Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1449

ครู่หนึ่งหลังจากนั้น

พ่อมดอริยะโลหิตทมิฬอดหงุดหงิดไม่ได้

เขามาคราวนี้เป้าหมายที่สำคัญคือช่วยหนิวเจิ้นอวี่ แล้วสังหารจ้าวซิงเย่ด้วยกัน เช่นนี้ค่ายจักรวรรดิก็จะสลายไปด้วย

เขาไม่อยากเสียเวลากับมดปลวกอย่างหลินสวินมากเกินไปหรอกนะ

“เด็กเมื่อวานซืน เจ้าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

ตอนที่จับได้แต่เงาร่างของหลินสวินได้อีกครั้ง พ่อมดอริยะโลหิตทมิฬส่งเสียงตะโกน พลันเรียกค้อนกระดูกขาวด้ามหนึ่งออกมากระแทกลงไปอย่างแรง

โครม!

กลิ่นอายอริยมรรคน่าสะพรึงปรากฏบนค้อนกระดูกขาว พอกระแทกลงไปภูผาธาราในรัศมีร้อยลี้ระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ในบัดดล

ไม่ว่าจะเป็นภูเขา หิน ต้นไม้ใบหญ้า ล้วนถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด!

ควรรู้ว่าสมรภูมิกระหายเลือดในตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยกฎเกณฑ์ฟ้าดินที่แข็งแกร่งอย่างที่สุด สรรพสิ่งกลางฟ้าดินล้วนยากจะถูกตีให้ละเอียด

แต่การโจมตีนี้ของพ่อมดอริยะโลหิตทมิฬ กลับทำให้ภูผาธาราในระยะร้อยลี้กลายเป็นความว่างเปล่า!

จากเรื่องนี้ก็สามารถเห็นถึงความน่ากลัวของอริยะแท้แล้ว

ครั้งนี้ตอนที่หลินสวินหลบหนีก็เกือบจะถูกกระแทกโดนจนดับสลายไปในนั้น อดตกใจจนเหงื่อท่วมตัวไม่ได้ ไม่กล้าคิดถึงเรื่องอื่นอีก

ก่อนหน้านี้เขาสังหารอริยะแท้มาไม่น้อย แต่นั่นล้วนยืมพลังของจิตสถูปปลิดชีพ

ตอนที่เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดเฒ่าเช่นนี้โดยลำพังจริงๆ ด้วยพลังของเขายังไม่เพียงพอ

ตูม! ตูม! ตูม!

ในเวลาหลังจากนั้นพ่อมดอริยะโลหิตทมิฬราวกับคลั่งอย่างไรอย่างนั้น เรียกค้อนกระดูกขาวออกมาอย่างต่อเนื่อง ภูเขาแต่ละลูกถูกกระแทกจนแหลกละเอียด แม่น้ำแต่ละสายถูกตัดขาด แม้แต่พื้นดินยังเป็นรูพรุน

เหตุผลง่ายมาก ด้วยฐานะและระดับของเขา คนที่แข็งแกร่งกว่ารังแกคนที่อ่อนแอกว่าก็น่าอายพอแล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่สามารถจัดการหลินสวินได้เสียที นี่ทำให้เขาเองก็ใบหน้าอึมครึมเล็กน้อย อับอายจนขึ้งโกรธ

แต่สถานการณ์ของหลินสวินเริ่มแย่ลง

ท่ามกลางเวลาที่ผ่านเลยไป พลังชีวิต จิตวิญญาณ และสารกายในร่างเขากำลังสูญเสียไปอย่างรุนแรง ยืนหยัดได้อีกเพียงครึ่งเค่อ!

……

ในเวลาเดียวกันตรงหน้าเขาพินิจมรรค ดวงตากระจ่างของจ้าวซิงเย่ที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดวาบประกายเย็นเยียบ คว้าโอกาสเสี้ยวหนึ่ง

ทันทีที่พลิกฝ่ามือก็ปรากฏขวดหยกมันแพะที่สูงไม่กี่ชุ่นใบหนึ่ง

“หืม?”

หนิวเจิ้นอวี่ที่โจมตีเข้ามานัยน์ตาหดรัด ความรู้สึกอันตรายผุดขึ้นในใจ เพียงแต่ตอนที่เขาเตรียมจะตอบสนอง

ตูม!

ในปากขวดหยกมันแพะนั่น พลังอริยมรรคน่ากลัวพรั่งพรู รวมตัวเป็นทวนราวกับของจริง

เพียงแค่อานุภาพก็กดดันฟ้าดินผืนนี้จนครวญคร่ำโดยพลัน

“แย่แล้ว!”

สีหน้าของหนิวเจิ้นอวี่เปลี่ยนไปทันที แต่หนีไม่ทันแล้ว ทำได้เพียงฝืนปะทะเต็มกำลัง แกว่งทวนสามง่ามสีม่วงในมือสุดพลัง

สมบัติชิ้นนี้มาจากมือของหนิวทุนเทียน เป็นสมบัติที่เขาให้หนิวเจิ้นไว้ใช้แต่แรกอยู่แล้ว

เมื่ออยู่ในมือหนิวเจิ้นอวี่ จึงสำแดงอานุภาพของสมบัติอริยะชิ้นนี้ออกมาได้อย่างเต็มที่

ปัง!

ทวนของจ้าวซิงเย่และทวนวงเดือนปะทะกัน เพียงแค่ชั่วพริบตาก็ถูกซัดจนหลุดมือไป

และข้อมือของหนิวเจิ้นอวี่เกือบจะถูกสะเทือนจนแตกร้าว ถูกพลังที่น่าหวั่นหวาดอย่างที่สุดโจมตีทั้งตัว ล้มลงอย่างแรง

พรวด!

ในระหว่างนี้เขาถึงขั้นกระอักเลือดออกมา!

“เฉือน!”

จ้าวซิงเย่ไล่ตามไป คว้าโอกาสที่หายากอย่างที่สุดนี้ ดาบศึกสีเงินที่กำอยู่ในมือฟันลงไปอย่างรวดเร็ว

เสียงตูมดังขึ้น การฟันนี้แม้ถูกหนิวเจิ้นอวี่ขวางไว้ได้ แต่กลับซัดจนเขากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

และจ้าวซิงเย่กดดันทุกฝีก้าว ไม่ให้โอกาสเขาหายใจแม้แต่น้อย แกว่งดาบเข่นฆ่า ปราณดาบกวาดล้างจักรวาลพุ่งทะลวงสิบทิศ ทำให้ภูผาธาราล้วนทับแสง

ปังๆๆ!

ในกระแทกราวกับสายฟ้าระเบิดถี่ยิบ หนิวเจิ้นอวี่เสียเปรียบโดยสิ้นเชิงแล้ว ถูกไล่สังหารจนถอยต่อเนื่อง มุมปากมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

ใบหน้าที่ดำคล้ำเต็มไปด้วยความตะลึง

ก่อนหน้านี้ในการดวลกับจ้าวซิงเย่ เขาถึงขั้นได้เปรียบกว่าเล็กน้อย

แต่เพราะพลังของขวดหยกมันแพะนั่นทำให้ทุกอย่างเกิดการพลิกผัน ทำให้เขาเสียเปรียบ ถูกกำราบไว้โดยสมบูรณ์ บาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง

จวบจนกระทั่งตอนนี้ หนิวเจิ้นอวี่ยังคิดไม่ตกว่าขวดหยกมันแพะนั่นเป็นสมบัติระดับใด ถึงได้มีพลังที่น่ากลัวขนาดนี้

ความรู้สึกนั่นราวกับเผชิญการขนาบโจมตีจากอริยะแท้สองคน!

แต่เขาไม่มีเวลาคิดมากแล้ว

ตูม!

หลังจากการปะทะรุนแรงไร้ที่เปรียบอีกครั้ง หนิวเจิ้นอวี่เพียงรู้สึกว่าอวัยวะภายในเจ็บปวดรุนแรง ภาพตรงหน้ามืดลง

นี่ทำให้เขาลนลาน ถึงขั้นเริ่มก่นด่าในใจ เหตุใดจนตอนนี้พ่อมดอริยะโลหิตทมิฬยังไม่มาช่วยอีก

หรือเจ้าเฒ่านี่ยังคิดจะคว้าประโยชน์จากความขัดแย้งของคนอื่นอีกหรือ

ปัง!

ไม่นานหนิวเจิ้นอวี่ก็ถูกฟันจนร่วงหล่นจากกลางอากาศสู่พื้นอย่างรุนแรง ใบหน้ามอมแมม ร่างสั่นน้อยๆ ขึ้นมาเพราะความเจ็บปวด

แต่ก็ทำให้เขาคว้าโอกาสพุ่งขึ้นมาได้ในที่สุด เคลื่อนผ่านห้วงอากาศ

“คิดจะไปหรือ”

ในดวงตากระจ่างของจ้าวซิงเย่มีไอสังหารน่ากลัวพวยพุ่ง ในมือไม่รู้มีคันธนูกระดูกขาวที่ดุร้ายหยาบหนาเพิ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ สายธนูที่แดงสดราวกับเลือดถูกง้างจนตึง

ลูกศรดำสนิทดอกหนึ่งพาดอยู่บนสายธนู ไอดุร้ายที่ไม่สามารถอธิบายได้แผ่ออกจากคันธนูกระดูกขาวนั่น ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี

ถึงขั้นมีปรากฏการณ์ประหลาดน่ากลัวอย่างลมพายุพัดม้วน อริยะตะโกนอย่างโศกเศร้า เทพมารร่ำไห้เป็นสายเลือดปรากฏอยู่กลางฟ้าดินรางๆ

ธนูวิญญาณไร้แก่นสาร ศรนภาคราม!

“แย่แล้ว!”

พริบตานั้นหนิวเจิ้นอวี่สังเกตเห็นว่าท่าไม่ดี ตกใจจนหน้าเสีย จิตวิญญาณรับรู้ถึงความน่ากลัวและเจ็บแปลบ

เขาหนีอย่างสุดกำลังโดยไม่ลังเลใดๆ