Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1659

ยืนอยู่บนยอดกำแพงเมืองโดยลำพัง ราวกับอยู่ชั้นเมฆกลางอากาศ ทอดมองสนามรบอันกว้างใหญ่ที่ทำสงครามไม่หยุดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน วุ่นวายอลหม่านและโกลาหล ในใจหลินสวินก็ปั่นปวนไม่หยุด

เมื่อเทียบกับสนามรบแนวหน้า สมรภูมิเก้าดินแดนด้อยกว่ามากอย่างไม่ต้องสงสัย!

“เจ้าเคยไปเยือนสมรภูมิเก้าดินแดน คงรู้ดีว่าในอีกแปดดินแดนมกุฎมรรคาไม่เคยขาด ในสนามรบแนวหน้าแห่งนี้ก็ไม่เว้น”

ท่านเซิ่นสีหน้าซับซ้อน “ในแปดดินแดนมีมกุฎกึ่งจักรพรรดิไม่น้อย พลังต่อสู้ของทุกคนล้วนเหนือกว่าพวกเรา หากต่อสู้กันซึ่งๆ หน้า แม้เป็นกู่เหลียงฉวี่ก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของมกุฎกึ่งจักรพรรดิคนใดได้”

ดวงตาดำขลับของหลินสวินหดรัด ครู่เดียวเขาก็เข้าใจแล้ว

สถานการณ์ของพวกสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ประจำการอยู่ในสนามรบแนวหน้าเหล่านี้ ความจริงไม่ได้ต่างอะไรกับตอนที่พวกเขาอยู่ในสมรภูมิเก้าดินแดน!

ความแตกต่างเดียว บางทีอาจจะอยู่ที่ว่าบนสนามรบแนวหน้ามีกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิที่เรียกได้ว่าเป็น ‘ปราการฟ้าด่านแรกดินแดนรกร้างโบราณ สถานที่หยุดเท้าของจอมจักรพรรดิ’!

ตามคาด ครู่ต่อมาท่านเซิ่นพลันพูดว่า “ที่พวกข้าสามารถประจำการจนถึงตอนนี้ได้ สกัดเหล่าศัตรูตัวฉกาจไว้ภายนอก ล้วนพึ่งอานุภาพแห่งกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ ไม่เช่นนั้น…”

ไม่เช่นนั้นอะไร ท่านเซิ่นไม่ได้พูดต่อ

ทว่าหลินสวินรู้ดีว่าหากไม่มีกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ ดินแดนรกร้างโบราณคงถูกโจมตีจนสลายไปไม่รู้กี่ปีแล้ว!

“ที่บอกเรื่องพวกนี้กับเจ้า ก็เพียงอยากให้เจ้าเข้าใจว่าคนต่ำช้าอย่างกู่เหลียงฉวี่ เป็นเพียงแค่ส่วนน้อย ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ดินแดนรกร้างโบราณของพวกเราไม่เคยขาดคนกล้าที่ห่วงใยใต้หล้า ยินดีเสียสละเพื่อปวงชน”

“ไม่เคยขาดแคลนคนอย่างเจ้าและข้า”

พูดถึงตรงนี้ ท่านเซิ่นก็ยิ้มอย่างเบิกบาน

หลินสวินเองก็ยิ้ม นึกถึงจักรพรรดิกระบี่ไท่เสวียน จักรพรรดิสงครามอู๋ยาง อริยพุทธซิงเจีย… และนึกถึงชายหนุ่มจักจั่นทอง

ใช่แล้ว ดินแดนรกร้างโบราณไม่เคยขาดแคลนคนกล้าที่แท้จริง!

ตั้งแต่วันนี้ ท่านเซิ่นพาหลินสวินท่องไปในกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ ทิ้งรอยเท้าผ่านฐานทัพด่านแล้วด่านเล่า

เมื่อผ่านด่านหนึ่ง ท่านเซิ่นก็จะเล่าถึงวีรชนที่เคยประจำการอยู่ในด่านนั้น เล่าการกระทำอันยิ่งใหญ่และคุณความดีที่สามารถสร้างความตื่นตะลึงในหมื่นกาลของพวกเขา

ระหว่างทางมุมมองและประสบการณ์ของหลินสวินก็เพิ่มขึ้นไปด้วย และยิ่งตระหนักได้ถึงความหมายของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิอย่างลึกซึ้ง

หากใช้หนังสือบันทึกประวัติศาสตร์บันทึก เมืองโบราณที่พาดอยู่ในสนามรบแนวหน้าแห่งนี้ ก็คือตำราประวัติศาสตร์ที่ควรค่าแก่การชื่นชมและสามารถสะเทือนอดีตและปัจจุบันม้วนหนึ่ง มีวีรบุรุษนับไม่ถ้วนต่อสู้นองเลือดที่นี่ มีคนแกล้วกล้ามากมายทะยานสู่สนามรบ พุ่งเข้าหาความตายอย่างฮึกเหิม!

พวกเขาเป็นตำนานแต่ละช่วง เป็นดวงดาวที่ไม่เสื่อมสลาย สลักเลือดร้อนเร่าและจิตวิญญาณแห่งวีรชนในทุกซอกทุกมุมของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ

นับแต่อดีตใครบ้างไม่ตาย ทิ้งเพียงใจภักดิ์ไว้ในบันทึกประวัติศาสตร์!

หากไม่มาที่นี่ยากจะสัมผัสได้ ว่าเพื่อความอยู่รอดของดินแดนรกร้างโบราณ เคยมีเมธีเท่าไหร่เสียเลือดและชีวิตให้กับที่แห่งนี้

จนกระทั่งหลังจากนั้น ความปรารถนาหนึ่งผุดขึ้นภายในใจหลินสวินอย่างไม่อาจควบคุม…

สักวันจะต้องกวาดล้างภัยพิบัติทั้งหมด ทำให้นอกกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิทั้งหมดนั่นเป็นอาณาเขตของดินแดนรกร้างโบราณ!

……

วันนี้ท่านเซิ่นพาหลินสวินกลับด่านตะวัน ชี้ตรงหัวใจของหลินสวินแล้วถามอย่างจริงจัง

“สหายน้อย ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง”

หลินสวินอึ้ง กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ท่านเซิ่นหัวเราะขึ้นมาแล้วส่ายหน้าพูด “เจ้ารู้อยู่แก่ใจก็พอแล้ว”

รู้อะไร?

ในหัวหลินสวินปรากฏสิ่งที่พบเห็นและได้ยินในหลายวันมานี้

สุดท้ายเขาเข้าใจแล้ว พยักหน้าพูด “ขอบคุณผู้อาวุโสที่ชี้แนะ”

ระหว่างทางท่านเซิ่นไม่ได้ชี้แนะการฝึกปราณให้กับเขาและไม่ได้บอกหลักเหตุผลอะไรให้ แต่กลับทำให้เขาเข้าใจว่าอะไรเรียกว่าจิตใจที่ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งพึงมีอ้อมๆ!

“ระดับมหาอริยะ หมายถึงยิ่งใหญ่แต่ไร้สิ้นสุด ฟ้าดินมีความงามมหาวิจิตรแต่เก็บเงียบ ในใจมีมหามรรคแต่ไร้ขอบเขต!”

ท่านเซิ่นพูดเสียงเบา “คำว่า ‘มหา’ นี้ ไม่เพียงแค่เกี่ยวข้องกับความสูงส่งลึกล้ำของมรรควิถี ยิ่งเป็น ‘มหา’ อย่างหนึ่งของสภาวะจิต มุมมอง และประสบการณ์”

“มีเพียงเช่นนี้จึงจะสามารถรองรับสรรพสิ่ง ทำให้หมื่นกระแสคืนสู่ดั้งเดิม จึงจะสามารถบรรลุถึงขั้นที่ ‘ยิ่งใหญ่ไร้สิ้นสุด’ ในระดับอริยะ”

ครืน!

หลินสวินเพียงรู้สึกราวกับถูกกระบองกระแทกตี ความกังวลในการทะลวงระดับที่แสวงหามาโดยตลอด ประหนึ่งเจอคำตอบรางๆ ในชั่วขณะ

“มหาลักษณ์ไร้รูป มหาเสียงไร้สำเนียง มหางามเงียบงัน… ความเร้นลับของระดับมหาอริยะ อยู่ที่คำว่า ‘ใหญ่’”

“สหายน้อยลองดู”

ท่านเซิ่นพูดพลางสะบัดแขนเสื้อ

หลินสวินรู้สึกเพียงว่าภาพตรงหน้าพลันเปลี่ยนไป ปรากฏมังกรยาวที่คดเคี้ยวเป็นลูกคลื่นทอดยาวไม่มีสิ้นสุด

“นี่คือทั้งกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิหรือ” หลินสวินตกใจ

จากนั้นภาพตรงหน้าเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง กำแพงเมืองด่านจักรพรรดิที่คดเคี้ยวเป็นลูกคลื่นพลันเหมือนหดตัวลงหลายเท่า เปลี่ยนเป็นมีขนาดประมาณฉื่อกว่า

ทว่ามองไปอย่างละเอียด ยังคงทำให้รู้สึกตระหง่าน ไร้สิ้นสุดและไพศาล

“กำแพงเมืองด่านจักรพรรดิเล็กลงหรือ ไม่ เจ้า ‘ยิ่งใหญ่’ ขึ้นต่างหาก!”

คำพูดของท่านเซิ่นดังขึ้นข้างหู ทำให้ร่างของหลินสวินแข็งทื่อ

“ในสายตาของมด พวกเราคือยักษ์ที่สูงส่งไม่อาจเอื้อม แต่ในสายตาของเทพมังกร พวกเราก็ไม่ต่างอะไรกับมด เพราะเหตุใดน่ะหรือ ก็แค่รูปแบบแห่งสรรพสิ่ง มรรคแห่งความเล็กใหญ่ก็เท่านั้น”

“ระดับอริยะมรรค สิ่งที่หยั่งรู้ก็คือแก่นอัศจรรย์แห่ง ‘เล็กใหญ่ดั่งใจ ข้าไร้ขอบเขต!’”

“พวกเราฝึกปราณ หากไม่มีรากฐานที่ ‘ยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต’ จะครอบครองพลังเทียมฟ้าได้อย่างไร และจะสามารถนำสุริยันจันทราดารามาเล่นในฝ่ามือตามอำเภอใจได้อย่างไร”

“ใจยิ่งใหญ่กว่าฟ้า พลังก็จะชนะฟ้า บดบังฟ้า มองลงมายังปวงฟ้า!”

หลินสวินพึมพำออกมา

อีกด้านหนึ่งท่านเซิ่นพยักหน้าอย่างยินดี “ไม่ผิด เจ้าในตอนนี้ขาดเพียงจุดเปลี่ยนบรรลุมหาอริยะเท่านั้น”

เวลาสั้นๆ เพียงสามวัน หลินสวินก็สามารถหยั่งถึงแก่นอัศจรรย์ของ ‘ใหญ่’ แล้ว ทำให้เขายังรู้สึกตะลึงอย่างที่สุด ในใจยิ่งปลื้มปิติ

ดินแดนรกร้างโบราณมีบุคคลที่โดดเด่นเพียงนี้ ต่อไปไม่ต้องกลัวว่าจะไม่สามารถผงาดเหนือแปดดินแดน คืนสู่ความองอาจเหมือนเช่นเมื่อแรกสุดในยุคดึกดำบรรพ์แล้ว

“ขอบคุณผู้อาวุโสยิ่ง”

หลินสวินสูดหายใจเข้าลึก โค้งการคารวะ

ตั้งแต่ฝึกปราณจนถึงตอนนี้ ระหว่างทางเสาะแสวงมรรค เขาค้นหาและไตร่ตรองด้วยตัวเองมาโดยตลอด น้อยมากที่จะมีโอกาสได้ฟังคำชี้แนะและหยั่งถึงมหามรรคอย่างวันนี้

เช่นเดียวกัน เขายิ่งรู้ดีว่าที่เขาสามารถ ‘หยั่งรู้โดยพลัน’ ในครั้งนี้ ท่านเซิ่นจะต้องจ่ายค่าตอบแทนไปไม่น้อยกับเรื่องนี้แน่

นี่จะไม่ให้หลินสวินไม่หวั่นไหว ไม่ตื้นตันใจได้อย่างไร

……

หลินสวินตัดสินใจจะจากไปแล้ว ท่านเซิ่นเองก็ตอบตกลงอย่างไม่อ้อมค้อม

เพียงแต่ก่อนจากไป จู่ๆ ดอกกระบี่พันปีกกลับเป็นฝ่ายส่งเสียงขึ้นมาเอง กระโปรงแดงของนางราวกับเพลิง งดงามโดดเด่น บุคลิกกลับเหมือนหิมะน้ำแข็ง

“สหายน้อย จากกันคราวนี้ก็ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ เจ้าวางใจได้ ตั้งแต่ต้นจนจบข้าไม่มีเจตนาร้ายใดๆ มีเพียงแค่เรื่องเล็กๆ ที่อยากขอร้อง”

พูดถึงตรงนี้ บุคคลที่น่าสะพรึงจนสามารถกำราบกู่เหลียงฉวี่อย่างหญิงกระโปรงแดงกลับเผยความคาดหวังอย่างยากจะเห็น ทั้งยังมีสีหน้าตื่นเต้น

ราวกับหญิงสาวที่กำลังกระวนกระวายใจ

“ขอร้องหรือ”

หลินสวินประหลาดใจ

“ใช่”

หญิงกระโปรงแดงสูดหายใจลึกคราหนึ่ง เอ่ยพูดเสียงแผ่ว “ก่อนเสาะแสวงมรรค ข้าเป็นเพียงภูตต้นหญ้าที่ไม่มีใครถามไถ่ต้นหนึ่ง สติไม่ตื่นรู้ มีครั้งหนึ่งประสบอันตราย กำลังจะสิ้นชีพในปากอสูรมารตัวหนึ่ง ผู้อาวุโสคนหนึ่งช่วยข้าไว้ และเปิดสติรับรู้ให้ข้า ถ่ายทอดวิชาอัศจรรย์ให้ข้า ชี้แนะการฝึกปราณของข้า… จึงทำให้ข้ามีพลังพอให้จะแสวงมรรคา”

“แต่หลังจากนั้นไม่ว่าข้าจะตามหาอย่างไรก็ไม่เจอผู้อาวุโสคนนั้นอีก จนตอนนี้ก็ยังไม่สามารถตอบแทนบุญคุณผู้อาวุโสคนนั้นได้ กลายเป็นเรื่องเสียดายที่ยิ่งใหญ่ในใจ”

หลินสวินพูด “เจ้าอยากให้ข้าช่วยเจ้าตามหาผู้มีพระคุณคนนั้นให้เจอหรือ”

หญิงกระโปรงแดงพยักหน้า สีหน้าเศร้าโศก กล่าวว่า “ผู้อาวุโสคนนั้นพลังยิ่งใหญ่ แม้ข้าฝึกปราณถึงตอนนี้จนมีรากฐานพลังบรรลุจักรพรรดิแล้ว แต่พอนึกถึงผู้อาวุโสคนนี้ ก็ยังรู้สึกว่าชาตินี้ทั้งชาติยังยากจะตามฝีเท้าของเขาทัน แต่สหายน้อย เจ้าทำได้แน่!”

ในใจหลินสวินสั่นไหว ดอกกระบี่พันปีกมีรากฐานพลังที่จะบรรลุจักรพรรดิแล้ว แต่กลับบอกว่าไม่สามารถไล่ทันฝีเท้าของ ‘ผู้อาวุโส’ คนนั้นได้หรือ

เช่นนั้น ‘ผู้อาวุโส’ คนนั้นจะมีพลังปราณที่สูงส่งแค่ไหนกัน

——