Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1355

ฝนโลหิตสาดพรม

มองขึ้นไปจากพื้นสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ถูกแสงเลือดหนาแน่นเสียดตาปกคลุมนานแล้ว

แดงจนสยดสยอง!

เสียงแห่งมหามรรคที่ราวกับเทพมารร่ำไห้ อริยะเมธีร้องครวญเป็นระลอกดังก้องอยู่กลางฟ้าดินไม่ขาดสาย ราวกับลำนำไว้อาลัยบทหนึ่ง

การต่อสู้ยังคงปะทุ เหนือศีรษะหลินสวินเจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุดลอยล่อง เงาร่างของเขามีรุ้งเทพสีเลือดไหลเวียน เหมือนเทพที่ไม่ได้อยู่บนโลก

เขารบพุ่งใต้ฟ้า เสื้อผ้าพลิ้วไหว องอาจไร้เทียมทาน กำลังสังหารอริยะ!

ท่าทางที่ประหนึ่งไร้ศัตรูนั่น ทำให้เยี่ยจิ่วเซียว เซี่ยวปู้กุยและเหวยฉางอวิ๋นต่างอึ้งงันอยู่กับที่ ในใจสั่นสะท้านเหมือนคลื่นพายุพลิกตลบ

ใครก็คิดไม่ถึง ว่าแม้แต่ท่านเมี่ยวเสวียนแห่งหอฤทธิ์เทพมาเยือนแล้ว ก็ไม่สามารถหยุดยั้งเรื่องทั้งหมดนี้ได้

หรือพูดอีกอย่างคือ พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลินสวินจะใช้พลังของตนเพียงคนเดียวสังหารเหล่าอริยะใต้ฟ้า!

นี่เหลือเชื่อเกินไป

ตูม!

ในสนามรบอวี๋ซิวแห่งสำนักกระบี่เทียมฟ้าส่งเสียงคำราม ราวกับสัตว์ปีศาจที่ตื่นตกใจ วิ่งอย่างบ้าคลั่งเผ้าผมกระเซอะกระเซิง พยายามหนีไป

ต่อสู้มาถึงตอนนี้ เขารู้สึกถึงความหวาดกลัวไร้ที่พึ่งอย่างสิ้นเชิงแล้ว

สิ่งที่ทำให้เขาหมดหวังที่สุดคือ เขาได้ลองหนีหลายครั้งแล้ว แต่ห้วงอากาศผืนนี้ถูกพลังน่ากลัวปกคลุมตั้งนานแล้ว ทำให้เขาไม่สามารถสำแดงการเคลื่อนย้ายผ่านห้วงอากาศได้!

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

หนีได้ไม่นาน เงาร่างของอวี๋ซิวก็ถูกพลังหมัดของหลินสวินกดข่มจนเซถอย ในปากกระอักเลือด

“เจ้าเป็นใครกันแน่?!”

เขาตาแทบถลนออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาล

คำถามนี้เป็นสิ่งที่อริยะคนอื่นๆ ในที่นั้นสงสัยที่สุดเช่นกัน

ตั้งแต่เปิดศึก พวกเขาคิดว่าสิ่งที่หลินสวินยืมใช้เป็นเพียงพลังแห่งอริยะ ไม่มีทางยืนหยัดได้นาน จึงไร้ซึ่งความหวาดกลัว มั่นใจในชัยชนะ

แต่ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้ถึงปัญหาหนึ่งอย่างชัดเจน ต่อให้ในสายตาพวกเขาพลังปราณที่แท้จริงของหลินสวินไม่ต่างอะไรกับมดปลวก

แต่พลังที่เขายืมใช้ กลับไม่มีทางเป็นพลังของระดับอริยะอย่างแน่นอน ถึงขั้นที่ไม่ใช่ของมหาอริยะและราชันอริยะด้วย!

ตูม!

หลินสวินไม่ได้ตอบ เขาคร้านจะพูดไร้สาระ สีหน้าเย็นเยียบจนน่ากลัว ควบคุมเจดีย์สมบัติไร้อักษรทะลวงอากาศกระแทกลงไป

ราวกับกัสสปะขว้างช้าง

ในตำนาน สมัยบรรพกาลมีอริยพุทธฉายากัสสปะท่องเที่ยวบนฟ้าดารา ระหว่างทางถูกช้างที่ร่างกายยิ่งใหญ่ราวกับภูเขาเทพขวางทาง เขาเพียงคว้าลวกๆ ก็โยนช้างตัวนั้นออกไปราวกับโยนก้อนหินก้อนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น!

กัสสปะขว้างช้างจึงถูกพวกเขามองเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทานเช่นนั้น

และตอนนี้ การโจมตีนี้ของหลินสวินมีความองอาจเช่นนี้อยู่รางๆ เผด็จการจนน่ากลัว ท้องฟ้ายังเหมือนถูกกดข่มจนขาดเป็นเสี่ยงๆ

“ไม่…! ช่วย… ช่วยข้า!”

อวี๋ซิวตกใจยกใหญ่ คำรามสะเทือนฟ้า ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

แม้จะเป็นอริยะที่จรัสแสงเคียงคู่ตะวันจันทรา คงอยู่คู่ฟ้าดิน เมื่อเผชิญความตายก็ไม่ต่างอะไรกับคนปกติ!

ตูม!

เจดีย์สมบัติไร้อักษรร่วงลง อวี๋ซิวกลายเป็นเถ้าปลิวควันละลาย เสียงร้องขอความช่วยเหลือก็หยุดไปกะทันหัน

“ท่านเมี่ยวเสวียน ในฐานะผู้อาวุโสหอฤทธิ์เทพ จะนิ่งดูดายมองพวกเราถูกเด็กนี่ยืมใช้พลังชั่วร้ายสังหารโดยไม่ทำอะไรหรือ”

อริยะคนหนึ่งดวงตาแดงก่ำแล้ว ตะโกนร้องออกมา

นี่เท่ากับกำลังขอความช่วยเหลืออย่างไม่ต้องสงสัย!

ห่างออกไปท่านเมี่ยวเสวียนนิ่งเงียบ นั่งขัดสมาธิอยู่กลางอากาศ ถือพู่กันวสันต์สารทเขียนบนหนังสือบันทึกประวัติศาสตร์ ‘จากนั้นอวี๋ซิวแห่งสำนักกระบี่เทียมฟ้าถูกสังหาร จนถึงตอนนี้มีอริยะร่วงหล่นในวันนี้หกคนแล้ว’

เห็นเช่นนี้อริยะเหล่านั้นต่างสิ้นหวัง รู้ว่าแม้เป็นท่านเมี่ยวเสวียน ก็ตัดสินใจจะเฝ้าดูอยู่ข้างๆ วางตัวเป็นคนนอก!

“ฆ่า!”

“สู้ด้วยกัน!”

ราวกับฝูงสัตว์ที่จนหนทาง ภายใต้การกระตุ้นของความตาย กลับสะกิดปณิธานแห่งการต่อสู้ของเหล่าอริยะโดยสมบูรณ์

เพราะหนีไปก็ไม่มีประโยชน์ ฟ้าดินผืนนี้ล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของหลินสวิน!

อย่างอวี๋ซิวก็หนีตายไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่สุดท้ายก็พลาดทุกครั้ง ถูกสังหารคาที่

“ข้าบอกแล้ว ว่าวันนี้ใครก็อย่าคิดหนี!”

เสียงของหลินสวินเย็นชา

ครั้งนี้เขาจะสังหารให้หมดจด ฆ่าเดรัจฉานเฒ่าที่ยกตัวว่าเป็นอริยะพวกนี้ให้สิ้น สังหารจนเกิดอำนาจบารมีที่ไม่มีใครกล้าล่วงเกิน!

ตั้งแต่เข้าสู่ดินแดนรกร้างโบราณ ไม่ว่าจะเป็นแดนฐิติประจิมหรือแดนชัยบูรพา เขาก็ถูกสำนักโบราณเหล่านั้นดูถูก กดข่มและตามฆ่ามาโดยตลอด…

ตอนนั้นเขาอ่อนแอ เขายอมรับ เขาอดทน!

แต่ตอนนี้หลินสวินไม่สามารถทนทั้งหมดนี้ได้อีกต่อไปแล้ว!

อยู่ในแดนมกุฎมาสิบปี ทำให้สภาวะจิตของเขาไม่เพียงแค่เปลี่ยนไป ยังได้รู้จักถึงพลังมหามรรคที่สูงส่งยิ่งกว่า น่ากลัวยิ่งกว่า ครอบครองไพ่ตายมากมาย

ในสถานการณ์เช่นนี้ หากยังทนและให้อภัยเหมือนเมื่อก่อน จะต่างอะไรกับคนขี้ขลาดที่ถูกทุกคนเยาะเย้ย

ฆ่า!

ผมยาวของหลินสวินปลิวพลิ้ว ท่าทางหยิ่งผยอง อานุภาพทั่วตัวยิ่งดูสะท้านขวัญ

หากอยากให้ศัตรูเปลี่ยนท่าที มีเพียงวิธีเดียวก็คือสังหารจนทำลายความกล้าของเขา พูดถึงตนยังกลัวเกรง!

ฉึก!

ไม่นานหน้าอกของอริยะคนหนึ่งก็ถูกระเบิด ส่งเสียงโหยหวนน่าอนาถ จากนั้นถูกเจดีย์สมบัติไร้อักษรดับทำลายในห้วงอากาศทั้งเป็น

ชั่วขณะหนึ่งเหล่าอริยะที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด ไม่เคยเข้าสู่สนามรบพวกนั้นล้วนเหมือนกระต่ายตื่นตูม ลนลานอย่างสิ้นเชิง ไม่กล้ารั้งอยู่ต่ออีก

ต่อให้พวกเขาจะดูอยู่ห่างๆ ก็ยังสั่นไปทั้งตัว อกสั่นขวัญหนี ถูกอานุภาพสังหารท่วมฟ้าที่หลินสวินสำแดงออกมาสั่นสะเทือนสยบ

“ไป!”

“สถานการณ์ไม่อาจพลิกผันได้แล้ว…”

“เฮ้อ!”

เสียงที่อัดอั้น ไม่จำยอม จนปัญญาดังก้องในมุมมืด เหล่าอริยะที่ไม่เคยปรากฏตัวพวกนั้นต่างจากไปอย่างไม่ลังเลแล้ว