Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1540

“มหาจักรพรรดิแยกฟ้า?”

หลินสวินเลิกคิ้ว สายตากวาดมองแดนลับวังใต้ดินอันพิสดารแห่งนี้ ในใจแอบพูดว่า หรือนี่คือฝีมือของมหาจักพรรดิคนหนึ่ง

นึกถึงซากศพอสูรอริยะอากาศที่ถูกผีเสื้อมารแยกฟ้าดูดพลัง สามารถสังหารสัตว์ประหลาดน่ากลัวระดับกึ่งจักรพรรดิได้ มีเพียงบุคคลระดับจักรพรรดิเท่านั้นที่สามารถทำได้

ต้นบรรพชนหลอมจิตกล่าว “เจ้าเดาไม่ผิด ที่แห่งนี้มหาจักรพรรดิแยกฟ้าเป็นคนทิ้งเอาไว้ ตอนนั้นเพื่อล่าอสูรอริยะอากาศตัวนั้น ยามตะบึงผ่านความว่างเปล่าโดยรอบ เขาบุกเข้ามาที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ ถูกขังอยู่นานสิบปีจึงหลุดพ้นไปได้”

นัยน์ตาดำของหลินสวินหดรัด “มหาจักรพรรดิคนหนึ่งถูกขังที่นี่หรือ”

ต้นบรรพชนหลอมจิตพูดอย่างประหลาดใจ “หรือเจ้าไม่รู้ว่ากฎระเบียบฟ้าดินของสมรภูมิเก้าดินแดนแห่งนี้ สามารถกำราบตัวตนที่เหนือกว่าระดับอริยะแท้”

หลินสวินขานรับว่าอ้อ เพิ่งจะเข้าใจตอนนี้ พลันพูดว่า “บอกที่มาของเจ้าหน่อยสิ”

ต้นบรรพชนหลอมจิตถอนหายใจ “เรื่องในอดีตไม่อยากจะหวนคิดถึง ตอนนั้นข้ากับมหาจักรพรรดิแยกฟ้าออกเดินทางพร้อมกัน ข้ามความว่างเปล่าโดยรอบ พุ่งทะยานในใต้หล้า โดดเด่นเพียงใด แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกขังที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่มหาจักรพรรดิแยกฟ้าจากไป เดิมทีตัดสินใจจะพาข้าไปด้วย แต่เพราะปัญหาเรื่องพลังกฎระเบียบ สุดท้ายเขาก็ต้องจากไปเพียงลำพังก่อน”

หยุดไปครู่หนึ่งเขาพูดต่อว่า “แน่นอน ตอนที่มหาจักรพรรดิแยกฟ้าจากไป เคยรับปากว่าในอนาคตจะมารับข้า”

หลินสวินหัวเราะเยาะเอ่ยว่า “ขืนเจ้ายังพูดจาซี้ซั้ว อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

ต้นบรรพชนหลอมจิตต้นหนึ่งเท่านั้น กลับกล้าคุยโวว่าปรากฏตัวพร้อมกับมหาจักรพรรดิคนหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าพูดซี้ซั้ว

ต้นบรรพชนหลอมจิตพูดอย่างเดือดดาล “เจ้าไม่เชื่อหรือ”

หลินสวินคร้านจะพูดไร้สาระแล้ว พลันเอ่ยตรงๆ “ตัดสินใจเถอะ จะไปกับข้าหรือไม่”

ต้นบรรพชนหลอมจิตเงียบ ครู่ใหญ่จึงพูดว่า “เจ้าอยากพาข้าไปก็เพื่อต้นกำเนิดหลอมจิต ใช้มันหล่อเลี้ยงศาสตราอริยะบริสุทธิ์ ข้าสามารถรับปากเจ้าได้ แต่ต้องรับปากช่วยข้าหาสมบัติอย่างหนึ่ง”

“สมบัติอะไร”

“ดินปราณแรกกำเนิด”

ได้ยินเช่นนี้ หลินสวินแทบจะฟันดาบใส่ลำต้นนี้แล้ว โลภมากจริงๆ!

ดินปราณแรกกำเนิด นั่นเป็นถึงสมบัติในตำนาน หลินสวินยังสงสัยเลยว่าบนโลกนี้มีสมบัติล้ำค่านี้หรือไม่

“เจ้าหนุ่ม อย่าเพิ่งใช้อารมณ์ ไม่มีดินปราณแรกกำเนิด ดินอัศจรรย์ห้าสีก็ได้”

ต้นบรรพชนหลอมจิตรีบเอ่ย

หลินสวินใบหน้าไร้อารมณ์ มุมปากกลับกระตุกอย่างยากจะสังเกตเห็นทีหนึ่ง ดินอัศจรรย์ห้าสี นั่นเป็นถึงยอดสมบัติมหัศจรรย์ที่รวบรวมต้นกำเนิดปัญจธาตฟ้าประทานเชียวนะ ลือกันว่ามีเพียงในแหล่งสถานคุนหลุนจึงจะสามารถหาได้!

“อันนี้ก็ไม่ได้หรือ ช่างเถอะ ข้าถอยอีกก้าว ทรายวิญญาณดาราขุ่นใสเป็นอย่างไร ก็ยังไม่ได้หรือ เช่นนั้นวารีแรกปฐมเป็นอย่างไร หากเช่นนี้ยังไม่ได้ ข้าก็ไม่มีวิธีแล้ว…”

ต้นบรรพชนหลอมจิตบ่นพึมพำ

คำตอบของหลินสวินง่ายมาก หยิบดาบกระดูกขาวขึ้นมาแล้วเริ่มนับ “หนึ่ง สอง…”

ไม่รอนับถึงสาม ต้นบรรพชนหลอมจิตก็ตะโกน “ได้ ไปกับเจ้า!”

ซ่า…

ร่างกายของเขาส่ายไปมาระลอกหนึ่ง พลันกลายเป็นกิ่งไม้สีเขียวขจีท่อนหนึ่ง พร่างพรมแสงมรรคที่งดงามอย่างที่สุด มหัศจรรย์ไร้ที่เปรียบ

เพียงแต่มันยังคงเหมือนไม่จำยอม ร้องว่า “มหาจักรพรรดิแยกฟ้ายังไม่เหี้ยมเท่าเจ้าเลย! ข้าจะจำเจ้าไว้!”

หลินสวินพูด “ไม่ต้องห่วง ในอนาคตหากมีโอกาส ข้ารับรองว่าจะหาสมบัติที่เจ้าอยากได้มาให้”

“เจ้าเป็นคนพูดนะ เจ้าจะโกหกข้าเหมือนคราวก่อนไม่ได้เชียว”

ต้นบรรพชนหลอมจิตบ่น

หลินสวินเก็บมันเข้าเจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุดโดยตรง

ตอนนี้รั่วอู่พาตัวผู้แข็งแกร่งดินแดนรกร้างโบราณเหล่านั้นเข้าไปไว้ในสมบัติชิ้นหนึ่ง แล้วเดินมาทางนี้

“เอ๊ะ ต้นไม้ต้นนั้นล่ะ” นางถามอย่างประหลาดใจ

หลินสวินยิ้มพูด “ถอนไปทั้งรากแล้ว ต้นไม้เทพนี่แม้จะจู้จี้ไปหน่อย แต่กลับเป็นสมบัติชั้นดีในการหลอมศาสตราอริยะบริสุทธิ์ ต่อไปหากเจ้าต้องการก็มาหาข้าได้”

รั่วอู่อึ้ง “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”

ก่อนไปหลินสวินสำรวจแดนลี้ลับแห่งนี้อีกรอบ

เรือนสังหารจิต หอยอดมรรค หอแรกกำราบ ศาลาแสวงสัจ… แต่ละแห่งดูเหมือนธรรมดา ความจริงล้วนมีนัยเร้นลับยิ่งใหญ่

ที่น่าเสียดายคือนัยเร้นลับประเภทนั้นจะฝืนเสาะแสวงไม่ได้ ทำได้เพียงสัมผัสโดยบังเอิญ จึงจะได้รับการเคี่ยวกรำและบททดสอบ

‘ต่อไปจะต้องถามต้นบรรพชนหลอมจิตให้ละเอียด ว่ามหาจักรพรรดิแยกฟ้าคนนั้นเป็นบุคคลระดับใดกันแน่’

หลินสวินพึมพำในใจ

ทั้งสองไม่ชักช้า พาเสี่ยวอิ๋นและผีเสื้อมารแยกฟ้าออกจากแดนลับวังใต้ดินในวันนั้น

……

และวันเดียวกัน ข่าวเกี่ยวกับเรื่องที่หลินสวินบุกสังหารสามหมื่นลี้ก็ราวกับสายลมที่พัดกวาดไปทั้งโลกมารโลหิต

ทันใดนั้นขุมอำนาจที่ประจำการอยู่ในแต่ละพื้นที่ของโลกมารโลหิตล้วนสะเทือนกันถ้วนหน้า เกิดความโกลาหลขึ้น

คนผู้หนึ่ง บุกสังหารตลอดทางสามหมื่นลี้ ฆ่ามกุฎอริยะกลุ่มใหญ่หน้าเมืองอารักษ์มรรค!

คนผู้เดียว ปิดข่มเมืองทั้งเมือง!

ในการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนสองครั้งที่ผ่านมา เคยเกิดเรื่องน่าสยดสยองนองเลือดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

สิ่งที่ทำให้ผู้แข็งแกร่งดินแดนโบราณมารโลหิตอึดอัดใจที่สุดคือ คนที่ทำเรื่องทั้งหมดนี้ คือคนรุ่นเยาว์ที่มาจากดินแดนรกร้างโบราณคนหนึ่ง

“แพะสองขาตัวหนึ่ง กลับสังหารมกุฎอริยะนับสิบคนหรือ”

“ว่ากันว่าเขาคนเดียวก็ปิดเมืองอารักษ์มรรคไว้แล้ว ทำให้ไม่มีใครกล้าสู้กับเขา นี่… เป็นไปได้อย่างไร”

“น่าอาย! น่าอับอายยิ่งนัก!”

เสียงฮือฮานับไม่ถ้วนดังขึ้น