Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1448

“เจ้ารนหาที่ตาย!”

ทันใดนั้นเงาร่างของจ้าวซิงเย่ได้ปรากฏในสนามประลอง มือหยกกำหมัด เปลี่ยนเป็นประทับกฎเกณฑ์อริยมรรคสังหารออกไป

ตึง!

เพียงการโจมตีเดียวราวกับฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย พื้นที่แถบนี้ล้วนมีสัญญาณของการพังทลาย

ในเวลาเดียวกันนางสะบัดแขนเสื้อซ้าย พลังที่อ่อนโยนห่อหุ้มหลินสวิน เคลื่อนย้ายเขาออกจากสนามประลอง

“หึ!”

ไม่สามารถสังหารหลินสวินได้ ทำให้ใบหน้ามืดทะมึนของหนิวเจิ้นอวี่วาบแววอึมครึม การออกโจมตีของจ้าวซิงเย่ทำให้เขาตระหนักได้ว่าพลาดโอกาสไปแล้ว

“เปิด!”

เขาไม่อาจคิดอะไรมาก ยามตะโกนก็โบกมือโดยพลัน แสงดำแถบหนึ่งรวมตัว ขวางพลังหมัดของจ้าวซิงเย่ไว้

โครม!

ทั้งสองปะทะกัน แม้แต่สนามประลองอันยิ่งใหญ่ยังระเบิดออก

ทว่าสิ่งที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์คือ เขาพินิจมรรคที่ดูเหมือนโล้นเลี่ยนไม่มีพืชพรรณกลับไม่สะเทือน ไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย

เสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้นในลาน

ผู้แข็งแกร่งของค่ายจักรวรรดิต่างถอยหนี สีหน้าหวาดกลัว ทั้งโกรธทั้งตกใจ

ใครก็คิดไม่ถึงว่าในช่วงสำคัญที่กำลังจะสังหารหนิวทุนเทียน อริยะอย่างหนิวเจิ้นอวี่กลับไม่ห่วงหน้าและศักดิ์ศรี โจมตีอย่างแข็งกร้าว หมายจะสังหารหลินสวิน!

พอคิดว่าหากเมื่อครู่นี้หลินสวินหนีไม่ทันจะต้องประสบเคราะห์อย่างแน่นอน ทุกคนก็ตกใจจนเหงื่อท่วมตัว

“ต่ำช้า!”

“เป็นถึงอริยะเผ่าวัวมารทรงพลัง กลับเหยียบย่ำกฎศึกถกมรรค ช่างไม่รู้จักอายจริงๆ!”

“น่าชังนัก…!”

พวกสืออวี่ก่นด่าอย่างเดือดดาล

ห่างออกไปหนิวเจิ้นอวี่กับจ้าวซิงเย่แยกออกจากกันแล้ว สีหน้าของเขาเย็นชาและอึมครึม พูดว่า “กฎหรือ กฎก็พวกเรามิใช่หรือที่กำหนดขึ้น นับแต่นี้เป็นต้นไปยกเลิกกฎศึกถกมรรคนี่เสียก็สิ้นเรื่อง!”

“ไร้ยางอาย!”

ดวงตากระจ่างของจ้าวซิงเย่ราวกับสายฟ้า สีหน้าเยียบเย็นจนน่ากลัว นางคิดไม่ถึงว่าเพื่อหนิวทุนเทียนคนเดียว หนิวเจิ้นอวี่จะทำตามอำเภอโดยไม่เกรงกลัวใครเช่นนี้

“ฮ่าๆๆ จ้าวซิงเย่ เจ้าคงรู้ดีว่าอีกไม่นานในป่าต้นหม่อนจะมีจุดเปลี่ยนใหญ่มาเยือน ผู้แข็งแกร่งที่เข้าไปข้างในถูกกำหนดให้ต้องตัดสินแพ้ชนะกัน ในสถานการณ์เช่นนี้เจ้าคิดว่าศึกถกมรรคนี่มีความจำต้องดำเนินต่อหรือไม่”

หนิวเจิ้นอวี่หัวเราะลั่น เสียงเย็นชา “ยิ่งไปกว่านั้น แม้ข้าทำลายกฎ เจ้าจะทำอะไรข้าได้”

ยามอริยะคนหนึ่งไม่สนใจเกียรติโดยสมบูรณ์ นอกจากโกรธ ดูถูกและรังเกียจแล้ว ยังจะทำอะไรได้

ตอนนี้พวกสืออวี่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

ในศึกถกมรรคครั้งนี้ ค่ายทัพจักรวรรดิของพวกเขากำลังจะได้รับชัยชนะครั้งใหญ่อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ลบล้างความอับอายที่ผ่านมาในรวดเดียว

ใครจะคิดว่าในช่วงเวลาสำคัญท้ายสุดของศึกถกมรรคกลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

“ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!”

ผมยาวของจ้าวซิงเย่พลิ้วไหว ลงมืออย่างไม่ลังเลสักนิด

นางดูเหมือนงดงามไร้ที่ติ มีเสน่ห์เย้ายวน ทว่าหากลงมือขึ้นมากลับดุดันเผ็ดร้อนอย่างที่สุด การกระทำยิ่งเด็ดขาด ไม่เยิ่นเย้อเลยสักนิด

ตูม!

กฎเกณฑ์อริยะมรรคสีม่วงที่น่ากลัวปรากฏบนเงาร่างอ่อนช้อยงดงามของจ้าวซิงเย่ ศักดิ์สิทธิ์เคร่งขรึม กลิ่นอายสะเทือนเก้าสวรรค์

พร้อมๆ กับที่นางก้าวเดิน ปักษาเพลิงสีม่วงตัวหนึ่งโฉบออกมา กางปีกร้องเสียงกระจ่าง เจิดจ้าบาดตา แปลงมาจากพลังกฎเกณฑ์อริยมรรคที่บริสุทธิ์ทั้งหมด

การโจมตีระดับนั้น ทุกคนเห็นแล้วต่างอึ้งจนพูดไม่ออก จิตใจสั่นสะท้าน

“คิดว่าจะกลัวเจ้าหรือ”

ในเสียงตะโกนร่างของหนิวเจิ้นอวี่แสงศักดิ์สิทธิ์เพิ่มพูน อานุภาพทะลวงฟ้า ทำให้เมฆแปดทิศยุบตัว ความรุนแรงของกลิ่นอายถึงขั้นทำเอารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องและรู้สึกเล็กจ้อยขึ้นมา

ตูม!

การต่อสู้ปะทุขึ้นแล้ว

นี่คือศึกอริยะที่แท้จริง น่ากลัวเกินไปแล้ว หลินสวินพาพวกสืออวี่ถอยออกจากพื้นที่แห่งนี้และหลบไปไกลทันที

แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ มองอริยะเข่นฆ่ากันจากไกลๆ ทุกคนยังคงขวัญหนีดีฝ่ออดกลัวไม่ได้

พลังของระดับอริยะ น่ากลัวเกินไป!

“ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ครั้งนี้หนิวเจิ้นอวี่ไม่รอดแน่!”

ดวงตาดำของหลินสวินวาบวาว

เขาไม่ได้ปลอบใจ แต่มั่นใจในตัวจ้าวซิงเย่อย่างยิ่ง

“เจ้าหนุ่ม อย่าพูดอย่างมั่นใจเกินไป ตอนนี้จ้าวซิงเย่เองก็ไม่มีเวลาห่วงอย่างอื่น พวกเจ้า… คงต้องตายก่อนแล้ว”

เสียงที่เย็นชา แก่ชรา แหบพร่าเสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน

ห้วงอากาศในบริเวณที่ห่างออกไปปรากฏเงาร่างชายชราชุดดำที่ผอมซูบ ทั้งร่างของเขาเหมือนเงามืด ปกคลุมด้วยแสงสีดำทั่วร่าง ทำให้คนยากจะเห็นรูปลักษณ์ของเขา

แต่แวบแรกที่เห็นเขา ในหัวของพวกหลินสวินปรากฎความคิดหนึ่งโดยไม่ได้นัดหมาย…

พ่อมดอริยะโลหิตทมิฬแห่งค่ายทัพพ่อมดเถื่อน!

“เป็นเขา!”

พวกสืออวี่ตกใจจนหน้าเสีย หัวใจตกไปอยู่ตาตุ่ม สั่นไปทั้งตัว

รู้สึกได้รางๆ ว่านี่เหมือนเป็นกลอุบาย ทันทีที่ศึกอริยะเริ่มขึ้น พ่อมดอริยะโลหิตทมิฬนี่ก็ปรากฏตัวทันที ไม่เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เหมือนวางแผนไว้นานแล้ว!

“พี่หนิว เจ้าตั้งใจต่อสู้ รอข้าฆ่าเจ้าพวกนี้ได้เมื่อไหร่ค่อยไปฆ่าจ้าวซิงเย่พร้อมกับเจ้า”

เสียงของพ่อมดอริยะโลหิตทมิฬแหบพร่า เผยความเย็นเยียบไร้จำกัด ทันใดนั้นพื้นที่แถบนี้พลันมืดมน

อานุภาพอริยมรรคที่น่ากลัวจนไม่สามารถเปรียบเทียบได้สายหนึ่งแผ่ออกมา

“ที่แท้พวกเจ้าก็ร่วมมือกันตั้งนานแล้ว!”