Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1566

หลินสวินร้องอ้อคราหนึ่งแล้วกล่าวราบเรียบ “ดูออกเลยว่าเจ้ามั่นใจในพลังของตัวเองมาก เพียงแต่เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าผลของการลงมือจะเหมือนอย่างที่เจ้าคาด”

ขณะกล่าวเขาก้าวไปข้างหน้า

แค่ก้าวเดียวเท่านั้น กลิ่นอายน่ากลัวไร้รูปก็แผ่ออกมาจากร่างของหลินสวินแล้วเข้าปกคลุมพื้นที่แถบนี้

เจี้ยนชิงเฉินแววตาไหววูบ คล้ายคาดไม่ถึงอยู่บ้าง

ยามหลินสวินก้าวออกไปครั้งที่สอง นัยน์ตาของเจี้ยนชิงเฉินก็หรี่ลงอย่างอดไม่ได้ พลังขับเคลื่อนทั่วร่างพลันโคจรออกมาดังสนั่น

หลินสวินในตอนนี้มีแสงมรรคไหลวนไปทั้งตัว แม้ยังไม่ลงมือ แต่อานุภาพทั่วร่างกลับสะกดผู้คนได้เหมือนภูผาสูงตระหง่าน ล้ำลึกดุจมหาสมุทรกว้างใหญ่ไพศาล ทันทีที่ระเบิดออกมาก็ไม่กล้าจินตนาการเลยว่าพลังนั้นจะน่ากลัวเพียงใด

เห็นได้ชัดว่าเจี้ยนชิงเฉินก็รู้ถึงจุดนี้ ชายเสื้อเขาพลิ้วไหว สีหน้าราบเรียบ ในดวงตากลับมีเจตกระบี่เล็กละเอียดเหลือคณาพรั่งพรู

“หลังจากนี้เก้าเดือน สมรภูมิเซียนเหินก็จะมาเยือน เจ้าแน่ใจว่าจะลงมือตอนนี้หรือ”

เจี้ยนชิงเฉินมุ่นคิ้ว

เขาเคยได้ยินเรื่องของหลินสวินมาก่อน ถึงขั้นเคยค้นคว้าเกี่ยวกับหลินสวินโดยเฉพาะ รู้ชัดนานแล้วว่านี่คือศัตรูแข็งแกร่งคนหนึ่งที่ไม่อาจดูหมิ่นได้ง่ายๆ

แต่ยามนี้เมื่อเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายจริงๆ เจี้ยนชิงเฉินจึงพบว่าแค่พูดถึงกลิ่นอาย หลินสวินก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเขา ‘แปดยอดนภาคราม’ คนใดแล้ว!

“สมรภูมิเซียนเหินหรือ นั่นคือเรื่องภายหลัง ตอนนี้เป็นเรื่องระหว่างพวกเราสองคน”

หลินสวินพูดพลางก้าวออกไปครั้งที่สาม

ตูม!

ห้วงอากาศใกล้เคียงแตกระเบิดดังสนั่นทรุดตัวลงเหมือนเครื่องแก้วที่แตกง่าย อานุภาพกดดันของพลังอริยมรรคชวนประหวั่นม้วนพัดออกไปโดยมีหลินสวินเป็นศูนย์กลาง

“ฮึ!”

ประกายคมปลาบในดวงตาของเจี้ยนชิงเฉินพุ่งวาบ ก้าวออกไปก้าวหนึ่งเช่นกัน ลักษณะพลังของเขาก็เปลี่ยนตามไปด้วย ท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์ที่เดิมทีลุ่มลึกพลันปล่อยออกมาในยามนี้

ชิ้ง!

ด้านหลังศีรษะเขาปรากฏโลกวงกระบี่เกลี้ยงกลมหนึ่ง ภายในมีปราณกระบี่นับไม่ถ้วนม้วนซัดราวน้ำขึ้นน้ำลง ฟาดฟันดวงดาว ตัดสะบั้นฟ้าดิน ทำให้เทพผีตกตะลึง!

ภาพอริยมรรคเช่นนี้ทำให้นัยน์ตาหลินสวินฉายแววประหลาดใจ

ไม่จำเป็นต้องสงสัย เจี้ยนชิงเฉินนี่ก็ก้าวสู่ธรณีประตูของการสร้างวิชาแห่งตนแล้วเช่นกัน ทั้งมรรคกระบี่ที่อีกฝ่ายฝึกยังดุดันและรุนแรงยิ่งกว่าที่เขาคาดเดาด้วย

ตูม!

อานุภาพกดดันของพลังมกุฎอริยมรรคทั้งสองที่แตกต่างปะทะเข้าหากันในชั่วพริบตา ช่างเหมือนตะวันจันทราชิงชัย ส่งเสียงกัมปนาทอึกทึกสนั่นหู

พื้นปฐพีที่มีทั้งสองเป็นศูนย์กลางพลันทรุดตัวเกิดเป็นรอยแยกมหึมาหลายสาย เหยียดยาวไปยังจุดที่ห่างออกไป

ก้อนหินต้นไม้ใกล้เคียงไม่มีสิ่งใดไม่แตกระเบิดกลายเป็นจุณในพริบตา เมื่อมองลงมาจากเวิ้งฟ้า ภูผาธาราในรัศมีพันลี้นี้ก็เหมือนตกอยู่ในสภาพราพณาสูร

หลินสวินในยามนี้ให้ความรู้สึกละโลกีย์เหมือนเทพเซียน ลักษณะพลังก็น่าพรั่นพรึงดั่งเทพมาร

เจี้ยนชิงเฉินก็เหมือนกระบี่ไร้เทียมทานเล่มหนึ่งที่ซ่อนคมอยู่ในฝักและเผยคมกระบี่ออกมาในยามนี้ สำแดงท่าทางผงาดผยองของมกุฎอริยะกระบี่คนหนึ่งออกมาได้อย่างสมบูรณ์

แค่การประลองพลังระหว่างทั้งคู่ก็ทำให้ฟ้าดินปั่นป่วนได้แล้ว!

นัยน์ตาดำของหลินสวินเฉยชา กล่าวว่า “ให้โอกาสเจ้าครั้งหนึ่ง ภายในสามกระบวนท่า หากเจ้าไม่แพ้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

“เจ้าหลินสวินนี่ช่างเจ้าแผนการดังคาด!”

เจี้ยนชิงเฉินหัวเราะเบาๆ สายตาเฉียบคมราวกระบี่คมกริบคู่หนึ่ง “ถ้าครบสามกระบวนท่าแล้วยังเอาชนะข้าไม่ได้ แน่นอนว่าเจ้าต้องรู้ว่าข้ามีความสามารถพอจะไปรบกวนการข้ามด่านเคราะห์ของแม่นางคนนั้น ถึงตอนนั้นเจ้าต้องเปลี่ยนใจแน่”

ไม่นานเขาก็เปลี่ยนประเด็น “แต่ข้ารับปากเจ้าได้ว่าสามกระบวนท่าก็คือสามกระบวนท่า เซวี่ยชิงอีมองเจ้าเป็นดาบ ต้องการใช้เจ้าตัดกำลังของดินแดนอื่น ข้ามีหรือจะไม่คิดเช่นนั้น”

“มองข้าเป็นดาบ? ไม่กลัวข้าเฉือนโดนตัวเจ้าเองหรือ”

หลินสวินกล่าวเย็นชา

เจี้ยนชิงเฉินหัวเราะลั่น กล่าวอย่างทอดถอนใจ “รู้ไหม หากไม่ใช่ว่ายอมรับในพลังต่อสู้ของเจ้า ตั้งแต่พริบตาแรกที่เจ้าปรากฏตัวก็จะถูกฆ่าตายไปแล้ว”

“เพียงแต่ด้วยรู้ว่าพลังต่อสู้ของเจ้าไม่ธรรมดา ข้าจึงไม่อยากสู้กับเจ้าอย่างเอาเป็นเอาตายตอนนี้”

“หากข้าตายไปแล้ว แม้ค่ายทัพดินแดนโบราณต้าหลัวจะไม่ถึงขั้นแตกแยกกระเซ็นกระสาย แต่กลับยากจะไปต่อต้านขุมกำลังดินแดนอื่นอีก”

“หากเจ้าตายไปแล้ว ดินแดนรกร้างโบราณก็เหมือนฝูงมังกรไร้หัว สำหรับพวกเราแปดดินแดนก็ไม่มีภัยคุกคามใดๆ อีก สามารถกำจัดพวกเจ้าให้สิ้นซากได้อย่างง่ายดาย”

“ผลลัพธ์ทั้งสองนี้เจ้าคงไม่อยากเห็น ข้าก็ไม่อยากเห็นเช่นกัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมข้าต้องสู้กับเจ้าอย่างเอาเป็นเอาตายด้วย กลับจะทำให้ดินแดนอื่นเอารัดเอาเปรียบเสียเปล่า”

เจี้ยนชิงเฉินพูดถึงตรงนี้ ก็คิดไปคิดมาแล้วกล่าว “สรุปง่ายๆ ก็คือ ต่อให้อยากจัดการเจ้า ก็ต้องให้ทั้งแปดดินแดนลงมือพร้อมกันจึงจะได้ เจ้าเข้าใจไหม”

ริมฝีปากหลินสวินยิ้มหยันกล่าว “เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดมากเช่นนี้เลย จากไปเองก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ”

เจี้ยนชิงเฉินไหวไหล่ยิ้มกล่าว “ง่ายมาก เพราะไม่อยากน่ะสิ”

ตูม!

เวลานี้หลินสวินพลันก้าวออกไป กระบี่มรรคเล่มหนึ่งที่เหมือนไม่เจือกลิ่นอายธุลีเพียงเสี้ยวปรากฏออกมา

กระบี่แสนแปดพัน!

“เจตกระบี่ไท่เสวียนหรือ คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะได้รับมรดกของจักรพรรดิกระบี่ไท่เสวียนนั่น!”

เพียงพริบตานัยน์ตาของเจี้ยนชิงเฉินก็ฉายแววเยียบเย็นน่าพรั่นพรึง ตั้งมือเป็นกระบี่ ริมฝีปากส่งเสียงหนึ่งออกมา

“มา!”

ปราณกระบี่ดำสนิทและลึกล้ำสายหนึ่งพลันปรากฏ เหมือนลำแสงที่ลอดผ่านม่านแห่งรัตติกาลนิรันดร์ เต็มไปด้วยกลิ่นอายทำลายล้าง ความเงียบ และความตายที่กดดันใจผู้คน

กระบี่เดียวแต่เหมือนความมืดมิดบุกจู่โจม นำพาเงามืดของความตายมาด้วย!

เมื่อประทับด้วยปราณกระบี่สองสายของบุคคลขอบเขตมกุฎแห่งยุคสองคน กลางอากาศจึงเกิดการปะทะที่น่าพรั่นพรึง

ตูม!

ฟ้าดินพลิกตลบ สุริยันจันทราหม่นแสง

ฝั่งตรงข้ามร่างของหลินสวินแค่ไหวสั่นเล็กน้อย ตั้งแต่ต้นจนจบสีหน้ายังราบเรียบไร้คลื่นลม มีเพียงดวงตาดำคู่นั้นที่เฉยชายิ่งกว่าเดิม

ความจริงในใจเขาก็ผิดคาดอยู่บ้าง นี่เป็นคู่ต่อสู้คนแรกที่รับท่าสังหาร ‘กระบี่แสนแปดพัน’ และ ‘ไปไร้หวน’ ได้หลังจากที่เขาเข้ามาในสมรภูมิเก้าดินแดนนี้

เจี้ยนชิงเฉินสูดหายใจลึก เลือดลมในร่างตีกลับ รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก สีหน้าเจือความจริงจังอย่างยากจะได้เห็น

ในดินแดนโบราณต้าหลัวเขาถูกมองเป็นอันดับหนึ่งของคนรุ่นเยาว์ มีสมญาว่า ‘อำนาจทั่วทิศ’ ในหมู่คนรุ่นเดียวกัน

นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบและถูกกำราบอยู่หมัด ในการประลองของคนระดับเดียวกันตั้งแต่ฝึกปราณมาจนถึงวันนี้!

“ดูท่าก่อนหน้านี้ข้าจะดูถูกเจ้าเกินไป”

เจี้ยนชิงเฉินแววตาดุจอสนี กลิ่นอายล้วนเปลี่ยนไปแล้ว เกิดจิตต่อสู้ชวนประหวั่นที่สั่นคลอนธารดารา!

“นี่ได้แต่พิสูจน์ว่าเจ้าสู้ข้าไม่ได้ ดูให้ดี นี่คือกระบวนท่าที่สาม!”

ขณะกล่าวจู่ๆ เงาร่างหลินสวินก็หายไป จากนั้นค่อยปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเจี้ยนชิงเฉิน

นัยน์ตาของเจี้ยนชิงเฉินพลันหดรัด แต่นิ่งสงบไม่หวาดกลัว

เขาพลิกฝ่ามือ กลางฝ่ามือพลันปรากฏปลายกระบี่หนึ่งชุ่น เพียงชุ่นเดียวแต่กลับสว่างไสวพร่างพรายเหมือนดวงตะวัน นั่นคือสิ่งสะท้อนของพลังที่อัดแน่นถึงขีดสุด!

ขณะเดียวกันในมือของหลินสวินก็มีขวดหยกมันแพะหนึ่งปรากฏ ขวดนั้นว่างเปล่าล้ำลึกเหมือนไร้สิ้นสุด

ขวดมหามรรคไร้ขอบเขต!

หืม?

ร่างกายของเจี้ยนชิงเฉินพลันแข็งทื่อ ในใจกลิ่นอายอันตรายถึงชีวิตถาโถม ลอบอุทานว่าแย่แล้ว!

เกือบจะเป็นสัญชาตญาณ เขาถอยร่นโดยไม่ลังเล เคลื่อนหลบเต็มกำลัง!

ตูม!

แต่ยังช้าไปก้าวหนึ่ง ในขวดหยกมันแพะที่มีขนาดไม่กี่ชุ่นนั้นมีปราณกระบี่สายหนึ่งพุ่งออกมา

ยังคงเป็นกระบวนท่ากระบี่ ‘ไปไร้หวน’ มรดกที่ได้มาจากจักรพรรดิสงครามอู๋ยางเหมือนเดิม แต่อานุภาพกลับแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้ถึงเท่าตัว!

สำหรับมกุฎอริยะที่อยู่ในระดับเดียวกัน ความต่างของพลังเพียงเล็กน้อยก็พอจะตัดสินผลแพ้ชนะในการต่อสู้ได้แล้ว นับประสาอะไรกับช่องว่างที่ต่างกันเท่าตัว

ท่ามกลางเสียงกัมปนาทชวนประหวั่นที่ทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน ร่างของเจี้ยนชิงเฉินถูกซัดลอยออกไปอย่างหนักหน่วงเหมือนว่าวสายป่านขาด

เสื้อผ้าเขาขาดวิ่นมอมแมมอย่างเห็นได้รางๆ เกราะสีเทาเข้มที่ปกคลุมอยู่เบื้องหน้าเขาถูกปราณกระบี่ไร้ใดเปรียบทะลวงโดยตรง หน้าอกถูกแทงทะลุ เลือดแดงสดหลั่งริน

หลินสวินมุ่นคิ้ว พริบตาก็ดูออกว่าเกราะนี้เป็นสมบัติอริยะที่แข็งแกร่งชิ้นหนึ่ง หากไม่ได้มันช่วยไว้ เจี้ยนชิงเฉินคงไม่มีทางแค่บาดเจ็บหนักธรรมดาเช่นนั้นแน่

ฟุ่บ!

ขณะคิดในใจเช่นนี้การเคลื่อนไหวของหลินสวินไม่ได้ช้าลงเพียงนิด สีหน้าเขาเยียบเย็น เงาร่างพุ่งแหวกอากาศเข้าสังหารเหมือนภาพมายา

ตั้งแต่เริ่มเขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้เจี้ยนชิงเฉินจากไปทั้งเป็น!