Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1541

“ในการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนครั้งที่สอง สถานการณ์ของค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณสุดจะทนยิ่งกว่าตอนเราตอนนี้เสียอีก ตอนนั้น… แม้แต่มกุฎอริยะสักคนก็ยังไม่มี ไม่ว่าผู้แข็งแกร่งดินแดนรกร้างโบราณจะเดินไปที่ไหน ล้วนถูกสยบสังหารและกวาดล้างหมด”

เมื่อได้ยินเสียงถอนใจเบาๆ ของหลินสวิน รั่วอู่ก็สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง กล่าวยิ้มๆ ว่า “อีกอย่างข้าเชื่อว่าการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนครั้งนี้ ดินแดนรกร้างโบราณของพวกเราจะต้องดียิ่งๆ ขึ้นไปเป็นแน่!”

หลินสวินพยักหน้า “นี่ก็จริงอย่างว่า อย่างไรเสียในกาลเวลาที่ผ่านมา เคยมีอริยเมธีนับไม่ถ้วนทุ่มหยาดเหงื่อแรงกาย ตระเตรียมมหายุคที่ไม่เคยมีมาก่อนครั้งหนึ่งเพื่อพวกเรา ทำให้พวกเรามีโอกาสเหยียบย่างระดับมกุฎอริยะ”

“การต่อสู้แห่งเก้าดินแดนในครั้งนี้ จะต้องต่างจากเมื่อก่อนอย่างแน่นอน!”

ขณะสนทนา บริเวณไม่ไกลจากทั้งคู่นักมีการต่อสู้หนึ่งกำลังปะทุเดือด

เสี่ยวอิ๋นและผีเสื้อมารแยกฟ้าร่วมมือกัน กำลังโรมรันกับผู้แข็งแกร่งจากดินแดนโบราณยอดหยินกลุ่มหนึ่ง สถานการณ์การต่อสู้ดุเดือด

เพราะในบรรดาศัตรูมีอริยะหลายคนนำทัพ

“รากฐานพลังของเจ้าตัวน้อยสองคนนี้ช่างน่าตกใจจริงๆ ทั้งคู่ร่วมมือกัน ยังไม่ได้บรรลุอริยะก็สามารถห้ำหั่นกับอริยะได้แล้ว”

รั่วอู่ทอดสายตามองไป “ข้าล่ะสงสัย หากพวกเขาเหยียบย่างระดับมกุฎอริยะ จะไม่วิปริตเหมือนอย่างเจ้าด้วยหรือ”

“วิปริต?”

หลินสวินบื้อใบ้ไป กล่าวว่า “พวกเขาคนหนึ่งเป็นทายาทหนอนกินเทพ คนหนึ่งเป็นทายาทผีเสื้อมารแยกฟ้า ไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์หรือพลังสายเลือด ล้วนเรียกได้ว่าสะท้านอดีตปัจจุบัน การที่มีพลังต่อสู้ระดับนี้ก็ถือว่าปกติกระมัง”

รั่วอู่กล่าวกลั้วหัวเราะ “นี่มันของแน่อยู่แล้ว จริงสิ เจ้าตั้งใจจะเสาะหาจุดเปลี่ยนบรรลุมกุฎอริยะให้พวกเขาเมื่อไหร่”

หลินสวินขบคิดแล้วกล่าวว่า “เกรงว่ายังต้องรอสักระยะ ข้าจำได้ว่าหนึ่งปีให้หลังยังจะมีพิภพเล็กที่คล้าย ‘แดนลับนรกโลกันตร์’ ปรากฏ ถึงตอนนั้นข้าจะพาพวกเสี่ยวอิ๋นมุ่งหน้าไปพร้อมกัน คุ้มกันการเดินทางให้พวกเขา”

“แดนลับสนามแม่เหล็กหรือ”

รั่วอู่นึกขึ้นได้ในทันที

“ใช่ แดนลับนี้ก็จะมาเยือนในโลกรกร้างโบราณแห่งนี้เช่นกัน”

หลินสวินพยักหน้า “ถึงตอนนั้นบุคคลขอบเขตมกุฎของดินแดนรกร้างโบราณของเรา ขอเพียงมีโอกาสบรรลุมกุฎอริยะ ข้าก็จะช่วยอีกแรง พิทักษ์ปกป้องพวกเขา”

เนตรดาราของรั่วอู่มีประกายหลากสีอันงดงามไหลเวียน “แต่เจ้าก็น่าจะรู้ดี เมื่อแดนลับสนามแม่เหล็กมาเยือน จะต้องถูกแปดดินแดนอื่นจับจ้องด้วยเช่นกัน”

หลินสวินหัวเราะร่วนคราหนึ่ง นัยน์ตาดำกลับมีแสงเยียบเย็นไหลผ่าน “หากพวกเขากล้ามาแย่งชิง ต้องถามข้าหลินสวินก่อนว่าอนุญาตหรือไม่”

รั่วอู่อึ้งไป “เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่า… เจ้าตั้งตาคอยอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะมุ่งหน้ามาเมื่อถึงตอนนั้น”

หลินสวินยกนิ้วโป้งขึ้นกล่าวชื่นชม “ความรู้สึกของเจ้าแม่นนัก ข้าหมายจะสร้างเมืองอารักษ์มรรคในโลกรกร้างโบราณอีกครั้ง ย่อมต้องการวัสดุสร้างเมืองมหาศาล ข้าคิดว่า โครงกระดูกและเลือดของศัตรูแปดดินแดนเหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง”

ดูเหมือนกำลังพูดล้อเล่น แต่ในใจรั่วอู่กลับสะท้านไม่สิ้น ตระหนักได้ว่าหลินสวินถูกกระตุ้นจากเมืองอารักษ์มรรคในโลกมารโลหิตอย่างชัดเจน หมายจะเอาเลือดแลกด้วยเลือด!

“ถึงตอนนั้น ข้าจะช่วยเจ้ารวบรวมวัสดุด้วยกัน”

รั่วอู่กล่าวอย่างหนักแน่น

“ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว”

หลินสวินกล่าวยิ้มๆ

กล่าวพลาง เขาโบกแขนเสื้อคราหนึ่ง เสียงฮู้มดังคราหนึ่ง ประกายสุกใสระฟ้าตลบม้วนออกไป ปิดครอบลานต่อสู้ที่อยู่ไม่ไกลแถบนั้นเอาไว้

ทันใดนั้นเหล่าศัตรูดินแดนโบราณยอดหยินที่กำลังโรมรันดุเดือดกับพวกเสี่ยวอิ๋น ล้วนล้มเกลื่อนพื้นในชั่วพริบตา!

เสี่ยวอิ๋นและเสี่ยวเทียนต่างเจ็บหนักสะบักสะบอม

ถึงอย่างไรก็เป็นการโรมรันฟันฆ่ากับอริยะแท้หลายคน พวกเขาทั้งคู่ยังไม่บรรลุอริยะ ฮึดสู้มาได้จนถึงตอนนี้ก็ไม่ง่ายอย่างที่สุดแล้ว

หนำซ้ำที่น่าตกใจคือ ในขณะที่ต่อสู้ยังมีอริยะแท้คนหนึ่งถูกทั้งคู่ร่วมมือกันซุ่มโจมตี!

จังหวะลงมือของหลินสวินมาถูกเวลาพอดี หาไม่ขืนสู้กันต่อไป พวกเสี่ยวอิ๋นจะต้องยันไม่ไหวเป็นแน่

นี่ก็คือการเคี่ยวกรำ ก่อนหน้านี้ที่หลินสวินไม่ยื่นมือเข้าแทรก แค่เพราะอยากให้พวกเสี่ยวอิ๋นอาศัยมือของศัตรู ทำการเคี่ยวกรำถึงขีดสุดเท่านั้น

“เสี่ยวอิ๋น เสี่ยวเทียน พวกเราต้องไปแล้ว”

หลินสวินเอ่ยเรียก

“นายท่าน ไปไหน”

เสี่ยวอิ๋นบินโฉบเข้ามายืนบนไหล่ของหลินสวิน ส่วนผีเสื้อมารแยกฟ้าก็ยืนบนไหล่ของเสี่ยวอิ๋น

“ซากเมืองอารักษ์มรรค”

หลินสวินกล่าว

ในการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนครั้งแรก โลกรกร้างโบราณแห่งนี้มีเมืองอารักษ์มรรคแห่งหนึ่ง แต่ต่อมากลับถูกผู้แข็งแกร่งแปดดินแดนร่วมมือกันทำลายทิ้งจนสิ้นซาก

จนกระทั่งการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนครั้งที่สองเริ่มขึ้น เมืองแห่งนี้ก็เคยถูกบูรณะขึ้นใหม่ แต่เพียงครึ่งทางก็ถูกเหยียบย่ำทำลายอีกครั้ง

และการที่หลินสวินมุ่งหน้ามาโลกรกร้างโบราณในครั้งนี้ ก็เพราะตั้งใจจะสร้างเมืองอารักษ์มรรคที่เป็นของค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณขึ้นใหม่อีกครั้ง!

แน่นอน การสร้างเมืองย่อมเป็นงานที่ใหญ่ยิ่งอย่างหนึ่ง ไม่ใช่แค่ก่ออิฐหล่อกำแพง เนรมิตเมืองหนึ่งขึ้นมาง่ายๆ แค่นั้น

ยังต้องมีกระบวนค่ายกลอริยะพิทักษ์เมือง รวมถึงวัสดุที่จำเป็นต่อการสร้างเมืองอีกด้วย

หากใช้แค่วัสดุสร้างเมืองทั่วไป ก็ต้านการโจมตีจากอริยะคนไหนไม่อยู่เลยสักนิด!

“ไป!”

ไม่ได้รีรอ พวกหลินสวินเคลื่อนตัวออกเดินทางทันที

การเข่นฆ่าตลอดทางนี้ทำให้พวกเขาสืบข่าวแน่ชัดตั้งแต่แรกแล้วว่า ซากเมืองอารักษ์มรรคของโลกรกร้างโบราณตั้งอยู่ในพื้นที่แถบหนึ่งตรงจุดกึ่งกลางสุด

แต่ว่า การเดินทางในครั้งนี้ของพวกหลินสวินก็ไม่ได้ราบรื่นนัก

เมื่อเทียบกับโลกมารโลหิต โลกรกร้างโบราณในปัจจุบัน ร่องรอยของศัตรูที่พบเจอทุกแห่งล้วนมาจากแปดดินแดนอื่น

พวกเขามองโลกรกร้างโบราณเป็นสถานที่ไร้เจ้าของ รุกรานอย่างอุกอาจ ล้อมกรอบและล่าสังหารผู้แข็งแกร่งดินแดนรกร้างโบราณทุกแห่งหน วางท่าหมายจะฆ่าล้างให้สิ้นซาก

ตัดรกร้างโบราณก่อน ค่อยประชันสูงต่ำ!

ประโยคนี้หาได้พูดส่งๆ แค่นั้น

“ดูเร็ว ชายหญิงชั่วช้าสองคนนั้นถึงกับกล้าปรากฏตัวอย่างผ่าเผย ไม่รู้จักเป็นตายซะจริงๆ เชียว!”

“ฮ่าๆๆ ระยะนี้โลกรกร้างโบราณนี้ไม่รู้ถูกกวาดล้างไปกี่รอบ คิดไม่ถึงว่ายังจะบังเอิญเจอปลาลอดตาข่ายได้อีก!”

“ฆ่า!”