Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1518

เพียงพริบตาก็ไม่อยู่ในสายตา หายตัวไปในชั่วดีดนิ้ว

แต่ก็ด้วยพริบตานี้ที่ทำให้เทพธิดารั่วอู่ได้ฉวยโอกาสเคลื่อนผ่านช่องว่าง หนีจากสภาพสิ้นหวังมาได้

นี่ทำให้สีหน้าของพวกเล่อเซวี่ยซิวอึมครึมลงในชั่วขณะเดียว

เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

พวกเขาแปลกใจสงสัย รู้สึกยากเข้าใจ

ถึงอย่างไรก็เป็นปริศนาชั้นสูงที่เกี่ยวข้องกับกฎเกณฑ์เวลา ต่อให้เป็นระดับจักรพรรดิก็ยากจะมีพลังสัมผัสได้ นับประสาอะไรกับเหล่ามกุฎอริยะอย่างพวกเขา

“ตาม!”

เล่อเซวี่ยซิวกัดฟันกรอด ดวงตาแดงก่ำมองไปยังป่าหลอมจิตที่อยู่ห่างออกไป

ที่นั่นทิ้งกลิ่นอายของเทพธิดารั่วอู่ที่เคลื่อนผ่านห้วงอากาศว่างเปล่าไว้ ปิดบังพวกเขาไม่ได้อย่างสิ้นเชิง

“รอจับตัวได้เมื่อไหร่ ข้าจะทรมานเจ้าให้ตาย!”

ชายหน้าตาห้าวหาญ ทั่วร่างปกคลุมด้วยพายุสายฟ้าสีน้ำเงินชวนประหวั่นคนหนึ่งกล่าวรุนแรง

ตอนอยู่ที่หุบเขาลมน้ำแข็งพวกเขาก็ล้อมกรอบเทพธิดารั่วอู่ ตามฆ่ามาตลอดทางจนถึงตอนนี้ ข้ามผ่านหนทางไกลมาแล้วหลายหมื่นลี้

ไม่ง่ายเลยกว่าจะบีบอีกฝ่ายให้อยู่ในสภาพสิ้นหวังที่นี่ได้ แต่ใครจะคิดว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน!

นี่จะไม่ให้พวกเขาเคียดแค้นได้อย่างไร

“ตาม!”

อริยะเจ็ดคนที่นำโดยเล่อเซวี่ยซิวเคลื่อนผ่านห้วงอากาศตามไป

…

“พี่หลิน ครั้งนี้ขอบคุณเจ้ามาก”

ใบหน้างามของเทพธิดารั่วอู่ซีดเผือด หว่างคิ้วเจือความซาบซึ้งใจ ขณะกล่าวมุมปากของนางยังมีคราบเลือดหลั่งออกมาเป็นสายๆ

เห็นชัดว่าอาการบาดเจ็บที่นางได้รับสาหัสกว่าที่เห็นภายนอกนัก

“อย่าเพิ่งพูดเลย รอเข้าไปในเหวลึกนั่นพวกเราก็ปลอดภัยแล้ว”

หลินสวินกล่าวรวดเร็ว

ยามนี้เขากำลังถูกรั่วอู่พาเคลื่อนผ่านห้วงอากาศว่างเปล่าไป

“ได้!”

เทพธิดารั่วอู่รับคำอย่างยินดี

…

“กลิ่นอายน่ากลัวยิ่งนัก!”

“นั่นเหมือนว่าจะเป็น… ใต้เท้าเล่อเซวี่ยซิวหรือ”

“สวรรค์ มกุฎอริยะตั้งเจ็ดคน!”

“ฮ่าๆๆ กองหนุนของพวกเรามาแล้ว เจ้าแพะสองขาที่ชื่อหลินสวินนั่นต้องตายแน่!”

ในป่าหลอมจิต ผู้แข็งแกร่งมากมายที่กำลังแตกตื่นลุกลี้ลุกลนต่างสังเกตเห็นเงาร่างของพวกเล่อเซวี่ยซิววาบผ่านไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทั้งหมดเป่าปากโล่งใจเฮือกใหญ่ ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ทันที

ก่อนหน้านี้หลินสวินมุ่งหน้าซัดกวาดสังหารตลอดทาง มีผู้แข็งแกร่งไม่รู้เท่าไหร่ถูกฆ่า นอนจมอยู่ในแอ่งโลหิต

นี่ทำให้คนมากมายแทบจะพังทลาย คิดไม่ถึงว่าบุคคลขอบเขตมกุฎที่มาจากดินแดนรกร้างโบราณคนหนึ่ง ทำไมถึงน่ากลัวเช่นนี้ได้

แต่ตอนนี้เมื่อมกุฎอริยะเจ็ดคนอย่างพวกเล่อเซวี่ยซิวปรากฏตัว พวกเขาก็ไม่หวาดกลัวแล้ว!

“หืม? หลินสวิน? นี่มันเรื่องอะไรกัน”

พวกเล่อเซวี่ยซิวก็ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์มากมายตลอดทาง ล้วนอดสงสัยไม่ได้

ต้องรู้ว่าพวกเขามาคราวนี้ไม่ได้มาฆ่าหลินสวิน หากแต่กำลังไล่ล่าเทพธิดารั่วอู่อยู่

แต่ตอนนี้พวกเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว เรื่องเร่งด่วนคือตามล่าเป้าหมาย!

ในฐานะที่เป็นมกุฎอริยะ พวกเขาต่างรู้ดีว่าหากให้เทพธิดารั่วอู่รอดไปได้ ฝั่งดินแดนรกร้างโบราณก็จะมีคนที่เหมือนเสาหลักเพิ่มขึ้นมาอีกคน!

ลูกหลานของเผ่าวิหคชาดคนหนึ่ง หญิงสาวที่ก้าวสู่หนทางมกุฎอริยะคนหนึ่ง กลับสามารถต่อสู้หนึ่งต่อเจ็ด ยืนหยัดอยู่ใต้การตามล่าของพวกเขามาได้ถึงตอนนี้ เดิมทีก็สามารถพิสูจน์ความแข็งแกร่งของนางแล้ว

สวบ!

ไม่ทันไรเมื่อมาใกล้หุบเหวลึกนั่น พวกเล่อเซวี่ยซิวต่างก็ผงะในใจวูบหนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

กลิ่นอายอันตรายแปลกประหลาดกำลังแผ่ออกมาจากเหวลึก ทำเอาเหล่ามกุฎอริยะอย่างพวกเขายังรู้สึกขนพองสยองเกล้า

“ผู้หญิงคนนั้นหนีเข้าไปในเหวลึกนี่แล้ว”

ชายชุดเขียวคนหนึ่งมุ่นคิ้วกล่าว เขาก้าวเข้าไปใกล้เหวลึก แผ่จิตรับรู้เข้าไปสำรวจใต้หุบเหว

ตูม!

พลังคลื่นกฎเกณฑ์ประหลาดสายหนึ่งพุ่งออกมาจากส่วนลึกของหุบเหวทันที จิตรับรู้ของชายชุดเขียวถูกจู่โจมทันใด คำรามเสียงอึดอัดขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ หนีห่างออกไปทันที

เพียงแต่สีหน้าเขากลับเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา “หุบเหวลึกนี้มีอะไรไม่เข้าที กลิ่นอายที่อัดแน่นอยู่ในนั้นสามารถกักขังพวกเราได้”

พวกเล่อเซวี่ยซิวตกตะลึง แววตาวาววาบ

“พวกเจ้าดู ที่นี่เคยเกิดการเข่นฆ่านองเลือดมาก่อน เอ๋ นี่คือติงซานเหอบรรณาการของเผ่างูมารทองคำนั่นไม่ใช่หรือ เขาตายแล้วรึ!?”

หญิงชราหน้าเด็กผมสีขนนกกระเรียน สวมชุดคลุมโลหิตคนหนึ่งกล่าวตกใจ จำร่างไร้วิญญาณหนึ่งที่นอนอยู่ในแอ่งโลหิตใกล้ๆ ได้

“พวกจี้ชิ่งเองก็ตายหมดแล้ว ทั้งยังตายไปเมื่อครึ่งชั่วยามก่อน ไม่มีทางถูกผู้หญิงเผ่าวิหคชาดนั่นฆ่าตายแน่”

อีกคนหนึ่งกล่าววิเคราะห์

“พวกเจ้าว่ามีคนช่วยรั่วอู่ แล้วพานางเข้าไปในเหวลึกนี้หรือไม่”

มีคนกล่าวเสียงต่ำ

ฟุ่บ!

เล่อเซวี่ยซิวลงมือทันที พุ่งไปกลางอากาศแล้วจับตัวชายชุดดำร่างผอมบางคนหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปมาสอบถาม “เล่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่นี่มา”

ชายชุดดำร่างผอมบางมาจากเผ่าผึ้งมารลายดำ ได้ยินดังนั้นก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับหลินสวินออกมาทีละเรื่องจนหมดเปลือก

ชั่วขณะหนึ่งมกุฎอริยะทุกคนในที่นั้นต่างอึ้งงัน

คิดไม่ถึงว่าแค่บุคคลขอบเขตมกุฎของดินแดนรกร้างโบราณคนหนึ่ง จะก่อเรื่องนองเลือดมากเช่นนี้ได้ในชั่วขณะเดียว