยคุ้มครองอยู่!

‘ที่แท้คนผู้นี้ก็มายังแดนเก้าบนแล้ว ซ้ำยังติดหนึ่งในสิบอันดับแรกของกระดานทองคำผู้กล้าอีกด้วย…’

หลินสวินเลิกคิ้ว

เขาพลันนึกอีกเรื่องขึ้นมาได้ วิชาร่างอริยะเก้าพิสุทธิ์เป็นส่วนหนึ่งในคัมภีร์อริยมรรค นัยเร้นลับของการหลอมกายที่บันทึกไว้มีความเกี่ยวโยงกับระดับอริยะ

แต่หยวนฝ่าเทียนกลับฝึกวิชานี้ทั้งที่ยังไม่เคยก้าวขึ้นสู่ระดับอริยะ เห็นชัดว่าภายในนั้นย่อมมีความลับที่ยิ่งใหญ่ซุกซ่อนอยู่!

‘หากมีโอกาส จะต้องแลกเปลี่ยนความรู้กับเขาเสียหน่อย ดูว่าจะมองทะลุความลับเหล่านั้นได้หรือไม่…’

หลินสวินลอบกล่าวในใจ

“สองปีมานี้โลกภายนอกเปลี่ยนไปมากจริงๆ”

เจ้าคางคกถอนสะอื้น “กาลสมัยไร้ซึ่งผู้กล้า พาให้ผู้ไร้นามได้เป็นใหญ่ ช่างน่าทุกข์เสียกระไร ยังดีข้าปรากฏตัวบนโลกอีกครา หลังจากนี้แดนเก้าบนจะต้องแซ่ซ้องสรรเสริญนามของข้าทุกแห่งหน!”

“เหอะๆ” นกทมิฬดูแคลน ขาดแค่ไม่ได้ถุยน้ำลายใส่เจ้าคางคกเท่านั้น เจ้าหมอนี่หลงตัวเองเกินไปแล้ว ทำเอามันขัดหูขัดตาอยู่บ้าง

เจ้าคางคกเมินความดูแคลนของนกทมิฬ แววตาจับจ้องไปยังหลินสวิน กล่าวว่า “จริงสิ เจ้าอยากลองดูสักหน่อยไหม”

หลินสวินอึ้งครู่หนึ่งก่อนส่ายหน้าทันใด “ช่างมันเถิด”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการ ทว่าหากตอนนี้มี ‘ชื่อเสียง’ มากเกินไป จะต้องนำความเดือดร้อนมาสู่ตนเองเป็นแน่

เขาไม่อยากเดินไปแห่งใดก็มีผู้คนเพ่งความสนใจมาที่ตนตลอดเวลา

พวกคนโดดเด่นเจิดจ้าอย่างเซ่าเฮ่า รั่วอู่ หยวนฝ่าเทียนในปัจจุบันนี้ ทั่วทั้งแดนเก้าบนต่างให้ความสนใจ แต่คิดดูให้ดีแล้ว พวกเขาจะต้องถูกสายตานับไม่ถ้วนจับจ้อง

นี่ก็คือชื่อเสียง มีทั้งคุณและโทษ ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละคนจะเลือกอย่างไร

สำหรับหลินสวินแล้ว ย่อมมีโอกาสในการสร้างชื่อเสียงอยู่ไม่ขาดสาย

แน่นอนว่าเวลาจำเป็น เขาก็ไม่ได้รังเกียจจะสำแดงศักยภาพของตนออกมาเพื่อสยบพวกโฉดชั่ว

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ไป”

หลินสวินเกิดความสงสัย เจ้าคางคกนี่มักชอบได้หน้าได้ตาเป็นที่สุด

“ในสายตาของข้า มีเพียงแค่อันดับหนึ่งเท่านั้นถึงคู่ควรกับข้า แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ข้ายังไม่อยากได้ตำแหน่งนั้น”

เจ้าคางคกกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“พล่ามไร้สาระ ข้าว่าเจ้าไม่ใช่ไม่อยากหรอก แต่ไม่กล้าต่างหาก คงเกรงว่าหากลองแล้วแม้แต่ร้อยอันดับแรกยังไม่ติด นั่นคงเรียกว่าขายขี้หน้า”

นกทมิฬกล่าวเย้ยหยัน

“เจ้านกขี้ขโมย เจ้าอยากตายหรือ”

เจ้าคางคกอับอายจนกลายเป็นโกรธ ยกขาถีบไปทางนกทมิฬ

“หึๆ”

นกทมิฬสยายปีกโฉบบินขึ้นไปบนห้วงอากาศในทันใด แล้วหัวเราะอย่างไร้ยางอาย แค่ท่าทางเย้ยหยันเช่นนั้นก็ทำเอาเจ้าคางคกโกรธแทบคลั่งแล้ว

หากกล่าวถึงความสามารถในการยั่วยุ นกทมิฬและอาหลู่นับว่าเป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อ ไม่เพียงถ่อย ยังโฉดชั่วอีกด้วย

“เอ๊ะ เหตุใดข้าถึงคุ้นหน้าคุ้นตานกทมิฬใหญ่ตัวนั้นอยู่บ้าง”

มีคนร้องออกมาอย่างแปลกใจ

ทันใดนั้นหลินสวินตระหนักได้ว่าฐานะของตนอาจถูกคนล่วงรู้แล้ว จึงรีบเรียกนกทมิฬและเจ้าคางคกแล้วจากไปทันที

“ชายผู้นั้นจะต้องเป็นเทพมารหลินแน่!”

ขณะที่พวกเขาจากไปไม่นานนัก ก็มีคนตะโกนว่า “เกือบจะสองปี เขาเผยร่องรอยให้เห็นอีกครั้งแล้ว”

“เทพมารหลินหรือ เขาถึงกับออกจากแดนธรรมสถูปแล้ว หรือว่าครั้งนี้จะมาเพราะศุภโชคในแดนโบราณหมื่นคชา”

มีคนสงสัย