Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1618

ในเวลาต่อมาหลินสวินพาซย่าจื้อออกจากเมืองอารักษ์มรรค เดินไปในสมรภูมิเก้าดินแดน

ระหว่างที่เดินท่องภูผาธารา ก้าวเดินแช่มช้าใต้หมู่ดาว

ตลอดทางหลินสวินวางเรื่องราวทางโลกทั้งหมดไป นำของอร่อย ของน่าสนุก ของน่าสนใจที่เก็บรวบรวมได้หลายปีมานี้ออกมาหมด

แต่ที่ทำให้หลินสวินทำหน้าไม่ถูกก็คือ ซย่าจื้อชอบกินเพียงอย่างเดียว ไม่สนใจของน่าสนุก ของน่าสนใจเหล่านั้นสักนิด

อีกทั้ง ที่ซย่าจื้อชอบที่สุดยังเป็นการกินเนื้อ ทั้งต้ม ทอด จี่ ย่าง อบ ตุ๋น เคี่ยว… ขอเพียงเป็นเนื้อย่อมไม่ปฏิเสธ

นี่ทำให้หลินสวินรำพึงอย่างอดไม่ได้ ว่ากินได้นับเป็นโชค

ซย่าจื้อพูดน้อยมาตลอด อยู่เคียงข้างหลินสวินเงียบๆ เช่นนั้น บางคราวหลินสวินก็อยากจะแหย่นางอย่างห้ามไม่อยู่ แต่กลับถูกนางใช้สายตาราวกับมอง ‘เด็กน้อย’ ทำให้พ่ายไป

พอเป็นช่วงเวลาเช่นนี้ หลินสวินจะเขินอายอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็กลั้นขำ แล้วก็หัวเราะเสียงดัง เหมือนมีแต่ต่อหน้าซย่าจื้อเท่านั้นตนเองถึงจะเหมือน… ‘เด็กน้อย’ เช่นนี้ได้

ซย่าจื้อหนึ่งคน เหล้าหนึ่งกา เดินเตร่ด้วยกันไปตลอดทาง เป็นสุขได้อย่างข้าจะมีกี่คน

น่าเสียดาย ทิวทัศน์อันงดงามนั้นสั้นเสมอ

ครึ่งเดือนผ่านไป สุดท้ายซย่าจื้อก็ยังจะจากไป

“หลินสวิน รอข้ากลับมานะ”

ยังเหมือนตอนจากกันแต่ก่อน คราวนี้ซย่าจื้อก็เอ่ยปากอย่างจริงจังเช่นนี้

“ไปเถอะๆ”

หลินสวินก็คิดตกแล้ว หยิบน้ำเต้าสุราออกมา โบกมือบอกลา

ซย่าจื้อกลับเดินเข้ามา เข้าสู่อ้อมกอดของหลินสวิน ร่างสูงโปร่งเพรียวบางนุ่มลื่นราวหยกอ่อน กลิ่นหอมคลุมเครือเย็นกระจ่างอบอวล

หลินสวินสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง กอดซย่าจื้อไว้แน่นๆ คล้ายกลัวแต่ว่าครู่ต่อมาอีกฝ่ายก็จะหายไป

“อยากแต่งนางก็ได้ แต่เจ้าต้องเอาชนะข้าก่อน”

จู่ๆ ซย่าจื้อก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทำเอาหลินสวินตัวแข็งทื่อฉับพลัน สีหน้าชะงักงันไปครู่หนึ่ง มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย

‘นาง’ ย่อมหมายถึงจ้าวจิ่งเซวียน

เพียงแต่หลินสวินกลับคิดไม่ถึงว่าซย่าจื้อจะยังพะวงกับเรื่องนี้อยู่

“ได้!”

ครุ่นคิดครู่หนึ่งหลินสวินก็เกิดใจกล้าขึ้นมาทันที “ไม่งั้น ตอนนี้ก็ลองดูไหม”

ซย่าจื้อช้อนตามองดูสีหน้าอยากลองสู้ของหลินสวินแล้วพูดว่า “เจ้ารีบร้อนขนาดนี้เชียวหรือ”

หลินสวินเก้อเขินในทันใด เอ่ยว่า “งั้นคราวหน้าก็แล้วกัน”

ซย่าจื้อถอยหลังไปสองก้าว จู่ๆ ทวนยาวกระดูกขาวเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ แทงเข้าไปในอากาศเบาๆ ครั้งหนึ่ง แล้วบุกเข้ามาหาหลินสวิน

เรียบง่าย ไม่ฉูดฉาด

แต่ในสายตาหลินสวิน ทวนนี้กลับเหมือนคมประกายที่แหลมคมที่สุดในโลก สามารถแทงทะลุได้ทุกสิ่ง ไม่ว่าตนจะหลบหนีอย่างไรก็ไม่อาจหลบประกายคมนี้ได้!

ความรู้สึกนั้นก็เหมือนดั่งมหามรรคมาเยือน ทวนก็คือมรรค มรรคก็คือทวน มรรคอยู่ทุกแห่งหน ไปถึงทุกแห่งหน ทวนก็เช่นกัน!

ชั่วขณะนี้เวลาเหมือนช้าลงหาใดเทียบ

นัยน์ตาของหลินสวินหดรัด ความสามารถในการต่อสู้ที่เคี่ยวกรำด้วยการเข่นฆ่าชิงชัยมาหลายปี ทำให้เขาตอบสนองอย่างหนึ่งในชั่วพริบตา…

ถอย!

แต่ก็ในตอนนี้เอง ทุกอย่างตรงหน้าล้วนหายลับไป มรรคไม่ดำรง ทวนไม่มีอยู่ ไกลออกไปซย่าจื้อยืนอยู่เพียงลำพัง สุขุมเยือกเย็น

หลินสวินถอนหายใจเบาๆ เขาตัดสินได้โดยสมบูรณ์แล้วว่าซย่าจื้อไร้ศัตรูในระดับนี้ ต่อให้ประมือกันจริงๆ บางทีตนอาจมีความหวังที่จะชนะ แต่ไม่มาก

ซย่าจื้อเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ยังอยากลองไหม”

นี่ไม่ใช่การโอ้อวดแสนยานุภาพ แต่กลับทำให้หลินสวินยิ้มเจื่อน เอ่ยว่า “พวกเราสองคน ไยต้องมาต่อสู้กันเอาตอนนี้”

ซย่าจื้อร้องอืม เดินออกมาข้างหน้า ใบหน้าเล็กเพริศพริ้งจนสามารถล่มเมืองล่มนครได้นั้นพลันคลี่ยิ้มซุกซน เอ่ยว่า “หลินสวิน เจ้าน่ารักเหมือนเซี่ยวเซี่ยวเลย”

“เซี่ยวเซี่ยวเป็นใคร” หลินสวินชะงักไป

ครู่ต่อมาเขาก็เห็นกระต่ายน้อยขนสีชมพูอ่อนๆ ตัวเท่ากำปั้นตัวหนึ่งปรากฏอยู่ที่ไหล่ของซย่าจื้อ ดวงตาดำขลับทั้งสองเต็มไปด้วยไอวิญญาณ

กระต่ายน้อยเผยอปากฉีกยิ้มขึ้นมา เผยให้เห็นฟันกระต่ายสีขาวโพลนเปล่งปลั่งคู่หนึ่ง ดูน่าขันหาใดเทียบ

แต่หลินสวินสีหน้าเกือบมืดทะมึน ซย่าจื้อถึงกับบอกว่าตนน่ารักเหมือนกระตายสีชมพูตัวหนึ่งหรือนี่

หากเรื่องนี้กระจายออกไป เหล่าผู้กล้าในดินแดนรกร้างโบราณจะมองเขาอย่างไร

ซย่าจื้อกลับยิ้มสดใส เย้าแหย่กระต่ายน้อยสีชมพูบนไหล่แล้วพูดว่า “เจ้าดูสิ พอเซี่ยวเซี่ยวยิ้มขึ้นมาน่ารักมาก”

กระต่ายน้อยสีชมพูยิงฟันอย่างให้ความร่วมมือ ยิ้มอย่างปรีดา ส่งเสียงจี๊ดๆๆ ออกมา เหมือนก้อนกลมขนปุยสีชมพูกลิ้งไปกลิ้งมาบนไหล่ของซย่าจื้อ

ใบหน้าดั่งดรุณี เงาร่างสะโอดสะอง งดงามดุจนางเซียนที่ไม่แปดเปื้อนโลกีย์ในโลกหล้า น้อยนักที่จะเผยรอยยิ้มสดใสเช่นนี้

ก็ในตอนนี้เอง จู่ๆ หลินสวินก็พบว่า ไม่ว่าซย่าจื้อจะแข็งแกร่งหรือสะสวยเพียงไหน แต่ในส่วนลึกของจิตใจ นางยังใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับเด็กน้อย

เพียงแต่ตลอดมานางเผยออกมาน้อยนัก

ชั่วขณะหนึ่ง มองดูซย่าจื้อที่ขณะนี้กลิ่นอายมีชีวิตชีวา งดงามสดใสเปล่งประกาย สีหน้าหลินสวินก็ปรากฏแววเหม่อลอย จิตใจหวั่นไหว

“ไปแล้วนะ”

ไม่นานนักซย่าจื้อก็จากไปอย่างปุบปับฉับไว

นิสัยนางไม่ชักช้ายืดยาดแต่ไหนแต่ไร

กลางห้วงอากาศ เงาร่างนางเดินไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ที่ไหล่ กระต่ายสีชมพูฉีกยิ้มพลางโบกมือน้อยบอกลาหลินสวิน

หลินสวินเห็นภาพเช่นนี้เข้าก็ขำอย่างอดไม่ได้เสียแล้ว โบกมือให้

ประตูว่างเปล่าราวรัตติกาลมืดมิดบานหนึ่งปรากฏอยู่บนเวิ้งฟ้า เงาร่างของซย่าจื้อเดินเข้าไปในนั้นแล้วหายลับไปเช่นนี้

“ประตูบานนั้น สามารถเพิกเฉยต่อพลังกฎระเบียบฟ้าดินของสมรภูมิเก้าดินแดนได้ ที่ที่ซย่าจื้อไปเป็นสถานที่แบบไหนกันแน่”

ดวงตาดำหลินสวินลุ่มลึก เขาเคยเห็นประตูรัตติกาลบานนี้มาก่อน