Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1658

มีเพียงหลินสวินที่ขมวดคิ้วมุ่น ตามความคิดของเขา กู่เหลียงฉวี่เป็นคนที่ต้องฆ่าทิ้ง!

คนผู้นี้แม้จะเป็นอันดับหนึ่งของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ แต่กลับใจคอคับแคบ ดันทุรังทำตามใจเพื่อชิงสมบัติ วิธีการยิ่งต่ำช้าเลวทรามถึงที่สุด

หากไม่ใช่ว่าครั้งนี้ในมือตนยังมีไพ่ตายอยู่ ผลลัพธ์ที่เหลือไว้ให้ตนคงมีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือตาย!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แน่นอนว่าหลินสวินไม่พอใจที่จะปล่อยกู่เหลียงฉวี่ไปแค่นี้

เวลานี้เฒ่าโดดเดี่ยวหันกลับมา บนสีหน้าเจือแววเดียวดายเสี้ยวหนึ่ง ทอดถอนใจกล่าว

“เจ้าหนู ใช่ว่าข้าไม่ช่วยเจ้าฆ่าคน หากแต่เป็นกฎของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดินี้ แม้แต่ข้าก็ไม่เคยทำลายมันมาก่อน ครั้งนี้ก็ไม่อาจทำลายกฎ มิฉะนั้น… ก็ไม่ต่างอะไรกับตบหน้าตัวเอง แต่เจ้าวางใจได้ว่าจากนี้ไปหนึ่งหมื่นปี เจ้าหมอนั่นจะต้องตกนรกทั้งเป็นและถูกทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแน่ ความจริงสิ่งนี้คงยากจะรับได้ยิ่งกว่าฆ่าเขาให้ตาย”

“ความตายสามารถรวบรัดตัดจบ แต่การมีชีวิตอยู่บางครั้งอาจเจ็บปวดมากกว่าตาย”

สัตว์ประหลาดเฒ่าทุกคนต่างเงียบงัน คำพูดของเฒ่าโดดเดี่ยวเหมือนตัดสินโทษของกู่เหลียงฉวี่อย่างสมบูรณ์ สิ่งที่รอกู่เหลียงฉวี่อยู่ก็คือการกำราบและความทรมานที่ยาวนานถึงหมื่นปี!

สำหรับผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งที่เข้าใกล้ระดับจักรพรรดิอันไร้สิ้นสุด หนึ่งหมื่นปีช่างนานมากจริงๆ ต้องพลาดโอกาสไปมากแน่ๆ!

“น่าเสียดาย ขนาดใช้ไพ่ตายใบนี้ของท่านแล้ว แต่กลับได้ผลลัพธ์มาแค่นี้ ถ้ารู้อย่างนี้คงเก็บไว้ใช้ในภายหลังแล้ว”

หลินสวินก็ได้แต่ยอมรับ

เฒ่าโดดเดี่ยวหลุดหัวเราะแล้วเปลี่ยนสีหน้า แค่นเสียงเย็นชากล่าว “ตอนนั้นข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว ว่าป้ายคำสั่งนี้เอาไว้ใช้ขู่ขวัญ!”

ไม่นานเขาก็เหมือนตระหนักถึงอะไรบางอย่าง เหลือบมองหลินสวินอย่างประหลาดใจเล็กน้อย เจ้าหนูนี่กล้าพูดเช่นนี้ ไม่ได้หมายความว่าต่อให้ไม่พึ่งพลังของตน เขาก็มีวิธีอื่นที่สามารถคลี่คลายสถานการณ์อันตรายเมื่อครู่ได้อีกหรือ

‘เวลาไม่มาก ถือโอกาสนี้ข้ามีประโยคหนึ่งจะกล่าวเตือน ภายหน้าหากจะไปที่ทางเดินโบราณฟ้าดารา ต้องระวังจักรพรรดินรกเลือดทมิฬด้วย ตอนหนุ่มเจ้าเฒ่านี่เป็นคนโฉดที่ทำทุกทางเพื่อบรรลุเป้าหมาย ต่อให้บรรลุจักรพรรดิก็ยังเก็บงำแผนเจ้าเล่ห์ ถ้าถูกเขาเพ่งเล็ง ไม่ว่าเจ้าจะเป็นมดปลวกหรือจักรพรรดิ เขาจะต้องแก้แค้นเต็มกำลังอย่างแน่นอน…’

เฒ่าโดดเดี่ยวสื่อจิตกำชับ

เงาร่างเขาค่อยๆ เลือนราง เมื่อเสียงหายไป เงาร่างของเขาก็หายไปในอากาศราวหมอกควันสายหนึ่ง หายไปอย่างสมบูรณ์

ป้ายกระดูกในมือของหลินสวินก็แตกดังเปรี๊ยะ พังทลายไม่เหลือซาก

หลินสวิอดกลัดกลุ้มไม่ได้ สำหรับปวงสวรรค์หมื่นพิภพ โลกชั้นล่างที่จักรวรรดิจื่อเย่าอยู่เป็นสถานที่แบบใดกันแน่

มี ‘แหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์’ ที่เป็นหนึ่งในจตุโบราณสถาน มีสุสานสมุทรฝังมรรค มีป่าต้นหม่อนที่ลี้ลับเกินคาดเดา และมีเฒ่าดึกดำบรรพ์ที่ลึกลับและน่ากลัวอย่างเฒ่าโดดเดี่ยว ราชครูของหอดูดาวหลวง…

แม้แต่มารดาของตนลั่วชิงสวินและท่านลู่ ตอนนั้นที่มาจากฟากฝั่งฟ้าดาราก็ไม่ปรากฏตัวที่ดินแดนรกร้างโบราณ และไม่ปรากฏตัวที่แปดดินแดนอื่น มีเพียงจำศีลอยู่ในโลกชั้นล่าง

ในพื้นที่นี้ซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่

หลินสวินอึ้งงัน เงียบไปไม่กล่าววาจา

สัตว์ประหลาดเฒ่าคนอื่นในที่นั้นราวกับยกภูเขาออกจากอก ผ่อนคลายลงทั้งตัว

เมื่อครู่ไม่ว่าจะเป็นกู่เหลียงฉวี่หรือเฒ่าโดดเดี่ยว ก็ล้วนทำให้พวกเขากดดันอย่างหนักหน่วง อึดอัดไปทั้งตัว

ตอนนี้ในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายแล้ว

เพียงแต่สีหน้าของทุกคนต่างเจือแววสับสน

พวกซุ่นจี้ ฮูหยินมู่ หลิงเซียวจื่อก็ตกตะลึง ด้วยความลับของหลินสวินมากเกินไปแล้วจริงๆ ทำให้พวกเขาต่างมีความรู้สึกว่ายากเข้าใจ

สัตว์ประหลาดเฒ่าพวกนั้นที่เคยถูกสิ่งมีชีวิตน่ากลัวมากมายกำราบ แต่ละคนต่างหวาดกลัวอยู่ลึกๆ

กู่เหลียงฉวี่เป็นถึงอันดับหนึ่งของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ ถึงขั้นใช้เลือดแท้ระดับจักรพรรดิ แต่ผลลัพธ์ล่ะ ยังคงแพ้อย่างย่อยยับ ถูกขังไว้หนึ่งหมื่นปี!

หญิงสาวกระโปรงแดงยิ้มเงียบๆ นางรู้ว่าทางเลือกของตนถูกต้องแล้ว ห้องมืดนิรันดร์ ส่องสว่างด้วยโคมเดียว!

นางไม่พูดอะไรมาก กลายร่างเป็นดอกกระบี่พันปีกสีแดงดุจเพลิงผลาญ พุ่งเข้าไปในใบหิมะน้ำแข็งในมือของหลินสวิน

ท่านเซิ่นสูดหายใจลึก ยิ้มเดินเข้าไปหาหลินสวิน

“สหายน้อย ไม่เจอกันนานทีเดียว”

…

ในโถงใหญ่

หลินสวินและท่านเซิ่นนั่งลงกับพื้น

เหล่าผู้กล้าแยกย้ายกันไป ผ่านการต่อสู้นองเลือดที่คาดไม่ถึงและชวนระทึกขวัญ แต่ละคนล้วนต้องการสงบสติอารมณ์สักหน่อย

ท่านเซิ่นเงียบไปครู่ใหญ่ก็ยิ้มน้อยๆ “ครั้งนี้ความผิดไม่ได้อยู่ที่เจ้า ต่อให้ทำลายกฎเกณฑ์ของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิก็พอเข้าใจได้ ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องกดดัน”

หลินสวินถอนใจกล่าว “ไม่ถึงขั้นกดดัน เพียงแต่ในใจกลับผิดหวังอยู่บ้าง ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคนอย่างกู่เหลียงฉวี่ยังถูกยกย่องเป็นอันดับหนึ่งของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิได้”

ท่านเซิ่นกล่าว “ง่ายมาก หนึ่งด้วยเขาก้าวสู่ระดับครึ่งก้าวสู่จักรพรรดิแล้ว พลังต่อสู้เป็นเลิศ สองก็ด้วยเขามากประสบการณ์ อยู่รอดมานานที่สุด เจ้าน่าจะรู้ว่าที่นี่คือสนามรบแนวหน้า ต่อให้เป็นกึ่งจักรพรรดิก็มีโอกาสตายได้”

“พูดถึงแค่หมื่นปีมานี้ กำแพงเมืองด่านจักรพรรดิมีกึ่งจักรพรรดิร่วงหล่นรวมทั้งสิ้นสามร้อยเจ็ดสิบเจ็ดคน การบาดเจ็บล้มตายพูดไม่ได้ว่าไม่สาหัสสากรรจ์ ในหมู่ผู้แข็งแกร่งที่ตายจากไปพวกนั้น ไม่ขาดแคลนผู้แข็งแกร่งอย่างกู่เหลียงฉวี่ แต่คนที่อยู่รอดมาได้ถึงตอนนี้กลับมีแค่กู่เหลียงฉวี่”

พูดถึงตรงนี้ ท่านเซิ่นคิดไปคิดมาค่อยกล่าวต่อ “สามารถอยู่รอดมาได้ถึงตอนนี้ ไม่ใช่แค่โชคดีเท่านั้น ยังต้องมีความสามารถที่คู่ควรด้วย”

หลินสวินไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเรื่องนี้ และไม่พูดถึงประเด็นนี้อีก หากแต่หยิบจดหมายฉบับหนึ่งที่ท่านเมี่ยวเสวียนฝากให้ตนนำมาส่งมอบแก่ท่านเซิ่น

เมื่อเห็นจดหมาย ในดวงตาของท่านเซิ่นพลันฉายแววอัศจรรย์ คล้ายยากจะเชื่อ ทั้งชื่นใจหาใดเปรียบ

เขาหยัดร่างขึ้นโค้งคำนับกล่าว “ขอบคุณสหายน้อย!”

หลินสวินรับมือไม่ทัน รีบลุกขึ้นกล่าว “ผู้อาวุโสเหตุใดถึงพูดเช่นนี้”

ท่านเซิ่นยิ้มกล่าว “หากไม่มีจดหมายนี้ ข้าคงไม่รู้ว่าการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนครั้งนี้ ค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณของพวกเราได้รับชัยชนะครั้งใหญ่อย่างไม่เคยมีมาก่อน และตอนนี้สหายน้อยก็เป็น ‘อันดับหนึ่งของสมรภูมิเก้าดินแดน’ แล้ว!”

…

‘เจ้าเฒ่ากู่เหลียงฉวี่นี่ไร้ประโยชน์จริงๆ!’

ส่วนลึกของหมู่ดาวไร้ระเบียบแถบหนึ่งที่อยู่ห่างกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิไปไกล บุตรนรกกำลังลุกลนหลบหนี

ทันทีที่รู้ว่าตนถูกประกาศจับ เขาก็หนีโดยไม่ลังเล ไม่กล้าหยุดพักแม้แต่น้อย

‘อันดับหนึ่งของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิเชียวนะ ถึงกับทำอะไรสวะคนหนึ่งไม่ได้! ทำไมไม่ปาดคอฆ่าตัวตายไปซะ’

บุตรนรกโกรธจนหน้าเขียวเหี้ยมเกรียม

ความจริงในใจเขากลับมีความรู้สึกเศร้ารันทดอย่างบอกไม่ถูก

ทุกครั้งที่เจอหลินสวินจะมีมหันตภัยใหญ่มาเยือนกบาลเขาตลอด หรือเจ้าระยำนี่จะเป็นดาวข่มของตนโดยกำเนิด

พอคิดถึงหลินสวิน บุตรนรกก็แค้นจนกัดฟันกรอด เจ้าระยำนี่ถึงกับมองตนเป็นเด็กแจกทรัพย์! ไม่อาจทนได้จริงๆ!

‘หลินสวิน เจ้ารอข้าก่อนเถอะ เจอกันครั้งหน้าข้าจะทึ้งเอ็นเถือหนังเจ้าแล้วกำราบไว้ในกาหลอมจิตแน่ ให้เจ้าอยากตายก็ไม่ได้ อยากอยู่ก็ไม่รอดไปชั่วกาล!’

บุตรนรกแผดเสียงคำรามในใจ

…

กำแพงเมืองด่านจักรพรรดิกำลังปั่นป่วน แต่เรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินสวิน

“สหายน้อย เจ้าดู”

นี่คือด้านบนกำแพงเมืองบริเวณหนึ่ง พูดว่าเป็นกำแพงเมือง ความจริงแล้วสูงไม่รู้กี่จั้ง พุ่งตรงไปในท้องนภา มองออกไปล้วนกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต

ท่านเซิ่นชี้ไปยังจุดที่ห่างออกไปแล้วกล่าว “นั่นก็คือนอกกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ เป็นแดนแห่งการนองเลือดที่วิวัฒน์มาจากโลกที่ไม่สมบูรณ์นับไม่ถ้วน ตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์มาถึงตอนนี้ ที่นี่เป็นสมรภูมิต่อสู้ของดินแดนรกร้างโบราณกับศัตรูแปดดินแดนมาตลอด ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดนี้ไม่รู้ว่ามีกี่แดนถูกทำลายแตกละเอียด ทั้งไม่รู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตเท่าไรฝังร่างอยู่ที่นี่”

หลินสวินยืนอยู่ข้างๆ พยายามมองไปก็เห็นแต่ภาพที่ดูเปล่าเปลี่ยว พังทลาย อลหม่านไปทั้งแถบ มีภูผาธาราที่พังทลาย แผ่นดินที่แตกแยก สะเก็ดโลกที่ลอยคว้าง รอยแยกของห้วงอากาศ…

แค่มองก็ทำให้เขารู้สึกหนาวเยือกในใจ!

ที่นั่นหากพูดว่าเป็นสนามรบ มิสู้พูดว่าเป็นหลุมศพที่กว้างใหญ่ไพศาลยังดีกว่า ดับสลายสรรพสิ่ง ฝังกลบโลกหล้า ทำลายสิ่งมีชีวิตทั้งมวล!

มีเพียงบุคคลระดับกึ่งจักรพรรดิที่โลดแล่นอยู่ในนั้นได้ ผู้ฝึกปราณคนอื่นมาแล้ว อย่าว่าแต่เข้าร่วมการต่อสู้ ถ้าเข้าไปในสมรภูมิยังเป็นไปได้ว่าจะประสบเคราะห์ทันที

นี่ก็คือภาพนอกกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ พาให้คนรู้สึกตกตะลึงด้วยการโจมตีที่กดดัน หนาวสะท้านและสิ้นหวัง

ท่านเซิ่นอาภรณ์สะบัดโบก น้ำเสียงเรียบง่ายลุ่มลึก

“เมื่อเห็นทุกอย่างนี้ด้วยตาตนเองแล้ว เจ้าคงเข้าใจความหมายของการมีอยู่ของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ ด้วยมีเมืองนี้อยู่จึงทำให้สรรพชีวิตในดินแดนรกร้างโบราณของพวกเรา สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนอยู่รอดในกาลเวลาไร้สิ้นสุดมาได้จนถึงทุกวันนี้!”