Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1493

บรรยากาศภายในห้องโถงอึดอัด พาให้หายใจไม่ออก

ดินแดนรกร้างโบราณของพวกเจ้าจะเอาอะไรมาสู้กับพวกเราแปดดินแดน

คำถามที่บีบบังคับกันเช่นนี้ ทำให้ผู้อาวุโสหอฤทธิ์เทพทุกคนสีหน้าไม่น่าดู อัดอั้นอย่างที่สุด

ชือเชียนชิวเห็นเช่นนี้ หว่างคิ้วพลันเผยความดูถูก

ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดที่ผ่านไป พวกคนที่อยู่รอดในดินแดนรกร้างโบราณเหล่านี้ก็ยังนิสัยขี้ขลาดไม่เอาไหน!

เป็นตอนนี้เองที่ท่านเซิ่นเผยยิ้ม ผายมือออกไปทำท่า ‘เชิญ’

ไม่ได้พูดอะไร

แต่ความหมายชัดเจนหมดจด!

ชือเชียนชิวอึ้งไปก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็อัดอั้นจนหน้าแดง ออกจะแขวนหน้าไว้ไม่อยู่นัก พูดเสียงต่ำลึก

“คิดจะรนหาที่ตายจริงๆ หรือ”

เสียงแฝงความโกรธ เหี้ยมโหดหาใดเปรียบ

ท่านเซิ่นเก็บมือพูดอย่างราบเรียบ “เจ้าเป็นแขก พวกเราให้เกียรติเจ้า หากยังดื้อดึงไม่ไป อย่าหาว่าพวกเราปิดประตูตีหมา”

“ปิดประตูตีหมาหรือ”

ชือเชียนชิวลุกพรึ่บ สายตาสาดประกายศักดิ์สิทธิ์ เขาเป็นถึงกึ่งจักรพรรดิ มาเยือนดินแดนรกร้างโบราณในฐานะทูตเพื่อเจรจา ตอนนี้กลับถูกมองว่าเป็น ‘หมา’!

นี่ไม่ใช่การตบหน้าต่อหน้า แต่กำลังดูหมิ่นเขา

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาพลันอึมครึมอย่างที่สุด ไอสังหารพวยพุ่ง

ท่านเซิ่นเหมือนมองไม่เห็น พูดเรียบๆ ว่า “หากเจ้าอยากลงมือ ข้าก็จะเล่นด้วย อย่างมากก็ตีขาหมาของเจ้าให้หัก เคาะกะโหลกหมาให้แหลก จากนั้นข้าจะส่งพวกเจ้ากลับไปด้วยตัวเอง”

“เจ้ากล้า!”

ชือเชียนชิวเดือดดาล เผ้าผมหนวดเคราตั้งชัน

ปัง!

ครู่ต่อมาไม่เห็นท่านเซิ่นลงมือ ร่างกายของชือเชียนชิวก็ราวกับถูกคนยกขึ้น จากนั้นกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง ทำเอาทั้งโถงใหญ่ยังสั่นขึ้นคราหนึ่ง

ทุกคนในห้องโถงตกใจ มีเพียงท่านเมี่ยวเสวียนที่ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า ศิษย์พี่ของเขาเป็นสุภาพชนถ่มตนที่จิตใจดี อ่อนโยนอย่างยิ่ง

แต่ยามเผชิญหน้าศัตรู ศิษย์พี่กลับเป็นคนที่เย็นชา แข็งกร้าว และเผด็จการที่สุด!

ก็เหมือนตอนนี้

ชือเชียนชิววิงเวียนศีรษะ ร่างกายนอนคว่ำกับพื้น สีหน้าแข็งทื่อ ราวกับคิดไม่ถึงว่าท่านเซิ่นจะกล้าลงมือจริงๆ

จากนั้นเขาก็เห็นท่านเซิ่นเลิกแขนเสื้อขึ้น เดินหน้าเข้ามาและสั่งว่า “ปิดประตู เริ่มตีหมา ทูตคนหนึ่งเท่านั้น เห่าอยู่ในหอฤทธิ์เทพของพวกเราหลายวันขนาดนี้ ช่างใจกล้าคับฟ้า ไม่ตีขาหมาของเขาให้หัก หอฤทธิ์เทพของพวกเรายังจะมีหน้ายืนตระหง่านในดินแดนรกร้างโบราณอีกหรือ”

พวกท่านเมี่ยวเสวียนอดยิ้มไม่ได้ สายตาไม่เป็นมิตร

ก่อนหน้านี้พวกเขาอัดอั้นและอดทนมานานเกินไปแล้ว!

ชือเชียนชิวหน้าเปลี่ยนสีไปกะทันหัน ตะโกนอย่างเดือดดาล “พวกเจ้ารู้ผลที่จะตามมาของการกระทำนี้หรือไม่ พวกเจ้ารับไหวหรือ…”

ปัง!

ท่านเซิ่นเดินขึ้นหน้า หมัดหนึ่งกระแทกใส่หน้าอีกฝ่าย การกระทำหยาบกระด้างเหมือนอันธพาลต่อสู้กันกลางถนน ไม่มีท่าทางของผู้สูงส่งเลยสักนิด

หมัดเดียวชือเชียนชิวปากจมูกหลั่งเลือด ฟังหลุดร่วง เขาส่งเสียงตะคอกเดือดดาลออกมา ตาเบิกแทบถลน แค้นจนแทบคลั่ง

เขาเป็นกึ่งจักรพรรดิไม่ใช่เรื่องโกหก แต่ในดินแดนรกร้างโบราณแห่งนี้ถูกกฎเกณฑ์ฟ้าดินกดข่ม ทำให้เขาครอบครองได้เพียงพลังปราณระดับอริยะเท่านั้น

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ยังจะมีพลังต่อต้านได้อย่างไร

ปัง!

ท่านเซิ่นยกเท้าเหยียบลง กระดูกต้นขาของชือเชียนชิวก็หักทันที เลือดสดๆ พรูไหล

จากนั้นท่านเซิ่นถอนหายใจเบาๆ คราหนึ่งเอ่ยว่า “เป็นแขกก็ควรจะมีท่าทางของแขก ทำให้เจ้าบ้านไม่พอใจ ฆ่าเจ้าไม่ได้ จะเล่นงานเจ้าสักหน่อยไม่ได้เลยหรือ”

ชือเชียนชิวกำลังจะคลั่งแล้ว โกรธจนปอดแทบระเบิด อับอายจนอยากตาย

เขาเป็นถึงทูตซึ่งเป็นตัวแทนของความตั้งใจในแปดดินแดน ยิ่งเป็นกึ่งจักรพรรดิที่ยืนเหนือระดับอริยะ!

แต่ตอนนี้กลับถูกตีอย่างกับหมาตัวหนึ่ง!

เพี๊ยะ!

ไม่รอเขาตอบสนอง ท้ายทอยก็ถูกท่านเซิ่นสะบัดฝ่ามือใส่อย่างแรงทีหนึ่ง โดนตีจนเขาสายตาพร่ามัว ในปากตะเบ็งเสียง “นี่พวกเจ้ากำลังรนหาที่ตาย!!”

ท่านเซิ่นขมวดคิ้ว หมัดและเท้าปล่อยออกไปพร้อมกัน กดชือเชียนชิวไว้บนพื้นแล้วซัดอย่างบ้าคลั่ง ไม่นานร่างของอีกฝ่ายก็บวมแดงขึ้นมา เผ้าผมยุ่งเหยิง ใบหน้าไม่เหลือสภาพ

จนถึงสุดท้ายท่านเซิ่นเหมือนซัดจนพอใจแล้ว ถึงได้ถอนหายใจยาวทีหนึ่งเอ่ยงึมงำ “ไม่ได้ลงมือมานาน ลืมไปเลยว่าข้าก็ต่อสู้เป็น…”

หากหลินสวินเห็นเหรงว่าคงอึ้งจนอ้าปากค้าง ท่านเซิ่นที่สูงส่งน่าชื่นชมในใจเขา ผู้อาวุโสที่ชั้นสูงอย่างแท้จริงคนหนึ่ง กลับลงมืออย่างกระด้างรุนแรงเช่นนี้ ใครจะกล้าเชื่อ

ต่อให้เป็นพวกท่านเมี่ยวเสวียนมุมปากยังอดกระตุกไม่ได้ รู้สึกว่าการกระทำนี้ของท่านเซิ่นดูเหมือนจะไม่สมกับที่เป็นปัญญาชนนัก…

ส่วนบนพื้น ชือเชียนชิวหายใจโรยรินแล้ว

ขาสองข้างของเขาถูกตีจนหักแล้ว กระโหลกศีรษะก็ถูกกระแทกจนไม่รู้แตกไปกี่ชิ้น ดูน่าอนาถอย่างที่สุด

“ศิษย์พี่…”

ท่านเมี่ยวเสวียนเดินขึ้นหน้า ดูกังวลอยู่บ้าง อยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็หยุดไป

ท่านเซิ่นยิ้มพูดอย่างอบอุ่น “เจ้าก็อยากซัดเขาหรือ ได้ ขอแค่ไม่ตีจนตาย เจ้าจะทำอย่างไรก็ตามใจ”

ได้ยินเช่นนี้ร่างของชือเชียนชิวที่ทรุดอยู่บนพื้นราวกับสุนัขตายสั่นขึ้นมาคราหนึ่ง เขาถูกตีจนกลัวแล้วจริงๆ

ถึงขั้นที่กังวลว่าท่านเซิ่นจะฆ่าเขาโดยไม่สนใจอะไรแล้วหรือไม่

ควรรู้ว่าหมาจนตรอกทำได้ทุกอย่าง กระต่ายเวลาร้อนรนขึ้นมาก็กัดคนได้ หากท่านเซิ่นจะฆ่าคนโดยไม่สนใจผลลัพธ์ทั้งหมดที่ตามมา ครั้งนี้ชือเชียนชิวก็อย่าคิดจะรอดกลับไปเลย!