Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1509

โลกมารโลหิต เมืองอารักษ์มรรค

เมืองนี้แผ่ขยายออกไปถึงพันลี้ กำแพงเมืองสูงตระหง่าน เกรียงไกรใหญ่โต มีสีแดงเลือดทั้งแถบ เห็นรางๆ ว่ามีโครงกระดูกขาวชิ้นแล้วชิ้นเล่าฝังประดับอยู่บนตัวกำแพงมหึมานั้น

ที่นี่ก็คือค่ายทัพใหญ่ของดินแดนโบราณมารโลหิต

สีแดงเลือดของตัวกำแพงสาดละเลงด้วยเลือดสดๆ ของศัตรู ส่วนโครงกระดูกขาวที่ฝังประดับอยู่ในกำแพงนั้น ก่อขึ้นจากซากโครงกระดูกของศัตรู!

สำหรับศัตรูแล้ว ภาพที่เมืองนี้แสดงให้เห็นบรรยายได้ด้วยคำว่าโหดร้ายนองเลือดเท่านั้น

แต่สำหรับผู้แข็งแกร่งดินแดนโบราณมารโลหิตแล้ว เมืองนี้กลับเป็นเกียรติยศแห่งการศึกของพวกเขา! เป็นความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ที่เมธีนับไม่ถ้วนสรรค์สร้างในการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนสองครั้งที่แล้ว!

“เล่อมู่จิ้นยอมหลบอยู่ในป่าหลอมจิต แต่ไม่ยอมมาพบกับข้าหรือ”

ณ อาคารอันเกรียงไกรที่สูงที่สุดในเมือง เซวี่ยชิงอีนั่งตัวตรงที่ตำแหน่งประธาน กำลังลูบคางเบาๆ แววครุ่นคิดปรากฏขึ้นในดวงตาเรียวยาว

ร่างผอมบางสูงโปร่งของเขาสวมชุดหรูหราสีเงิน ใบหน้างดงามหาใดเทียบ ผมยาวดำขลับทั้งหัวปลิวสยาย ทั้งตัวเขาดูออกจะเฉื่อยชา

แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างนั่งตัวตรงเอาจริงเอาจัง ไม่กล้าเกียจคร้านสักนิด

เพราะคนผู้นี้เป็นผู้นำในหมู่บุคคลขอบเขตมกุฎรุ่นเยาว์ของดินแดนโบราณมารโลหิต ทั้งยังเป็นหนึ่งในแปดยอดนภาครามอีกด้วย!

“เช่นนั้นก็ให้เขาเล่นสนุกเถอะ”

เซวี่ยชิงอีนั่งหลังตรง ชั่วพริบตาทั้งร่างของเขาก็อบอวลไปด้วยพลานุภาพคุกคาม ทั้งตัวเหมือนดาบคมกริบเล่มนึงที่สำแดงประกายหนาวเหน็บเหี้ยมเกรียมออกมา

“ที่เรียกทุกคนมารวมตัว มีเพียงเรื่องเดียว”

เซวี่ยชิงอีชูนิ้วมือเรียวยาวขาวสะอาดสามนิ้วออกมา แสดงท่าทางเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “สามเดือน ข้าต้องการให้ในโลกมารโลหิตแห่งนี้ไม่มีแพะสองขาจากดินแดนรกร้างโบราณอีกแม้แต่คนเดียว!”

สามเดือน!

ทุกคนในโถงใหญ่กระสับกระส่าย

บุคคลแห่งยุค ผู้กล้าหญิงทั้งยุค รวมถึงเหล่ามกุฎอริยะที่มาจากแต่ละเผ่าของดินแดนโบราณมารโลหิตต่างมองหน้ากัน

“ข้าเชื่อว่าด้วยพลังของทุกท่านในที่นี้ เพียงทุ่มเทพลังทั้งหมดที่มีก็เพียงพอจะสะสางเรื่องนี้ได้อย่างสบาย”

เซวี่ยชิงอีสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาเรียวยาวดุจคมกระบี่กวาดมองทุกคนในนั้น

“ส่วนข้าจะอาศัยช่วงสามเดือนนี้ปิดด่านครั้งหนึ่งเพื่อเตรียมทะลวงระดับมกุฎอริยะ หวังว่าตอนข้าออกด่านมา ทุกท่านจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

พอพูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน ก้าวยาวออกไปนอกโถง เงาร่างสูงโปร่งนั้นไม่นานก็หายลับไป

ครู่ใหญ่ ทุกคนในโถงใหญ่ถึงค่อยสนทนากันเสียงเบา

……

วันที่สิบที่เข้ามาในวังใต้ดินในหุบเหว

จู่ๆ หลินสวินที่จมอยู่กับการหยั่งรู้ก็ลืมตาขึ้น

ชั่วพริบตานั้นเหมือนมีคมประกายสายหนึ่งโฉบพุ่งผ่านอากาศ ห้วงอากาศถูกเฉือนเป็นรอยแยกตรงแน่วรอยหนึ่ง ส่งเสียงแหลมเล็กดังฟุ่บๆ

และในตอนนี้เอง นัยเร้นลับของมรดกอักษรสังหารก็ถูกหลินสวินหยั่งรู้ทำความคุ้นเคยแล้ว

“มรดกอักษรปฐมเป็นวิชาควบคุมดาบหัก มรดกอักษรยอดเป็นมรดกที่กระตุ้นอานุภาพของดาบหักถึงขีดสุด…”

“ส่วนมรดกอักษรสังหาร เป็นมรดกเข่นฆ่า!”

ตาดำของหลินสวินวาวโรจน์

พูดง่ายๆ มรดกสามชิ้นแรกของดาบหัก ก็คือควบคุมด้วยวิชาอักษรปฐม กระตุ้นอานุภาพด้วยวิชาอักษรยอด เข่นฆ่าด้วยวิชาอักษรสังหาร!

มรดกอักษรสังหารก็ถือได้ว่าเป็นวิชามรรคที่มีเอกลักษณ์และน่ากลัววิชาหนึ่ง พลังสังหารสะท้านฟ้า สามารถพิฆาตฟ้าผลาญไพรี ปลิดชีพเทพผีได้!

อักษรสังหารตัวเดียว สำแดงคุณสมบัติพิฆาตของมรดกนี้อย่างหมดจด

ชิ้ง!

เมื่อความคิดของหลินสวินขยับไหว ดาบหักก็พุ่งออกจากฝ่ามือ มองเห็นว่าดาบหักในตอนนี้ขาวกระจ่างเหมือนโปร่งแสง ลายมรรคสามลายปรากฏบนพื้นผิว เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ มีไอสังหารน่าหวั่นใจเพิ่มขึ้นมา

เพียงมองดูก็ทำให้ร่างกายหนาวเยือก ดวงตาเจ็บแปลบ

‘ยามข้าบรรลุอริยะ ต้องขุดเอาพลังมรดกชนิดที่สี่ออกมาให้ได้’

หลินสวินตระหนักได้ในใจ ตอนนี้ดาบหักเป็นศาสตราราชันบริสุทธิ์ของตนไปแล้ว หากต้องการแปรสภาพเป็นศาสตราอริยะบริสุทธิ์ ย่อมต้องเปิดเผยนัยเร้นลับทั้งหมดก่อน

เช่น พลังมรดกชนิดที่สี่นอกจาก ‘ปฐม’ ‘ยอด’ ‘สังหาร’!

“อ๊าก…!”

“ไม่นะ!!”

ฉับพลันมีเสียงร้องแหลมโกรธเกรี้ยว สิ้นหวังและน่าหดหู่ดังขึ้นจากนอกวังใต้ดิน

สวบ!

หลินสวินเงาร่างไหววูบแล้วหายลับไปจากที่เดิม ต่อมาตัวเขาไปปรากฏอยู่นอกวัง เงยหน้ามองขึ้นไป

ก็เห็นว่าท้องฟ้าเหนือวัง รอยแยกแน่นขนัดสานกันเหมือนแหผืนใหญ่

แต่ในตอนนี้มีเงาร่างผู้แข็งแกร่งคนแล้วคนเล่าตกลงมา ไม่อาจขยับเขยื้อนได้แม้สักนิด ตกลงมาเหมือนแมลงที่ถูกผูกมัด

พรูด!

หญิงสาวรูปลักษณ์งดงามคนหนึ่ง ทันทีที่สัมผัสกับรอยแยกห้วงอากาศ ร่างกายก็ถูกพายุห้วงอากาศอันน่ากลัวบดขยี้ระเบิดกระจุย

ตูม!

อีกด้านหนึ่งชายหนุ่มทรงพลังคนหนึ่งร้องเสียงดังขุ่นเคือง แต่กลับไม่อาจดิ้นรนได้สักนิด ร่างกายถูกรอยแยกห้วงอากาศสามสายที่อยู่ใกล้ๆ ร่วมกันตัดทึ้ง

มองดูจากด้านล่าง ก็เหมือนบนตาข่ายใหญ่ซึ่งสานขึ้นมาจากรอยแยกห้วงอากาศเหล่านั้น มีดอกไม้ไฟนองเลือดหาใดเทียบดวงแล้วดวงเล่าระเบิดออก

นองเลือด โหดร้าย น่าตกตะลึงเมื่อได้เห็น!

“ไม่นะ ไม่! พวกเจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร!”

เหตุการณ์เช่นนี้ยังดำเนินต่อไป ด้านบนหุบเหวลึกนั้นมีเงาร่างหลายร่างถูกโยนลงมา จากนั้นก็ถูกพลังกฎเกณฑ์อันพิสดารในหุบเหวนั้นผนึกไว้ ตกลงบนรอยแยกห้วงอากาศ ขวัญสลายวิญญาณทลาย สลายไปทั้งกายและจิต

“ต่อให้ข้าเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยสวะอย่างพวกเจ้าไป!”

มีคนคำราม เสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ฆ่าเถอะ พอข้ากะพริบตาก็จะตามตระกูลเจ้าไป!”

มีคนสีหน้าหนักแน่นไม่กลัวความตาย

เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น สายตาของหลินสวินก็เย็นชาถึงที่สุดแล้ว

ผู้ที่ถูกโยนเข้ามาในหุบเหวเหล่านั้น ต่างเป็นผู้แข็งแกร่งที่มาจากดินแดนรกร้างโบราณ! พวกเขาพกป้ายคำสั่งรกร้างโบราณไว้กับตัว ไม่อาจปิดบังกลิ่นอายได้