Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1477

ต้องจากไปแล้ว…

ใต้ท้องฟ้ายามราตรี หลินสวินเอนตัวบนยอดต้นสนโบราณกร้านโลกบนหน้าผายอดเขาต้นหนึ่งเพียงลำพัง ศีรษะหนุนแขนทั้งสอง ท่าทางเกียจคร้าน ลมภูเขาพัดมาตีสาบเสื้อกับผมยาวสีดำขึ้นไป

ไกลออกไปทะเลเมฆกำลังแปรปรวนพลุ่งพล่านใต้แสงดาวรัตติกาล บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด

สองขุมอำนาจใหญ่อย่างทัพพ่อมดเถื่อนกับพันธมิตรหมื่นเผ่าล่มสลายไม่ฟื้นคืนไปนานแล้ว

จุดเปลี่ยนใหญ่ที่อยู่ในป่าต้นหม่อนก็ปิดฉากลงแล้ว พวกจ้าวหยวนจี๋ต่างได้ในสิ่งที่ปรารถนา จากไปยังทางเดินโบราณฟ้าดาราพร้อมกับชายหนุ่มจักจั่นทอง

แม้แต่สองอริยะหนิวเจิ้นอวี่และพ่อมดอริยะโลหิตทมิฬยังถูกปลิดชีพ

และสำหรับหลินสวินแล้ว มรรคาทั้งสามสายอย่างหลอมกาย หลอมปราณและหลอมจิตต่างทะลวงถึงระดับอมตะเคราะห์ด่านเก้า ทั้งทำลายเคราะห์มรรคตัดขาดไปได้อย่างราบรื่น ขจัดอุปสรรคทั้งหมดก่อนบรรลุอริยะได้โดยสมบูรณ์

พอตรองดู การเดินทางมาสมรภูมิกระหายเลือดคราวนี้ก็ได้เวลาจากไปแล้วจริงๆ

ทว่าในใจหลินสวินกลับกลัดกลุ้มอยู่บ้าง

เขาหยิบเอาน้ำเต้าสุราออกมา นอนจิบเบาๆ อึกหนึ่งบนยอดต้นไม้ที่หน้าผา

หลินสวินออกจะพะวงกับญาติมิตรตระกูลหลินภูเขาชำระจิตเหล่านั้น

จากไปคราวนี้ก็ต้องไปดินแดนรกร้างโบราณอีกครั้ง เข้าร่วมการต่อสู้แห่งเก้าดินแดน ภายหน้ายังไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะได้กลับไปอีกครั้ง

‘ยังดีที่ก่อนมาสมรภูมิกระหายเลือดคราวนี้ เรื่องที่ควรฝากฝังก็จัดการไว้แล้ว ภายหน้าขอเพียงข้าหลินสวินไม่ตาย ตระกูลหลินก็ไม่มีทางสูญสิ้นล่มสลาย…’

ครู่ใหญ่หลินสวินเอ่ยพึมพำในใจ

ในส่วนลึกของดวงตาเขามีแววสงบนิ่งหนักแน่นไหวเคลื่อน

นี่ก็คือหนทางแห่งการแสวงมรรค

ยิ่งเดินสูงขึ้นไปก็ยิ่งห่างออกมาจากสิ่งเหนี่ยวรั้งในอดีตบางอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ

ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรี ในค่ายภูเขาเมฆาครามแสงโคมสว่างไปทั่ว เสียงอึกทึกจอแจเซ็งแซ่ไปในอากาศ ผู้คนมากมายรวมตัวกันดื่มสุราสนทนาพาที

“คราวนี้หากไม่มีคุณชายหลินต้านทานคลื่นคลั่ง ทัพจักรวรรดิของเราจะมีโอกาสกวาดล้างขุมอำนาจ เหยียบย่ำอีกสองทัพให้มลายหายไปได้อย่างไร”

“สาแก่ใจจริงเชียว รอกลับไปจักรวรรดิคราวนี้ ข้าจะต้องเอาเรื่องใหญ่ที่คุณชายหลินทำป่าวประกาศออกไปให้ทุกคนในใต้หล้าจารึกนามอันยิ่งใหญ่ของคุณชายหลินไว้!”

“ใช่ คุณชายหลินเป็นถึงผู้มีพระคุณใหญ่หลวงของพวกเราจริงๆ ภายหน้าในจักรวรรดิ ใครกล้าเป็นศัตรูกับตระกูลหลินบนภูเขาชำระจิต คนผู้นั้นก็ต้องเห็นดีกับพวกเราแล้ว!”

……

พอได้ยินเสียงสนทนาเหล่านี้ มุมปากของหลินสวินก็ยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ จากนั้นก็แหงนหน้าดื่มสุราในน้ำเต้าจนหมด ลุกขึ้นจากยอดต้นไม้แล้วลงมาที่พื้นอย่างรวดเร็ว

ในเมื่อไม่ใช่การจากเป็นจากตาย ย่อมไม่ถือเป็นการจากลาอย่างแท้จริง

จากไปครั้งนี้ วันหน้าย่อมมีช่วงเวลาที่ได้พบกัน!

หลินสวินเอามือไพล่หลัง หันตัวเข้าไปในเรือนของตน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ท่ามกลางสายตามองส่งของเหล่าผู้แข็งแกร่งจักรวรรดิอย่างจ้าวซิงเย่ สืออวี่ หนิงเหมิง หลี่ตู๋สิง เย่เสี่ยวชี

อาหูขับเคลื่อนเรือบัวสีเขียวลำหนึ่ง พาหลินสวิน จ้าวจิ่งเซวียน และเจ้าคางคกทะลวงห้วงอากาศจากไป

“รักษาตัวด้วย!”

ในดวงตาของพวกสืออวี่มีแววเจ็บปวดและกังวลใจไหวเคลื่อนอย่างอดไม่ได้

จากกันคราวนี้ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะได้กลับมารวมตัวกันอีก

“รักษาตัวด้วย!”

สีหน้าจ้าวซิงเย่เจือแววตั้งตาคอย

นางเชื่อมั่นว่าด้วยรากฐานพลังและความสามารถของหลินสวิน ความสำเร็จในภายหน้าย่อมไม่มีที่สิ้นสุด

“รักษาตัวด้วย!”

ผู้แข็งแกร่งจักรวรรดิในค่ายเหล่านั้นต่างมีอารมณ์ความรู้สึกมากมาย ใจหายยิ่งนัก

ได้ทำความรู้จักกับหลินสวิน ย่อมเป็นจุดสำคัญราวแต้มสีเน้นหนักในชีวิตการฝึกปราณของพวกเขา ไม่อาจลืมเลือนได้ดุจรอยประทับ

‘รักษาตัวด้วย!’

หลินสวินก็กำลังเอ่ยอยู่ในใจ

การไปดินแดนรกร้างโบราณคราวนี้ เขาขยับเพราะการต่อสู้แห่งเก้าดินแดน เคลื่อนไหวเพื่อบรรลุมกุฎอริยะ!

……

ณ แดนชัยบูรพาในดินแดนรกร้างโบราณ

กลางภูเขาลูกใหญ่อันโอฬารลูกหนึ่ง

วิ้ง!

พร้อมๆ กับคลื่นห้วงอากาศอันพิสดารระลอกหนึ่ง ห้วงอากาศแถบนั้นพลันระเบิดออกราวกับผืนผ้าถูกฉีกขาด

จากนั้นเรือบัวสีเขียวลำหนึ่งก็ทะลุความว่างเปล่าออกมา

“ข้ากลับมาอีกแล้ว!”

สายตาเจ้าคางคกทอดมองไปไกลรอบทิศ รู้สึกถึงกลิ่นอายกฎเกณฑ์ฟ้าดินที่ต่างจากโลกชั้นล่างโดยสิ้นเชิง ทันใดนั้นก็สีหน้ายินดีปรีดา หัวเราะร่าขึ้นมา

หลินสวินกับจ้าวจิ่งเซวียนยิ้มสบตากัน กลับมาแล้วจริงๆ

พอคิดดู เข้าไปยังโลกชั้นล่างคราวนี้ เดิมพวกเขาคิดจะใช้เวลาสิบปีตั้งใจฝึกปราณที่โลกชั้นล่าง แต่แผนการก็ไล่ตามการเปลี่ยนแปลงไม่ทัน ตอนนี้เพิ่งผ่านไปสองปีเท่านั้น พวกเขาก็เหยียบย่างเขามาในดินแดนรกร้างโบราณอีกครั้ง

“ทุกคน ข้าทำได้เพียงส่งพวกเจ้าถึงตรงนี้”

อาหูเอ่ยปากในทันใด นางสวมชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนทั้งตัว คิ้วงามโค้งมน ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ดวงตาเปล่งประกายมีชีวิตชีวากลมโตน่าเอ็นดู ในท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์อันผุดผ่องมีเสน่ห์ดึงดูดจิตวิญญาณ

“เจ้ายังจะกลับไปโลกชั้นล่างหรือ”

หลินสวินประหลาดใจนัก

“ใช่ รอการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนเปิดฉาก ข้าจะกลับมาพบกับพวกเจ้าอีก”

อาหูยิ้มละไมพยักหน้า

นางส่งป้ายคำสั่งเซียนเหินชิ้นหนึ่งให้หลินสวิน “ทุกคน ลาล่ะ”

พูดจบนางก็ขับเรือบัวสีเขียวลำนั้นทะลุอากาศออกไป