Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1502

ระดับอมตะเคราะห์ด่านเก้า ครอบครองสมบัติอริยะเคลื่อนย้ายในพริบตา มาจากดินแดนรกร้างโบราณ…

ชั่วขณะเดียวเสอเฟิงพลันคาดเดาข้อมูลออกมาได้มากมาย สีหน้าของเขาเย็นเยียบ ในดวงตาสีน้ำตาลเข้มปรากฏจิตสังหารโดยไม่มีปกปิด

นี่คือหนึ่งในบุคคลขอบเขตมกุฎของดินแดนรกร้างโบราณอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ในสายตาของเสอเฟิงกลับไม่มีความหมายเลยสักนิด

สิ่งที่เขาสนใจจริงๆ คือปีกผลาญเทพที่หลินสวินครอบครอง สมบัติที่มีความมหัศจรรย์ในการเคลื่อนย้ายผ่านอากาศ แม้แต่ในดินแดนโบราณมารโลหิตยังยากจะเห็น ล้ำค่าอย่างมาก

สวบ!

ตอนที่ไล่โจมตี เสอเฟิงใช้สมบัติที่เหมือนกับกระสวยบินเล่มนั้น บาดอากาศจนขาด พุ่งแทงใส่หลินสวิน

แม้ถูกหลินสวินหลบหนีได้ทุกครั้ง แต่กลับส่งผลกระทบต่อการบินของหลินสวินด้วย

ไม่นานระยะห่างระหว่างทั้งสองก็ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ…

จะหนีไปข้างหน้าต่อไม่ได้แล้ว!

และตอนนี้เองในใจหลินสวินพลันเกิดความหวาดกลัวแรงกล้า ราวกับบนหนทางข้างหน้านั่นมีอันตรายที่น่ากลัวบางอย่างรออยู่

ฟึ่บ!

ปีกผลาญเทพที่อยู่ข้างหลังกะพริบวาบ เงาร่างของหลินสวินพลันอ้อมกลับ เคลื่อนไปในอีกทิศทางหนึ่ง

แต่ตอนนี้ทำให้ระยะห่างระหว่างเขากับเสอเฟิงยิ่งใกล้กว่าเดิม

“เจ้าหนุ่ม หากเจ้ายอมถูกจับตอนนี้ ข้าสามารถให้เจ้าตายสบายได้ เจ้าคงรู้ดีว่าหากไม่ใช่เพราะปีกคู่นั้น เจ้าตายไปตั้งนานแล้ว!”

ด้านหลังเสียงเย็นเยียบเหี้ยมโหดของเสอเฟิงดังขึ้นอย่างชัดเจน รวมถึงจิตสังหารอันน่ากลัว

หากเป็นผู้แข็งแกร่งที่อยู่ต่ำกว่าระดับอริยะคนอื่นๆ คงสิ้นหวังไปนานแล้ว ถึงอย่างไรการถูกอริยะแท้คนหนึ่งจับจ้อง นั่นไม่ต่างอะไรกับการถูกเทพแห่งความตายจ้องมอง

แต่เสียงของเสอเฟิงเพิ่งจะสิ้นลง พลันเห็นหลินที่อยู่ห่างออกไปเรียกดาบหักออกมา กรีดวาดรุ้งขาวที่งดงามราวกับภาพมายาสายหนึ่งกลางอากาศ

กระบวนเฉือนเกิดดับ!

ทว่าเป้าหมายไม่ใช่เสอเฟิง แต่เป็นต้นบรรพชนหลอมจิตที่อยู่ข้างๆ เสอเฟิง

หืม?

เสอเฟิงสีหน้าอึมครึม ยิ้มเยาะเอ่ย “ยืมแรงโจมตีหรือ ฝันไปเถอะ!”

ฟุ่บ!

ตอนที่พูดเขาก็สำแดงวิชาเคลื่อนย้าย พุ่งไปทางหลินสวิน “ตายซะ!”

ในสายตาเสอเฟิง หากหลินสวินไม่ทำเช่นนี้บางทีคงไม่ถูกไล่ทันในตอนนี้ แต่เขากลับโง่ มาเสียเวลาเพราะเหตุนี้

นี่ทำให้เสอเฟิงคว้าโอกาสได้ มั่นใจเต็มเปี่ยมว่าสามารถสังหารหลินสวินได้ในชั่วขณะนี้

แต่สิ่งที่ทำให้เสอเฟิงตั้งตัวไม่ทันคือ พริบตาที่เขาบพุ่งสังหารเข้าไป เวลาราวกับถูกพลังลึกลับน่ากลัวอันไร้ขอบเขตหยุดชะงัก

อภินิหารหยุดเวลา!

และในเวลาเดียวกันนี้ ดาบหักของหลินสวินก็ตัดใส่ต้นบรรพชนหลอมจิตแล้ว

ตูม!

สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า บนต้นไม้เก่าแก่ที่ราวกับหล่อขึ้นจากสำริดเหลวพลันระเบิดแสงเทาขุ่นแถบหนึ่ง กวาดซัดออกมาในแนวขวาง

“ไม่!”

ตอนที่เสอเฟิงมีปฏิกิริยาตอบสนอง แสงเทาขุ่นแถบนั้นก็ม้วนเข้ามาปกคลุมทั้งร่างของเขาเอาไว้

ฮูม…

ในรัศมีพันจั้ง ต้นไม้ใบหญ้า ก้อนหินทั้งหมดล้วนกัดกร่อน สลายไปอย่างไร้ร่องรอย

ตัวตนยิ่งใหญ่ระดับอริยะแท้อย่างเสอเฟิง เลือดเนื้อร่างกายก็ถูกกัดกร่อนจนหมดในทันที กระดูกเปลี่ยนเป็นของเหลวไหลลงพื้น

ส่วนจิตวิญญาณถูกแสงเทาขุ่นแถบนั้นกลืนกินจนหมดสิ้น!

เหตุการณ์ที่แปลกประหลาดและน่ากลัวนี้ ทำให้หลินสวินฉวยโอกาสชั่วขณะนั้นเคลื่อนย้ายไปในตำแหน่งนอกพันจั้งตั้งนานแล้ว มองดูอย่างหนาวเหน็ย เสื้อผ้าด้านหลังเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

อริยะแท้คนหนึ่ง เพียงชั่วพริบตาเท่านั้นก็ถูกช่วงชิงเลือดเนื้อกายหยาบ จิตวิญญาณก็ถูกกลืนกิน

และสิ่งที่ทำทั้งหมดนี้ เป็นเพียงแค่ต้นไม้ต้นหนึ่งเท่านั้น!

หากไม่ใช่เพราะเห็นกับตา หลินสวินไม่กล้าเชื่อว่าบนโลกนี้ยังมีเรื่องที่แปลกประหลาดน่ากลัวขนาดนี้

มองไปตรงนั้นอีกครั้ง บริเวณพันจั้งไร้ต้นไม้พืชพรรณ มีเพียงต้นบรรพชนหลอมจิตต้นนั้นหยั่งรากอยู่ตรงนั้น ลำต้นที่โล้งเลี่ยนแผ่แสงประกายสีเทา

พอนึกถึงก่อนหน้านี้ที่ตนเข้าใกล้ต้นไม้โบราณแปลกประหลาดเหล่านั้นอย่างระมัดระมัดระวังตลอดทาง เก็บแหล่งสมบัติหลอมจิตในรากของพวกมัน หลินสวินก็นึกกลัวขึ้นมา

สวบ!

เขาหันหลังจากไปอย่างไม่ลังเล

อริยะแท้อย่างเสอเฟิงตายแล้ว อีกทั้งสมบัติบนร่างกายยังถูกกัดกร่อนจนสลายทั้งหมด ไม่มีทรัพย์หลังศึกให้พูดถึง

แต่ตอนที่อยู่ระหว่างทาง หลินสวินกลับค้นพบอย่างชัดเจนว่าในป้ายคำสั่งเซียนเหินแผ่นแรกของตน ปรากฏจุดสว่างที่ราวกับดวงดาวดวงหนึ่ง

ชะตามรรคผลงานรบ!

นี่ทำให้หลินสวินตื่นเต้นขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าแม้เสอเฟิงถูกต้นบรรพชนหลอมจิตนั่นฆ่าตาย แต่โชควาสนามหามรรคบนตัวเขากลับถูกป้ายคำสั่งเซียนเหินเก็บไป

แต่ตอนที่หลินสวินตรวจสอบป้ายคำสั่งรกร้างโบราณกลับพบว่าไม่มีบันทึกที่ฆ่าเสอเฟิงตาย นี่ทำให้เขาจนคำพูดอีกครั้ง

ทว่าคิดดูอย่างละเอียดแล้วหลินสวินก็เข้าใจ

สิ่งที่ป้ายคำสั่งเซียนเหินเก็บไปก็คือชะตามรรคผลงานรบที่ไร้รูปอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะคู่ต่อสู้ที่ถูกตนฆ่าตายโดยตรงหรือทางอ้อม เพียงแค่คู่ต่อสู้ครอบครองพลังโชควาสนามหามรรค ก็จะถูกป้ายคำสั่งเซียนเหินเก็บรับไว้

ป้ายคำสั่งรกร้างโบราณกลับเป็นสมบัติที่สะสมผลงานรบ มีเพียงศัตรูที่ถูกตนฆ่าตายโดยตรงเท่านั้นจึงจะถูกบันทึก สั่งสมเป็นผลงาน

ฟู่ๆ…

ขณะบินทะยาน หลินสวินสีหน้าซีดขาว หายใจหอบ