Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1457

ส่วนลึกกลางป่าหม่อน ตำหนักเก่าแก่ที่ตั้งตระหง่านกลางฟ้าดินแผ่กลิ่นอายไพศาล ประหนึ่งสง่างามเป็นอมตะ สูงส่งหนึ่งเดียวอย่างไรอย่างนั้น

บันไดหินสีเขียวเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าขั้นดุจดั่งบันไดสวรรค์มหามรรค เริ่มจากพื้นดินยืดขยายขึ้นไปสู่หน้าประตูใหญ่ของตำหนักเก่าแก่แห่งนั้น

บนเวิ้งฟ้าละอองแสงมงคลมงคลพร่างพรม ส่องสะท้อนจนตำหนักนี้เป็นเหมือนวิมานสถานแห่งปวงเทพ!

เพียงแต่เวลานี้เบื้องหน้าบันได้หินนั้นกลับมีการต่อสู้ดุเดือดปะทุขึ้น

ตูม!

กฎเกณฑ์มหามรรคน่าสะพรึงประหนึ่งรุ้งเทพคดเคี้ยว กึกก้องไม่หยุด สะเทือนเก้าสวรรค์

จ้าวหยวนจี๋ จักรพรรดินี จ้าวไท่ไหล เจ้าสำนักสำนักมฤคมรกตกำลังประสบกับการบุกโจมตีที่หลั่งไหลมาจากสี่ทิศแปดทาง

คู่ต่อสู้ของพวกเขาคือผู้แข็งแกร่งค่ายพ่อมดเถื่อนซึ่งนำโดย ‘อูจิ่วฉง’ และผู้แข็งแกร่งพันธมิตรหมื่นเผ่าที่นำโดย ‘จวี้เทียนสิง’

ยิ่งกว่านั้นยังมีบรรดาสิ่งมีชีวิตน่าสะพรึงซึ่งปักหลักจำศีลอยู่กลางป่าต้นหม่อน อย่างเช่นเจียวหลงที่ลำตัวสีเขียวมรกตเหมือนหยกตัวหนึ่ง มดสำริดที่ตัวใหญ่เหมือนลูกวัว…

แต่ละตัวล้วนมีพลังต่อสู้น่าสะพรึงระดับกึ่งจักรพรรดิทั้งสิ้น!

หรือกล่าวได้ว่า หากไม่มีอานุภาพระดับกึ่งจักรพรรดิก็ไม่มีทางเข้าร่วมการรบราฆ่าฟันที่เรียกได้ว่าสะเทือนฟ้าดินนี้ได้เลย

พรวด!

ในการต่อสู้ ดวงหน้างดงามของจักรพรรดินีซีดขาว ริมฝีปากกระอักเลือดออกมา เงาร่างเพรียวยาวสั่นเล็กน้อยระลอกหนึ่ง

ไกลออกไปอูจิ่วฉงสีหน้าเลือดเย็น “จ้าวหยวนจี๋ เจ้ายังจะดึงดันสู้อยู่อีกหรือ ผู้หญิงของเจ้าใกล้จะตายแล้ว!”

เสียงดั่งฟ้าร้อง ทำให้ห้วงอากาศแหวกเปิด

อูจิ่วฉงสวมชุดหนังสัตว์ ผมเผ้าหนวดรกรุงรัง ผิวกายสีทองแดง ทุกอณูผิวหนังล้วนประทับลวดลายมหามรรคลึกลับ กลิ่นอายเทียมฟ้าน่าสะพรึง

เขากุมทวนศึกกระดูกขาวเล่มหนึ่ง พลังโจมตีรุนแรงดุดัน แค่โจมตีลวกๆ ก็มีพลานุภาพน่าสะพรึงเผาผลาญนิรันดร์กาล ดับมอดจักรวาล

ก่อนหน้านี้จักรพรรดินีเพิ่งถูกเขาโจมตีบาดเจ็บ!

“เฮอะ ใครจะตายยังไม่รู้ชัด!”

จักรพรรดินีแค่นเสียงเย็น

“น่าขัน จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้จักถอย เช่นนั้นก็จะให้พวกเจ้าได้สมใจ!”

อีกด้านหนึ่งจวี้เทียนสิงทะยานอากาศเข้ามา เขาสวมชุดคลุมเขียว โครงหน้าหล่อเหลาสง่างามราวกับชายหนุ่ม แต่นัยน์ตากลับมีลำแสงเทพที่ชวนสยองหาใดเปรียบไหลเวียน

พร้อมๆ กับการก้าวย่างของเขา ห้วงอากาศพังครืนแหวกออก พลังกฎเกณฑ์สายแล้วสายเล่าหลอมรวมเป็นบัวเขียว แผ่ครอบรอบกายเขา โปรยละอองดุจเทพเซียน

แต่พลังโจมตีของเขากลับน่ากลัวหาใดเปรียบ ทุกครั้งที่โจมตีล้วนมีละอองแสงเต็มฟ้าโปรยปรายกลายเป็นปราณดาบพันฉื่อ ฟาดฟันลงมามากมายหนาแน่น

การโจมตีระดับนั้นเพียงพอจะกวาดล้างอริยะคนหนึ่งได้เลยทีเดียว!

จ้าวไท่ไหลฝืนต้านสุดกำลัง กลับถูกซัดจนเลือดลมตีกลับ ส่งเสียงอึดอัดในลำคอ สีหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาว

“พวกเจ้าไม่รู้สึกอับอายบ้างหรือ”

เจ้าสำนักมฤคมรกตที่อยู่ใกล้ๆ เข้ามาช่วยเหลือ สีหน้าเขียวคล้ำ ส่งเสียงคำรามยาว อาภรณ์โบกสะบัด เงาร่างซูบผอมแผ่กลิ่นอายไพศาลทะยานฟ้าออกมา อานุภาพสุดหยั่ง

“ล้วนทำไปเพื่อแย่งชิงจุดเปลี่ยนใหญ่ครานี้ทั้งนั้น ยังจะพูดถึงเรื่องอับอายอะไรกัน ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรจ้าวหยวนจี๋ก็ต้องตาย!”

อูจิ่วฉงสีหน้าเลือดเย็น

ยามสนทนาพวกเขาก็รบราดุเดือด ไล่ต้อนจ้าวหยวนจี๋และจักรพรรดิเข้าไปในวงล้อม

“พูดพล่ามให้น้อยๆ หน่อย รีบฆ่าเขาเร็ว!”

เจียวหลงสีเขียวมรกตตัวนั้นส่งเสียงเยียบเย็น ร่างกายของมันกลายเป็นมังกรเขียวยาวสิบกว่าจั้งเหมือนในตำนาน บุกโจมตีลวกๆ ก็สามารถจมภูผาธารา บดขยี้กวาดล้าง น่ากลัวถึงที่สุด

ส่วนอีกด้านมดสำริดตัวใหญ่เท่าลูกวัวกวัดแกว่งขาหน้าที่คมกริบเหมือบดาบ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่พูดไม่จา แต่พลังโจมตีของมันดุดันกร้าวแกร่ง อำมหิตโหดเหี้ยมเป็นที่สุด

“พวกต่ำช้า อาศัยแค่พวกเจ้ายังคิดเพ้อพกจะบรรลุจักรพรรดิรึ ไม่มีวันซะหรอก!”

จ้าวไท่ไหลโมโหจนสบถด่ายกใหญ่

แต่จริงๆ แล้วในใจกลับวิตกกังวลหาใดเปรียบ

พวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บกันหมด ตกอยู่ในสภาพคับขันอันตราย หากสู้ต่อไปเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะบรรลัยวายวอดที่นี่กันหมด

“ไท่ไหล ไม่ต้องเปลืองน้ำลายกับพวกเขา สู้เถิด แม้ว่าผลสุดท้ายจะต้องตาย แต่ก็ต้องลากพวกมันสองสามคนร่วมชะตาไปด้วย”

อาภรณ์สีม่วงของจ้าวหยวนจี๋โบกสะพัด สีหน้าเยือกเย็น อานุภาพที่แผ่จากทั่วร่างสะท้านชั้นฟ้า แข็งแกร่งอย่างที่สุด

ลัญจกรสีทองทรงสี่เหลี่ยมชิ้นหนึ่งถูกเขาเรียกออกมา แผ่อานุภาพประหนึ่งสยบทั่วหล้า กำราบสิบทิศ

พลังโจมตีของเขาสงบเยือกเย็น ดูคล้ายไม่กร้าวแกร่ง แต่เขาคนเดียวกลับต้านการบุกของกึ่งจักรพรรดิหลายคนได้!

ได้ยินคำพูดของจ้าวหยวนจี๋ พวกอูจิ่วฉง จวี้เทียนสิงไม่มีใครไม่หนาวเยือกในใจ หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย จากนั้นพวกเขาก็แค่นเสียงเย็นออกมา สีหน้ายิ่งเยียบเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ

พลังโจมตีก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ต้องฆ่าจ้าวหยวนจี๋ให้ได้!

ตูมโครมๆ!

การต่อสู้น่าสะพรึงขึ้นทุกขณะ

ตะวันจันทรา ณ ที่นี้ดับแสง ฟ้าดินมืดหมอง พลังมหามรรคน่าสะพรึงประหนึ่งธารดาราเก้าสวรรค์ หอบม้วนแผ่กว้างทั่วลาน

การรบพุ่งระดับนี้ถือว่ายังดีที่เกิดใกล้ๆ กับตำหนักเก่าแก่แห่งนี้ หากเกิดที่โลกภายนอก ผลลัพธ์ความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นย่อมไม่อาจจินตนาการได้

อย่างไรเสียกึ่งจักรพรรดิก็อยู่เหนือราชันอริยะ!

บุคคลน่าสะพรึงระดับนี้แค่ดีดนิ้วก็ทำลายภูผาธารา ซัดจักรวาลสะเทือน ตัวคนเดียวสามารถเหยียบโลกฝั่งหนึ่งให้แบนราบ!

และตอนนี้กึ่งจักรพรรดิกลุ่มหนึ่งกำลังประมือกัน!

กล่าวอย่างไม่เกินจริง เวลานี้แม้จะเป็นอริยะ มหาอริยะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ หากถูกควันหลงการต่อสู้กวาดผ่าน ก็ย่อมไม่มีทางรอดชีวิตกลับไปอย่างแน่นอน

ส่วนราชันอริยะก็ต้องบาดเจ็บจนถอยหนี!

พรวด!