Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1306

ตูม!

เหนือเวิ้งนภาฟ้าแลบฟ้าร้อง แสงมรรคสะเทือนเลื่อนลั่น

เหล่าผู้กล้าที่อยู่ไกลออกไปใจสั่นระรัว ก่อนหน้านี้พวกเขากำลังติดตามการต่อสู้ของพวกเจ้าคางคกกับอาหลู่ แต่ตอนนี้กลับถูกการประลองหายากตรงหน้านี้ดึงดูดใจไปแล้ว

ไป๋เฉียนถือทวนวงเดือนทองคำขาว ประหนึ่งเทพสังหารมาเยือนโลกา

อวี๋ซีควบคุมประทับมรรคสีเขียว กดข่มสิบทิศ

เงาร่างเหยาหลีไหววูบลอยท่องหนี ผลุบโผล่เหมือนผีสาง

นี่ยังมีเพียงสามคนลงมือเท่านั้น หวั่นอินกับสองพี่น้องเหยียนซาน เหยียนไห่ยังคงสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ!

“ทำลาย!”

พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างสงบนิ่งเสียงหนึ่ง ก็เห็นว่าดาบหักส่งเสียงใสกังวาน ดังไปทั่วเก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดิน ส่วนสามคนที่กำลังล้อมโจมตีหลินสวินต่างถูกซัดจนถอยหลังซวนเซ

แต่ละคนสีหน้าปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ

เทพมารหลินคนนี้ เมื่อเทียบกับตอนพบกันที่สุสานจักรพรรดิคราวก่อน ไม่เพียงแค่พลังปราณบรรลุไปหนึ่งระดับ แม้แต่พลังต่อสู้ยังเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“เหยียนซาน เหยียนไห่ พวกเจ้าก็ไปด้วย”

เสียงเลื่อนลอยยากจับต้องราวเสียงสวรรค์นั้นของหวั่นอินดังขึ้น

เปรี้ยง!

ก็เห็นเหยียนซานชิงเคลื่อนตัวออกไปก่อน ยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งกดลงไป

ฝ่ามือนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแสงมรรคหลั่งไหลขนาดเท่าหินโม่ ดั่งหล่อขึ้นจากทองเทพ ประหนึ่งมือของทวยเทพกำราบโลกา

เปรี๊ยะๆ!

พลังฝ่ามือยังไม่ทันร่วงลงมา ห้วงอากาศบริเวณใกล้เคียงต่างส่งเสียงระเบิดเพราะไม่อาจแบกรับได้ ต่อให้เป็นบริเวณใกล้กับหลินสวิน ห้วงอากาศก็ยังบิดเบี้ยวสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงคล้ายจะรับไม่ไหว

นี่ก็คือผู้หลอมกาย!

กายเนื้อดุจที่เก็บวิญญาณ พลังสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

เหยียนซานผู้นี้บรรลุอมตะเคราะห์ด่านเจ็ดแล้ว มรรควิถีหลอมกายในตัวอัดแน่นหาใดเทียบ เดิมตัวเขาก็เป็นลูกหลานเผ่ามารพิฆาต กายเนื้อเปรียบได้กับโลหะพิสุทธิ์หยกเทพแต่กำเนิด ที่สืบทอดยังเป็นวิชาลับมรรคมารฟ้าประทานบรรพกาล ความแข็งแกร่งด้านพลังต่อสู้ของเขาจึงไม่อาจเทียบกับทั่วไปได้

“ไสหัวไป!”

ในที่นั้นดวงตาหลินสวินปะทุสายฟ้าเย็นเยียบ ปล่อยหมัดออกมาเช่นกัน

พลังหมัดดิบหยาบธรรมดาสายหนึ่งปรากฏขึ้นรางเลือนกลางอากาศ สำแดงแสงสีเขียวอ่อนๆ ห้วงอากาศใกล้กันนั้นพลันยุบตัวลงทันใด

หมัดนี้รวมพลังของมรรคดับดารากลืนกินไว้ โคจรพลังมหามรรคนานาชนิดในตัวหลินสวินรวมกัน ประหนึ่งเทพไท้แล้ว ยามยกมือวาดเท้าก็สามารถปลดปล่อยพลานุภาพที่สามารถทลายฟ้าดิน

ดูเหมือนธรรมดาสามัญ แต่ความจริงแล้วหมื่นลักษณ์ไร้รูป!

ปึง!

มือใหญ่เท่าหินโม่นั้นมาถึงครึ่งทางก็ระเบิดสะเทือน

ส่วนไกลออกไปเหยียนซานที่เพิ่งกระโจนเข้ามาในสนามรบสั่นโคลงไปทั้งร่างทันใด เพียงเห็นว่าหมัดเทียมเทพของหลินสวินนั้นได้กดทับลงมาบนร่างของเขาแล้ว

เปรี๊ยะๆ!

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงที่จับจ้อง เสื้อผ้าทั้งตัวของเหยียนซานระเบิดปลิวว่อนเหมือนประทัด ส่วนตัวเขาก็ถูกซัดให้กระเด็นถอยหลังไป

มาอย่างว่องไว แต่ถอยไวยิ่งกว่า!

หากไม่ใช่เหยียนไห่รีบเข้ามาทำให้เงาร่างของเขามั่นคงได้ทันเวลา เพียงแค่หมัดนี้คงทำให้เขากระเด็นออกไปอย่างรุนแรง

“แข็งแกร่งจริง!”

นัยน์ตาของเหยียนซานกับเหยียนไห่ล้วนหดเกร็ง ในใจสั่นสะท้าน

ควรรู้ว่าผู้หลอมกายอย่างพวกเขามีพลังแกร่งกล้าหาใดเทียบ ดุจดั่งคชสารมังกรดึกดำบรรพ์ ที่ไม่กลัวที่สุดก็คือการประมือซึ่งหน้า ในรุ่นเดียวกันสามารถกำราบผู้หลอมปราณอย่างสบายโดยสิ้นเชิง

แต่พลังของหลินสวินกลับแข็งแกร่งกว่าเหยียนซานมากเกินไป น่ากลัวจนเหนือความคาดหมาย

“เทพมารหลินกำลังประลองกับสามคนนั้นอยู่ แต่กลับซัดเหยียนซานผู้นั้นให้ถอยไปด้วยหมัดเดียว นี่… จะร้ายกาจไปแล้วกระมัง”

ไกลออกไปมีคนร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนก

“ฆ่า!”

เหยียนซานกับเหยียนไห่สีหน้าถมึงทึง เข้าร่วมต่อสู้ด้วย

การจู่โจมของพวกเขาดุดันบ้าระห่ำ หนักแน่นมั่นคงและอหังการ ประหนึ่งมหาคีรีสองลูกกำลังเคลื่อนทับห้วงอากาศ หมายจะบดขยี้ศัตรูทั้งมวล

พลังเลือดลมไพศาลคับฟ้านั่น ทำให้ทั้งที่นั้นต่างประหวั่นพรั่นพรึง

หลินสวินประสบกับการล้อมโจมตีของคนร้ายการชั้นยอดห้าคนในคราวเดียว!

แต่ที่เหนือความคาดหมายของทุกคน ในเวลาเช่นนี้หลินสวินพลันหัวเราะเสียงดังขึ้นมา “พวกเจ้า ก็ได้เท่านี้ล่ะ!”

โครม!

เสียงเพิ่งเงียบลงกลิ่นอายของหลินสวินยิ่งน่ากลัวขึ้น ตัวเขาดุจดั่งหุบเหวลึกที่ปรากฏขึ้นกลางฟ้าดินหลุมหนึ่ง ห้วงอากาศรอบกายมีภาพดาราดวงแล้วดวงเล่าถูกทำลายอุบัติขึ้น

ทั่วสิบทิศทุกสิ่งล้วนถูกกลืนกินไปสิ้น กำลังทรุดตัวครวญคราง!

อย่างไรเรียกว่าความสง่างามของเทพมาร

หลินสวินก่อนหน้านี้เรียบง่ายไม่ซับซ้อน ทำให้คนไม่อาจรู้สึกได้ แต่ตอนนี้ยามเขาเผยคมประกายของตัวเองออกมา ทุกคนต่างมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง

เทพมาร ก็เป็นเช่นนี้!

“เฉือน!”

ดาบหักดุจรุ้งพาดผ่าน พุ่งโจมตีดุจวัวกระทิง พอเสียงปึงดังขึ้นก็เฉือนประทับมรรคสีเขียวนั่นให้สั่นระรัวปั่นป่วน รอยแตกปรากฏขึ้นบนพื้นผิว

ตูม!

ในขณะเดียวกันพลังหมัดของหลินสวินไร้ที่สิ้นสุด แปรเปลี่ยนเป็นมัจฉายอดเอกอุหยินหยาง ทำลายการโจมตีของทั้งเหยียนซานเหยียนไห่ไปสิ้น

ส่วนร่างของหลินสวินกลับกระโจนไปข้างหลังในชั่วพริบตา แผ่นหลังเหมือนมีมังกรใหญ่ออกมาจากหุบเหว กระแทกใส่ทันที

เหยาหลีที่ผลุบโผล่เหมือนผีสางมาถึงเบื้องหลังหลินสวินได้อย่างกะทันหัน แต่ยังไม่ทันได้ลงมือตัวเขาก็ถูกกระแทกกระเด็นออกไป

“อ๊าก!”

เขาร้องโหยหวน ชั่วพริบตานี้เขาถึงขั้นสงสัยว่าถูกคชสารมังกรดึกดำบรรพ์กระแทกเข้าให้ ร่างกายรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงแทบจะระเบิดออก

สวบ!

ทว่าในขณะเดียวกันกลับมีทวนวงเดือนของไป๋เฉียนฝ่ามา มองเห็นว่ากำลังจะฟันโดนหลินสวิน แต่ก็ถูกโล่เก่าแก่เปื้อนเลือดชิ้นหนึ่งรับเอาไว้กลางทาง

กึง!

เสียงดังกึกก้องสั่นสะเทือนจนหูแทบดับปะทุขึ้น โล่มีประกายไฟกระเซ็นกระสาย ถูกกระแทกกระเด็นออกไป

แต่อาศัยจังหวะนี้หลินสวินถลาตัวออกไป ปล่อยหมัดราวสายฟ้า ชั่วพริบตาก็ซัดพลังหมัดออกมานับร้อย ปกคลุมตัวไป๋เฉียนไว้

ปึงๆๆ!

ทำได้เพียงอาศัยสัญชาตญาณรับรู้ สังเกตเห็นความไหวคลอนของฟ้าดิน สรรพสิ่งระเบิดกระจุย รวมถึงพลังม้วนตลบกวาดราบยุ่งเหยิง

ผ่านไปครู่ใหญ่ยามทุกคนได้สติกลับมาต่างมีท่าทางเหม่อลอยเหมือนตื่นตระหนกเกินไป ในการโจมตีนี้ตกลงใครชนะกันแน่

จากนั้นพวกเขาก็เห็นว่าเงาร่างสูงตระหง่านของหลินสวินยืนเด่นอยู่เหนือเวิ้งฟ้า

ในขณะเดียวกันพวกอวี๋ซี ไป๋เฉียน เหยาหลีกลับสีหน้าปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ไม่ว่างเว้น ท่าท่างยับเยินไม่มากก็น้อย

การโจมตีนี้กลับไม่ได้ชี้ชัดถึงผลแพ้ชนะ!

หลินสวินไม่ได้ถูกกำราบ!

“หลินสวิน พลังต่อสู้ของเจ้าเรียกได้ว่าเลิศล้ำจริงๆ ในรุ่นเดียวกันแทบไม่มีใครสู้ได้ แต่ว่าการจู่โจมทำนองนี้เจ้าจะรับไว้ได้อีกกี่ครั้งกัน”

ทันใดนั้นหวั่นอินที่อยู่ไกลออกไปก็เอ่ยปาก เสียงพร่าเลือนยากสัมผัสได้

“พี่หลิน หยุดลงมือเถอะ แม่นางหวั่นอินไว้หน้ามาตลอด ไม่เคยลงมือกับเจ้า หากเจ้ายังดื้อดึงหลงผิด จะไม่มีที่ให้ถอยกลับอีกแล้วนะ”

อวี๋ซีเอ่ยปาก

พวกอวี๋ซี ไป๋เฉียน เหยาหลี เหยียนซานและเหยียนไห่สีหน้าเหี้ยมเกรียมเย็นชา

ทุกคนต่างตกตะลึง หวั่นอินผู้นั้นเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย หากนางเข้าร่วมในการต่อสู้ด้วย เช่นนั้นผลลัพธ์ต้องคาดเดาได้ยากแน่

“เพื่อหนอนกินเทพตัวหนึ่ง ควรค่าขนาดไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือ”

หวั่นอินถอนใจเบาๆ

“น่าขัน! เพื่อหนอนกินเทพแล้วพวกเจ้าก็ไม่เสียใจที่จะเป็นศัตรูกับข้าหลินสวินไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่กลัวว่าจะทิ้งชีวิตไปเล่า”

หลินสวินแค่นหัวเราะ ประกายคมในดวงตาปรากฏอยู่รางๆ กลิ่นอายโอหังไร้รูปกำลังพุ่งสูงขึ้น “ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้เพิ่มเจ้าเข้ามาด้วยแล้วจะเป็นอย่างไร”

“โง่งมไม่รู้เรื่องราว”

ไป๋เฉียนแค่นหัวเราะหยัน

“เหอะๆ”

ใบหน้าหลินสวินเจือแววเสียดสี ทั้งร่างเขาพลันอบอวลไปด้วยกลิ่นอายน่ากริ่งเกรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ส่งผลให้พลานุภาพของเขาก็ยิ่งน่าครั่นคร้าม

หือ?

พวกหวั่นอินพลันหน้าเปลี่ยนสี เจ้าหมอนี่ กลิ่นอายถึงกับเปลี่ยนไปอีกแล้ว!

นี่เป็นไปได้อย่างไร

หรือก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดที่มี

หากเป็นเช่นนี้จริงก็น่าหวาดผวาเกินไปแล้ว!

ชั่วขณะนั้นแม้แต่หวั่นอินยังสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมตึงเครียด

“ข้าเคยพูดแล้วว่า คราวนี้จะทำให้พวกเจ้าเข้าใจว่าอย่างไรเรียกว่ารนหาที่ตาย!”

ท่ามกลางเสียงอันเฉยชาราบเรียบ หลินสวินเก็บความรู้สึกบนใบหน้า เฉยชานิ่งเรียบ ดวงตาไร้ซึ่งระลอกคลื่นใดๆ อีกแม้แต่น้อย

ที่มี ก็เพียงความเย็นเยียบถึงที่สุด

พูดจบเขาก็เหยียบย่างไปในห้วงอากาศ และพลันหายไปจากที่เดิม

ขณะนี้ในที่สุดหลินสวินก็ไม่ออมมือ ลงมือเต็มกำลังแล้ว

——