Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1567

“ต่ำช้า!”

เจี้ยนชิงเฉินตวาดเดือดดาล เขาผมเผ้าสยายยุ่ง หน้าอกมีรูโหว่ชุ่มเลือดหนึ่งที่ยังหลั่งโลหิต ใบหน้าซีดเผือดหาใดเปรียบ

สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดคือพลังกระบี่นั้นของหลินสวินน่ากลัวเกินไป กลิ่นอายมรรคกระบี่ที่ทิ้งร่องรอยไว้ยังโหมทำลายอยู่ภายในร่าง!

เจี้ยนชิงเฉินคิดไม่ถึงจริงๆ ว่ากระบวนท่าที่สามของหลินสวินจะใช้สมบัติอริยะที่อัศจรรย์เกินคาดเดาชิ้นหนึ่งเข้ามาช่วย ทั้งอานุภาพนั้นยังน่าหวาดกลัวเช่นนี้ด้วย

หากไม่ใช่ว่าบนตัวเขามีเกราะศึกระดับอริยะชั้นสูงปกคลุมอยู่ แค่กระบี่เดียวนี้ก็สามารถโจมตีเขาจนถึงแก่ชีวิตได้แล้ว!

“เจ้าเคยพูดไม่ใช่หรือ ว่าคนอย่างเจ้ากับข้าไม่มีทางใส่ใจคำวิจารณ์โจมตีและคำตัดสินใดๆ ทำไมตอนนี้เจ้ากลับอับอายจนกลายเป็นโกรธก่อนเล่า”

ท่ามกลางเสียงเฉยชาเยียบเย็น เงาร่างหลินสวินพุ่งทะยานมาถึง กระบี่ยอดสังหารในมือเอ่อท้นแสงนองเลือดแปลกประหลาดแล้วฟาดผ่าลง

ตูม!

ปราณกระบี่ดุจคลั่งโทสะ แหวกผ่านฟากฟ้า

“ข้าแค่คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะต่ำช้าเช่นนี้!”

เจี้ยนชิงเฉินหน้าคล้ำเขียว เบื้องหน้าพลันปรากฏกระบี่เทพเล่มหนึ่งที่ดำสนิทเหมือนเหล็ก ประทับด้วยอักษรอริยมรรคแน่นขนัดฟาดผ่าออกไป

เคร้ง!

ท่ามกลางเสียงปะทะเสียดหูหาใดเปรียบ ประกายไฟพุ่งสาดทั่วทิศ แสงศักดิ์สิทธิ์ระเบิดกระจาย

เจี้ยนชิงเฉินเดิมทีก็บาดเจ็บสาหัส แม้จะขวางกระบี่นี้ไว้ได้ แต่ทั้งตัวกลับถูกซัดจนกระอักเลือดเซถอยหลัง ร่างเกือบร่วงคะมำลงมากลางอากาศ

เขาสูดหายใจลึก ควบคุมความคับข้องในใจอย่างเต็มที่ บนหน้าซีดเผือดเหมือนจะโปร่งแสงเต็มไปด้วยความเยียบเย็น

ในฐานะที่เป็นบุคคลแห่งยุคคนหนึ่ง สภาวะจิตและเจตจำนงของเขาเคี่ยวกรำถึงขั้นน่ากลัวสุดขีดนานแล้ว ต่อให้อยู่ในสถานการณ์อันตรายก็จะไม่ลนลานด้วยเหตุนี้

แต่ความโกรธและความแค้นในใจกลับควบคุมไม่อยู่อย่างสิ้นเชิง!

ประมาทเกินไปแล้ว เขาคิดว่าหลินสวินจะต้องไม่กล้าสู้จนบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายกับตนเป็นแน่

ด้วยไม่มีประโยชน์ทั้งต่อค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณและค่ายทัพดินแดนโบราณต้าหลัว มีแต่จะถูกดินแดนอื่นเอาเปรียบ

แต่ไหนเลยจะคิดว่าหลินสวินจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้อย่างเห็นได้ชัด ช่างเหมือนคนบ้าที่ไม่หวาดกลัวอะไรจริงๆ คิดจะฉวยโอกาสนี้ตัดสินเป็นตาย!

ไม่อาจคิดมากความ ด้วยหลินสวินพุ่งสังหารมาอีกครั้ง

“ชีวิตของแม่นางคนนั้นเจ้าก็ไม่ต้องการแล้วใช่ไหม!?”

นัยน์ตาของเจี้ยนชิงเฉินเต็มไปด้วยแววเยียบเย็น ฝ่ามือเขาควบรวมเป็นประทับกฎเกณฑ์ประหลาดหนึ่งโดยไม่ลังเล

วู้ม!

เบื้องหน้าเขาพลันปรากฏกระบี่ไม้เล่มหนึ่ง

กระบี่ไม้กว้างสามนิ้วมือ ยาวสองฉื่อสี่ชุ่น พู่กระบี่แดงก่ำพลิ้วไหว คมกระบี่หนาทื่อ บนตัวกระบี่สลักอักษรมหามรรคเรียบง่ายแปลกประหลาดไว้คำหนึ่ง…

บัญชา!

กระบี่ไม้เป็นของธรรมดา แต่ด้วย ‘อักษร’ นี้เลยเสริมกลิ่นอายสูงส่งที่เหมือนบงการใต้หล้า

ตูม…

ทันทีที่หลินสวินเข้าใกล้ก็ถูกกลิ่นอายของปราณกระบี่ไร้รูปกีดขวาง แม้แต่กระบี่ที่ฟันออกไปก็ยังยากเข้าใกล้แม้สักก้าว

เป็นกลิ่นอายของกระบี่ไม้เล่มนั้น!

นัยน์ตาดำของหลินสวินหดรัด

เวลานี้สีหน้าของเจี้ยนชิงเฉินเยียบเย็นและเด็ดเดี่ยว กล่าวเย็นชา “สมบัติ ข้าก็มี!”

เขาสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง

กระบี่ไม้ที่จารึกอักษร ‘บัญชา’ พลันส่งเสียงกัมปนาท ในความรางเลือนเหมือนมีร่างกำยำสูงใหญ่ยิ่งร่างหนึ่งเหยียบอยู่บนกระบี่ไม้ กลิ่นอายที่แผ่ออกมาปกคลุมฟ้าดิน ยิ่งใหญ่ไร้สิ้นสุดเหมือนนายเหนือหัวแห่งมรรคกระบี่

เมฆาเคราะห์ที่ม้วนตัวอยู่บนเวิ้งฟ้านั้นยังถูกทำให้สั่นสะเทือน ซัดโหมรุนแรงขึ้นมา

ขณะเดียวกันร่างกายของหลินสวินแข็งทื่อ แสบผิวไปทั้งตัว อานุภาพกดดันของมรรคกระบี่ชวนประหวั่นถาโถมเข้าใส่

นี่คือไพ่ตายของเจี้ยนชิงเฉินอย่างไม่ต้องสงสัย!

ในฐานะที่เป็นอันดับหนึ่งของคนรุ่นเยาว์แห่งดินแดนโบราณต้าหลัว เจี้ยนชิงเฉินย่อมไม่ขาดสมบัติก้นหีบเป็นธรรมดา

แต่กระบี่ไม้เล่มนี้กลับเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในบรรดาสมบัติทั้งหมดของเขา ถูกเขาเก็บรักษามาตลอด ถ้าไม่ใช่ช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานก็จะไม่ยอมใช้เด็ดขาด

“กระบี่นี้บางทีอาจฆ่าเจ้าไม่ตาย แต่กลับทำลายพิบัติเคราะห์ของแม่นางคนนั้นได้อย่างเหลือเฟือ”

นัยน์ตาของเจี้ยนชิงเฉินเต็มไปด้วยแววเฉียบคม

เขาแค้นนัก!

ตั้งแต่ฝึกปราณมาถึงวันนี้ เขายังไม่เคยเสียเปรียบมากเช่นนี้มาก่อน ยามนี้ถูกโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส นี่จะไม่ให้เขาแค้นได้อย่างไร

ยิ่งเป็นพวกที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี ก็ยิ่งไม่อาจทนต่อการโจมตีเช่นนี้ได้ง่ายๆ!

“ไป!”

ริมฝีปากเขาขยับพูดคำหนึ่งอย่างแผ่วเบา เผยความหยิ่งผยองออกมาอย่างสมบูรณ์

กระบี่ไม้ทะยานสู่ฟากฟ้า ทะลวงขึ้นเหนือเมฆ อักษรบัญชาหนึ่งคำเอ่อท้นกลิ่นอายเร้นลับสูงสุด ทำให้เงาร่างกำยำที่ปรากฏอยู่บนกระบี่นั้นราวกับทวยเทพ!

แต่พริบตานี้หลินสวินก็เคลื่อนไหวแล้ว

กฎระเบียบที่ปกคลุมอยู่กลางฟ้าดินแถบนี้พลันหยุดชะงักไปเสี้ยวหนึ่ง ตกอยู่ในสภาพค้างแข็งชั่วพริบตา

โลกทั้งใบราวกับหยุดนิ่ง!

เหมือนภาพวาดที่หยุดตรึง ส่วนหลินสวินก็กลายเป็นวงโคจรเพียงหนึ่งเดียวที่เคลื่อนไหวได้บนภาพวาดนั้น

อภินิหารหยุดเวลา!

ตูม!

เจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุดปรากฏ เพียงพริบตาก็เปล่งแสงมรรคทองนิลกาฬไร้สิ้นสุดออกมาปกคลุมกระบี่ไม้เล่มนั้นไว้ภายใน

เมื่อเจี้ยนชิงเฉินตอบสนอง ก็เห็นว่ากระบี่ไม้ที่ถูกเขามองเป็นสิ่งล้ำค่ายังไม่ทันได้สำแดงอานุภาพ ก็ถูกเจดีย์สมบัติที่เหมือนหล่อจากทองเทพองค์หนึ่งกำราบอย่างแข็งกร้าวพอดี

สิ่งสำคัญคือเขาไม่สังเกตเห็น ว่าเจดีย์สมบัตินั่นปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร!

“นี่…”