Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1422

หลินสวินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่งแล้วกุมมือคารวะขอบคุณราชครู

สีหน้าสงบนิ่ง

ทางข้างหน้ามีหมอกหนาไร้ขอบเขต ประหนึ่งไม่อาจล่วงรู้ได้ อย่างนี้ดีที่สุด

หากทางข้างหน้าถูกกำหนดไว้แล้ว สุดท้ายก็น่าเบื่อไปอยู่ดี!

เบื้องหลังฟ้าถล่มดินทลาย ทุกอย่างต่างไม่อาจกลับมาดำรงไว้ได้อีกหรือ

การเสาะแสวงหามหามรรคย่อมควรเดินไปข้างหน้า จะยังสนใจเรื่องข้างหลังได้อย่างไร

ลักษณ์ชะตานี้อาจจะหมายถึงอะไรบางอย่าง แต่หลินสวินไม่ได้เอามาใส่ใจ

เขา ‘มองเห็นตนเอง’ ไปแล้ว ความหนักแน่นของสภาวะจิตไม่อาจได้รับผลกระทบจากความสับสนนี้

ไม่นานนักหลินสวินก็จากมาเพียงลำพัง

จ้าวจิ่งเซวียนกำลังจะไปแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ และราชครูจะช่วยนางจัดการเรื่องเดินทาง เรื่องเหล่านี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่หลินสวินจะแทรกแซงได้

“ข้าจะรอเจ้ากลับมา”

ก่อนจากกันเนตรกระจ่างของจ้าวจิ่งเซวียนสงบนิ่ง มองดูหลินสวินอย่างจริงจัง “ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ”

“เจ้าก็ด้วย”

หลินสวินยื่นมือไปโอบกอดหญิงสาวตรงหน้า

……

สามวันต่อมา

ฟ้ากระจ่างหมื่นลี้ นครต้องห้ามพลุกพล่านจอแจตามเคย

บนถนนที่เชื่อมผ่านถึงกันคนสัญจรไปมาแน่นขนัด ยานพาหนะขวักไขว่ ถึงกับคึกคักกว่าแต่ก่อนเสียอีก

จักรวรรดิตอนนี้ปัญหาสัตว์อสูรมารในอาณาจักรสงบลงแล้ว ภัยพ่อมดเถื่อนที่ชายแดนก็ขจัดไปนานแล้ว

ในใต้หล้าสิ่งต่างๆ รอการฟื้นฟู

จู่ๆ เวิ้งฟ้าก็มืดลง บดบังแสงสว่างบนฟากฟ้า เมฆดำหนาทึบราวกับก้อนตะกั่วแผ่กระจายไปทั่วท้องฟ้าเหนือนครต้องห้ามราวกระแสธาร

ชั่วพริบตาทิวากาลก็ราวกับตกอยู่ในราตรีนิรันดร์

ในเมืองระส่ำระสายขึ้นฉับพลัน ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกปราณหรือชาวบ้านร้านตลาด ไม่ว่าจะเป็นคนชั้นสูงหรือสามัญชนคนชั้นล่างต่างตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น”

“นี่…”

“เมฆาเคราะห์น่ากลัวนัก!”

ผู้แข็งแกร่งในวัง สำนักศึกษามฤคมรกต ภาคีนักสลักวิญญาณ รวมถึงเหล่าขุมอำนาจตระกูลทรงอิทธิพลไม่รู้เท่าไรต่างหน้าเปลี่ยนสี รู้สึกกดดัน

เมฆาเคราะห์เช่นนี้น่าตื่นตะลึงและน่ากลัวเกินไปแล้วจริงๆ!

“สหายยุทธ์ท่านไหนจะฝ่าด่านเคราะห์กัน”

สุดท้ายสายตานับไม่ถ้วนรวมกันที่ภูเขาชำระจิต เหนือเวิ้งฟ้าที่นั่นมีวังวนเมฆาเคราะห์มหึมาราวกรวยคว่ำก้อนหนึ่งปรากฏขึ้น

วังวนลอยอยู่เงียบๆ แต่กลับแผ่กลิ่นอายทำลายล้างน่าหวาดหวั่นไร้สิ้นสุดออกมา ทำให้กลางฟ้าดินคล้ายสั่นระรัว

ในนครต้องห้าม ทุกคนต่างรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก โดยเฉพาะผู้ฝึกปราณที่สัมผัสอานุภาพฟ้าได้เฉียบคมที่สุดได้รับผลกระทบรุนแรงยิ่งกว่า

เมฆาเคราะห์ที่หนาทึบราวน้ำหมึกยิ่งมากขึ้นตามเวลาที่เคลื่อนคล้อยไป กลางวันที่เดิมสว่างจ้าแจ่มกระจ่างกลับกลายเป็นความมืดราวราตรีนิรันดร์ ทำให้ทุกคนต่างกดดันหวาดผวา

ยอดภูเขาชำระจิต

หลินสวินมือไพล่หลังยืนอยู่ริมผา เสื้อผ้าโบกไสว ผมดำหนาปลิวไปตามลม สีหน้าสำรวม สุขุมเยือกเย็น

เคราะห์โชคชะตา ในที่สุดก็มาแล้ว!

ใจหลินสวินกลับไม่มีความว้าวุ่นสักนิดแล้ว

เพราะเขารอคอยมานานยิ่งนัก และไม่มีความหวั่นกลัวมานานแล้ว

ไกลออกไปเหล่าคนใหญ่คนโตตระกูลหลินอย่างหลินจง เสี่ยวเคอ จูเหล่าซาน พญาแร้ง รวมถึงคนในตระกูลทั้งหมด ชาวบ้านหมู่บ้านเฟยอวิ๋น และเหล่าข้าทาสบริวารต่างสีหน้าเคร่งเครียด มองดูอยู่ไกลๆ

พิบัติเคราะห์นี้สะท้านโลกเกินไปแล้ว ทำให้พวกเขาหายใจยังลำบาก จะไม่กังวลแทนหลินสวินได้อย่างไร

เปรี้ยง!

ทันใดนั้นสายฟ้าสายหนึ่งส่งเสียงระเบิดในส่วนลึกของเมฆาเคราะห์สีดำทึบ เสียงดังจนสะเทือนเวิ้งฟ้า ปกคลุมไปทั่วสารทิศ

สะเทือนจนห้วงอากาศยุ่งเหยิงบิดเบี้ยวขึ้นมา

ในนครต้องห้ามผู้ฝึกปราณบางคนต่างหัวใจเกร็งกระตุกหนักหน่วง ภาพตรงหน้าพร่ามัว จิตวิญญาณสั่นไหวอย่างรุนแรง

ต่อให้ทรงพลังอย่างผู้แข็งแกร่งระดับราชันยังสีหน้าเคร่งเครียด ตกตะลึงไม่หยุด

“พิบัติเคราะห์นี้ เหตุใดถึงน่ากลัวปานนี้ได้”

“สิ่งนี้พิสูจน์ได้เพียงว่าผู้นำตระกูลหลินคนนั้นเย้ยฟ้าเกินไปแล้ว พิบัติเคราะห์ที่ประสบย่อมไม่ธรรมดา”

“อมตะเคราะห์เชียวนะ… เขาจะฝ่าไปอย่างไร”

ขณะนี้นครต้องห้ามอันใหญ่โตมีเมฆดำปิดคลุม บรรยากาศกดดัน คนใหญ่คนโตนับไม่ถ้วนต่างกำลังคาดการณ์และสังเกตการณ์อยู่

หลินสวิน ราชันระดับอมตะเคราะห์อันดับหนึ่งผู้สมฉายาแห่งจักรวรรดิ คลี่คลายปัญหาสัตว์อสูรมาร ขับไล่พ่อมดเถื่อนเก้าสายให้ถอยกระเจิง ตัวคนเดียวเท่านั้นช่วยจักรวรรดิจากภยันตราย เป็นที่จารึก ซาบซึ้งและเคารพของทุกคนในใต้หล้า

เขาก็เหมือนกับตำนานเรื่องหนึ่ง ต้องถูกบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ เป็นที่จดจำชั่วกัลป์

และวันนี้ เขาจะรับการมาเยือนของอมตะเคราะห์ด่านที่แปด…

เคราะห์โชคชะตา!

เหนือหอดูดาวหลวง ราชครูสายตาลุ่มลึก มองไปไกลอย่างเงียบงัน

เรือนโอบดารานิทราบุหลัน เฒ่าโดดเดี่ยวเอ่ยพึมพำคล้ายหงุดหงิดว่า “เจ้าหนูนั่นฝ่าด่านเคราะห์เท่านั้น ทำเอาแตกตื่นขนาดนี้จะขู่ใครกัน”

เปรี้ยง!

เสียงพูดเพิ่งเงียบลง เสียงสายฟ้าน่าหวาดหวั่นดังหนักแน่นราวกลองยักษ์ที่ทวยเทพตี ดังกึกก้องโครมครามท่ามกลางเมฆดำนั้น สะเทือนจนฟ้าดินคล้ายกำลังสั่นคลอน

เฒ่าโดดเดี่ยวที่กำลังหงุดหงิดอึ้งไป เผยรอยยิ้มที่มีความหมายลึกล้ำออกมา “น่าสนใจ เคราะห์โชคชะตาแข็งแกร่งเช่นนี้ เหมือนจะ… ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ…”

“ไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ”

บนหอดูดาวหลวง ราชครูพึมพำ ดวงตาทั้งสองลุ่มลึกยิ่งขึ้นไปอีก

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!!

ไม่นานนักสายฟ้าฟาดสว่างจ้าสายแล้วสายเล่าฉีกทึ้งเมฆดำ แสงเจิดจ้านั้นตัดเฉือนความมืดมิด ส่องสว่างฟ้าดิน หนาแน่นราวกับงูสีเงินนับหมื่นล้านกำลังเริงระบำ

มหาเคราะห์เช่นนี้พวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน จะถล่มฟ้าทลายดิน ขจัดสิ่งมีชีวิตทั้งมวลในโลกาจริงๆ!

แต่ที่ทำให้ทุกคนเหลือเชื่อก็คือ ณ ยอดภูเขาชำระจิตหลินสวินเหมือนไม่สะทกสะท้าน เอาแต่แหงนหน้าดื่มสุรา เป็นสุขยิ่งนัก

อสนีเคราะห์ที่ทำให้อกสั่นขวัญแขวนได้นั้น ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปน่ากลัวเช่นไรต่างถูกหุบเหวที่ปรากฏทั่วร่างเขากลืนกินจนสิ้น!

ชั่วขณะนั้นหลายคนต่างรู้สึกงุนงง

ต้องมีพลังปราณน่ากลัวปานไหน เชื่อมั่นในตัวเองอย่างแรงกล้าเพียงใดถึงกล้าทำเหมือนอสนีเคราะห์เต็มฟ้าไร้ตัวตนด้วยท่วงท่าผ่อนคลายสบายใจเช่นนี้

เรื่องนี้ดูน่าตกตะลึงเกินไปแล้ว!

ถึงกับพลิกการรับรู้และจินตนาการของทุกคนไป

‘มองทะลุแล้ว เข้าใจแล้ว สิ่งที่เหนี่ยวรั้งโชคชะตาไว้ก็ไม่ได้พิเศษอะไร’ ราชครูครุ่นคิด เขาพอจะรับรู้ถึงรากฐานพลังและความสามารถของหลินสวินในตอนนี้แล้ว

เฒ่าโดดเดี่ยวยิ้มเงียบๆ “อย่างนี้ถึงน่าสนใจ”

ไม่นานนัก

ไม่ว่าจะเป็นราชครูหรือเฒ่าโดดเดี่ยวต่างหรี่ตาลง สีหน้าค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง ถึงกับเคร่งขรึมขึ้นมา

ที่เหนือเวิ้งฟ้าเมฆาเคราะห์สงบลงช้าๆ เสียงอสนีบาตค่อยๆ เบาลง สายฟ้าฟาดแปรเปลี่ยนเป็นรางเลือน แต่บรรยากาศกลางฟ้าดินกลับยิ่งกดดัน!

ไม่นานนักผู้แข็งแกร่งระดับราชันบางคนก็สังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากล หน้าเปลี่ยนสีในทันใด

ด้านสรรพชีวิตในนครต้องห้ามกลับฉงนใจไม่ว่างเว้น ยังมองความลับไม่ออก ต่างนึกว่าอสนีเคราะห์ไร้เทียมทานอันใหญ่โตหาใดเทียบครั้งนี้กำลังจะปิดฉากลง

ที่จริงแล้วก็กำลังจะปิดฉากลงจริงๆ แต่ก่อนการปิดฉากนี้กลับมีอสนีเคราะห์ชวนประหวั่นน่าพรั่นพรึงถึงขีดสุดครั้งหนึ่งกำลังก่อตัว กำลังสุกงอม…

และกำลังจะมาเยือน!

ไม่นานนักฟ้าดินเงียบสงัด เมฆาเคราะห์หยุดนิ่ง สายฟ้าและเสียงฟ้าร้องมลายหายไป

ความเงียบอันแปลกประหลาดปกคลุมฟ้าดิน

พลังกดดันนั้นทำให้ผู้ฝึกปราณทุกคนต่างรู้สึกเหมือนจมน้ำหายใจไม่ออก แข็งทื่อไปทั้งตัว กำลังจะรับไม่ไหวแล้ว

ที่ยอดภูเขาชำระจิต หลินสวินที่แหงนหน้าดื่มสุราหยดสุดท้ายจนหมดโยนน้ำเต้าสุราทิ้งไป

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นฉับพลัน

อสนีเคราะห์ที่กำลังก่อตัวอยู่เหนือเวิ้งฟ้าฉายอยู่ในส่วนลึกของดวงตาดำสนิทลุ่มลึกนั้นอย่างชัดเจน แต่กลับไม่ทำให้สายตาหวั่นไหวเลยสักนิด

สวบ!

เสื้อผ้าปลิวไหว เงาร่างของหลินสวินเหยียบย่างขึ้นไปบนอากาศ

มองดูไกลๆ ก็เหมือนห้วงเหวลึกพลันเคลื่อนที่ขึ้นจากพื้นดิน เปล่งแสงมรรคเหลือประมาณ

ในตอนนี้เองที่ส่วนลึกของวังวนเมฆาเคราะห์ที่หยุดนิ่งเหนือเวิ้งฟ้า มีอสนีเคราะห์สายหนึ่งเคลื่อนออกมาอย่างเงียบเชียบ

อสนีเคราะสำแดงรูปร่างเป็นทวนศึกเล่มหนึ่ง ห้อมล้อมไปด้วยกลิ่นอายอานุภาพฟ้าอันสูงส่งไร้สิ่งใดเหนือกว่า คลุมเครือและดำมืด

ชั่วพริบตานั้นฟ้าดินอึมครึม สุริยันจันทราอับแสง

อสนีเคราะห์สายเดียวเท่านั้น กลับเหมือนเป็นตัวแทนของทวนพิพากษาแห่งเจตจำนงสวรรค์มาเยือนโลกา

ทั้งนครต่างตกตะลึง ล้วนสั่นสะท้าน

——